ทุกคนหันหน้ามองไปยังต้นเสียงชายฉกรรจ์ชาวต่างชาตินับสิบคน แต่ที่น่ากลัวไปกว่านั้นคือชายหนุ่มที่เดินนำหน้าลูกน้องเข้ามาในงานพิธี แขกต่างตกใจกลัวน้ำรินที่ดูจะตกใจแต่กลับมีอีกความรู้สึกมาแทรกทั้งกลัวและดีใจในคราเดียวกัน เขามาแล้วคนที่เธอรอมาแล้ว

"ริน!!"น้ำเสียงแสดงถึงอำนาจกำลังเอ่ยชื่อเจ้าสาวที่ตอนนี้ยื่นนิ่งราวกับท่ออนไม้ เมื่อเห็นชายอื่นเอ่ยชื่อเจ้าสาวของตน ตงฉินจึงถามออกไปด้วยความสงสัยถึงแม้จะกลัวคนตรงหน้าอยู่บ้างแต่ก็ลองเสี่ยงดู

"ลื่อเป็นใครมาเรียกเจ้าสาวอั๋วทำไมวะ"คาร์ลิคไม่ตอบแต่กลับเดินเข้ามาหาน้ำรินจับที่ข้อมือจนหญิงสาวรู้สึกเจ็บ

"นี่เธอคิดจะทำอะไรจะแต่งงานเพื่อหนีฉันใช้ไหม"

"ป่าวนะคะ"

"ยังมาปฏิเสธอีกแล้วงานแต่งบ้าบอนี้มันเกิดขึ้นได้ไงถ้าเจ้าสาวไม่เต็มใจห้ะ!! มานี่ลยแม่ตัวดี"

"อย่าแม้แต่จะคิดถ้าใครตามมาเอาตายหมดแน่"ชายหนุ่มชี้หน้ากราดบอกไปที่เจ้าบ่าวและแขกที่มาร่วมงานแต่ง ที่กำลังจะพังไม่เป็นท่าในไม่ช้านี้ เพราะเขาคาร์ลิค แม็คเรโต มาเฟียใหญ่แห่งอิตาลีมาทวงเมียคืน คาร์ลิคออกจากงานไปแล้วตงฮินเตรียมจะวิ่งตามไป แต่ต้องหยุดกะทันหันเพราะปลายกระบอกปืนที่เล็งมาทางตน แขกที่อยู่ในงานต่างพากันตกใจก้มลงยังพื้นโต๊ะ

"นายไม่ต้องการให้ใครตามไปส่วนเรื่องแต่งงานฝากบอกพ่ดคุณรินจัดการเอง"พูดเสร็จก็เดินตามผู้เป็นนายไปทันที ถึงแม้เสียงที่ได้ยินจะฟังไม่ค่อยจะรู้เรื่องเท่าไหร่ แต่ทุกคนในงานก็พอเข้าใจ ตงฉินหันหน้ามองน้อยและนายมั่นตาเขียวปั๊ด พร้อมคำถามที่ว่า

"นี้มันเกิดอะไรขึ้นกับงานแต่งของอั๋ว"

   เมื่อ 30 นาทีที่แล้วพอลงจากเครื่องบินปุ๊บคาร์ลิคก็ดิ่งมายังงานแต่งของภรรยาทันที สิ่งที่เห็นในงานมันทำให้คนหวงเมียหน้ามืดขึ้นมาทันที ทีแรกคิดว่าเมียเขาถูกบังคับเธฮน่าจะร้องไห้จนตาบวม แต่ที่ไหนได้ยืนเข้าพิธีอยู่กับไอตี๋นั้นหน้าตาเฉย ทำอย่างนี้มันหยามกันชัดๆ

     บนรถหรู

"กลับคอนโดอยากจะสะสางกับใครบางคน"เขาสั่งลูกน้องแต่สายตาจ้องอยู่ที่คนนั่งข้างๆจนน้ำรินต้องหลบตา

"ปล่อยมือก่อนสิคะ รินเจ็บ"

"อ๋อพูดได้แล้วหรอ แม่ตัวดีให้ถึงคอนโดก่อนเถอะ"

      15 นาทีต่อมา

ปัง!!!เสียงปิดประตูห้องจนคนที่เดินเข้าไปก่อนสะดุ้ง พอตั้งสติได้ก็รีบเดินดิ่งเข้าไปที่ห้องน้ำเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้า

"หยุดก่อนริน มาเครียร์ให้รู้เรื่องก่อน"คาร์ลิคเดินมายืนตัดหน้าน้ำริน

"เรื่องอะไรค่ะ"ภรรยาสาวทำหน้าใสซื่อเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"จะกลับมาแต่งงานทำไมไม่บอก จะได้หาของขวัญมาให้ เอาเป็นลูกปืนสักโหลดีไหม"สามีหนุ่มเอ่ยด้วยความน้อยใจแต่แฝงไปด้วยความโมโห

"คุณลิค!!"

"ทำไใหรือเป็นห่วงมันใช่สิมันก็เป็นัวเธอแล้วนี่ ถ้าฉันไม่มาป่านนี้เธอคงเข้าหอกับมันไปแล้ว"

"แล้วใครบอกให้คุณมาช้าหละ รินบอกในจดหมายแล้วไงว่าถ้ายังไม่กลับให้มาตามวันนี้"ถึงแม้จะรู้ว่าตัวเองผิดเต็มๆแต่ขอเถียงหน่อยเถอะ

"อ๋อนี้เถียงหรอ"คาร์ลิคได้โอกาสก็ตีหน้าดุใส่ภรรยาทันที

"ป่าวสักหน่อย"เมื่อคิดหาทางออกไม่เจอ เธอจึงใช้ไม้ตายเอาใจสามี น้ำรินเกาะที่แขนคาร์ลิคเขย่าเบาๆ

"รินขอโทษนะคะที่แอบหนีมา เพราะถ้ารินบอกคุณกลัวว่าคุณจะไม่ให้รินมา นะ นะ ยกโทษให้รินนะ"

เมื่อเห็นว่าเธอง้อเขาก็จะยอมอ่อนข้อให้ คาร์ลิคแอบยิ้มที่มุมปากนิดๆ

"แล้วถ้าาผมไม่มาคุณไม่ต้องเป็นเมียมันจริงๆหรอ"

"ไม่หรอกค่ะ เพราะรินรู้ว่าอย่างไงคุณต้องมาช่วยรินแน่"

"เมียใครว่ะอ้อนเก่งจริง หายโกธรก็ได้ว่าแต่เล่ามาสิทำไมต้องกลับมา"น้ำรินเล่าถึงเรื่องราวทั้งหมดให้สามีฟัง

หลังจากที่ฟังเรื่องทั้งหมดแล้ว ก็อดว่าภรรยาตัวเองไม่ได้

"รินต่อไปนี้รินจะใจอ่อนอย่างนี้ไม่ได้แล้ว ถ้ามีเรื่องอะไรต้องเล่าให้ผมฟังก่อน เข้าใจไหม"

"ค่ะคุณสามี แต่ตอนนี้รินขอไปอาบน้ำก่อนนะ"

"เดี๋ยวมานี้ก่อน"เขารั้งเธอให้มาอยู่ในอ้อมกอดและจัดการถอนเสื้อผ้าของภรรยาออก

"ทำอะไรค่ะคุณลิค"น้ำรินพยายามขื่นตัวออกจากอ้อมกอดแต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ

"ผมไม่ชอบชุดนี้"

"รินถอดเองได้ค่ะ"

"ไม่อย่าลืมนะว่ารินยังมีคงามผิดมาให้ลงโทษซะดีๆ"