ดื้อนัก...จัดหนักซะให้เข็ด (3P) (Yaoi18+)



#SO

ผมเดินออกมาด้านนอกผับที่มืดและเต็มไปด้วยกลิ่นที่ไม่ดีต่อร่างกายเพื่อมาสูทอากาศบริสุทธิ์ทำไมไอ้เรียวมันถึงอยากจะมาที่อโคจรแบบนี้นะเหม็นก็เหม็น

'เฮ้ออออ!!'

ผมยืนถอนหายใจอยู่มุมหนึ่งของส่วนหย่อมที่ถูกตกแต่งด้วยไฟหลากสี ผู้คนมากมายหลั่งไหลเข้าไปภายในท่ามกลางความสงสัยของผมเองว่าในที่มืดๆ แออัดยัดเยียดแบบนั้นมีอะไรให้เข้าไปทำ

'มายืนทำอะไรคนเดียว?'

เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นด้านหลังทำเอาผมที่กำลังเหม่อถึงกับผงะก้าวถอยหลังแต่แขนแกร่งก็คว้าเอวผมเอาไว้แถมยังดึงเข้าไปปะทะแผงอกล้ำนั้นอีก

'ปล่อยผมนะ!'

ผมทั้งผลักทั้งทุบคนตรงหน้าแต่ไอ้คนบ้านี้มันไม่เจ็บบ้างเลยหรือไง?

'อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลยน่า จะโก่งราคาหรือไง?'

แขนแกร่งกอดรัดผมแน่นขึ้น นี้มันคิดว่าผมขายตัวหรอ หน้าผมเหมือนเด็กขายตัวหรือไงหาาา

'กูไม่ได้ขายตัว!'

ผมตะคอกและพยายามดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนแกร่ง ใบหน้าที่ซ่อนอยู่ในความมืดทำให้ผมมองไม่เห็นว่าไอ้บ้ากามนี่หน้าตายังไง

'ปล่อยกูนะ!'

แต่มันไม่ฟังคนตัวสูงฉุดกระชากลากถูผมออกมาจากตรงนั้นคนทั่วไปก็เอาแต่มองไม่คิดจะเข้ามาช่วยผมเลยซักนิด

'หุบปากน่าทำเป็นไม่เคยไปได้'

เออก็ไม่เคยดิว่ะ ไม่เคยโดนผู้ชายด้วยกันฉุดด้วย ไอ้เหี้ย ปล่อยกูนะเว้ยย ในขณะที่ผมกำลังฉุดกระชากลากถูกับคนตรงหน้าอยู่สายตาก็เหลือบไปเห็นไอ้ไม้เรียวที่ถูกใครบางคนอุ้มมา แต่ผมมองหน้าคนอุ้มไม่ชัดเพราะต้องตีกับไอ้บ้านี้

'โอ๊ย!!'

ผมถูกเหวี่ยงเข้าไปในรถหรูคันนึงที่เหมือนจะจอดรออยู่แล้วแน่นอนผมรีบพุ่งไปเปิดประตูอีกด้านแต่...มันล้อกครับ แมร่ง!

'ขัดขืนจนวินาทีสุดท้ายเลยนะมึง'

ร่างแกร่งที่ตามเข้ามาพูดขึ้นหลังจากปิดประตูรถเรียบร้อย ผมหันควับมามองหน้ามันทั้งๆที่แทบจะแทรกตัวหายไปกับประตู แสงไฟในรถทำให้ผมได้เห็นใบหน้าของไอ้บ้ากามชัดเจน ปากหยักยิ้มโชว์เขี้ยวและมองผมอย่างหื่นกระหาย

'พอเห็นกูหล่อนิ่งเลยนะมึง'

กูยอมรับว่ามึงหล่อ แต่หล่อเลวแบบนี้กูไม่ชอบเว้ย ผมหันหนีออกไปมองด้านนอกเพื่อจำทางว่ามันจะพาไปไหน ตอนนี้หนีไปไหนไม่ได้อยู่แล้วถึงที่หมายแล้วค่อยคิดล่ะกัน แต่ก็ไม่มีเวลาให้จำมากมือหนาก็คว้าเอวผมขึ้นไปนั่งบนตักแกร่ง เชี่ยเบาะก็มีป่ะ

'ปล่อยกูเหอะ กูไม่ได้ขายตัวจริงๆ'

ผมย้ำคำพูดตัวเองอีกครั้งแต่มันกลับหัวเราะและกอดเอวผมไว้แน่น ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องเหรอหรือต้องเห่ามึงถึงจะฟังรู้เรื่อง

'มึงขายไม่ขายกูไม่รู้ แต่มึงถูกใจกูคืนนี้กูจะเอามึง'

ผมแทบจะลมใส่ พูดจาเอาแต่ใจแบบนี้แสดงว่าพ่อแม่ไม่สนใจสินะถึงได้มาขอให้คนอื่น เอาใจแบบนี้

'เลว อ๊ะ!'

พอผมด่าคนตัวโตก็จับตัวผมให้หันหน้ามาหากลายเป็นว่าผมกำลังนั่งคร่อมตัวของไอ้บ้านี้อยู่

'ปากดีแบบนี้คงอยากโดนบนรถซักรอบสินะ'

ว่าแล้วมันก็ประกบจูบผมทันทีลิ้นร้อนรุกล้ำเข้ามาอย่างอุกอาจปากหยักบดขยี้ริมฝีปากของผมจนเจ็บไปหมด ผมได้แต่ทุบอกแกร่งและร้องท้วงในลำคอเนื่องจากมือหนาจับท้ายทอยของผมไว้แน่น

'อื้ออ อ!!!'

