“อาหารถูกปากหรือไม่ขอรับคุณลุงคุณหญิงป้า” ร่างสูงเอ่ยถามหลังจากกินอาหารเที่ยงร่วมกัน ท่านขุนชะเง้อมองหาคนตัวเล็กที่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ไม่เห็นร่างบางบนเรือนนี้เลย
ดำที่สังเกตเห็นอาการของท่านขุน จึงขยับเข้ามากระซิบบอกอย่างแผ่วเบาให้ได้ยินกันเพียงสองคน
“แม่หญิงขวัญกลับเรือนไปแล้วขอรับ นางบอกว่านางเป็นเพียงบ่าวไม่กล้าขึ้นมาบนเรือนนี้ แลท่านขุนเองก็เคยสั่งห้ามไว้ขอรับ”
“นางว่ากระนั้นรึ”
“ขอรับ”
ยังกังวลเรื่องนั้นอยู่อีกหรือแม่ขวัญของพี่ แล้วบ่าวไพร่อันใดกัน พี่ทำถึงขนาดนี้แล้วยังมิรู้อีกหรือ
“มีกระไรกันรึ” คุณลุงเอ่ยถามขึ้นหลังจากเห็นสองนายบ่าวกระซิบกระซาบกันอย่างมีลับลมคมใน
“มิมีอันใดขอรับ”
“อ้อ แล้วแม่บ่าวคนสนิทของเจ้าล่ะ มิขึ้นมาบนเรือนนี้ด้วยกันรึ แปลกจริงเชียว เป็นบ่าวไยถึงมิมาปรนนิบัติเจ้านาย” คุณหญิงป้าเอ่ยถามขึ้นเสียงดัง ก่อนจะพูดอย่างตรงไปตรงมาถึงเรื่องราวที่ต้องจัดการให้ได้ในวันนี้
“อย่าหาว่าป้าอย่างงั้นอย่างงี้เลยหนาพ่อสิงห์ พ่อสิงห์เองก็อายุอานามมิใช่น้อย ๆ แล้ว เหตุใดถึงมิตบแต่งเมียเอกสักคนไว้คอยดูแลเรือน หนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันกะพ่อสิงห์เค้ามีลูกชายหญิงวิ่งเล่นกันเต็มกระไดเรือนไปหมดแล้วหนา”
“กระผมยังมิได้คิดเลยเรื่องนั้นเลยขอรับ อยู่แบบนี้ก็ดีแล้ว” ท่านขุนตอบพร้อมนึกไปถึงร่างบางที่ได้ตักตวงช่วงชิมความหอมหวานอยู่ทุกคืน
“ถ้าพ่อสิงห์มิได้มีหญิงใดในใจ งั้นป้าจักยกแม่หญิงทิพย์ให้เป็นเมียเอกก็แล้วกัน เป็นลูกสาวหลานสาวเจ้าพระยา หน้าตางดงาม กริยามารยาทก็เรียบร้อย ทัดเทียมกันดีหนาพ่อสิงห์” แม่หญิงทิพย์นั่งฟังคุณหญิงป้ากล่าว ด้วยความขวยเขินอย่างสงวนท่าทีที่ถูกอบรมสั่งสอนมาเป็นอย่างดี
“แต่ว่ากระผม....” ท่านขุนตกใจแลหันไปมองหน้าแม่หญิงทิพย์ทันที แม่หญิงทิพย์ช่างงดงามสมเป็นกุลสตรี แต่นางหาได้ถูกใจเขาไม่ ชีวิตนี้เขาได้ยลแลได้ชิมแม่หญิงที่งดงามมานักต่อนักแล้ว แต่หามีผู้ใดทำให้เขาสุขใจเท่ากับคนที่อยู่อีกเรือนไม่
กระเดี๋ยวนะ!!! ความรู้สึกที่เขามีต่อแม่ขวัญนี้มันมากมายขนาดนี้เชียวหรือ หากนางมิใช่บ่าวในเรือนนี้ ก็คงจะดี เมื่อก่อนเขาเคยค่อนขอดเพื่อนมามากเรื่องการตบแต่งบ่าวในเรือนมาเป็นเมีย ว่าแต่เขาอิเหนาเป็นเอง ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ แต่จะให้ปล่อยนางไปเขาก็คงทำมิได้ เขารู้สึกดีต่อนางเหลือเกิน
“เอาตามป้าว่าแล้วกันหนา ป้าและลุงของเจ้าก็แก่ไปทุกวัน ๆ อยากเห็นเจ้าเป็นฝั่งเป็นฝา ตบแต่งเมียดี ๆ สักคน หากชักช้าเกรงว่าเจ้าจักไปคว้าบ่าวไพร่แถวนี้มาทำเมีย ส่วนฤกษ์ยามเดี๋ยวป้าจักจัดการให้สมเกียรติ มิต้องเป็นห่วงอันใด บ่ายนี้อยากไปเที่ยวชมตลาดหรือไม่แม่หญิงทิพย์” ท้ายประโยคคุณหญิงป้าก็หันไปถามหลานสาวฝั่งตน
“อยากไปเจ้าค่ะ ทิพย์ได้ยินมาว่าที่ตลาดอโยธยามีแต่ของน่าชมนักแล”
“ดี งั้นก็ให้พ่อสิงห์พาน้องไป ผูกพันกันไว้ อย่างไรวันหน้าก็ต้องร่วมเรียงเคียงหมอนกัน”
เมื่อพูดคุยถามไถ่กันเสร็จสรรพเหล่าเจ้านายทั้งหลายก็พากันลงจากเรือนใหญ่เพื่อจะนั่งเรือไปยังตลาดใหญ่ท้ายพระนคร แม่หญิงทิพย์หันไปพยักหน้ากับแม่นมคนสนิทอย่างรู้ใจกัน ก่อนที่แม่นมคนสนิทจะหายออกไปจากกลุ่มคนที่กำลังเดิน
“นังขวัญล่ะ ไปตามนังขวัญมารับใช้เจ้านายสิ แม่หญิงทิพย์ต้องการให้นังขวัญไปช่วยรับใช้ถือของที่ตลาด”
แม่นมคนสนิทของแม่หญิงทิพย์เดินไปตะโกนถามเสียงดังที่เรือนครัว นิ่มเห็นทีที่จะได้ใช้โอกาสนี้ฉุดขวัญลดาให้จมดิน จึงรีบวิ่งปราดออกไปยืนเผชิญหน้ากับแม่นมของแม่หญิงทิพย์ทันที
“นังขวัญหรือเจ้าคะ นังขวัญมันอยู่ที่เรือนกาหลงเจ้าค่ะ กระเดี๋ยวอีฉันจะพาไปตามมันเจ้าค่ะ” นิ่มรีบเดินนำแม่นมไปยังเรือนกาหลงอย่างกระตือรือร้น
ครานี้แหละอีขวัญ มึงต้องถูกไล่เช่นหมาหัวเน่าอีกครา ถ้ากูไม่ได้ มึงก็อย่าหวังจะได้เสวยสุข!!!
“อีขวัญ!!! อีขวัญ!!! แม่หญิงทิพย์เรียกมึงไปรับใช้ ออกมาสิโว้ย!!!”
