อากาศในห้องประชุมหนาวจนปัณณิกาเผลอตัวห่อไหล่ ช่วงนี้เธอยังไม่ได้รับงานสอนพิเศษเพิ่มเติม รวมถึงงานแปลเอกสารก็ไม่ได้มีมาก เธอจึงรับคำชวนของอาจารย์ให้ไปช่วยดูแลงานบรรยายทางวิชาการ แทนการนางจับเจ่าอยู่ที่คอนโดมิเนียม รอให้คุณที่คงลืมกันไปแล้วแวะมาหา 

อาจารย์ที่ขอให้เธอช่วยงาน คืออาจารย์ต่างคณะที่ปัณณิกาเคยลงเรียนด้วยสองวิชา ด้วยความที่เธอเป็นคนเงียบ ๆ มือไม้อ่อนและพูดเพราะ เธอจึงเป็นที่รักของอาจารย์ทั้งในและนอกคณะ แต่ก็เฉพาะกับอาจารย์ผู้หญิงเท่านั้น 

“เดี๋ยวอาจารย์ฝากแก้มดูแลคุณธัญญ์ด้วยนะจ๊ะ คุณธัญญ์ชอบดื่มน้ำแร่ ส่วนอาหารว่างขอเป็นกาแฟอเมริกาโนเย็นกับพวกคุกกี้ที่ไม่หวานมาก แก้มไปซื้อที่คาเฟ่หน้าคณะก็ได้” อาจารย์รัตติยายื่นเงินให้กับลูกศิษย์สาวที่เพิ่งจะเรียนจบ ก่อนจะหันไปดูแลเรื่องอาคารสถานที่ต่อทันที 

ปัณณิการับคำอย่างว่าง่าย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่อาจารย์รัตติยาขอให้เธอแวะมาช่วยงาน ซึ่งเธอเองก็ไม่เคยปฏิเสธ เพราะยังคิดถึงบรรยากาศในรั้วมหาวิทยาลัย แต่ถ้าผ่านงานรับปริญญาหรือได้งานประจำทำเมื่อไหร่ เธอคงไม่มีโอกาสได้ทำอะไรตามใจตัวเองอีกแล้ว 

“ขออเมริกาโนค่ะพี่ซัน รบกวนขอแยกน้ำแข็งด้วยนะคะ” ปัณณิการีบแจ้งว่าเป็นของวิทยากรที่ยังมาไม่ถึง เพราะกลัวพี่ซันจะคิดว่าวันนี้เธอเรื่องมาก 

“รอบนี้ไม่สั่งช็อกโกแลตเย็นเหรอแก้ม” เจ้าของร้านกาแฟหน้าตาใจดีเอ่ยทัก พร้อมกับพูดลอย ๆ ว่าคิดถึงคนสวยที่ไม่เห็นหน้ากันนาน 

“แก้มไม่รับดีกว่าค่ะ แก้มกลัวอ้วน” 

“ผอมเหลือตัวนิดเดียวเองแก้มเอ๊ย เอาไปเถอะ แก้วนี้พี่เลี้ยงเอง” พี่ซันของน้อง ๆ ทุกคนในคณะ รวมถึงคณะข้างเคียง เขกหัวปัณณิกาเบา ๆ อย่างที่ทำเป็นประจำ และนั่นทำให้คนขี้เกรงใจเผลอยิ้มกว้าง ก่อนจะดูดเครื่องดื่มที่ชอบอย่างอาย ๆ 

ภาพนั้นไม่รอดพ้นจากสายของคนที่เพิ่งจะจอดรถ วันนี้ธัญญ์ตัดสินใจขับรถมาเองเพราะไม่อยากปล่อยให้ตัวเองว่าง แม้กระทั่งยามอยู่บนท้องถนน เขาออกจากบ้านแต่เช้าและมาถึงมหาวิทยาลัยก่อนเวลาเกือบชั่วโมงครึ่ง ความง่วงทำให้เขาอยากจะได้กาแฟสักแก้วจึงแวะที่คาเฟ่ก่อนจะเข้าไปในคณะ 

นึกไม่นึกว่าจะเจอปัณณิกาที่นี่ เธอยิ้มหวานเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ทว่าคนที่เธอยิ้มให้กลับไม่ใช่เขา แต่เป็นหนุ่มกล้ามปูตัวใหญ่ที่กำลังชงกาแฟอยู่ ธัญญ์ยอมรับว่าความไม่พอใจแล่นพล่าน แต่พอเห็นของเล่นของเขาสวมชุดนักศึกษา ความปรารถนาก็โจมตีจนลืมเรื่องกวนใจทุกอย่าง 

