มือบางหยิบสร้อยคอโบราณขึ้นมาสวมขณะยืนส่องกระจกในห้องชุดบนคอนโดสุดหรูริมแม่น้ำเจ้าพระยา เรียวนิ้วเล็กค่อย ๆ ลูบไล้ไปตามอัญมณีที่ประดับเรียงกันอย่างสวยงามทีละเม็ด ๆ แต่แล้วจู่ ๆ เครื่องประดับโบราณคร่ำครึที่สวมอยู่บนลำคอระหงส์นั้นกลับเกิดประกายแสงสว่างจ้าขึ้นสะท้อนบนกระจกอย่างแสบตาจนร่างบอบบางต้องยกมือขึ้นมาป้องด้วยว่าไม่สามารถลืมตาขึ้นมามองสิ่งที่เกิดขึ้นได้ 

“ขวัญ นางขวัญเอ้ย ไยเอ็งถึงมัวแต่ยืนเหม่อแบบนี้ รีบไปตักน้ำมาเติมโอ่งข้างกระไดเรือนใหญ่เถิด ประเดี๋ยวจักโดนหวายลงหลังดอก” 

“ฉะ ฉันเหรอ คุณยายคุยกับฉันอยู่เหรอคะ” 

“บ๊ะ ก็ใช่สิวะ แล้วพูดจาอันใดของเอ็งรึ แปลกพิกล”