ผมตาโตเมื่อมือหนาที่ว่างอยู่ล้วงเข้าไปในกางเกงและบีบคลึงส่วนอ่อนไหวของผม

'อื้อ อ อึก!!'

ผมเผลอจิกไหล่แกร่งด้วยความเกร็งเมื่อปลายนิ้วของคนตรงหน้าลูบบริเวณส่วนหัวของแก่นกายที่กำลังโดนปลุกให้ตื่น

'อ๊าาา อ อย่า'

ผมครางออกมาเมื่อปากได้รับอิสระ ทั้งๆที่ผมควรขัดขืนแต่เรี่ยวแรงที่มีกลับหายไปราวกับถูกดูด

'ปากร้องอย่าแต่ร่างกายมึงกำลังร้ำร้องอยู่นะ'

ใบหน้าหล่อร้ายกระตุกยิ้มเย็นและรูดรั้งแก่นกายของผมแรงขึ้นจนผมต้องกัดไหล่แกร่งเพื่อระงับเสียงตัวเอง

'ซี้ดดด เจ็บนะมึงแต่ไม่เป็นไรเดี๊ยวกูเอาคืนที่หลัง'

เสียงของคนตรงหน้าไม่ได้เข้าโสตประสาทของผมเลยแม้แต่น้อยตอนนี้สมองของผมขาวโพลนไปหมดร่างกายเกร็งกระตุกอย่างที่ไม่เคยเป็น

'อ อ้าาาาา!!!!'

ผมผละปากออกจากไหล่กว้างตัวกระตุกเฮือกพร้อมความรู้สึกชาวาบบริเวณช่องท้อง ผมหอบหายใจอย่างหนักหน่วงความรู้สึกเหมือนไปวิ่งมาซัก 100 รอบ

'อ อ๊ะ!! จะทำอะไร อย่านะ!'

ผมร้องห้ามพร้อมยกตัวขึ้นหมายจะออกจากตักแกร่งเพราะไอ้คนบ้ากามมันกระชากกางเกงผมออกพร้อมควักเอากลางกายของมันออกมาถูกับก้นผม

'มึงสุขแล้วก็ให้กูสุขบ้างสิ'

มันว่าพรางกดตัวผมลงให้กลืนกินแท่งร้อนของมัน ผมส่ายหน้าแรงๆและถีบขาไปมา

'เจ็บ อึกก ก!! กูเจ็บบ!'

ผมฟาดไหล่แกร่งอย่างแรงและเริ่มจิกทึ้งเส้นผมดำเงานั้น ใครมันจะไปยอมเสียตัวง่ายๆเล่า!

'อยู่นิ่งๆได้ไหมเนี้ย?!!'

มันตวาดและคงรำคาญที่ผมดื้อดึงแถมทำร้ายร่างกาย มันเลยเหวี่ยงผมไปกระแทกกับประตูอีกข้างและทำท่าจะเข้ามาคร่อมต่อแต่ผมไม่ยอมหรอกเว้ย ผมยกเท้าถีบมันไปถึงจะไม่แรงงพอให้มันเจ็บแต่อย่างน้อยผมก็ปกป้องเวอร์น้อยๆผมไว้ได้

'มึงชอบแบบซาดิสส์ใช่ไหม??? ได้!'

ว่าแล้วมันก็กระชากขาจนผมถล่าเข้าไปหามันคนเหี้ยไรแรงเยอะยังกะควายป่า

'ไอ้เหี้ย! กูเจ็บ!!'

มันไม่ฟังผมที่ตะโกนด่ามือหนากดร่างของผมด้วยมือข้างเดียวมึงไม่ต้องกดหรอกแค่มึงทับขากูไว้กูก็หนีไปไหนไม่ได้แล้วไอ้ฟรายยย!!

'โอ๊ยยย!! มันเจ็บนะไอ้สัสนิ!!'

ผมโวยวายและถีบขาเท่าที่จะทำได้ก็จู่ๆก็มีของแปลกปลอมเข้ามาในร่างกาย เจ็บชิบหาย!!

'เจ็บแปลบเดียวเดี๊ยวมึงก็สุข'

สุขพ่อง! ผมก่นด่ามันในใจไอ้สิ่งแปลกปลอมที่เข้ามานั้นผมเพิ่งจะรู้ว่ามันคือนิ้วก็ตอนมันขยับดุ้กดิ้กกับผนังนุ่มด้านใน ผมกัดปากตัวเองแน่นเพราะความรู้สึกบางอย่างกำลังก่อตัวขึ้นมา

'ดิ้นแทบตายเจอนิ้วกูไปนิ่งเลยนะมึง'

ไอ้หล่อเลวมันยิ้มเยาะ ถ้าไม่ติดว่ากูโดนมึงกดอยู่นะจะเอาตีนตบหน้าแมร่ง นิ่งพ่องนิ่งแม่มันสิมึงเล่นทับกูไว้แบบนี้อย่าว่าแต่ดิ้นเลยกูหายใจยังลำบากคิดว่าตัวเองตัวเล็กหรือไงไอ้กะทิงดิบ!

'ปล่อยกูเว้ยยย!!'