ปัณณิกาสวมกระโปรงพลีทคลุมเข่าเล็กน้อยและเสื้อนักศึกษาพอดีตัว ไม่รัดแน่นอวดเรือนร่างอย่างที่สาว ๆ นิยมกัน แต่แค่นั้นกลับทำให้ธัญญ์ควบคุมตัวเองลำบาก ต้องท่องบอกตัวเองในใจว่าอย่าทำอะไรรุ่มร่ามหรือไม่เหมาะสมในเขตรั้วมหาวิทยาลัย 

เขารอจนกระทั่งเธอออกจากร้านกาแฟและค่อย ๆ สาวเท้าเดินตาม ริมฝีปากยิ้มยกบอกชัดว่ากำลังอารมณ์ดี สะโพกสวยกลมกลึงซ่อนอยู่ในกระโปรงขยับไปมา คนนอกมองอาจจะไม่ทันได้คิดอะไร แต่สำหรับธัญญ์ สมองของเขาจินตนาการไปถึงไหนต่อไหนแล้ว 

สาวหวานของเขายืนนิ่งและเอียงคอมองประตูห้องรับรองแขก ธัญญ์เดาเอาเองว่าเธอคงกำลังคิดอยู่ว่าจะเปิดประตูห้องยังไงโดยไม่ให้เครื่องดื่มในมือหกเลอะเทอะไปเสียก่อน แต่ก่อนที่มือเรียวเล็กจะวางแก้วของเธอลงบนพื้น ประตูห้องก็เปิดออกมาพอดี 

“แก้มมาพอดีเลย อาจารย์กำลังจะออกไปดูตรงจุดลงทะเบียน คุณธัญญ์ก็มาแล้วด้วย สวัสดีค่ะ” ท้ายประโยคของอาจารย์รัตติยาดูตื่นเต้นเล็กน้อย ก่อนจะเชิญวิทยากรคนสำคัญเข้าไปพักในห้อง ธัญญ์เดินผ่านสาวหวานที่รีบแทรกตัวเข้าห้องไปวางแก้วเครื่องดื่มอย่างสุภาพ ก่อนจะหันตัวกลับมายกมือไหว้ทักทายผู้ที่สูงอายุกว่า 

“สวัสดีค่ะ…คุณ” ธัญญ์ยิ้มกว้างอารมณ์ดี เมื่อเห็นคนตรงหน้าทำท่าตกใจราวกับเห็นผี เธอก้มหน้าไม่กล้าสบตากัน แต่ใบหูแดงก่ำทำให้คนตัวสูงกว่ามากรู้ว่าเธอกำลังเขินอาย 

“อาจารย์ฝากแก้มดูแลคุณธัญญ์ไปก่อนนะจ๊ะ” 

“ค่ะ อาจารย์” 

“คุณธัญญ์อยากได้อะไรก็บอกน้องแก้มเลยนะคะ แต่ถ้าจะชวนคุยอาจจะยากหน่อย คือปัณณิกาเขาเป็นคนเงียบ ๆ น่ะค่ะ” กล่าวจบรัตติยาก็รีบออกไปเตรียมงานต่อทันที 

“เอ่อ เดี๋ยวหนูเตรียมกาแฟให้นะคะ” 

“แทนตัวเองเหมือนเดิมเถอะแก้ม” ธัญญ์ขยับตัวไปล็อกประตูห้องและดึงม่านบังตาลง ป้องกันสายตาสอดรู้สอดเห็น 

“ค่ะ คุณธัญญ์ แก้มเรียกคุณว่าคุณธัญญ์ได้ไหมคะ”  

ปัณณิกาถามอย่างกลัว ๆ เธอทราบว่าคุณรักความเป็นส่วนตัวมาก จึงไม่อนุญาตให้บอกชื่อตัวเองกับของเล่น หากมีใครคิดลองดีสืบหาว่าคุณคือใคร สัญญาจ้างสามเดือนก็จะถูกยกเลิกทันที 

“เรียกได้สิ ก็ไม่ได้ความเป็นความลับอะไรแล้วนี่นา” 

“ค่ะ เดี๋ยวแก้มเตรียมกาแฟให้นะคะ” 

“ฉันไม่อยากดื่มกาแฟ” 

