[ จบแล้ว ] Marry Drama บทละครของคนไร้ค่า

Episode 8

คำขอ

“เมื่อคุณเลือกสิ่งนั้นไปแล้ว คุณก็ไม่สามารถกลับมาเลือกอีกอย่างได้อีก”

BY  GAWIN

** **

พาร์ท กวิน

แสงสว่างของหลอดไฟที่ส่องเข้ามาภายในดวงตาของผม เอ่ยเรียกให้ตื่นขึ้นมาจากโลกแห่งความฝันสู่โลกเดิมที่โหดร้าย  ถ้าได้อยู่ในโลกๆนั้นไปตลอดก็คงดี

“ถุงน้ำเกลือ?” ผมมองไปรอบๆห้องก่อนจะไปสะดุดกับ ถุงน้ำเกลือที่เจาะเข้ากับผิวหนังของผม ซึ่งเป็นเรื่องที่แน่ชัดเลยว่าตอนนี้ผมอยู่ที่โรงพยาบาลนั่นเอง

“กวิน! ตื่นแล้วหรอ” ผมเหลือบไปมองตามเสียงเอ่ยทักก็พบกับคุณเมษาที่เปิดประตูเข้ามาในห้องพอดี

“คุณเมษา?”

“รู้สึกยังไงบ้าง” เขาเดินมาแล้วหยิบรินน้ำใส่แก้วให้ผมดื่ม 

“ถูกช่วยเอาไว้อีกแล้วสินะครับ”ผมเม้มแน่นแล้วเอ่ยออกมาอย่างเหนื่อยล้า รู้สึกเหมือนตัวเองไร้ค่า เป็นได้แค่ตัวถ่วง

“…”เขาเงียบอยู่สักพัก ก่อนจะวางแก้วน้ำลงบนโต๊ะข้างๆ

“ขอโทษนะครับ ที่ผมเป็นภาระให้แบบนี้”

“ไม่ใช่นะครับ ที่พี่ช่วยกวินก็เพราะอยากช่วย” คุณเมษานั่งลงบนเตียงแล้วลูบหัวผมช้าๆและแผ่วเบา....ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาหน่อย แต่ไม่รู้ทำไม...ผมถึงรู้สึกคุ้นเคยกับสัมผัสนี้

“…...”

“อย่าเงียบสิ ทำแบบนี้พี่อึดอัดใจนะ”

“……ฮึก ขอบคุณนะครับ ที่คอยช่วยเหลือผมตลอดเลย” น้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ เพราะตลอดเวลาผมอดกลั้นมันมากตลอด ไม่มีทั้งคนที่คอยเป็นที่ะบายให้ ไม่มีทั้งที่พึ่ง...ไม่มีใครเลย น้ำตาที่ไหลออกมาเป็นสัญญาณที่ว่า...ผมไม่อาจทนกับปัญหานี้ได้อีกแล้ว

พรึ่บ

คุณเมษากอดผมแนบไว้กลางอกกว้างพร้อมกับปลอบโยนด้วยน้ำเสียงแสนอบอุ่น ที่สักครั้งในชีวิต...ผมจะได้ยินมันจากใครสักคน

“คงเจออะไรมาเยอะสินะ ไม่เป็นไรหรอก ปล่อยมันออกมาอย่างเก็บมันไว้คนเดียว”

“ฮึก ฮือๆ!” ผมพยักหน้าและปลดปล่อยความเศร้าโศกที่ผมกลับกั้นมาตลอดให้เขาได้รับรู้

.

.

เมื่อน้ำตาที่ไหลรินถูกปลดปล่อยออกมาอย่างเพียงพอ เขาก็เริ่มที่จะเข้าเรื่องอะไรบ้างอย่าง...ที่เกี่ยวกับอาการป่วยของผม

“พี่ไปคุยกับหมอมาน่ะ  เขาบอกว่า….” เขาหยุดประโยคก่อนจะทำสีหน้าลำบากใจ 

“ตอนแรกก็พี่ก็แปลกใจอยู่เหมือนกัน...”