แหกปากไปมันก็ไม่ปล่อย เวรเอ้ย! ทำไงดีว่ะ? นิ้วในตัวเริ่มเพิ่มเข้ามาเรื่อยๆ มันเสียวแต่ผมก็ยังไม่อยากเสียตูดอยู่ดี ถึงไอ้เวรนี้จะหล่อลากหาตัวจับยากก็เถอะ พ่อแม่กูสอนมาดีเว้ยว่าอย่าอ้าก้นให้ใครง่ายแม้คนคนนั้นจะหล่อ

'หึ! ถึงซะแล้วเหรอ? ไว้ไปต่อบนห้องแล้วกัน'

ไอ้กะทิงดิบผละออกไปผมก็รีบจัดแจงตัวเองให้เรียบร้อย แมร่งเจ็บตูด รถตู้ขับมาจอดในคฤหาส์หลังนึง ผมมองรอบๆแล้วยักไหล่ รวยแล้วไงกูก็รวยครับสัส!

'ลงมา'

เสียงเข้มสั่งแต่ผมก็ยังนั่งนิ่งกูต้องกลัวมึงไหมล่ะ ผมได้ยินเสียงหายใจฟึดฟัดก่อนร่างหนาจะเดินมาเปิดประตูฝั่งผมและลากผมลงมา ไอ้ฟัค! เจ็บนะเว้ย

'ดื้อเหี้ยไรนักหนา!'

ผมไม่ตอบและขืนตัวเองไว้เท่าที่แรงจะมีแต่ไอ้กะทิงป่ามันแรงเยอะชิบแค่มันจับผมลากด้วยมือข้างเดียวผมนี้แทบปลิว ไอ้หล่อเลวมันลากผมเข้ามาในคฤหาส์หรูหราอลังการ คนในบ้านที่น่าจะเป็นแม่บ้านวิ่งเข้ามาหามันและมองผมอย่างสงสัย สงสัยห่าไรครับ

'คุณหมอคะ ทางโรงพยาบาลโทรมาบอกว่าคนไข้ในความดูแลของคุณหมอที่ป่วยเป็นลูคลีเมียทรุดหนักให้คุณหมอเข้าไปตอนนี้เลยค่ะ'

คุณหมออ?!!! ไอ้กะทิงป่ามันเป็นหมอ ผมนิ่งอึ้งไปพักนึง แบบก็เข้าใจนะว่ามันหล่อ ภูมิฐานดูมีความเป็นผู้ใหญ่ ผมคงคิดแบบนั้น (ถ้าไม่ติดว่ามึงฉุดกูมา) แต่แบบมึงเป็นหมอ..แล้วเสือกเป็นหมอผ่าตัดไรงี้ถ้าหมอตรวจภายในกูจะไม่สงสัยเลย

'มองกูแบบนี้ข้องใจอะไร?'

ผมเม้มปาก จริงๆ ก็ข้องมากอยากจะถามมึงมากว่าถ้าเป็นหมอแล้วสันดานแบบมึงกูย้ายคณะทันไหม

'เปล่า! คุณไม่ว่างแล้วก็ปล่อยผมไปได้แล้ว!'

ผมเลือกจะไม่ถามเพราะถ้าถามเดี๋ยวยาว ไอ้หมอกะทิงมันหันมามองผมอย่างไม่ชอบใจ ไม่ชอบใจไรฟะ ก็มึงไม่ว่างแล้วมึงก็ควรปล่อยกูเว้ย เป็นหมอต้องไปดูคนไข้ชีวิตคนสำคัญกว่าเอาคนป่ะสัส

'กูไม่ว่างแต่กูก็ไม่ปล่อยมึง บอกไปว่าอีก 15 นาทีผมจะไปถึง ส่วนมึงมานี้!'

แล้วมันก็ลากผมขึ้นห้อง นี่มึงยังจะเอาอีกเหรออ!!! ใครก็ได้ช่วยโซดาด้วยยยยย!!!

ตุบ!

ไอ้หมอกระทิงมันเหวี่ยงผมขึ้นไปบนเตียง เหวี่ยงทำมะเขืออะไรจุกหมด ยังไม่ทันจะให้ผมหายจุกไอ้กระทิงควายมันก็เข้ามาคร่อมตัวผมไว้ มึงต้องไปรักษาคนไข้ไม่ใช่ง๊ายยยย ปล่อยกูไปเถ๊อะ!!!

'หมอไรไม่มีจรรยาบรรณเลยว่ะ?!'

ผมเลือกที่จะด่ามันด้วยคำแบบผู้ดีเพราะไรน่ะเหรอ ก็มันหมอนิมันก็ต้องมีจรรยาบ้างล่ะ คนจะตายนะเว้ยคนจะตาย หมอจะมั่วมาเอาคนได้ยังไงเล่า

'มึงรู้ได้ไงว่ากูไม่มี?'

มันถามหน้าตาย เออ น่าตายจริงๆนั้นล่ะอย่าให้กูหลุดไปได้นะจะเอาระเบิดมาปาบ้านแมร่ง!

'ต้องรู้ไหม ไอ้ที่มึงจะเอากูแล้วไม่ไปหาคนไข้ตัวเองเนี้ยกูไม่รู้เลยว่ามึงไม่รับผิดชอบต่องานที่ทำ นี่ถ้าได้กูแล้วก็คงทิ้งไม่รับผิดอีกล่ะสิ เฮอะ!!'

