หลังจากที่ได้รับราชโองการจากองค์ฮ่องเต้ให้ดำเนินการในการก่อสร้าง ปรับปรุงปราการชายแดนแคว้นอี้เหมินให้แข็งแรงมากยิ่งขึ้นก็กินเวลาไปครบขวบเดือนแล้ว ท่านอ๋องเฉียนฟางเย่า ผู้เป็นแม่ทัพใหญ่ของเมืองหยงฉี จึงได้แจ้งแก่ท่านรองแม่ทัพซ้ายและขวาว่า คงต้องถึงเวลาที่กองทัพจักต้องเดินทางเข้าเมืองหลวงแล้ว จงเร่งดำเนินการในการตระเตรียมไพล่พลทั้งหลาย อีกสองวันให้หลังถึงกำหนดการเคลื่อนพล ท่านรองแม่ทัพทั้งสองน้อมรับคำสั่งและต่างแยกย้ายกลับไปยังพื้นที่ความรับผิดชอบของตน ออกคำสั่งให้กับผู้ใต้บังคับบัญชาให้ดำเนินการตระเตรียมกำลังพลในการถอนทัพกลับเข้าเมืองหลวงตามคำสั่งของท่านแม่ทัพใหญ่
“ท่านอ๋อง พะยะค่ะ ท่านเสนาธิบดีกรมกลาโหมหมิงซื่อหยางขอเข้าพบพะยะค่ะ” ทหารเฝ้าหน้ากระโจมทรงงานได้แจ้งความขออนุญาตเข้าพบ
ท่านอ๋องเฉียนฟางเย่า ผู้เป็นแม่ทัพใหญ่ของเมืองหยงฉี ซึ่งในขณะนี้อยู่ในระหว่างการอ่านหนังสือตำราศึกได้เงยหน้าขึ้นพร้อมทั้งขมวดคิ้วด้วยความสงสัย พลางเอ่ยอนุญาตให้เข้าพบในห้องทรงงานได้
“เข้ามา”
“ขอบพระทัยพะยะค่ะท่านอ๋อง”
“ท่านเสนาธิบดีกรมกลาโหม ท่านมีเหตุด่วนอันใดกับข้ารึ ท่านจึงได้เดินทางมาพบกับข้าที่นี่ ซึ่งในอีก 2 วันข้าก็จะเคลื่อนพลทัพกลับเข้าเมืองหลวงแล้ว” ท่านอ๋องเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย
“หามิได้พะยะค่ะท่านอ๋อง กระหม่อมได้รับดำริโดยตรงจากฝ่าบาทให้ถือราชโองการส่วนพระองค์ให้นำมาส่งมอบให้กับท่านอ๋องพะยะค่ะ ซึ่งฝ่าบาทรับสั่งว่าถ้ารอให้กองทัพของท่านอ๋องเดินทางถึงเมืองหลวงคงต้องรอท่านอีกถึงขวบเดือน จึงรับสั่งให้กระหม่อมกับม้าเร็วรีบเดินทางมาที่นี่พะยะค่ะ”
“เช่นนั้นรึ ราชโองการใดกันถึงต้องรีบร้อนถึงเพียงนี้ ส่งราชโองการให้ข้าเถิด”
“พะยะค่ะ”
เมื่อท่านอ๋องเฉียนฟางเย่าได้อ่านราชโองการนั้นจบ ก็ได้กำราชโองการนั้นแน่น แผ่กลิ่นไอสังหารออกมาจนท่านเสนาธิบดีกรมกลาโหมที่ยืนอยู่เบื้องหน้าตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว พร้อมทั้งเงยหน้าที่กำลังทรงกริ้วขึ้นมาเอ่ยเบาๆว่า
“เสด็จอา ท่านจะประทานงานสมรสให้ข้าหรือ” เอ่ยขึ้นมาเช่นนั้นพร้อมกับกัดกรามแน่น นางผู้นั้นจักเป็นผู้ใดกัน
“ทหารจัดที่พักให้ท่านเสนาธิบดีกรมกลาโหม “
“พะย่ะค่ะ ท่านอ๋อง”
หนึ่งวันให้หลังก่อนถึงกำหนดเคลื่อนพล
“ท่านรองแม่ทัพฝ่ายขวา ข้าได้ยินมาว่า ท่านแม่ทัพใหญ่มีคำสั่งเคลื่อนพลกลับเข้าเมืองหลวงหรือเจ้าคะ” หลิวอี้เหนียงที่กำลังยกสำรับอาหารมาวางที่โต๊ะเอ่ยถามท่านรองแม่ทัพเสียงเบา พร้อมทั้งจ้องมองหน้าท่านรองแม่ทัพที่ยืนอยู่ใกล้ๆไม่วางตา
