บ้านหลังนี้อยู่ท้ายสวน... ไม่น่าจะมีใครผ่านมาหรอกมั้ง
ศศภัทรนึกครึ้มเอื้อมมือไปดึงเชือกเปิดม่าน ซึมซับธรรมชาติด้านนอกอย่างเต็มตา ตอนอยู่หอพักในเมืองไม่มีโอกาสได้นั่งแช่น้ำมองวิวสวยๆ งามๆ แบบนี้
ขณะนั่งมองแสงแดดอ่อนๆ ตกกระทบผิวน้ำในลำธารใสสะอาดที่มีแนวต้นไม้น้อยใหญ่ทอดยาวเป็นฉากหลัง ความเงียบสงบก็ทำให้มีเวลาทบทวนเรื่องราวต่างๆ
จริงๆ แล้วคามินก็ไม่ได้ใจร้ายกับเธอไปซะทีเดียว...
อาจเย็นชาไปนิด ปากร้ายไปหน่อย แต่วันนี้เขาก็ยังชวนเธอกลับบ้านมากินข้าวกลางวันด้วยกัน แล้วไหนจะเรื่องที่เขาเคยจอดรถลงมาช่วยเธอเก็บเอกสารเมื่อครั้งแรกพบในมหาวิทยาลัยอีก
‘วันก่อนตาคามอาจทำตัวไม่น่ารัก แต่จริงๆ เขาไม่ใช่คนร้ายกาจอะไรหรอก ครูรับประกัน’
ศศภัทรยิ้มน้อยๆ เมื่อเธอเองก็สัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนเหล่านั้น
เอาเป็นว่าเธอจะดูแลลูกชายอาจารย์ให้ดีๆ ก็แล้วกัน ท่านจะได้ไม่เสียแรงที่เมตตาเธอ ที่สำคัญคามินจะได้รู้ด้วยว่าการมีเธอเป็นภรรยาไม่ใช่เรื่องแย่อย่างที่คิด เพราะเธอนี่แหละ...เมียคุณภาพ!
เริ่มจากไปเตรียมมื้อเย็นอร่อยๆ ดีกว่า เธออาจจะต้องสืบดูสักหน่อยว่าคามินชอบกินอะไร
ศศภัทรลุกจากอ่างอาบน้ำอย่างกระตือรือร้น ทว่าจู่ๆ กลับปวดเกร็งกล้ามเนื้อบริเวณฝ่าเท้า
“โอ๊ย...” หญิงสาวทรุดฮวบลงที่เก่า สีหน้าบิดเบี้ยวเหยเกพลางใช้มือจับฝ่าเท้าตามสัญชาตญาณ
สงสัยจะนั่งนานเกินไป...
ปังๆๆ
เสียงเคาะประตูสองสามครั้งทำเอาคนตัวบางที่นั่งอยู่ในอ่างอาบน้ำถึงกับสะดุ้งวาบ
“เกิดอะไรขึ้น!”
คามิน...
ก่อนหน้านี้เขาอยู่ที่โต๊ะทำงานในห้องโถง เสียงร้องเมื่อครู่คงชวนให้เข้าใจว่าเกิดอุบัติเหตุในห้องน้ำ
ขายหน้าชะมัด!
หากเขารู้ว่าเธอแค่ตะคริวกินเพราะแช่น้ำนาน มีหวังโดนกัดหัวเปียกอีกแหงๆ
ปังๆๆ
“ได้ยินฉันหรือเปล่า”
“ได้ยินค่ะ” ศศภัทรลนลานตอบรับ “หนูไม่ได้เป็นอะไรมาก คุณคามไปทำงานต่อเถอะค่ะ”
“แน่ใจเหรอ” คามินไม่ปักใจเชื่อ เสียงของเธอฟังดูคล้ายกำลังปกปิดอะไรบางอย่าง
“ค่ะ”
“ฉันจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้าไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ ก็รีบออกมา ไม่งั้นฉันจะเปิดเข้าไปเดี๋ยวนี้ หนึ่ง...”
หัวใจดวงน้อยๆ หล่นวูบ ประตูห้องน้ำเป็นบานเลื่อนแบบไม่มีกลอน ขืนคามินเปิดพรวดเข้ามาเห็นเธอในสภาพนี้จริงๆ จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน แต่เท้าที่ยังชาหนึบๆ ก็ยากที่จะขยับเขยื้อนได้ในเวลากระชั้นชิด
“สอง!”
“คุณคามๆ หนูไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ นะคะ ไม่ต้อง...”
“สาม!”