ผมบ่น สาบานว่าบ่น แบบร่ายยาว ดูมันหน้าเหวอๆไปก่อนปากหยักจะผุดยิ้มขึ้นมา ยิ้มไรชอบโดนด่าไง สมองไม่ปกติล่ะมั่งคุณมึง

'เป็นครั้งแรกที่กูโดนคนที่เพิ่งเจอหน้ากันไม่กี่ชั่วโมงด่า หึหึ'

แล้วมันก็ขำ จากที่งง ตอนนี้ผมเริ่มจะบ้าตามมันล่ะ มึงขำอารายยยย นี้กูซีเรียสนะ

'ทำไมปกติเวลาไปฉุดใครมาเค้านอนอ้าขาให้เลยงั้นสิ'

'ก็คงงั้น'

ผมทำหน้าหงิ้วคิ้วขมวดส่งไปให้มัน ร่างหนาผละจากตัวผมและลุกเดินไปยังประตู เอ้อ!! บทจะไปก็ไปง่ายๆเลยเว้ย! อารมณ์ขึ้นๆลงๆเป็นตาแก่เชียว

'ทำหน้าเหมือนเสียดายที่กูลุก กูกลับไปเอามึงก็ได้'

'ไม่ต้อง!!'

ผมรีบดักและดึงเอาผ้าห่มมาห่อตัวพรางมองไอ้หมอบ้าอย่างรังเกียจราวกับมันคือแมลงสาปอันสกปรก (เปรียบซะรังเกียจตามเลย : หื่น)

'หึ รอดไปนะ รอฉันกลับมาก่อนเธอโดนหนักแน่!'

แล้วประตูก็ปิดดังปังผมถล่าลงจากเตียงไป

หมุนลูกบิด เยดเข้!! มันล้อกจากข้างนอก โซดาอยากฆ่าคน นี้ผมไปทำเวรอะไรกับมันไว้ว่ะทำไมมันต้องกักขังผมด้วย กักขังฉันเถิดกักขังไป ขังตัวอย่าขังหัวใจดีกว่า ไม่ใช่ล่ะ เฮ้อ!

'โวยยยย!! ทำไงดีว่ะ!!'

ผมทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงขนาดคิงไซส์อย่างหมดอาลัยตายอยาก เออ! โทรศัพท์ไง!! ผมคลำกระเป๋ากางเกงปรากฏว่าไอ้เครื่องสีเหลี่ยมมันไม่อยู่ หรือว่า...แน่เลยตอนมันจะจับผมเสียบมันต้องหล่นในรถแน่ๆ หูยยย!! เครียด! ว่าแต่ในห้องนอนแบบนี้มันน่าจะมีโทรศัพท์บ้านบ้างดิแบบโทรศัพท์ที่เชื่อมต่อกันทั้งบ้าน ผมกวาดสายตามองหาก็พบว่ามันไม่มี...หมดกันหนทางจะหนีและขอความช่วยเหลือ

'มึงจะรู้ไหมไอ้เวรเรียวว่าเพื่อนมึงโดนจับมาขังเนี้ย!!'

----------------------------------------------

'อื้อ อ'

ผมปรือตาตื่นขึ้นมาจากห้วงนิทราอันแสนสุข สองแขนเรียวยกขึ้นบิดเอาความขี้เกียจออกจากร่างผมค่อยๆพยุงร่างลุกจากเตียงด้วยความยากลำบาก เมื่อยชะมัดเลย! แถมเมื่อคืนฝันร้าย ฝันว่าโดนขังโดยมีหมอหน้าเหมือนกระทิงป่าเป็นผู้คุมด้วย เฮ้อ!

'เวลานอนก็น่ารักดีนะ'

ผมหันขวับไปมองต้นเสียงก็เจอกับกระทิงป่า เฮ้ย!! แสดงว่าไม่ได้ฝัน!! มันเรื่องจริงนิหว่า! ผมรีบจับเสื้อผ้าตัวเอง เออชุดเดิมอยู่ครบ

'ทำหน้าตกใจอะไรฉันคนไม่ใช่ผี'

ยิ่งกว่าผีอีกครับคุณมึง ผมกระเถิบหนีร่างหนาข้างเตียงจนไปชิดเตียงอีกฝั่งคือก็รู้หรอกว่าไม่ได้ช่วยเลยแต่ก็แบบป้องกันตัวบ้างเผื่อรอด

'อะไร กลัวหรือไง? ไม่ทำอะไรหรอกจะมาพาไปกินข้าว'

พูดจบก็ลุกเดินไปที่ประตู เดี๋ยวนะ งงว่ะ นี้ตกลงเมื่อคืนกูฝันป่ะ หรือไอ้บ้านี้มันสมองกลับ เมื่อคืนยังจะเอากูอยู่เลย ตอนนี้มันทำตัวดีเว่อร์วัง ขออนุญาตเกาหัวแปป

'คือแปปนะคุณ เมื่อวานคุณไม่ใช่แบบนี้ วันนี้เดินตกหลุมขี้มาเปล่าถึงเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือขนาดนี้?'

ผมตัดสินใจถามออกไปตรงๆ เสียงหัวเราะดังขึ้นหลังจากผมถามจบ หน้าหล่อๆของไอ้กระทิงป่าเริ่มมีแววหื่นกระหาย ชิบหายแล้วความซวยมาเยือนไม่น่าทักมันเลย

'ฮ่าๆ ทำหน้าเหมือนจะโดนฉันกินงั้นล่ะ'

เออเส้!! เถียงในใจและห่อตัวมากกว่าเดิมร่างสูงเดินเข้ามาและกระชากผ้าออก สาสส! กระชากทีตัวผมนี้ปลิวไปกับผ้าเลย

ปรึก!

