#W

กลิ่นคาวทั้งเลือดและน้ำกามคละคลุ้งไปทั่วห้อง เฟรมปลดปล่อยรอบแล้วรอบเล่าธีร์ก็ยังไม่หยุด ยังคงกระแทกใส่ร่างบางตรงหน้าไม่มีทีท่าว่าจะหยุดแม้จะล่วงเลยมาถึงเช้าวันใหม่ จนร่างบางหมดแรงที่จะต่อต้านจึงปล่อยให้ธีร์กระทำอย่างเอาแต่ใจ เฟรมได้แต่ปล่อยเสียงครางออกมาจนแหบแห้ง

"ไอ้ธีร์...อะ..อึ่ก..กูไม่ไหวแล้ว..อ๊ะ..อ๊าส์!~ หยุดเถอะ"

เฟรมหันหน้ายืนเกาะกระจกระเบียงอย่างหมดแรง ขาข้างหนึ่งถูกธีร์ยกขึ้น เอวบางถูกธีร์โอบกอดไว้ไม่ให้เฟรมทรุด เพราะตอนนี้แรงจะยืนเฟรมยังจะไม่ไหว ท่อนเอ็นร้อนกระแทกเข้าช่องทางที่ฉีกขาดบวมช้ำแรงๆจนเสียงเนื้อกระทบกันดังลั่น

"ฮื่มม...ซี๊ดด~ รอบสุดท้ายแล้วกูจะให้นอน"

ธีร์พรมจูบดูดกัดสร้างรอยตามแผ่นหลังบางแม้จะไม่มีที่ว่างให้ทำเพราะธีร์ทำไปแทบทุกที่แม้แต่ขาอ่อนด้านในของเฟรมก็มีรอยรักอยู่เต็มไปหมด สะโพกหนากระแทกเข้าออกถี่ยิบ

"อื้ออ...อ๊ะ..อ๊าาส์~ ธีร์...กูหมดแรง...อึก..อ่าาาส์!~"

เฟรมได้แต่กำมือแน่นอย่างเจ็บใจที่มันเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นกับตัวเอง ความรู้สึกดีๆที่เริ่มมีให้อีกคนตอนนี้ถูกธีร์ขยี้ด้วยส้นเท้าไปแล้วเรียบร้อยเฟรมได้แต่ภาวนาให้มันจบไปเร็วๆแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นไปตามที่เขาคิด เพราะธีร์ไม่ยอมให้เป็นแบบนั้น เฟรมจะหลับไปหลายครั้งแต่ธีร์ก็ปลุกเร้าร่างบางแล้วกระแทกแกนร้อนเข้าใส่ร่างบางไม่หยุดจนเฟรมหลับไม่ลงสักที เฟรมอยากจะหายไปจากตรงนี้อยากจะให้มันผ่านพ้นไปเร็วๆ เขาตัดสินใจแล้วว่าจะต่างคนต่างอยู่จะทำเหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อนโดยไม่สนใจว่าธีร์จะยอมหรือไม่

"มึงรู้บ้างมั้ยเฟรม...ตอนที่มึงรถคว่ำกูรู้สึกยังไง หัวใจกูเหมือนถูกกระชากไปจากอก กูรู้สึกผิดที่ดูแลมึงได้ไม่ดี แม้แต่คนที่รักก็ปกป้องไว้ไม่ได้ กูรู้สึกผิดมาจนทุกวันนี้ ตอนนั้นกูแทบอยากไปฆ่าล้างโคตรไอ้เกมส์ซะ แต่ชีวิตมึงก็ต้องมาก่อน อืมม"

เฟรมได้ยินก็ใจกระตุก เฟรมเม้มปากแน่นอย่างสับสน ว่าสิ่งที่ธีร์พูดนั้นเป็นเรื่องจริงหรือป่าวพราะเขาไม่อยากจะเชื่อ

ธีร์วางขาของเฟรมข้างที่ยกขึ้นลงแล้วจับร่างบางพลิกให้หันหน้าเข้าหาตนเองก่อนจะอุ้มเฟรมขึ้นให้ขาเกี่ยวเอวทั้งที่ข้างล่างยังเชื่อมกันไว้อยู่ มือของเฟรมเลื่อนมาโอบคอธีร์อย่างอัตโนมัติเพราะกลัวตก ธีร์ดันหลังเฟรมให้ติดกระจกแล้วกระแทกกระทั้นต่อแม้เฟรมจะปลดปล่อยออกมาแล้วแต่เขายังไม่เสร็จ

