เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง...
ศศภัทรหน้าซีด สมองหมุนติ้วไปหมดยามก้มลงสำรวจร่างกายตัวเองที่นั่งอยู่ใต้ผ้าห่มบนเตียง
ไม่มีเสื้อผ้าสวมติดตัวสักชิ้น ซ้ำข้างกายเธอยังมีใครอีกคนหลับอยู่ในสภาพไม่ต่างกัน
ผู้ชายคนนั้น...
คนที่เธอเคยคิดว่าอยู่ไกลเกินเอื้อม หากทว่าความทรงจำในอ้อมแขนของเขาเมื่อคืนกลับค่อยๆ วนเวียนมาในห้วงคำนึง
เธออยู่บนรถของเขา...
บนตัวเขาด้วย...
ศศภัทรหน้าร้อนผะผ่าว ไม่อยากเชื่อว่าตัวเองจะมีพฤติกรรมก๋ากั่นเพียงนั้น แต่ความวาบหวามที่แล่นปราดมาในกระแสอารมณ์เมื่อคืนก็ชัดเจนพอๆ กับถุงยางอนามัยใช้แล้วหลายต่อหลายชิ้นที่กระจายเกลื่อนอยู่บนพื้นรอบเตียง
ไม่รู้เลยว่าจากในรถยนต์ของเขาแล้วมาต่อที่ห้องนี้ได้ยังไง
รู้เพียงแต่ว่าเธอไม่ได้ปฏิเสธในตอนที่ใบหน้าหล่อเหลาโน้มเข้ามาชิด ทั้งยังตอบสนองเขาอย่างถึงแก่นตอนที่สะโพกหนาขยับเข้าหา หรือแม้กระทั่งตอนที่เขาจับขาเธอยกไปตามทิศทางที่ต้องการ
เพียงหวนนึกถึง...หัวใจก็เริ่มเต้นตึกตักพอๆ กับที่ ‘ตรงนั้น’ แสบร้อนขึ้นมา
‘คุณ...หวานจัง’
ศศภัทรหลับตาแน่น พยายามสลัดเสียงกระซิบของเขาออกไปพร้อมความทรงจำบ้าๆ
สิ่งสำคัญตอนนี้คือการรีบกลับออกไปจากห้องที่ไม่คุ้นตา
ขณะกำลังกวาดตามองหาเสื้อผ้ารอบๆ เตียงกว้าง วงแขนแข็งแกร่งของคนข้างกายก็เหนี่ยวตัวเธอกลับไปนอนลงที่เก่า โดยมีเขาทิ้งตัวตามมาปกคลุม
เขาตื่นแล้ว!
“จะกลับแล้วเหรอครับ”
ศศภัทรใจเต้นระส่ำ พยักหน้าเบาๆ ด้วยไม่คิดว่ามีเหตุผลอะไรที่ต้องอยู่นานกว่านี้
ลำพังแค่เมื่อคืนก็รู้สึก ‘ผิดพลาด’ เกินพอ
ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปาก ดวงตาพราวระยับคู่นั้นมองเธออย่างยากจะคาดเดาอารมณ์
ดวงตาที่ตอกย้ำว่าเธอเผลอไปเล่นกับไฟเข้าแล้ว
หัวใจแทบมอดไหม้เป็นจุณ เพียงเพราะความทรงจำสุดร้อนแรงตลอดค่ำคืนกับผู้ชายคนนี้...
คามิน!
