การใช้ชีวิตคนเดียวอย่างโดดเดี่ยวเป็นสิ่งที่คุ้นชินสำหรับตรีภพ
ถึงแม้จะเปิดภาคเรียนมาได้ซักระยะ แต่ตรีภพก็ยังไม่มีเพื่อนสนิทจริง ๆ จัง ๆ เหมือนอย่างคนอื่นเขาเลยสักคน ด้วยองค์ประกอบหลาย ๆ อย่างที่ทำให้เป็นเช่นนั้น ทั้งตัวของตรีภพเองที่เป็นคนค่อนข้างเก็บตัว ใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับโลกส่วนตัวของตัวเอง อีกทั้งบุคลิกที่เป็นคนพูดน้อย ขี้อาย รวมถึงรูปร่างหน้าตาที่ไม่มีอะไรน่าสนใจ ก็ยิ่งทำให้ไม่มีใครอยากจะคบหา แต่ตรีภพก็ไม่ได้รู้สึกน้อยใจหรือกังวลแต่อย่างใด เพราะเขาคุ้นชินกับการใช้คนเดียวโดยไร้คนสนใจมาเนิ่นนานจนชินชาไปเสียแล้ว
และดูเหมือนหลาย ๆ สิ่งก็เป็นใจให้ตรีภพต้องใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยว ขนาดห้องพักที่เขาอาศัยอยู่ซึ่งเป็นหอภายในมหาวิทยาลัย แต่กลับไม่มีใครอยู่ร่วมเป็นรูมเมตของเขาเลยสักคน ซึ่งตรีภพรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ได้ใช้ชีวิตอย่างอิสระ จะทำอะไรก็ได้โดยไม่ต้องเกรงใจใคร อีกทั้งยังสามารถสร้างวิมานอันแสนสุขของตัวเองได้ดั่งใจปรารถนาโดยไม่มีใครมาขัดขวาง
วิมานที่มีแค่เขาและภาสกรเพียงสองคนเท่านั้น
ทั่วทั้งห้องกว้างเต็มไปด้วยภาพถ่ายของภาสกรเกือบจะทุกอริยาบถของการดำรงชีวิต ขาดก็เพียงขณะนอนและเข้าห้องน้ำที่ตรีภพยังไม่มีโอกาสได้เก็บภาพน่าประทับใจเหล่านั้น ภายในห้องสี่เหลี่ยมจึงเป็นพื้นที่ที่เต็มไปด้วยความสุข ไม่ว่าจะทำอะไร หันไปทางไหน ตรีภพก็มีภาสกรที่คอยอยู่เคียงข้างและเป็นกำลังใจให้เขาเสมอ
“ผมนอนก่อนนะครับ เจอกันในความฝัน” ริมฝีปากบางจุมพิตลงบนรูปภาพของภาสกรที่วางอยู่ข้างหมอน เขาหลับตาพริ้ม ส่งตัวเองเข้าสู่นิทราอันแสนหวาน เพื่อพบเจอกับชีวิตในความฝันที่เต็มไปด้วยความสุขสม
ซึ่งไม่เคยเกิดขึ้นบนโลกของความจริง
‘น่ากินจัง ภพทำให้พี่เหรอ?’ ร่างโตมองกล่องสเต็กปลาแซลม่อนตรงหน้า สลับกับการสบมองชายหนุ่มรุ่นน้องที่หย่อนตัวนั่งลงตรงข้ามเขา
‘ใช่ครับ’ สายตาเปล่งประกายวิบวับของชายหนุ่มทำให้ตรีภพคลี่ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ‘พี่ภาสลองทานดูนะครับ ผมตั้งใจทำให้พี่โดยเฉพาะเลย’
‘เสียดายจัง พี่อิ่มแล้วอะ ถ้าภพมาก่อนหน้านี้สักสิบนาทีพี่คงกินจนหมดเกลี้ยงไม่เหลือ’
‘เหรอครับ?’ สิ่งที่ได้ยินทำให้รอยยิ้มหุบสนิท สีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นความเศร้าหมองจนแทบจะร้องไห้
‘แต่ถ้าภพป้อน พี่ก็กินได้นะ’ ทว่าภาสกรก็ไม่ได้ปล่อยให้ผู้เป็นน้องต้องกล้ำกลืนความเจ็บช้ำจากการหยอกเย้าเป็นเวลานาน รีบเอ่ยคำทำให้รอยยิ้มน้อย ๆ ปรากฎบนใบหน้าของตรีภพอีกครั้ง
‘พี่ภาสอะ ชอบแกล้งผมอยู่เรื่อย’
เจ้าตัวเล็กน่าแกล้งขนาดนี้ ใครจะอดใจไหว
‘แล้วชอบมั้ยล่ะ?’