“คุณธัญญ์อยากดื่มอะไรคะ แก้มจะรีบออกไปซื้อให้” 

“อยากกินช็อกโกแลต” ธัญญ์หรี่มองแก้วช็อกโกแลตเย็นหมดไปกว่าครึ่ง พอปัณณิกาเสนอตัวจะออกไปซื้อให้ใหม่ เขาก็ยืนยันว่าอยากจะกินแก้วเดียวกับเธอ  

คนที่หน้าแดงจัดยังไม่ทันจะได้ทำอะไร ร่างของเธอก็ถูกคว้าลงไปแนบชิดกับอกหนา ก่อนถูกลากลงไปนั่งตักกว้างบนโซฟาตัวนุ่มที่อยู่ไม่ไกลนัก 

“คุณธัญญ์ปล่อยแก้มนะคะ” ปัณณิกากวาดตามองโดยรอบ ความหวาดหวั่นฉายชัดจนน่าสงสาร 

“เดี๋ยวนี่เธอกล้าขัดใจฉันแล้วเหรอแก้ม” 

“แก้มไม่ได้อยากขัดใจคุณเลยนะคะ แก้มแค่กลัวคนเห็น” เธอไม่ได้รู้สึกสบายใจขึ้น แม้อีกฝ่ายจะบอกว่าล็อกประตูห้องเรียบร้อยแล้ว 

“ขอชื่นใจนิดเดียวไม่ได้เลยเหรอแก้ม” 

“ถ้านิดเดียวก็ได้ค่ะ” เธอทำหน้าลังเลครู่หนึ่งก็แนบจมูกลงบนแก้มของคุณที่ทราบแล้วว่าชื่อธัญญ์  

เขายังหอมเหมือนที่จำได้ แต่พอนึกได้ว่าผู้ชายที่กำลังกอดกันอยู่หายตัวไปนานและปล่อยให้เธอต้องเหงาอยู่คนเดียว ปัณณิกาก็ค่อย ๆ ขยับตัวออกห่าง เพราะไม่อยากทำตัวน่ารักให้เขาได้ชื่นใจอีก 

“เป็นอะไรแก้ม ทำไมทำหน้าแบบนั้น” 

“แก้มไม่ได้เป็นอะไรค่ะ แก้มแค่เห็นว่าคุณธัญญ์สนุกพอแล้ว แก้มเลยว่าจะออกไปซื้อช็อกโกแลตแก้วใหม่มาให้” 

“คงอยากจะไปหาไอ้คนชงกาแฟมากกว่า” 

“คุณหมายความว่ายังไงคะ” 

“ไม่รู้สิ เห็นสนิทกันขนาดนั้น ฉันคงเดาไปเป็นอย่างอื่นไม่ได้” ธัญญ์กระชากเสียง อารมณ์ดีกลับกลายเป็นอารมณ์บูดในชั่วพริบตา 

“ไม่นะคะ! แก้มไม่เคยยุ่งกับใครเลยนะคะ!” 

“แล้วจะเชื่อได้ยังไง ฉันติดงานแค่สามอาทิตย์ กลับมาอีกทีเธอก็ไม่เชื่อฟังกันแล้ว” 

“คุณธัญญ์คะ พี่ซันเขา…” 

“นั่นไง! นายคนนั้นเขาคงเป็นคนรักของเธอ ฉันเดาอะไรผิดที่ไหน หวังว่าเธอคงไม่ลืมกฎนะว่า…” ธัญญ์โมโหหนักจนควบคุมตัวเองไม่อยู่  

“พี่ซันไม่ได้ชอบผู้หญิงค่ะ!” ปัณณิกาโกรธจนหน้าแดง เธอไม่ชอบที่เขาทวงสัญญาเรื่องห้ามนอกกาย เพราะมันไม่เคยอยู่ในสมองเลยสักนิด 

“อ่า…เธอหมายถึงเขา” ทว่าธัญญ์ไม่ได้มีโอกาสถามอะไรต่อเพราะอาจารย์รัตติยาเคาะประตูเรียก เขาจึงแสร้งทำเป็นนั่งดูเอกสารในมือ ส่วนปัณณิกาก็รีบเปิดประตูรับอาจารย์สาวใหญ่ให้เข้ามาในห้อง 

“ทำไมประตูล็อกได้ล่ะเนี่ย” 

“มันล็อกเองบ่อย ๆ ค่ะอาจารย์” ปัณณิกาจำเป็นต้องโกหก ซึ่งเธอไม่ชอบที่ต้องทำแบบนี้เลย 

