พี่ชายที่แสนดี 

Part ปราบ 

ผมเฝ้ามองดูการเติบโตของน้องสาวตัวน้อยของผม จากเด็กมัธยมปลายเก็บตัวไม่ค่อยสุงสิงกับใคร เหตุการณ์อุบัติเหตุของคุณพ่อคุณแม่ผมครั้งนั้นขึ้นเมื่อ 9 ปีมาแล้ว ทำให้เด็กสดใสร่าเริงคนหนึ่งกลายเป็นเด็กเก็บตัว ผมยังไม่เคยเห็นเธอมีแฟนเลยสักคนเดียว เพราะว่าผมไม่เคยปล่อยให้ผู้ชายคนไหนเข้ามาใกล้น้องสาวผม ผมมีวิธีสกัดของผมเงียบๆโดยที่เธอเองก็ไม่เคยรู้ตัว  

พอเธอเข้ามหาลัยเธอมีเพื่อน แล้วเพื่อนสนิทเธอคนนี้ทำให้โลกของน้องสาวผมกลับมาสดใสอีกครั้งหนึ่ง ผมได้น้องสาวคนเดิมกลับมาและได้เพื่อนน้องสาวเป็นเมียครับ ฮ่าๆ 

กลับมาที่ปัจจุบันกันดีกว่า จุดเริ่มต้นความรักของน้องสาวผ ผู้ชายที่ผมสแกนแล้วผ่าน ผมรู้สเปคของน้องผมดีเมื่อมีเลขาของคุณหมอหนุ่มโปรไฟล์ดีติดต่องานเข้ามาที่บริษัทผมถึงได้รีบส่งน้องสาวรับงานทันที เปิดโอกาสให้เธอได้เรียนรู้ศึกษาความรักด้วยตัวเองชดเชยกับที่ผมปิดกั้นเธอมาเป็นเวลาหลายปี ถ้าเธอรู้คงโกรธผมเป็นแน่แท้  

วันนี้ผมเห็นว่าที่น้องเขยผมลงรูปในไอจีขอเธอแต่งงานเรียบร้อยแล้ว ซึ่งก่อนหน้านี้คุณหมอได้โทรมาขออนุญาตผมแล้วผมไม่มีความจำเป็นจะต้องขัดขวางความรักและความสุขของน้องสาวจริงไหมครับส่วนตัวผมกับข้าวหอม เราจดทะเบียนสมรสกันแล้วครับ ข้าวหอมบอกว่าพิธีการแต่งงานไม่จำเป็นสำหรับเธอคนที่จัดงานแต่งงานใหญ่โตอยู่หลายอยู่กันไม่รอดก็ถมไปผมเลยไม่อยากขัดใจเธอ 

"บอสคะ เที่ยงนี้จะทานอะไรดีค่ะ " ข้าวหอมถาม 

"ทานข้าวครับ" ผมตอบกลับ 

" ข้าวกับอะไรละคะ"ผมรวบตัวเธอกอดมานั่งตักซุกไซร้ซอกคอหอมนั่น แล้วจัดการแกะกระดุมเสื้อทันทันที 

" บอสๆๆ เดี๋ยวๆ หักห้ามใจบ้างเถอะค่ะ"ผมแกะกระดุมเสร็จจัดการเปิดสาบเสื้อของเธอ ดึงบาร์เซียขึ้นเหนืออก  

"จ๊วบๆๆ หวานมาก ขอผัวกินหน่อยนะ" 

"อืมๆๆ อย่าดูดแรง เสียวค่ะ" ข้าวหอมแอ่นอกให้ดูดเต็มที่ ขัดขืนไปก็สู่คนหื่นไม่ได้อยู่ดี  

"แผล็บๆๆ อืมๆๆๆ จ๊วบๆๆ " 

"ก๊อกๆๆ " ใครมาวะ ปราบคิดในใจ แล้วจัดการติดกระดุมเสื้อจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ แล้วเดินไปเปิดประตูห้อง 