“ทำไมหรอครับ??” ผมเอียงคอสงสัย ทั้งอาการที่แท้จริงของผมและทั้งท่าทีของคนตรงหน้า แล้วเงียบเพื่อรอฟังคำตอบ

“กวิน ท้องได้ 2 เดือนแล้ว”

“!!!!” คำว่า 'ท้อง' มันเด่นชัดที่สุดในคำกล่าวนั้น ราวกับถูกเน้นย้ำด้วยตัวหนา...ผมไม่ได้แค่ตกใจกับคำๆนั้น แต่ถึงกลับช็อคไปเลย ก่อนจะก้มลงมองหน้าท้องของตัวเองที่มันใหญ่กว่าปกติ เพราะคิดว่าตัวเองอ้วนขึ้นเพียงเท่านั้น

“ดีใจด้วยนะ” คุณเมษายิ้มให้ผม แต่ทั้งที่มันจะเป็นรอยยิ้มที่ส่งความยินดี แต่ทำไม...รอยยิ้มของเขาช่างเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง เหมือนเขากำลังฝืนยิ้มออกมา

“ผม….” ผมสับสนอย่างบอกไม่ถูก ทั้งดีใจ ทั้งเสียใจ และทั้งกลัว จนแยกไม่ถูกว่ามันคืออะไรกันแน่ที่ความจริง พ่อของเด็กคือ….

แปะ แปะ

น้ำตาใสหยดลงที่ผ้าปูที่นอนสีขาวอีกครั้ง ทั้งที่คิดว่ามันออกมาหมดแล้ว

“ปะ เป็นอะไร! หรือว่ากวินไม่อยากมี..” คุณเมษาที่เห็นอาการผมก็ตกใจก่อนจะเอ่ยถาม

“ฮึก……ป่าวครับ” ผมเช็ดน้ำตาแล้วส่ายหน้าช้าๆ “คุณเมษาครับ”

“หื้ม?” เขาขานรับ แล้วขยับเข้ามาใกล้เพื่อรอฟังคำเอ่ยที่แผ่วเบา

“ได้โปรดช่วยผมด้วยเถอะ” ผมกำแขนเสื้อของคุณเมษาแน่น “ถ้าคุณภาคิน รู้ล่ะก็ ….ฮึก เขาต้องให้ผมไปเอาออกแน่เลย”

“ขอร้องล่ะ ผมไม่อยากเสียเด็กคนนี้ไป ผมไม่มีที่พึ่งแล้วนอกจากคุณ ฮึก ขอร้องล่ะครับ ช่วยพาผม...."

"....หนีออกไปจากเขาที!!”

"...."เขาถึงกับเงียบไปเลย กับคำขอที่ผมส่งออกไป เป็นคำขอที่ฟังดูเอาแต่ใจจัง ผมโดนเขาช่วยและเป็นภาระให้เขาไว้ไม่พอ ยังจะขอให้เขาช่วยทำในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องอีก เรานี่...ใช้ไม่ได้เลย 

"....ขอโทษนะครับ ที่ขออะไรเอาแต่ใจไป...ถ้าผมไม่อยากล่ะก็ ผม..."ผมเอ่ยพร้อมกับยกมือขึ้นมาเช็ดน้ำตาตัวเอง แต่ทว่า...

หมับ

มือหนาของคุณเมษาแตะลงเบาๆ ที่มือบางของผมและดึงเข้ามาแนบผมกอดอีกครั้ง ทั้งที่ผมยังพูดไม่จบประโยค

“…ได้สิครับ พี่จะช่วย” เขาลูบหัวผมเบา “...พี่จะช่วยกวินหนีไปเอง เพราะงั้นไม่ต้องร้องไห้อีกแล้วนะ”

…………………………….