“เอาไว้อาจารย์จะเรียกช่างมาดูก็แล้วกันนะ”  

อาจารย์รัตติยาเชิญให้วิทยากรคนสำคัญขึ้นบรรยายเรื่องเคล็ดลับการทำธุรกิจโรงแรม หลังจากแนะนำประวัติส่วนตัวคร่าว ๆ ธัญญ์เริ่มการบรรยายซึ่งกินเวลานานถึงชั่วโมงครึ่ง ในระหว่างนั้นเขาก็จ้องหน้าของปัณณิกาจนอีกฝ่ายทนไม่ไหว ต้องยอมเสียมารยาทออกไปสงบสติอารมณ์ด้านนอก 

“ต้องขอบคุณคุณธัญญ์มากเลยนะคะที่แวะมาให้ความรู้กับเด็ก ๆ” อาจารย์รัตติยาเดินนำนักธุรกิจหนุ่มโสดมากเสน่ห์ออกจากห้องบรรยาย เพื่อไม่ให้พวกเด็กแก่แดดทั้งหลายสร้างปัญหาให้เธอต้องปวดหัวอีก 

“ไม่เป็นไรครับ เดือนนี้ผมว่างทั้งเดือน ไม่มีอะไรทำอยู่พอดี” ธัญญ์ว่างเพราะโปรเจกต์ใหญ่ถูกจัดการเรียบร้อยไปเมื่อต้นปีที่ผ่านมา แต่ที่หาเรื่องทำเพื่อไม่ให้ตัวเองว่าง นั่นก็เพราะความยั่วยวนฉบับไร้เดียงสาของปัณณิกาเป็นเหตุ 

“แก้มมาพอดีเลย เป็นไงลูก ไม่สบายขึ้นมาอีกหรือเปล่า ถึงได้เดินออกไปแบบนั้น”  

“แก้มขอโทษค่ะอาจารย์ พอดีแก้มนอนไม่ค่อยหลับ เลยปวดหัวนิดหน่อยน่ะค่ะ” เธอนอนไม่ค่อยหลับ เพราะคิดถึงคนที่จู่ ๆ ก็หายตัวไปไม่บอกกล่าว และพอกลับมาก็ทำหน้าราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น 

“แย่เลย ทีหลังถ้าไม่สบายก็ไม่ต้องมานะแก้ม อาจารย์ไม่อยากให้เธอป่วย” ปัณณิการีบรับคำเพราะอยากจะไปให้พ้นจากความอึดอัดนี้เต็มทีแล้ว 

“งั้นผมไปส่งน้องให้นะครับ หน้าซีดแบบนี้เดี๋ยวเป็นลมกลางทางแล้วจะแย่” ธัญญ์เสนอตัวพลางสองมือสอดเข้ากระเป๋ากางเกง เขายิ้มยกอย่างสบายอารมณ์อีกครั้ง 

“ไม่เป็นไรค่ะ แก้มกลับเองได้” 

“ไปเถอะแก้ม ยังไงรบกวนฝากคุณธัญญ์ส่งแก้มกลับบ้านด้วยนะคะ” รัตติยามีสอนต่อในช่วงบ่าย เธอจึงรีบขอตัวโดยไม่ลืมย้ำให้ปัณณิกาดูแลตัวเองพร้อมกับกระซิบข้างหูเบา ๆ ว่าคุณธัญญ์นั้นไว้ใจได้ ถ้าถึงบ้านเมื่อไหร่ก็ให้รีบส่งข้อความมาแจ้งกันด้วย 

แต่สำหรับปัณณิกา คุณธัญญ์ไว้ใจไม่ได้เลยสักนิด 

“ฉันหิวแล้ว เราไปกันเถอะ” 

“ค่ะ” นับตั้งแต่ได้รู้จักกับธัญญ์ ปัณณิกาก็ตีความหมายคำว่าหิวแตกต่างไปจากเดิม 

เขาพาเธอขึ้นรถหรูราคาแพงโดยไม่สนใจสายตาคนมอง และนั่นยิ่งทำให้ปัณณิกาอึดอัดจนแทบจะร้องไห้ เพราะหลังจากถูกสายตาของคุณธัญญ์กดดันกันจนอยู่ต่อในห้องบรรยายไม่ไหว เธอก็ออกมานั่งเล่นโทรศัพท์ตามประสา  