“ใช่แล้ว เคลื่อนพลในวันพรุ่ง มีอะไรรึ” ท่านรองแม่ทัพฝ่ายขวาหยางเฟิงหวงเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย
“เช่นนั้น ถ้าทัพเคลื่อนพลกลับไป แล้วข้าล่ะเจ้าคะ ข้าจะต้องทำเยี่ยงไร ต้องตามท่านไปด้วยหรือไม่เจ้าคะ” เอ่ยถามแผ่วเบาพร้อมทั้งหลบตาก้มลงมองพื้น
“ไม่ เจ้าก็อยู่ที่นี่ แล้วกลับเรือนของเจ้าไปเสีย เจ้าจะตามข้าไปทำไม ตอนนี้แคว้นอี้เหมินสงบสุขแล้ว เจ้าก็ปลอดภัยแล้ว” ท่านรองแม่ทัพฝ่ายขวาเอ่ยเช่นนั้นพร้อมทำหน้าเรียบขรึม แต่แอบลอบยิ้มอยู่ในใจ
“ท่าน..........” หลิวอี้เหนียงเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว และเอ่ยขึ้นได้เพียงเท่านั้น จึงก้มหน้าลงอีกครั้ง กำมือแน่น พร้อมน้ำตาคลอหน่วย
“ข้าทราบแล้วเจ้าค่ะ” เอ่ยดังนั้นจึงได้หันหลังกลับเพื่อมุ่งหน้าออกจากกระโจมที่พักก่อนที่น้ำตาที่คลออยู่นั้นจะไหลออกจากตา
เพียงเดินไปได้สามก้าวก็รับรู้ถึงอ้อมแขนที่โอบกระชับมาทางด้านหลังนั้น ดึงเพียงแผ่วเบาคนตัวเล็กด้านหน้าก็ลอยเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนทั้งตัว หันหน้ากลับมาหาเจ้าของอ้อมแขนพร้อมน้ำตาที่หยดแหมะ
“อี้เหนียง เจ้าร้องไห้ไยกัน” เฟิงหวงร้องถามพร้อมทั้งนั่งลงที่เก้าอี้โดยมีคนตัวเล็กนั่งอยู่บนตัก
“ข้า........เอ๊ะ หรือท่านแกล้งข้า” เมื่อเห็นใบหน้าที่เปื้อนยิ้มนั้น ก็ทำให้อี้เหนียงรู้สึกโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ จึงได้ดิ้นรนขัดขืนเป็นพัลวัน แต่ถึงกระนั้นก็ไม่สามารถหลุดจากอ้อมแขนไปได้
“ข้ากับเจ้าอยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืนจนขวบเดือนแล้วอี้เหนียง เจ้ายังไม่รู้ความรู้สึกของข้าอีกหรือไร” เอ่ยถามเท่านั้นก็จุมพิตที่เปลือกตาที่มีน้ำตาคลอหน่วย
“ข้า” พูดได้เพียงเท่านั้นก็โดนปิดปากเข้าอีกคำรบ แต่จุมพิตนั้นอบอุ่นยิ่งนักมิได้รุกรานหยาบคายแต่อย่างใด เมื่อถอนจุมพิตออก เฟิงหวงจึงได้มองสบตากับคนตัวเล็กแล้วพูดอย่างตรงไปตรงมา
“เจ้าไปกับข้าหรือไม่ ถึงจะอยู่ด้วยกันเพียงหนึ่งเดือน แต่ที่ข้าได้ดูแลเจ้า และที่เจ้าได้ดูแลข้า ที่ผ่านมาทำให้ข้ารักเจ้ายิ่งนัก เจ้าเล่ารู้สึกเยี่ยงไร” เมื่อได้ยินเช่นนั้นหลิวอี้เหนียงก็หลุบตาลงด้วยความเขินอายพร้อมพยักหน้าและตอบแผ่วเบา
“ข้าก็รักท่าน ข้าจะไปกับท่าน”
“เช่นนั้นเตรียมเก็บข้าวของเถิด วันพรุ่งต้องเดินทางแล้ว”
“อือ” จากนั้นทั้งสองจึงนั่งทานอาหารด้วยกันด้วยบรรยากาศที่แสนชื่นมื่น
