เข็มนาฬิกาขยับไปใกล้ๆ ห้าทุ่ม... งานของสถาปนิกหนุ่มสำเร็จเป็นรูปเป็นร่าง คามินปิดคอมพิวเตอร์เพื่อเตรียมตัวเข้านอน ก่อนจะสังเกตเห็นว่าคุณครูฝึกสอนที่นั่งออกข้อสอบอยู่ในห้องโถงอย่างมุมานะนั้นชิงหลับไปก่อนเขาเสียแล้ว
ตั้งแต่เมื่อไรกัน...
สองชั่วโมงมานี้เขาเองก็มัวแต่จมอยู่กับงานจนลืมไปว่ามีอีกคนนั่งอยู่ในห้องด้วย ท่าทางจะไม่ใช่เพิ่งหลับแน่ๆ เพราะใบหน้าที่ฟุบลงบนเบาะโซฟานั้นไม่ได้สวยงามเหมือนพวกนางเอก MV ที่เคยเห็นผ่านตาเท่าไร ทว่านอนอ้าปากหวอ...
หลับอร่อยมากแม่คุณเอ๋ย!
คิดแล้วคามินก็แอบขำนิดหนึ่ง ก่อนจะลุกไปสำรวจดูโน้ตบุ๊กของเธอที่หน้าจอเข้าสู่โหมดสลีปไปตามเจ้าของ
หลายคืนมานี้เธอไม่ค่อยได้นอนเพราะเขาเป็นต้นเหตุ ไม่รู้ว่าเผลอหลับไปตอนพักสายตา หรือว่าตอนทำงานเสร็จแล้ว แต่ที่รู้ๆ คือเขาไม่อยากปลุกเธอมาทำตาใสๆ ใส่เขาอีก
ปล่อยให้นอนหมดสภาพไปเรื่อยๆ นั่นแหละ...ขี้เหร่ดี
คามินหันหน้าจอโน้ตบุ๊กขนาดกะทัดรัดของเธอมาเซฟงานและชัตดาวน์ให้ สองมือเก็บเอกสารต่างๆ จำพวกแนวข้อสอบที่กระจายอยู่บนโต๊ะให้เป็นระเบียบ ก่อนจะอุ้มร่างบอบบางในชุดนอนลายการ์ตูนไปในห้องนอน
“ฮื้อ...” หญิงสาวครางเบาๆ เมื่อเขาวางลงบนเตียง ท่าทางเหมือนจะรู้สึกตัวแต่ก็ไม่ “คนใจร้าย”
เสียงพึมพำเบาๆ ลอดออกมาจากริมฝีปากสีชมพูระเรื่อ
“หนูไม่อยากจับคุณซะหน่อย ทำไมไม่เชื่อกันบ้าง...”
จู่ๆ ก็สะท้อนใจอย่างแปลกประหลาด ศศภัทรฝังใจกับคำพูดของเขาถึงขั้นเก็บเอาไปฝันเลยเชียวเหรอ
“ผัวผี”
“ฮึ!” คามินเกือบจะเห็นใจอยู่แล้วเชียว “ปากดีกระทั่งในฝันแบบนี้ เห็นฉันเป็นเพื่อนเล่นหรือไง”
“ฮื้อ...” หญิงสาวหน้าสลด สติสัมปชัญญะถูกความอ่อนเพลียตลอดหลายวันทับถมจนไม่อาจจำแนกได้ว่าเสียงของสามีตัวร้ายเป็นความจริงหรือความฝันกันแน่
ผิดกับคามินที่แม้จะแยกแยะได้อย่างชัดเจน ทว่ากลับยังมันเขี้ยวเด็กแสบที่ละเมอเรียกเขาเป็นผี
“ต้องลงโทษ...” ชายหนุ่มก้มลงไปบดริมฝีปากคนหลับด้วยจุมพิตอุ่นร้อน สัมผัสได้ถึงปฏิกิริยาต่อต้านเบาๆ ของเธอ แต่ไม่อยากสนใจอะไรมากกว่าการทำให้ชุดนอนลายการ์ตูนหายไปจากร่างขาวนวล และปลุกป่วนเธอด้วยเพลิงราคะ
“อื้อ...” ศศภัทรกึ่งหลับกึ่งตื่น หากทว่าซอกเล็กอ่อนนุ่มก็ถูกความซ่านสยิวแทรกซึมเข้ามาอย่างลึกล้ำ ก่อนจะค่อยๆ แผ่กระจายไปในทุกปลายประสาท
บางคราวก็หนักหน่วง บางคราวก็อ่อนหวาน...
นานแสนนานที่ศศภัทรติดอยู่ภายใต้พันธนาการนั้น เธอรู้สึกราวกับกำลังต้องมนตร์สะกดจนไม่อาจทำอะไรได้มากกว่าปล่อยให้เจ้าของมือใหญ่จับขาเธอยกไปพาดบนบ่ากว้าง แล้วขยับสะโพกอันแข็งแกร่งกระทบใจกลางกายซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ไม่แน่ใจว่าความอ่อนล้าตลอดหลายวันทำให้เธอฝันว่าโดนผีอำเข้าแล้วหรือเปล่า...
รู้เพียงแต่ ‘ผีร้าย’ ที่กำลังกลืนกินเธออย่างหิวกระหายตนนี้มีเงื้อมเงาเหมือนคามินไม่มีผิด
+ + + + +
พี่คามคะ!! น้องหลับแล้ว 5555555+
อ่านอีบุ๊กพี่คาม จิ้มๆ ได้ที่เมพนะคะ