"Hi พี่ชาย พี่สะใภ้ ทำไรกันอยู่คะ" ปรายเอ่ยทักทาย 

"กินนมอยู่ มีอะไร" ปราบตอบ 

"บอส พูดอะไรเนี่ย" ข้าวหอมบ่น 

" ไม่ต้องอายหรอกจ้า พี่สะใภ้ ฉันเข้าใจ คิกๆๆ" ปรายพูด 

"แสดงว่าแก ก็แอบกินกับคุณหมอที่ห้องทำงานบ่อยๆสินะ คิกๆๆ" ข้าวหอมกระซิบถาม 

"ฮ่าๆๆๆ " สองสาวหัวเราะออกมาพร้อมกัน 

"ผู้หญิงสมัยนี้น่ากลัวชะมัด"ปราบพูดแล้วส่ายหน้า  

ปราบอายุห่างจากปราย 8 ปี นั่นแสดงว่าเขาก็มีเมียเด็ก เพราะเมียกับน้องสาวอายุเท่ากันปราบเลยหมดห่วงเรื่องเมียเข้ากับน้องไม่ได้แต่เวลาสองสาวได้อยู่ด้วยกัน ทำให้เขามองแล้วยิ้มอย่างมีความสุข รอยยิ้มกว้างของปรายช่างสดใสเหลือเกิน ปราบเดินไปที่ตู้ในห้องทำงานเขาที่มีรูปครอบครัว 4 คน พ่อ แม่ ลูก สมัยที่เขานั่นยังเป็นเด็ก 

 

ภาพสมมุติ รูปครอบครัว ปราบ-ปราย 

เขายืนนิ่งอยู่แบบนั้น สื่อความในใจถึงคนบนฟ้า ที่แสนจะคิดถึง "พ่อ แม่ครับ วันนี้ผมมีความสุขมากครับ น้องเองก็มีความสุขได้เจอคนที่รักน้องแล้วน้องก็รักเขา ถ้าผมมีลูกถ้าวาสนาเรามีต่อกันอีก มาเกิดเป็นลูกผมนะครับ" 

ข้าวหอมและปรายยืนน้ำตาซึมได้ยินทุกอย่างที่ปราบพูด ปรายพุ่งไปกอดพี่ชาย "หือๆๆ พี่ปราบ ขอบคุณมากที่ดูแลปรายมาตลอด ตอนนี้ปรายโตแล้วพี่ไม่ต้องห่วงอีกแล้วนะ หือๆๆ" ปรายพูด พี่ชายกอดตอบ แล้วเช็ดน้ำตาให้น้อง 

"บอสคะ พรุ่งนี้พาข้าวไป รพ.นะคะ" ข้าวหอมบอก 

"ข้าวไม่สบายเหรอเป็นอะไร" ปราบถาม 

" จะไปเอาเข็มที่ฝังยาคุมออกค่ะ อยากมีลูกแล้ว " ข้าวหอมพูด ปราบใช้มืออีกข้างมากอดรัดข้าวหอม "ขอบใจนะ ฟอดๆๆ "  

ปรายน้ำตาซึมด้วยความดีใจ สักพักเธอถอยออกมาให้ทั้งสองคนกอดกันอยู่แบบนั้นไม่ใช่แค่พี่ชายเธอหรอก ที่อยากเห็นเธอมีความสุข เธอก็อยากเห็นพี่ชายที่เธอรักที่สุดมีความความสุขเช่นกัน ช่างดีใจเหลือเกินที่พี่ชายได้เจอคนที่พี่ชายรักและรักพี่ชายของเธอพวกเขากำลังจะสร้างครอบครัวด้วยกัน 

ปราบดูแลปรายเปรียบเสมือนพ่อคนหนึ่ง ปกป้อง ให้ความรักความอบอุ่น ไม่ทอดทิ้งน้อง เขาไม่ยอมแต่งงานมีครอบครัว เพราะกลัวน้องจะเหงา จนเธอเจอคุณหมอ ปราบจึงเดินหน้าในเส้นทางของตัวเองต่อ เขาทำหน้าที่พี่ชายที่แสนดีมาจนถึงวันนี้ เขาต้องส่งต่อให้อีกคนดูแลเธอต่อ แต่ถึงอย่างไรหน้าที่พี่ชายของเขาก็ยังคงอยู่ ตราบใดที่ยังมีลมหายใจวันใดที่เธอมีน้ำตาเขาพร้อมจะโอลกอดเธอมาเสมอ 

"รักนะคะ พี่ชายของหนู " ปรายพูดเบาๆ แล้วค่อยเดินออกจากห้องไป 

ตอนต่อไป คุณหมอจะทำอย่างไร เมื่อปรายต้องบินไปดูงานต่างประเทศ 1 เดือน 

โปรดติดตามตอนต่อไป