#18
#F
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมองหาต้นเสียงที่เรียกผมพร้อมแรงเขย่าที่แขนเบาๆ อืมม...ใครวะ ผมไม่อยากเห็นหน้ามัน ไอ้เหี้ยธีร์!
“เฟรม ตื่นมาทานข้าวได้แล้ว”
“พี่ภีม...” ผมเรียกพี่ภีมเบาๆ
พี่มันนั่งอยู่ข้างเตียง เสียงผมโคตรแหบคอก็เจ็บ แล้วไอ้คนทำมันไปอยู่ไหน ผมค่อยๆพยุงตัวลุกนั่งพิงหัวเตียงโดยมีพี่ภีมคอยช่วย ปวดหัวสุดๆเลยว่ะ
“ไอ้ธีร์ไม่อยู่เลยให้พี่มาดูแลเฟรมแทน”
“มันไปไหน”
“ธุระกับพ่อ” ผมพยักหน้ารับเบาๆ
ดีแล้วล่ะที่มันไม่อยู่ผมไม่อยากเห็นหน้ามัน มันทำผมเดี้ยงไม่รู้ว่าไปทำผิดเหี้ยไรนักหนาไม่บอกอะไรผมสักคำ ผมโกรธมันที่ไม่ยอมอธิบายเอาแต่ทำตามใจตัวเอง ทำแล้วก็ไม่รู้จักมารับผิดชอบ ไอ้เลวเอ๊ย ทำไมผมต้องหงุดหงิดขนาดนี้วะเมื่อตื่นมาไม่เห็นมัน พี่ภีมยกข้าวต้มมาป้อนผมแต่ผมเอามาถือกินเองพี่มันก็ไม่ได้ว่าอะไร กินไปได้สองคำผมก็หยุดกินพี่มันเลยเลิกคิ้วมองงงๆ
“ผมเบื่อข้าวต้มแล้วว่ะพี่”
“แล้วอยากกินอะไรล่ะ”
“อาหารร้านพี่”
พี่ภีมชะงักไปนิดเมื่อผมบอกอยากกินอาหารร้านพี่มัน จริงๆผมก็รู้สึกดีขึ้นมาหน่อยหลังจากที่ได้นอนทั้งวัน มันทำให้ผมเบื่อที่จะนอน
“แต่เฟรมไม่สบาย...”
“ผมดีขึ้นแล้วครับ พี่พาผมไปเถอะผมเบื่อที่จะนอนแล้ว” ผมพูดขอพี่ภีมพร้อมทำท่าทางหงอยๆให้พี่มันเห็นใจ ยังไงไอ้ธีร์ก็ไม่อยู่ผมอยากออกไปข้างนอกนอนมามากพอแล้ว พี่ภีมนิ่งคิดไปนิดก่อนจะตอบตกลง
“ก็ได้ครับ แต่ถ้าไม่ไหวให้รีบบอก พี่จะพากลับ” ผมรับคำพี่ภีมจากนั้นก็ลุกไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พี่มันจะเข้ามาช่วยแต่ผมห้ามไว้ อาการปวดหัวปวดตัวก็ยังมีอยู่บ้างแต่ก็เบาลงแล้ว อีกอย่างผมเป็นผู้ชายมีเรื่องเจ็บตัวมาก็มากแค่นี้ทำไมผมจะทนไม่ได้ หรือผมกลายเป็นพวกมาโซชอบความเจ็บปวดแล้ววะ บ้าชิบ!
พี่ภีมพาผมขับรถมาที่ร้านกำชับผมอีกว่าถ้ารู้สึกยังไงให้บอก ถือยามาให้กินด้วย ผมใส่ทั้งกางเกงขายาวเสื้อแขนยาวพี่มันกลัวไข้ขึ้นอีก พี่มันพาผมเข้าไปด้านในโต๊ะเดิมที่พวกพี่มันนั่งประจำแต่ตอนนี้ไม่มีใคร ก่อนจะสั่งอาหารให้ผมพร้อมน้ำอุ่น
“ผมอยากนั่งในผับ” ไม่รู้ทำไมเวลาไม่สบายผมถึงชอบเอาแต่ใจพอโดนขัดใจก็ชอบงอแง?