ผมตกลงกับคุณเมษา...ว่าในยามรุ่งสางของวันพรุ่งนี้ พวกเราจะเริ่มออกเดินทางกันไปทางตอนเหนือของประเทศ ไปให้ไกลจนไม่มีใครสามารถตามไปได้ โดยผมจะกลับมาเก็บข้าวของก่อนคนเดียว แล้วเขาจะกลับมารับผมไปเมื่อถึงเวลา

“แค่รีบๆ เก็บของแล้วออกมาเท่านั้นเอง” ผมพูดกับตัวเองเบาๆ แล้วลงมือตามแผนที่วางเอาไว้...ในที่สุดก็ได้ออกจากที่แห่งนี้สักที ผมไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว ไม่อยากเลยแม้แต่น้อย

…

กึก

ผมเปิดประตูแล้วเดินเข้าไปในห้องตามปกติอย่างไม่คิดอะไร เพราะยังไงก็มีแค่ผมคนเดียวในตอนนี้....แต่ทว่า ก็เกิดเรื่องไม่าดคิดขึ้น...

“ไปไหน ทำไมกลับดึก” เสียงทุ้มนิ่งดังขึ้นมาจากภายในห้องที่ไม่น่าจะมีใครอยู่แล้วในตอนนี้  แล้วทำไม?...ผมรีบหันไปหาต้นเสียงโดยทันที

“คะ คุณภาคิน” ผมเรียกชื่อของร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟา ภายในห้องที่มืดมืดสลัวไร้แสงไฟ ก่อนจะหันหน้าหนีเพราะไม่อยากเจอเขาในเวลานี้

“ผมไป……” ผมกำมือแน่นทั้งที่ยังเบือนหน้าหนี หลบสายตา พูดออกมาไม่ได้ เฉพาะเรื่องนี้เท่านั้นที่พูดออกมาให้เขาฟังไม่ได้ แค่เขาคนเดียว

“….ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณสักหน่อยนี่ครับ” ถ้าเป็นผมตามปกติจะตอบเขาอย่างไม่ขัดขืนใดๆ แต่ตอนนี้ตัวผมในตอนนี้ไม่ได้อยู่คนเดียว ...ผมจะไม่ยอมเขาอีกต่อไปแล้ว

“!!!! ....นี่กูถามมึงดีๆ แล้วนะ” เขาดูตกใจเมื่อผมตอบไปแบบนั้น ทำให้ความเกรี้ยวกราดปะทุขึ้นภายในตัวเขาอีกครั้ง

“…..”

“หรืออยากให้กูใช้ความรุนแรง อย่างที่มึงชอบ หะ!”

เขาเป็นอะไร ทำไมถึงเป็นแบบนี้

“…อ่ะ!” ผมเงียบแล้วจะถอยหลังหนี กลัวจะมีอันตรายกับเด็กในท้อง แต่ไม่ทันได้ก้าวเดินมือหนาก็จับลงมือผมแล้วดึงเข้าหาตัว

“กูถาม ก็ตอบสิวะ!”

“….คุณภาคินจะรู้ไปทำไมครับ ทั้งที่เมื่อก่อนก็ไม่ได้สนใจอะไรผมอยู่แล้ว”

“!! …..ก็กูเป็นผัวมึงไง!” เขาชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะตอบ  

เพี๊ยะ!! 

ผมตบเข้าไปที่หน้าอันหล่อเหลาของเขาเต็มแรง ผมเกลียดที่สุดเลย ทั้งที่มีคุณต้นหอมอยู่แล้วทั้งคน แล้วทำไมต้องมาทำกับผมแบบนี้ด้วย

“ไอ้คนเห็นแก่ตัว!”