‘ไม่’ ตรีภพอ้อมแอ้มตอบเสียงเบา ก้มหน้างุดหลบสายตาเจ้าเล่ห์ที่สบมองจนรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาบนใบหน้า
ปากบอกไม่ แต่ใจชอบมาก
‘มัวเขินอยู่นั่นแหละ เมื่อไหร่พี่จะได้กินสเต็กฝีมือเราหึ’
‘กินเองเลย ผมไม่ป้อนแล้ว’ ผู้เป็นน้องผลักจานสเต็กไปให้ ถึงแม้จะพูดออกไปด้วยความงอน แต่ก็มีรอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าด้วยความเขินอาย
‘ขี้น้อยใจเหมือนกันนะเรา’
‘…’ มือทั้งสองกอดอก ทำเป็นหันไปทางอื่นโดยไม่ตอบโต้ใด ๆ
คิดจะงอนก็ต้องงอนให้ถึงที่สุด ให้พี่ภาสรู้ซะบ้างว่าเขาไม่ใช่คนที่จะให้แกล้งกันง่าย ๆ
‘โอเค ๆ พี่ไม่แกล้งแล้ว ช่วยป้อนพี่หน่อยนะครับ พี่อยากกินไม่ไหวแล้ว’
จิตใจอันแข็งแกร่งดั่งหินผาพังทลายลงไม่เป็นท่าเพียงได้ยินเสียงออเซาะของชายหนุ่มรุ่นพี่ ถูกดวงตาคมมองออดอ้อนขนาดนี้ มีหรือที่ตรีภพจะไม่ใจอ่อนให้กับเขา
มือบางหั่นสเต็กเป็นชิ้นเล็กพอดีคำ ยื่นป้อนให้ภาสกรแต่โดยดี
‘อร่อยมากครับ’
‘กินเยอะ ๆ นะครับ เดี๋ยวผมป้อนพี่เอง’
‘น่ารักที่สุด แฟนใครก็ไม่รู้’
ความสุขสมอัดแน่นในอกของตรีภพ แค่เพียงได้เห็นรอยยิ้มของคนที่ตัวเองรัก ตรีภพก็ไม่ต้องการสิ่งใดมากไปกว่านี้อีกแล้ว
ทว่าชีวิตจริงไม่ได้เป็นดั่งฝันเลยสักนิด
การกินข้าวกลางวันคนเดียวในโรงอาหารของคณะเป็นสิ่งที่คุ้นชินสำหรับตรีภพเสียมากกว่า อย่างที่รู้ว่าเขาไม่มีเพื่อนสนิทเลยสักคน จะหวังให้ใครมาร่วมโต๊ะรับประทานอาหารกับคนไร้ตัวตนอย่างเขาก็คงเป็นไปได้ยาก
“นั่งตรงนี้มั้ย? มีที่ว่าง” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นชวนให้ตรีภพเงยหน้ามอง ก่อนจะพบชายหนุ่มสามคนที่ถือจานข้าวและแก้วน้ำเต็มสองมือ พวกเขามองมายังโต๊ะตัวใหญ่ที่ตรีภพนั่ง ซึ่งทั้งโต๊ะสี่เหลี่ยมขนาดกว้างมีเพียงตรีภพคนเดียวที่นั่งอยู่
ตรีภพรู้จักชายสามคนนี้เป็นอย่างดี พวกเขาคือเพื่อนร่วมรุ่นที่เรียนอยู่คณะเดียวกัน แต่จะเรียกว่าเพื่อนก็ดูจะเป็นการกล่าวเกินจริงไปสักหน่อย เพราะตั้งแต่เปิดเทอมบทสนทนาที่เคยเกิดขึ้นระหว่างพวกเขามีเพียงการดูถูกเหยียดหยัน กลั่นแกล้งตรีภพให้รู้สึกอับอายเสียมากกว่าการพูดคุยแบบเพื่อนปกติ
เฉกเช่นเดียวกับวันนี้
“จะถูกไอ้ภพกัดมั้ยวะ?” หนึ่งในนั้นพูดกลั้วหัวเราะ
เขาชื่อปกรณ์ คนที่ชอบแกล้งตรีภพเป็นที่สุด
“จริงด้วยว่ะ นั่น ๆ แยกเขี้ยวขู่แล้วโว้ย ฮะ ฮะ ฮ่า”
“ไปนั่งตรงโน้นดีกว่า เห็นหน้าไอ้ภพแล้วแดกไม่ลง”
ชายผู้อ่อนแอได้แต่นั่งนิ่ง ก้มหน้าก้มตากินข้าวต่อเหมือนไม่ได้ยินเสียงหัวเราะเยาะ ปล่อยให้พวกเขาเดินจากไปโดยไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใด ๆ ถึงแม้คำพูดดูแคลนเหล่านั้นจะน่าโมโหเพียงใดก็ตาม
ในสายตาของพวกเขาคงเห็นตรีภพเป็นเพียงที่ระบายอารมณ์ การได้กลั่นแกล้งตรีภพให้เจ็บช้ำทั้งร่างกายและจิตใจคงทำให้ชีวิตพวกเขามีความสุขเป็นอย่างยิ่ง แต่ถึงอย่างนั้นตรีภพก็ไม่เคยคิดจะต่อสู้หรือขัดขืน อยากทำอะไรก็ตามใจ เพราะเขาเองรู้สึกชินชาต่อการถูกกลั่นแกล้งแบบนี้ไปซะแล้ว
รอดตายจากการถูกเพื่อนสมัยมัธยมแกล้งมาได้ ถูกพูดจาถากถางนิด ๆ หน่อย ๆ ทำอะไรตรีภพไม่ได้หรอก
---
อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นนะครับจะได้ไม่พลาดตอนใหม่
กดถูกใจ กดคอมเมนต์พูดคุยกันเป็นกำลังใจให้กันได้น้า