“พี่ว่านั่งตรงนี้ดีกว่านะ ”
ผมเบือนหน้าหนีพี่ภีม ผมรู้ว่าไม่ควรงอแงกับพี่มันแต่มันห้ามไม่ได้ตาผมมันร้อนๆเหมือนพร้อมจะร้องตลอดเวลา พนักงานเดินเอาน้ำอุ่นมาให้พี่ภีมเลื่อนมาตรงหน้าแต่ผมไม่ยอมกินเอาแต่มองไปทางประตูเข้าผับ สักพักอาหารที่พี่ภีมสั่งก็มาเสิร์ฟ
“ช่วยยกไปชั้นวีไอพีที่โต๊ะ 4 ด้วย”
พอได้ยินพี่ภีมพูดแบบนั้นผมก็หันไปมองทันที พี่มันพยักหน้าให้ผมจึงลุกเดินตามไป เนื่องจากคนเยอะพี่มันเลยโอบเอวผมไว้เพราะกลัวโดนคนอื่นชน ทำให้บางคนที่รู้จักพี่ภีมก็แซวมาบ้าง จนเดินมาถึงโต๊ะประจำที่พวกพี่มันชอบมานั่งแต่วันนี้ไม่มีใครสักคน
“อยากได้อะไรเพิ่มมั้ย แต่พี่ไม่ให้ดื่มนะเฟรม”
“ครับ พอแล้ว ผมแค่อยากนั่งเล่นเฉยๆ”
“โอเค เดี๋ยวพี่นั่งเป็นเพื่อน ทานข้าวเถอะจะได้ทานยา”
ผมนั่งทานอาหารที่พี่ภีมสั่งมาให้เรื่อยๆ พี่มันก็มีลงไปดูลูกค้าข้างล่างบ้างแล้วก็กลับมานั่งกับผมเหมือนเดิม ผมเห็นพี่อิ๋วด้วย เธอนั่งกับเพื่อนอยู่ด้านล่าง เธอเป็นผู้หญิงที่สวยมากและดูไม่มีพิษภัยอะไร น่ารัก นิสัยดีคงไม่เหมาะกับไอ้ธีร์แต่ถ้าหน้าตาพวกเขาก็ดูเหมาะสมกันดี คิดมาถึงตรงนี้ใจผมก็เจ็บว่ะ น้ำตาเสือกรื้นขึ้นมาอีกผมเลยเบือนหน้าหนี ดื่มน้ำแล้วกินยาต่อ
ตอนนี้พี่ภีมลงไปข้างล่างแต่ผมอยากกลับเลยคิดว่าเดินลงไปหาดีกว่า ผมค่อยๆเดินไปตามทางจนถึงบันไดลงไปชั้นล่าง ตรงบันไดค่อนข้างมืดทำให้ผมเดินสะดุด ผมคงกลิ้งตกบันไดแน่ๆคิดดังนั้นจึงหลับตาปี๋
“อ๊ะ!” แต่แล้วก็มีมือใครบางคนคว้าเข้าที่เอวผมไว้ มือผมก็เกาะไหล่มันไว้แน่นกลัวว่าตัวเองจะตกลงไป
“หนีเที่ยวแล้วยังไม่ดูแลตัวเองอีก แบบนี้กูควรจะลงโทษหมาน้อยหนีเที่ยวยังไงดีหื้ม?” เสียงนี้ทำให้ผมรู้ทันทีว่าใครคือคนที่ช่วยผมไว้
“อ..ไอ้ธีร์!” ผมจะผลักมันออกแต่มันช้อนตัวผมขึ้นอุ้มแล้วเดินกลับไปที่โต๊ะ
“กูอยากกลับ” ผมดิ้นจะลงแต่พอมันมองมาแค่นั้นแหละผมก็ยอมอยู่นิ่งๆปล่อยให้มันอุ้มไปตามใจ มันวางผมลงแล้วก็นั่งลงข้างๆผมพร้อมสั่งเครื่องดื่มมาดื่ม
“เดี๋ยวพากลับ”
“มึงมาได้ไง”
“มาตามหมาน้อยหนีเที่ยว” ผมได้แต่ฮึดฮัดอย่างขัดใจที่มันตอบกวนตีนแต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกเคืองอะไรเหมือนจะดีใจด้วยซ้ำที่มันกลับมาหา