"อ๊ะ..อื้ออ~..กูจำไม่ได้" เฟรมบอกตามความจริงได้แต่หลับตาครางอย่างเหนื่อยล้า หูก็ฟังสิ่งที่ธีร์พูดอย่างตั้งใจ

แม้ใจจะปวดหนึบที่เฟรมบอกแบบนั้น แต่ธีร์ก็ยังคงเล่าเรื่องราวต่างๆให้เฟรมได้รับรู้ออกมาเรื่อยๆ เผื่อมันจะช่วยให้เฟรมจำอะไรได้บ้าง

"กูเล่นงานพวกมันจนเกือบตาย ถ้าคนอื่นๆไม่ห้ามกูคงกระทืบมันจนตายคาตีน ตอนที่มันมาขอโทษมึงมันก็เพิ่งออกจากโรงพยาบาล มึงเจ็บกูเจ็บกว่ามึง...กูรักมึงมากแค่ไหนเคยรู้บ้างมั้ยเฟรม"

"อึก..ธ..ธีร์ ธีร์เค..อ๊าาส์~....ลึก ลึกไป...กูจุก..อึก..อ๊ะ..อื้ออ!~"

ยิ่งพูดถึงตอนที่เฟรมเจ็บ ธีร์ก็ยิ่งกระแทกใส่ร่างบางอย่างแรงเพื่อเป็นการตอกย้ำให้เฟรมรู้ว่าเขาเจ็บปวด ทรมาน มากแค่ไหน แม้จะไม่ได้เจ็บกายแต่แค่เฟรมเจ็บเขาก็ปวดไปทั้งใจ ถ้าเป็นไปได้ธีร์ก็อยากจะเป็นคนที่รถคว่ำ ธีร์ซบหน้าลงกับไหลบางพร้อมกับน้ำใสๆที่ไม่คิดว่าชีวิตนี้จะได้เห็นมันจากผู้ชายคนนี้มันไหลซึมลงกับไหล่บาง

"มึงเรียกกูว่าอะไรนะ...มึงจำกูได้แล้วหรอ?"

ธีร์หยุดกระแทกร่างบางแล้วเงยหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตามาสบตากับเฟรมอย่างมีความหวัง จนเฟรมชะงัก ใจกระตุกวูบเมื่อเห็นน้ำตาของคนตรงหน้า

"กู...กูจำยังไม่ได้แต่ปากมันพูดออกไปเอง มึงร้องไห้ทำไมวะ"

เฟรมหน้าเสียที่ทำให้ธีร์ร้องไห้ จึงรีบยื่นมือไปเช็ดน้ำตาออกให้ธีร์ ไม่รู้ทำไมเฟรมถึงไม่พอใจที่ธีร์ร้องไห้ เขารู้สึกไม่อยากให้คนตรงหน้าร้องไห้ออกมา น้ำตาไม่เหมาะกับธีร์ ธีร์ไม่ตอบคำถามของเฟรมแต่กลับจับเอวบางขย่มลงบนแกนตัวเองพร้อมกับกระแทกสวนจนเฟรมร้องครางลั่นห้อง

"กูขอโทษเฟรม ตลอดเวลาที่ผ่านมากูไม่เคยมีใครเลยนอกจากมึง กูมีมึงคนเดียว รักมึงตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีกูก็ขาดมึงไม่ได้ กับอิ๋วเราก็เป็นเพื่อนกัน กูขอโทษที่โกหกมึง อิ๋วชอบกู พ่อกูก็อยากให้หมั้นกับเขาเพราะเห็นว่ากูสนิทกับอิ๋วและครอบครัวอิ๋วก็ถือว่าดี แต่คนที่กูรักคือมึงคนนี้ รู้บ้างมั้ยว่ะ ซี๊ดด!~"

ธีร์ทั้งระบายสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจทั้งกระแทกใส่ร่างบางเพื่อหวังให้เฟรมได้รับรู้ความรู้สึกที่ตนส่งให้ จนความทรมานถึงจุดสิ้นสุดธีร์กดแช่แกนไว้ลึกๆแล้วปลดปล่อยในตัวของเฟรม เพราะธีร์ปล่อยเข้าไปเยอะน้ำกามจึงล้นไหลลงมาตามเรียวขา