ตัวผมที่ปลิวไปกับผ้าที่ห่อตัวผมไว้ดั่งมัมมี่ปะทะกับแผงอกล้ำๆที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อเชิ้ตสีขาวอย่างจัง แมร่งชอบใช้ความรุนแรงกับผู้ที่อ่อนแอกว่า

'ไปลงไปกินข้าว'

แล้วมันก็อุ้มผมลงไปทั้งอย่างนั้น เฮ้ยยย! นี้จะพาไปกินข้าวหรือพาไปลงหลุมฟะแกะผ้าให้ก่อนสิเฟ้ยยย!! แล้วหน้ายังไม่ล้างฟันยังไม่แปรงให้ไปทำธุระส่วนตัวก่อนเส้!!

'ป้าครับจัดให้เด็กนี้อีกที่นึง'

ไอ้หมอกระทิงมันสั่งและวางผมลงบนเก้าอี้หลังจากที่อุ้มผมเดินลงมายังห้องอาหารแล้ว ผมได้แต่มองการกะทำของมันอย่างขุ่นเคืองแกะให้ก่อนได้มิเริ่มร้อนล่ะนะเฮ้ย!

'มองอย่างนี้อยากให้ช่วยแกะให้ใช่ไหม?'

รู้?! แล้วทำไมไม่แกะเล่า! ผมพยักหน้ารัวๆ ปากหยักยกยิ้มนิ้วเรียวยกขึ้นมาดีดดังเปาะเหมือนถูกใจอะไรซักอย่าง

'ไหนลองขอร้องสิ'

รอยยิ้มโคตรไม่น่าไว้ใจ ผมมองใบหน้าหล่อๆแล้วเลือกที่จะเมินหนี ถ้าให้ผมขอร้องสู้ให้ผมอดข้าวตายดีกว่า

'ดื้อจริงๆ'

ข้าวต้มถูกยกมาว่างตรงหน้ากลิ่นหอมตลบอบอวลทำให้ผมแทบอยากจะเอามีดมากรีดผ้าห่มที่พันตัวอยู่ให้ขาด หิวง่า!!

'ว่าไงเปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะ'

ผมมองหน้าไอ้กระทิงป่าอย่างเคืองสุดๆ เอาว่ะกองทัพต้องเดินด้วยท้อง ถ้าท้องหิวจะคิดหาทางหนียังไง

'พี่หมอครับ ช่วยแกะให้น้องโซดาหน่อยครับ'

ผมพูดให้ฟังดูอ่อนหวาน(?)ที่สุด บรึ้ย!! ขนลุกพรึบพรั่บเลย พูดไปได้ไงว่ะไอ้โซ ปากมึงมีมลทินแล้ว

'อะไรนะ?' เสียงถามซ้ำทำให้ผมอยากจะฆ่าตัวตาย

'มึงแกล้งกูทำมาย กูหิวข้าวแล้ว รู้ไหมท้องกูร้อง น้ำย่อยออกมามันกัดกระเพาะมันไม่ดีต่อร่างกายของกูนะเฟ้ย!'

ไม่สนล่ะโวยวายแมร่งไอ้หมอบ้ามันทำหน้าเหวอก่อนจะหัวเราะออกมามือหนาเอื้อมมาแกะผ้าที่พันตัวผมไว้โดยตัวผมเองออกให้ บทจะยอมก็ยอมง่ายๆ งงว่ะ วันนี้ผมงงรอบที่เท่าไหร่แล้วเนี้ย

'เอ้า! เหม่อไร กินสิไม่ได้ใส่ยาพิษไว้หรอก'

พูดพรางตักข้าวตัวเองเข้าปาก เออรู้ว่าไม่ได้ใส่ยา แต่ถึงใส่กูก็กินเถอะหิวจะตายชัก

'รีบๆกินเราจะได้ทำกิจกรรมเข้าจังหวะกันซักที'

'-0-'

----------------------------------------------

'เฮ้อออออ!!'

ผมถอนหายใจยาวๆวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมรอดปลอดภัยเพราะไอ้หมอกระทิงป่ามันต้องไปดูแลคนไข้อีกครั้งและมันก็ไม่ปล่อยผมอีกตามเคย เสียไต!! ผมก็มีเรียนนะเฮ้ย!

'ก้อกก้อกก้อก'

ผมเลิกคิ้วมองประตูใครหนอ? แล้วซักพักเสียงปลดล้อกกุญแจก็ดังก้อกแก้กๆ หรือหมอมันจะกลับมาแล้ว แต่เจ้าของห้องต้องเคาะประตูด้วย ??

'พี่ธัญ!! อ้าวไม่อยู่เหรอ?'

ร่างสูงในชุดนักศึกษามหาวิทยาลัยเดียวกับผมยืนอยู่หน้าประตู ใบหน้าที่ละหม้ายคล้ายหมอกระทิงทำให้ผมรู้ได้ไม่ยากว่าหมอนี้ต้องเป็นน้องของเค้าแน่ๆ แต่ท่าทางจะสติไม่ค่อยดี ใครเค้าจะบ้าล้อกข้างนอกขังตัวเองไว้ข้างในล่ะ ยังจะมีหน้ามาถามอีกว่าไม่อยู่เหรอ โง่จริง

'นี่นาย ทำไมมาอยู่ห้องพี่ฉันล่ะ?'