“ธีร์ มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ ”
ผมขยับออกห่างไอ้ธีร์ทันทีที่พี่ภีมเดินขึ้นมาพร้อมกับพี่อิ๋ว พี่อิ๋วก็เดินมานั่งข้างไอ้ธีร์แทรกกลางผมเหมือนเธอจะคิดว่าผมหลีกทางให้เธอนั่ง มันก็มองผมนิ่งๆแต่ผมไม่ได้สนใจ เบือนหน้าหนีจากมัน
“ไม่นานครับ แล้วอิ๋วมากับใคร”
“กับเพื่อนค่ะ อิ๋วขอนั่งดื่มกับธีร์ได้มั้ย”
“ได้สิ”
ผมคงคาดหวังเกินไปที่จะให้มันปฏิเสธพี่อิ๋ว ใครจะกล้าปฏิเสธแฟนตัวเองล่ะ ผมทำไมเจ็บปวดแบบนี้วะที่ต้องทำตามคำพูดตัวเองที่เห็นเขาสองคนอยู่ด้วยกันช่างเหมาะสมกันจริงๆ ผมคงชอบมันจริงๆแล้วล่ะครับ ผมเผลอหันไปมองมันก็เห็นมันมองผมอยู่ก่อนแล้วก่อนที่มันจะยกมือขึ้นเอาผมทัดหูให้พี่อิ๋ว ผมคงทนนั่งมองพวกมันต่อไปไม่ได้ผมอยากหายไปจากตรงนี้อยากกลับคอนโดไปหาพิม
“ผมขอกลับก่อนนะครับ” ผมพูดขึ้นมาเบาๆแต่คิดว่าพวกเขาคงได้ยินทุกคน แล้วผมก็รีบเดินเร็วๆออกมาจากตรงนั้น พอถึงชั้นล่างผมก็ชนเข้ากับคนที่ยืนเต้นอยู่ ผู้ชายคนนั้นคว้าเอวผมไว้เมื่อผมทำท่าจะล้ม
“โทษที” ผมบอกเบาๆจะดันตัวออกแต่มันไม่ยอมปล่อย หน้าตาก็ถือว่าดีในระดับหนึ่งมันมองผมยิ้มๆ
“ไม่เป็นไรครับ สนใจมานั่งดื่มกับพวกผมมั้ย”
ก่อนที่ผมจะตอบอะไรไปร่างผมก็ถูกดึงออกจากมัน พี่ภีมดึงผมเข้าไปโอบเอวก่อนจะตอบผู้ชายคนนั้นแทนผม
“คงไม่ได้หรอกครับ พอดีแฟนของน้องผมกำลังรออยู่”
ทำไมผมต้องหวังว่าคนที่ตามผมมาเป็นมันไม่ใช่พี่ภีมด้วยนะ ทั้งๆที่ผมไม่มีความสำคัญพอที่มันจะมาตาม พี่ภีมพาผมเดินไปทางเดิมแต่ผมขืนตัวไว้
“ผมจะกลับครับ ถ้าพี่ภีมไม่ว่างไปส่งผมจะกลับเอง” ผมบอกก่อนจะดึงมือออกเบาๆหมุนตัวเดินไปทางออก พี่ภีมก็เดินตามผมมา
“เดี๋ยวพี่ไปส่ง”
พี่ภีมจะไปส่งผมที่คอนโดไอ้ธีร์แต่ผมผมขู่จะโดดออกจากรถพี่มันถึงยอมไปส่งผมที่คอนโดผมแทน
“ขอบคุณครับ”
“ดูแลตัวเองด้วยนะเฟรม” พี่ภีมตอบรับคำขอบคุณผมด้วยการบอกให้ดูแลตัวเองด้วยความเป็นห่วงผมแค่พยักหน้ารับเบาๆแล้วเปิดประตูเดินเข้าคอนโด
ความคิดเห็นทั้งหมด ()
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น