"อึก..อ๊ะ...อ่าาาส!~ ธะ..ธีร์ ไอ้เหี้ย!" เฟรมกัดแรงๆที่คอของธีร์ลงโทษที่ธีร์โกหกเพราะเขาไม่ชอบคนโกหก ธีร์ขบกรามแน่นปล่อยให้อีกคนกระทำ แกนร้อนก็ไม่ยอมถอดออกและยังขยับเนิบนาบเป็นเชิงอ้อนวอนง้องอนร่างบาง

"จะเอาคืนกูยังไงก็ได้ แค่มึงจำกูได้กูยอมทุกอย่างเลยเฟรม แต่อย่าไปยุ่งใครต่อหน้ากูอีกได้มั้ย อย่าให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้มึงนอกจากกู....กูเข้าใจแล้วว่ามึงรู้สึกยังไง กูเข้าใจทุกอย่าง เพราะรักมึงกูถึงยอม ยอมมองดูมึงกับคนอื่นอย่างเจ็บปวด กูแทบจะคลั่งตายแล้วรู้มั้ยวะ?!" ธีร์จ้องตากับเฟรมพูดออกไปอย่างจริงจังสื่อให้อีกคนรู้

“...” เฟรมนิ่งฟังโดยไม่แสดงอาการใดๆ

"กูตั้งใจจะสารภาพทุกอย่างกับมึงหลังจากกลับมาจากเที่ยวแต่มึงก็รถคว่ำจำกูไม่ได้ก่อน กูต้องทำยังไงวะเฟรมบอกกูที! ทำยังไงมึงถึงจะรู้ว่ากูรักมึงแค่ไหน รักมึงคนเดียวกูไม่เคยยุ่งกับใครตั้งแต่เจอมึง ทำยังไงมึงถึงจะจำกูได้สักที!"

ธีร์ซบหน้าลงกับไล่เฟรมอย่างยอมแพ้ ไม่ว่าจะทำยังไงเฟรมก็ไม่มีทางจำเขาได้เลย แต่อยู่ๆเฟรมก็ร้องไห้ออกมา ร้องดังๆจนสะอึกสะอื้นแบบไม่อายใคร

"อึก...ฮึก..ฮืออ! ไอ้เหี้ย...ไอ้เลวธีร์ มึงมันโง่!...ฮืออ"

เฟรมกอดรัดธีร์ไว้แน่น ธีร์เงยหน้าขึ้นมองเฟรมอย่างตกใจที่เฟรมร้องไห้ปล่อยโฮขนาดนั้น เขากลัวจะทำอะไรให้เฟรมต้องเสียใจอีก ธีร์รีบอุ้มร่างบางกลับมานอนบนเตียงอย่างเบามือแต่เฟรมกลับกอดธีร์ไม่ยอมปล่อย ธีร์จึงอุ้มเฟรมมานั่งคร่อมตักส่วนตนเองก็นั่งพิงหัวเตียง

"เฟรมเป็นอะไร เจ็บตรงไหน กูขอโทษ..."

ธีร์กอดปลอบเฟรม พอถามเฟรมก็เอาแต่ส่ายหัวร้องไห้อย่างสะอึกสะอื้น แค่ตอนร้องตั้งแต่โดนธีร์จับเอาตาก็บวมพออยู่แล้วแต่ยังมาร้องอีกธีร์จึงกลัวว่าเฟรมจะปวดตาจนลืมตาไม่ขึ้น

"เลิกร้องนะคนดี พี่ธีร์ขอโทษ" น้ำเสียงนิ่งๆที่พูดปลอบโยนแข็งๆ พร้อมกับรอยจูบที่ประทับลงบนขมับที่อ่อนโยนแตกต่างจากน้ำเสียงทำเอาร่างบางถึงกับใจเต้นแรงหน้าร้อนวูบวาบแต่ก็ยังสะอื้นไห้อยู่ไม่ว่าจะปลอบยังไงเฟรมก็ยังไม่หยุดร้อง

“...กูหึงแม้กระทั่งเพื่อนมึง ตอนไปเที่ยวกูก็แทบจะกระทืบไอ้ฝรั่งนั่นให้ตายคาตีน มึงคงจำไม่ได้ว่าเคยไปเที่ยวสัตหีบกับกู กูยอมมีเรื่องกับพวกพี่ๆเพราะหวงมึง แต่มึงก็ยังโง่ไม่เคยรู้ว่ากูหลงมึงแค่ไหน อยากไปไหนอยากแดกอะไรกูก็ตามใจ ยอมให้ได้ทุกอย่าง”