“…” ร่างสูงเงียบอยู่สักพัก เหมือนจะโต้กลับแต่ก็ถูกโดนผมสวนขึ้นมาเสียก่อน

“ก็หายกันไปเป็นอาทิตย์ไม่ใช่หรอ….ฮึก กับเธอคนนั้น” ผมน้ำตาเริ่มซึม ทำให้เขาเมื่อเห็นน้ำตาของผมก็ตกใจ “ฮึก คุณเลือกเธอ แล้วทิ้งผมให้อยู่เดียว!” ผมเช็ดน้ำตาออก แต่มันก็ไหลมาอีกเรื่อยๆ

“คุณน่ะ ฮึก มันเห็นแก่ตัว เอาแต่คิดเรื่องตัวเอง จนไม่สนเรื่องของคนอื่นแบบนี้ ยังมีหน้ามาพูดแบบนี้อีกหรอ!!! ฮือ!”

“….กู” เขาพูดไม่ออก กริยาทุกอย่างถูกทำให้สงบลง 

“เกลียดที่สุด ฮึก คนแบบคุณน่ะ ผมเกลียดที่สุด!!! ....!” ผมตะโกนสุดเสียงด้วยแรงทั้งหมดที่มี 

“…”

“ฮึก!” ผมหลับตาปี๋ด้วยความกลัว เมื่อเผลอพูดอะไรอย่างไม่คิดไปแบบไม่ทันคิด ถ้าเขาโกรธขึ้นมาจะทำยังไง

“…” เขานิ่งแล้วก้มหน้ามองพื้น เหมือนกำลัง...สำนึกผิด?

“?” ผมลืมตาขึ้นมา เมื่อเห็นว่าเขานิ่งไม่ตอบโต้อะไร แปลกจัง ถ้าปกติเขาจะทำร้ายผม ไม่ก็…

เมื่อร่างสูงไม่ยอมขยับหรือพูดจาอะไร ผมเลยเป็นฝ่ายถอยหนีแล้วเดินออก แต่เมื่อผมเดินออกไปเพียงไม่กี่ก้าว

หมับ

คุณภาคินจับตัวผมไว้ และด้วยแรงที่เยอะกว่าเมื่อถูกจับ ผมเลยขยับตัวไปต่อไม่ได้

“อ๊ะ! ...ปะ ปล่อย โอ๊ย!” ร่างสูงอุ้มผมแล้วโยนลงเตียง ก่อนจะ...ขยับตัวมาครอบผมไว้

“จ จะทำอะไร” ผมถามเสียงสั่นด้วยความกลัว จู่ๆ เขาเป็นอะไร ไม่พูดอะไรเลย

“…”

“คะ คุณภาคิน ยะ อย่านะครับ คุณภาคิน!!” ร่างสูงดึงเข็มขัดตัวเองขึ้นมามัดมือทั้งสองข้างของผมไว้ให้ติดกับหัวเตียง แล้วถกเสื้อผมขึ้นพร้อมทั้งถอดกางเกงผมออกอย่างง่ายดาย

“ยะ อย่า อ๊ะ ได้โปรด อย่าทำ อื้อ!” ขณะที่ผมกำลังจะร้องห้ามเขาก็ประกบจูบลงบนริมฝีปากของผมแล้วแทรกลิ้นเข้าในโพลงปาก ตวัดขึ้นลงอย่างเมามัน

ผมคิดไปเองรึเปล่า ว่ารสจูบนี้ เต็มไปด้วยความโหยหา และ ความอ่อนโยน………

คิดไปเองล่ะมั่ง

“อื้อๆ! แฮก แฮก” ผมร้องท้วงเมื่อเริ่มขาดอากาศหายใจ ทำให้เขาต้องผละออก ผมหอบหายใจรุนแรงเพื่อเอาอากาศเข้ามา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาร่างสูง

ทำไมแววตาของเขาดูเศร้าอย่างงั้นล่ะ

“ดะ เดี๋ยว! คุณภาคิน ไม่เอานะ ไม่เอานะครับ อ๊ะ” ไม่ทันไร เขาก็เริ่มรุกเร้าที่ซอกคอของผมพร้อมทั้งแลบเลีย ทั้งกัด จนร่างกายของผมเกิดเป็นรอยจ้ำสีกุหลาบ