น้ำเสียงติดจะไม่พอใจก่อนร่างสูงจะเดินเข้ามาดึงแขนผมที่นั่งอยู่บนเตียงให้ลุกขึ้น

'นี่ปล่อยเว้ย เจ็บ! คิดว่าอยากมาอยู่ไงพี่นายน่ะพาฉันมาขัง'

หมอนั่นมองผมด้วยความสงสัย ก่อนมือหนาจะจับคางผมให้หน้าผมเงยขึ้นตาคมจ้องมองมา นี้คิดว่าผมจะเขินไหมมองอยู่ได้ถึงจะมีภูมิต้านทานคนหล่อก็เถอะตูก็เขินเป็นนะครับ

'หน้าคุ้นๆนะเหมือนเคยเห็นที่ไหนว่ะ?'

อย่าว่าแต่หมอนี่คุ้นเลยผมก็คุ้นแต่นึกไม่ออกแฮะ

'ชั่งเถอะแล้วนี่ทำไมพี่ฉันถึงพานายมาขังไว้ล่ะ?'

'มาถามผมทำไมว่ะไม่ไปถามพี่นายล่ะว่าขังทำไม?!'

ผมกระแทกเสียงตอบพรางสบัดหน้าออกจากมือหนา ร่างสูงมองผมอย่างครุ่นคิด อืม...หมอนี้ท่าทางจะใช้ได้นะ

'ในเมื่อพี่นายขัง...นายก็พาผมออกไปสิ'

แขนเรียวยกขึ้นไปโอบรอบคอแกร่งใบหน้าซุกเข้าที่แผงอกกว้าง ว้าวว! หมอนี้ใจเต้นรัวเชียว

'คิดจะยั่วหรือไง?'

เสียงทุ้มเอ่ยถามสั่นๆผมกระตุกยิ้มพรางลากนิ้วไปตามแผงอกผ่านซิตแพตที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อสีขาวมายังเป้ากางเกงสแลคสีดำ

'คิดว่าไงล่ะ?'

ผมเงยหน้าขึ้นมามองคนตัวสูง มุมปากหยักปรากฏรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ หึ! แต่อย่าหวังจะได้กินผมง่ายๆ ไม่ยอมหรอกเว้ย

'ก็คิดว่านายมันน่าโดนไง'

แล้วร่างสูงก็ดันผมลงกับเตียงแต่ผมอาศัยจังหวะนั้นพลิกตัวขึ้นมาด้านบนกลายเป็นผมคร่อมอยู่บนตัวของเค้าไป

'โดนอะไรเหรอ? โดนแบบนี้หรือเปล่า'

'อุก!!'

เสียงร้องของคนข้างใต้พร้อมร่างที่ขดงอกุมเป้าตัวเองผมรีบลุกและวิ่งไปที่ประตูแต่ดูเหมือนโชคจะไม่เข้าข้างผมเอาซะเลย

'คิดจะไปไหน?!'

ผมผงะถอยออกมาเล็กน้อยขณะที่สายตาก็เริ่มสาดส่องหาทางหนีอีกครั้งแต่ผมจะหนีพญาหมีตัวนี้ได้ไหมเนี้ย!

'ปะ...เปล่า'

เสียงอ้อมแอ๋มถูกปล่อยออกไปตามจังหวะการก้าวถอยหลังหนีจังหวะการก้าวเข้าหาของคนตัวสูง นี่ถอยมาตั้งหลักแล้วนะ! มึงจะตามมาอีก ไม่เคยได้ยินหรือไงคนจะล้มอย่าผลักน่ะ!!

'งั้นเหรอ แต่ฉันว่านายกำลังคิดจะหนีอยู่นะเมื่อกี้?'

ผมกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นสายตาชวนให้หวาดหวั่นของคนตรงหน้า ร่างสูงย่างกรายเข้ามาจนประชิดตัว วงแขนแกร่งโอบรั้งเอวผมเข้าไปจนปะทะกับแผงอกล่ำที่ยังอยู่ในสูททำงานกลิ่นยาเหมือนโรงพยาบาลทำให้ผมแอบเบ้หน้าเล็กน้อย

'และบทลงโทษของการหนีคืออะไร..เตรียมใจเอาไว้หรือยัง?'

'!!!'

#กินตับเบาๆ

'ไอ้เหี้ย!'

เสียงก้นด่าพร้อมร่างกายเปลือยเปล่าของโซดาที่ดิ้นเร้าอยู่ใต้ร่างหนาที่มีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียว มือหนาเพียงข้างเดียวจับตรึงข้อมือบางทั้งสองข้างเอาไว้เหนือหัวออกแรงบีบด้วยความโมโหเมื่อถูกคำพูดร้ายกาจจากร่างเล็กตะโกนใส่หน้า

'หึ...เดี๋ยวกูจะเหี้ยให้สมคำพูดมึงเลย'

รอยยิ้มเยาะถูกส่งไปให้คนที่เริ่มรู้สึกพลาดกับคำพูดตัวเอง ใบหน้าคมกดซุกลงตามซอกคอขาวขบกัดจนผิวขาวแดงเป็นรอยช้ำท่ามกลางเสียงด่าทอของคนโดนกระทำ มือหนาเลื่อนลงบีบเค้นตามผิวเนื้อขาวให้ขึ้นริ้วแดง

'ฮึก ปล่อยกู'

โซดาเริ่มหวาดกลัวกับการกระทำอุกอาจและไร้ความปราณี นี้ตัวเค้าแค่นี้จะกัดจะขบให้เขียวขนาดไหนกัน

'ขอร่วมวงด้วยสิพี่'

เสียงของผู้มาใหม่ทำให้หมอหนุ่มหันไปมองร่างสูงโปร่งของน้องชายที่ยืนอยู่ปลายเตียง

'จะเอาด้วย?'