นิ้วเรียวกดค้นหาประวัติของ ‘ธัญญ์ พัฒนธาดา’ อยู่ชั่วขณะหนึ่งก็พบกับหลายเรื่องที่ทำให้หัวใจเต้นแรง นอกจากเรื่องความร่ำรวยที่เธอไม่เคยสนใจแล้ว เขายังมีข่าวควงกับไฮโซสาว เจ้าของโรงแรมที่ภูเก็ตอีกด้วย 

เธอเป็นได้แค่ของเล่นของเขาจริง ๆ 

“ทำไมเงียบนักล่ะ หื้ม” 

“แก้มไม่รู้จะพูดอะไรนี่คะ” เสียงเธอเบาเหมือนกระซิบ  

“ก็พูดแบบที่เคยพูด ทำอย่างที่เคยทำ” 

“ถ้าคุณอยากให้แก้มดูแลก็รอถึงห้องก่อนเถอะนะคะ” ปัณณิกาอดน้อยใจไม่ได้ ที่แท้เขาก็แค่ให้เธอติดรถมาเพราะอยากจะ ‘พักผ่อน’ 

“แก้มหวาน… เธออย่าน้อยใจได้ไหม ฉันไม่ชอบ” ธัญญ์กล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เพราะไม่ชอบเห็นอีกฝ่ายนั่งเงียบ ๆ แทนที่จะสรรหาคำพูดหวานหูมาเขารู้สึกคันหัวใจเล่น 

“แก้มไม่ได้น้อยใจคุณธัญญ์หรอกค่ะ แก้มแค่เหนื่อยแล้วก็หิวนิดหน่อย คุณธัญญ์อย่าโกรธแก้มเลยนะคะ” น้ำเสียงของเธอกลับมาสดใสร่าเริงราวกับก่อนหน้านี้ไม่ได้กำลังทำหน้าเศร้า ทว่าเจ้าตัวรู้ดีที่สุดว่าตนก็แค่ทำตามหน้าที่เท่านั้นเอง 

ความสดใสของสาวหวานทำให้ธัญญ์รู้สึกอบอุ่นในหัวใจ จนต้องหันไปบีบแก้มของปัณณิกาเพื่อบังคับสอดลิ้นจูบอย่างมันเขี้ยวในขณะที่รถกำลังติดไฟแดง 

“คุณธัญญ์ขับรถก่อนนะคะ ทำแบบนี้อันตรายแย่” เธอทุบอกเขาสองสามครั้งกว่าจะได้รับอิสระ ยิ่งเห็นว่าเบื้องล่างนูนชัดขึ้นมา ปัณณิกาก็ยิ่งไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี 

“เธอหิวเหรอแก้ม อยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า” 

“เดี๋ยวแก้มสั่งข้าวกล่องร้านก่อนจะถึงคอนโดก็ได้ค่ะ คุณธัญญ์จอดรถให้แก้มลงข้างทางได้ไหมคะ” ปัณณิกาไม่อยากให้ใครเห็นเธอเดินเคียงข้างคุณธัญญ์ในชุดนักศึกษา เนื่องจากกลัวว่าจะทำให้ภาพลักษณ์ของมหาวิทยาลัยและตัวเขาเองต้องเสียหาย เพราะสายตาของคนที่มองมา 

“เธอชอบอาหารไทยหรืออาหารญี่ปุ่น” 

“แก้มทานได้ทุกอย่างเลยค่ะ” 

“งั้นอาหารไทยนะ ฉันอยากกินอะไรที่มันรสจัด ๆ อยู่พอดี” ธัญญ์ไม่ฟังคำทัดทานของอีกฝ่าย เลี้ยวรถเข้าห้างหรูใจกลางเมืองกรุงเทพฯ เขาอยากปฏิบัติต่อปัณณิกาให้ดี ให้สมกับที่เธอน่ารักและเอาใจใส่ทุกครั้งที่ได้อยู่ด้วยกัน  

ธัญญ์บอกกับตัวเองว่าจะไม่ยอมปล่อยมือจากแม่สาวช่างอ้อนคนนี้ง่าย ๆ อีก 

  

************************ 

 ขออนุญาตแจ้งข่าวดีนะคะ 

No Kissing ห้ามจูบ ห้ามรัก 

มีจำหน่ายในรูปแบบ E-Book ใน Meb แล้วนะคะ 

ขอบพระคุณสำหรับทุกยอดโหลดล่วงหน้าค่ะ