“อื้ม อ๊ะ ยะ หยุดนะครับ คะ อ๊ะ คุณภาคิน” ร่างสูงแยกขาทั้งสองของผมออกจากกัน แล้วยกขึ้นตั้งฉากกับพื้นเตียง แล้วสอดนิ้วเข้าไปจากหนึ่ง เป็นสอง แล้วเป็นสามจนผมเริ่มชิมเขาก็ชักออก

“แฮก แฮก คะ คุณภาคิน” แกนกายขนาดใหญ่ถูกจ่อ ต่อหน้าช่องทางรักที่ถูกเบิกทางไว้แล้ว ผมมองไปที่เขาและเรียกชื่อเรียกอย่างเว้าวอน

“ยะ อย่า อ๊ะ อ๊ากก อืม! เจ็บ” แทงร้อนถูกใส่เข้าไปอย่างเชื่องช้า แต่ถึงยังไงมันก็เจ็บอยู่ดี แต่ผมรู้สึกว่าครั้งนี้เขาไม่เหมือนเดิม ไม่รุนแรง ไม่แข็งกร้าว มันกลับอบอุ่น ...เขาเป็นอะไรน่ะ ทำไมไม่พูดอะไรเลยล่ะ คุณภาคิน?

*แม้จะผ่านไปนานแค่ไหน....*ผมก็ไม่เคยเข้าใจความรู้สึกของเขาเลยสักนิด

เราทั้งสองเริ่มบทรักกัน จนเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ทว่าครั้งนี้มันอย่างเร้าร้อนและน่าหลงใหล ผสมกันจนผมเริ่มสับสน

ไม่ได้ๆ ผมเลือกแล้ว ....ผมเลือกที่จะไปจากเขา เหมือนที่เขาเลือกที่จะไปจากผม

‘นี่ผมคิดถูกแล้วรึเปล่าที่ผมจะไปแบบนี้’

‘ไม่สิ ผมคิดถูกแล้ว นี่แหละทางเลือกที่ดีที่สุดในตอนนี้’

‘ผม…..จะไป’

……………………………

เมื่อผมอาบน้ำและเก็บกระเป๋าเรียบร้อย ก็เดินลงมาจากคอนโดอย่างยากลำบากเพราะกิจกรรมจากเมื่อคืน โดยไม่ลืมทำอาหารเช้าไว้ให้คุณภาคิน เมื่อลงมาถึง ผมก็เห็นคุณเมษากำลังยืนพิงรถอยู่ข้างนอก ผมพยายามเดินให้เป็นปกติที่สุด เพราะไม่อยากให้คุณเมษาต้องเป็นห่วง

“คุณเมษาครับ” ผมเรียกทัก

“อรุณสวัสดิ์ กวิน” เขายิ้มแล้วทักทายอย่างเป็นมิตร

“อรุณสวัสดิ์ครับ คุณเมษา มารอนานแล้วรึเปล่าครับ” ผมถามด้วยความเป็นห่วงเพราะตอนนี้อากาศก็หนาวซะด้วย

“ป่าวนี่ พี่ก็พึ่งมาเมื่อกี้นี้เอง”

“ งั้นเหรอครับ”

“ไม่ลืมของอะไรใช้มั้ย”

“ไม่น่านะครับ”

“งั้นไปกันเถอะ” เขาเปิดประตูที่นั่งข้างคนขับให้

ผมหันหน้าขึ้นมองห้องของผมจากด้านล่างก่อนจะกล่าวอำลาครั้งสุดท้าย

“ลาก่อนครับ คุณภาคิน ขอบคุณสำหรับช่วงเวลาดีๆที่เคยมีให้  .....ผมไปนะครับ”

TBC