ธีร์ยังคงพูดเรื่องของตนเองกับเฟรมออกมาเรื่อยๆด้วยเสียงนิ่งๆ เฟรมก็ร้องไห้ไปฟังไป จากที่คิดว่าจะเลิกยุ่งกับคนๆนี้ จะต่างคนต่างอยู่ พอได้ฟังสิ่งที่ธีร์พูดออกมาเรื่อยๆหัวใจก็อ่อนยวบลงเพราะธีร์ ธีร์ได้แต่ลูบผมปลอบร่างบางโดยไม่รู้จะทำยังไงเพราะไม่รู้ว่าเฟรมเป็นอะไรถึงร้องไห้ขนาดนี้ ถามเท่าไรเฟรมก็ไม่ยอมบอกเอาแต่ร้องอย่าเดียว ธีร์ลูบหัวลูบหลังปลอบเฟรมที่ซุกหน้าร้องอยู่กับอกเขาจนเปื้อนไปด้วยน้ำตาจนสักพักเฟรมถึงหยุดร้องแต่ยังมีสะอื้นเป็นพักๆ

“ใครหน้าไหนก็แตะคนของกูไม่ได้ ถ้าแค่เล่นกูคงไม่ตามหวงมึงขนาดนี้ โตแล้วหัดคิดเองบ้าง” ธีร์ดุเบาๆแต่เฟรมก็นิ่งไม่ตอบโต้มีเพียงเสียงสะอื้นเท่านั้น

"...มึงพอได้แล้ว เลิกพูดเรื่องอดีตสักที...กูจำได้แล้ว กูจำมึงได้แล้วธีร์! ไอ้คนใจร้าย กูขอโทษไอ้เหี้ย!! แต่มึงทำกูเจ็บ กูไม่ไหวแล้ว กูปวดไปทั้งตัวแม่ง ตายอดตายอยากมาจากไหนวะ"

นานกว่าเฟรมจะพูดออกมาก่อนจะเงยหน้าขึ้นตะโกนคำขอโทษใส่หน้าธีร์ด้วยใบหน้าที่เห่อร้อน ตามด้วยต่อว่าที่ธีร์ทำตนเจ็บ

ธีร์ถึงกับทำอะไรไม่ถูก ทั้งอึ้งทั้งดีใจ ถ้ารู้ว่าใช้วิธีนี้แล้วเฟรมจะจำเขาได้ เขาคงจับเฟรมข่มขืนไปนานแล้ว

"จำกูได้จริงๆหรอวะ...กูขอโทษ ยกโทษให้คนเลวๆแบบกูได้มั้ย กูสัญญาต่อไปจะดูแลมึงอย่างดี จะไม่ยอมให้มึงเป็นอะไรไปอีก"

ธีร์ดึงเฟรมมากอดแน่นๆ ริมฝีปากกดจูบบนขมับเบาๆเพื่อให้คำมั่นสัญญา จนเฟรมต้องยกมือดันอกแกร่งออกเพราะหายใจไม่ออก ธีร์คลายกอดออกเล็กน้อยแต่ไม่ยอมปล่อย เนิ่นนาน

"อื้อ...ไม่ไหวแล้วว่ะ" เฟรมพึมพำเบาๆก่อนจะหลับคาอกธีร์เพราะความเหนื่อยล้าและร่างกายที่บอบช้ำจนน่าสงสาร

ธีร์อุ้มเฟรมไปอาบน้ำล้างตัวทั้งตนเองและเฟรมแล้วพาเฟรมมานอนเตียง ธีร์ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวยาวตัวเดียวให้เฟรมแล้วดึงผ้าห่มคลุมตัวให้ เขาจูบหน้าผากเฟรมเบาๆก่อนจะสอดตัวเข้าใต้ผ้าห่มนอนกอดร่างบางจนหลับไปด้วยกัน

ไม่ว่าตื่นมาเฟรมจะอาลวาดแค่ไหนเขาก็พร้อมที่จะรับผิดชอบทุกอย่าง แค่เฟรมจำเขาได้ก็ดีมากแล้ว ต่อให้จำไม่ได้ธีร์ก็จะทำให้เฟรมรักธีร์อีกครั้ง........