คนเป็นพี่ถามน้องชายที่จู่ ๆ ก็อยากเข้ามามีส่วนร่วมกับเรื่องบนเตียงทำให้คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันด้วยความแปลกใจ

'เราไม่ควรชอบคนคนเดียวกัน แต่คนนี้ผมเห็นก่อนพี่ ถ้าพี่อยากได้ผมก็ต้องได้ด้วย'

ธัญวายิ่งทำคิ้วพันกันจนยุ่งก่อนจะหันกลับมามองคนใต้ร่างที่เริ่มโวยวายเนื่องจากเขาทั้งสองคนมัวแต่คุยกันจนลืมบุคคลสำคัญไป

‘โอ๊ย!’

ความเจ็บแล่นริ้วขึ้นมาจากกลางกาย ใครอีกคนกำลังกำและบีบมันราวกับทรมานร่างกายขาวให้ทั้งเจ็บและหวาบหวามในอก

‘ทำไว้แสบนักนะโซดา’

วายุ... ชื่อที่เพิ่งนึกขึ้นได้หลังจากใช้สมองคิดย้อนไปถึงเพื่อนรักที่ถูกหนุ่มคณะเดียวกันจีบในวันแรก ก็ไอ้หมอนี้เนี้ยแหละ ทำไมโลกมันถึงกลมจนเรียกว่าแกล้งให้ไอ้เวรนี่เป็นน้องของคนที่จับเค้ามาด้วยนะ

'ปล่อยกูนะ!'

โซดาเริ่มแผดเสียงอีกครั้งหลังจากที่เงียบฟังสองพี่น้องคุยกันซึ่งเรื่องราวมันไม่ได้มีสาระเลยก็แค่ตกลงแบ่งของกลางแบบเค้าเท่านั้น มันน่าโมโห!

'เงียบน่า เก็บเสียงไว้ครางเถอะ'

แต่ใช่จะได้ผลโซดายิ่งแหกปากโวยวายจนคนทั้งสองทนไม่ไหว หมอธัญโน้มหน้าลงบดริมฝีปากอิ่มที่ก่อนหน้านี้ส่งเสียงเจื้อยแจ๊วไม่หยุด โซดาเบิกตากว้าง ข้อมือเรียวพยายามบิดออกจากพันธนาการ ขณะที่ปากก็ถูกรุกล้ำจนเค้าตีดสินใจกัดลงบนลิ้นชื้นจนรับรู้ถึงรสเลือด

‘มึงกล้ากัดกูเหรอ?!’

เสียงโหดเอ่ยพลางยกหลังมือเช็ดคราบน้ำลายมุมปาก รสฝาดของเลือดทำให้คนถูกกัดมีน้ำโห

‘ชอบแบบซาดิสก็ไม่บอกนะ งานถนัดกูเลย’

ธัญวาแบมือไปทางด้านน้องชายที่เหมือนจะรู้งานซักพักเนคไทคฺสีเข็มก็ถูกวางบนมือและเพียงครู่เดียวมันก็ถูกมัดเข้ากับข้อมือบาง ธัญวามัดมันเข้ากับหัวเตียงอีกทีท่ามกลางเสียงโวยวายของคนตัวเล็ก

‘หยุด! อย่าให้กูต้องมัดปากมึงด้วย’

ทั้งสองพี่น้องถอยร่างตัวเองลงจากเตียง ยืนมองผลงานของตัวเอง เสื้อผ้าของโซดาถูกถอดออกจนเหลือเพียงกายเปลือยเปล่า ร่างบางมองตามร่างสูงทั้งคู่ด้วยใจหวั่นๆ

‘เซ็กซี่’

คำชมที่ไม่ได้น่าพอใจนักถูกส่งมา เพียงไม่นานเสื้อผ้าของร่างสูงใหญ่ก็ถอดพ้นตัว แต่สิ่งที่ทำให้คนบนเตียงตกใจก็คงเพราะขนาดของเจ้าสิ่งนั้น มันเหนือคนธรรมดา อาจเพราะทั้งสองเป็นลูกครึ่งเลยทำให้ขนาดมันใหญ่กว่าปกติ

‘ไม่เอา’

เหมือนจะไร้ผลเพราะเพราะทั้งสองโถมกายเข้ารุกไล่ส่วนอ่อนไหวของร่างเล็กจนกายไหวสั่น ใบหน้าหวานส่ายระรัวยิ่งปากร้อนขบเล่นกับปลายยอดชื้นแฉะ เลือดในกายก็ร้อนรุ่ม โซดาปรือปรายสายตาขึ้นมองหน้าสองพี่น้อง ไหนๆก็ไม่มีอะไรจะเสียก็ต้องสู้ให้สุดสินะ

‘พี่หมอ อึก..เบาๆกับน้องโซหน่อยสิครับ’

เสียงอ่อนหวานปะปนกับการออดอ้อนด้วยการแอ่นยกและผลีร่างกายให้จนแปลกไปจากตอนแรกทำให้หมาบ้าที่กำลังกัดกินเรือนกายของเหยื่อชะงัก

‘อะไรกันเสียงหวานๆนี่’

วายุดูจะชอบใจ นิ้วยาวเกลี่ยพวงแก้มขึ้นสีก่อนจะหยิกเบาๆ มืออีกข้างขยับรูดรั้งกลางกายสีอ่อนจนร่างข้างใต้บิดเร้าด้วยความกระสัน

‘ค่อยๆ..เอ็นดู...น้องโซสิครับ’

ยิ่งเสียงหวานเปล่งออกมาคนตัวใหญ่สองคนก็เหมือนสติแตกจากตอนแรกรุกไล่กระหายหิว ตอนนี้กลับถูกมนต์สะกดของร่างกายเย้ายวนให้หยุดกัดดึงผิวขาวมาเป็นการจูบซับฝากรอยสีจางไว้แทน

‘อื้อ อ...เสียวจัง’

แหบพร่าชวนให้อายแต่ปากเล็กของโซดาก็ยังครางหวานระรื้นหูไม่หยุด ฝ่ามือหนาลูบไล้ไปตามโคนขาดันให้ขาเรียวยกสูง ธัญวาแทรกตัวทาบสะโพกแกร่งเสียดสีกับแกนเนื้อเรียว

‘ปล่อยผม’

เหมือนต้องมนต์วายุเลื่อนมือดึงปมที่ผูกมัดกับหัวเตียงจนข้อมือเล็กหลุดจากพันธนาการ ใบหน้าหวานขึ้นสียามที่ผิวกายสัมผัสกับความร้อนของสองร่าง

‘อืม’

ปากที่เคยว่างถูกบดจูบลงมาอย่างหนักหน่วงระคนอ่อนหวาน ลิ้นร้อนของวายุรุกไล่ชักนำกายเล็กให้คล้อยตาม ยิ่งถูกมอบความหวานให้ยิ่งไม่อยากละออกจากปากอิ่มจนมือเรียวต้องทุบอกกว้างประท้วงจึงจะหลุดจากเกมส์ช่วงชิงลมหายใจ

‘จะ..เจ็บ’

เหมือนจะรีบไปซักหน่อยแต่นิ้วเรียวยาวก็ยังคงขยับควงอยู่ภายในโพรงอุ่นที่เริ่มปล่อยน้ำใสหล่อลื่นออกมาเล็กน้อย ธีญวาเพียงแค่ยิ้มมุมปาก ถึงจะถูกใจช่องทางคับแน่นกับร่างกายของคนตัวเล็กที่ยั่วยวนจนอยากทำรุนแรง แต่ครั้งแรกมันควรจะหอมหวานซักหน่อย

‘อ๊ะ..’

ปลายนิ้วที่ขยับเสียดไปกับโพรงอ่อนหมุนควงราวกับสว่านกลั่นแกล้งกายเล็กให้บิดเร้า เนื้อตัวแดงระเรื่อน่ามอง วายุโน้มตัวลงกดจูบปากร้อนลงกับยอดอกที่แอ่นล่อให้ฉกชิม โซดาที่ไร้สติที่จะคุมร่างกายไม่ให้ตอบสนอง ไม่อยากยอมรับว่ารู้สึกดี แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้จริงๆว่ามืออุ่นบนผิวสัมผัสที่ยังคงสาระวนกับร่างกายมันทำให้ความหวาดกลัวและความพยศของเค้าหายไปในพริบตา

‘อะ อ่าห์!’

เสียงกระเส่าพร่าแทบทำสองพี่น้องหยุดหายใจเพียงแค่มือหนาเริ่มขยับหยอกล้อกับแกนเนื้อบอบบางสะโพกอวบอิ่มพลันยกพร้อมส่งเสียงชวนฟัง ยิ่งเร็วยิ่งเหมือนระเบิกนิวเคลียร์รอการระเบิด แกนเนื้อในครางแรกที่ไม่สงบตั้งแต่เห็นเรือนร่างขาวพองขึ้นจนเจ้าของอึดอัดเป็นเท่าทวีคูณ

‘อ่าห์ อื้อออออ’

สิ้นเสียงน้ำสีขุ่นก็ถูกออกมาจนเลอะมือหนาหยดเลอะเทอะหน้าท้องแบนราบ อกบางกระเพื่อมหนักหายใจหอบถี่ดวงตาปรือเยิ้มจ้องมองสองพี่น้องด้วยแววตาเกินที่ชายฉกรรจ์สองคนจะทานทน

‘ถ้าพรุ่งนี้เป็นไข้ นายได้โดนเข็มใหญ่กว่านี้แน่โซดา’



------------------------------------------------

มาต่อให้ครบ เอ็นซีขอทำแบบหอมปากหอมคอให้จิ้นกันเองนะครับ อาจมรการเปลี่ยนแปลงเมจตัวละครนิดหน่อย ผมหายไปนานขอโทษทุกคนที่รอ ที่ไม่ได้อัพเลย สมองไม่แล่นบวกกับงานที่ทำ ขอโทษจริงๆครับ

ทุกคอมเม้นและคำติชมเป็นกำลังใจต่อหื่นคนนี้

ขอบคุณทุกคนมากครับ...