Let me be yours 17 

 

ร่างสูงใหญ่ตรงหน้านาธานยังคงสงบนิ่งได้อย่างน่านับถือจิตใจ ทั้งที่รอบกายรายล้อมด้วยศพของลูกน้องตัวเอง จากที่กวาดตาดูเร็วๆ ผู้ชายคนนี้ไม่ได้พกอาวุธด้วยซ้ำ อาจเพราะความมั่นใจว่าจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น ....แต่ใครจะรู้ 

"สวัสดีแมทธิว ไม่เจอกันนานนะ" เป็นวินเซนต์ทักทายขึ้นมาก่อนด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร ไม่ได้เข้ากับสถานการณ์เลวร้ายตอนนี้เลย 

ฝ่ายตรงข้ามเพียงเลิกคิ้วขึ้นน้อยๆ ก่อนจะถอดแว่นกันแดดออกเผยใบหน้าหล่อเหลาคมสันอย่างหาตัวจับยาก ดวงตาสีฟ้าเป็นประกายล้อแสงแดดได้อย่างน่าหลงใหล แต่น่าเสียดาย ในสภาพเช่นนี้นาธานไม่มีกะจิตกะใจชื่นชมความหล่อของใครแล้ว 

วินเซนต์ยังเป็นแบบนี้ อะไรจะรับประกันได้ว่าแมทธิวต่างกัน 

"เป็นนายนี่เอง ไม่คิดว่าจะตกต่ำลงถึงขนาดนี้นะ....วินเซนต์ พฤติกรรมต่ำช้าแบบนี้ไม่สมกับเป็นนายเลย" 

คนถูกด่าโต้งๆ เพียงขำร่วนลงคอ 

"แหม เดี๋ยวนี้มันทำมาหากินยาก แต่ก็ว่าฉันไม่ได้หรอก นายอยากแย่งลูกค้าฉันไปทำไม" 

"เพราะนายไม่มีปัญญาหาของให้ลูกค้าเอง เขาถึงต้องวิ่งมาหาฉันไง ความน่าเชื่อถือเสื่อมถอยลงทุกวันทุกวัน ไม่แปลกหรอกที่ลูกค้าจะหดหาย ยิ่งเรื่องวันนี้กระจายออกไปเมื่อไหร่ นายก็เตรียมเก็บข้าวเก็บของลงโรงไปได้เลย" 

จากรอยยิ้มอวดดีแปลเปลี่ยนเป็นการแยกเขี้ยววาววับ แมทธิวพูดไม่ผิด ตอนนี้เขาเสียความน่าเชื่อถือที่สร้างมานานหลายปีไปแล้ว ที่เขาต้องการคือของไปแลกกับเงินล็อตใหญ่และเก็บตัวระยะยาว รอเวลาผงาดขึ้นใหม่ในวันหน้า ดังนั้นถึงได้ตามตื๊อดีแลนอยู่หลายวัน แต่ดูท่าว่าหมอนั่นคงได้กลิ่นทะแม่งๆ มาเหมือนกันถึงไม่ยอมให้ความร่วมมือ ต้องขอบคุณสวรรค์ที่ส่งตุ๊กตานำโชคมาให้เขาถึงมือ 

"ไม่ต้องห่วงหรอก กว่าจะถึงเวลานั้นของฉันคงอีกนาน เพราะฉะนั้นวันนี้ฉันจะส่งนายนำหน้าไปกรุยทางให้ก่อน และจะขอรับขนมอร่อยๆ ของนายมาดูแลไว้เอง ขอบใจนะที่ช่วยเป็นฐานความมั่นคงในวันหน้าให้ฉัน" 

แมทธิวเผยรอยยิ้มเหยียดหยัน สมเพชคนตรงหน้าเหลือประมาณ "ฉันภาวนาให้นายอวดดีแบบนี้ไปได้อีกสักหลายวัน อย่าเพิ่งรีบตายไปซะก่อนล่ะ ฉันคงเสียใจที่ไม่ได้เห็นนายทรมานอย่างสาสม" 

"หึ คอยเอาใจช่วยฉันจากนรกแล้วกัน มาเด็กน้อย ฉันจะพานายเล่นอะไรสนุกๆ ของจริง" 

นาธานที่กำลังภาวนาให้ตัวเองถูกลืมต่อไปแบบนี้เงียบๆ กลับต้องผิดหวังเมื่อวินเซนต์มุ่งความสนใจมายังเขาอีกแล้ว 

ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเบิกกว้างเมื่อด้ามปืนเย็นเฉียบถูกจับยัดเข้าใส่มือซึ่งถูกล็อกไว้โดยไม่ปล่อยโอกาสให้เขาปฏิเสธ เพราะวินเซนต์ทาบทับกำมือนาธานไว้แน่น พาเอาใจคนถูกบังคับสั่นสะท้านส่ายใบหน้าด้วยความไม่ยินยอม 

"ไม่....ไม่" พูดได้แค่นั้นเพราะขวัญกล้าถูกทำลายไปหมดสิ้น ทิ้งไว้เพียงจิตใจที่ถูกกระทบกระเทือนอย่างหนัก ตอนนี้ยังถูกบังคับให้จับปืนยกขึ้นจ่อไปยังบุคคลที่ยังมีชีวิต 

"ยกนิ้วชี้ของนายไปวางไว้ตรงไกลปืน" 

นาธานปฏิเสธด้วยการซ่อนนิ้วชี้ลงใต้นิ้วกลาง เขาไม่มีทางยอมลั่นไกด้วยตัวเองแน่ ไอ้บ้าโรคจิตคิดจะใช้เขาเป็นเครื่องมือด้อยค่าชีวิตคนอื่น 

นาธานไม่ยินยอม!! 

ทว่าเสียงปีศาจร้ายกลับกระซิบใกล้ใบหู 

"นายเลือกได้ว่าจะให้ปากกระบอกปืนจ่อเข้าที่หัวใคร มัน....หรือตัวนายเอง" 

ดวงตาสีเข้มที่เคยแข็งกร้าวไม่ยอมแพ้กลับไหววูบ น้ำสีใสเอ่อคลอขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ เขากำลังจะรับไม่ไหวแล้ว 

ได้โปรด.... 

"เด็กดี ทีนี้ก็ทำตามที่ฉันบอก ว่างนิ้วชี้ของนายตรงที่ที่มันควรอยู่ซะ" 

เวลาดำเนินไปเชื่องช้าราวกับหยุดนิ่ง สำหรับนาธานหนึ่งวินาทียาวนานเป็นร้อยปี นิ้วชี้สั่นเทายกขึ้นวางบนไกปืนช้าๆ เพราะเขาไม่ได้อยู่ในฐานะที่ต่อรองอะไรได้ ต่อต้านไปก็มีแต่จะเจ็บตัว เผลอๆ ยังจะเอาชีวิตรอดกลับไปพบโจเซฟอีกไม่ได้ด้วยซ้ำ 

"ดีมาก ทีนี้เราจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดี" วินเซนต์ออกแรงพามือนาธานเล็งไปตามส่วนต่างๆ ของร่างกายแมธทิวราวกับกำลังเล่นวิดีโอเกมด้วยใบหน้าของปีศาจร้าย แต่น่าแปลก ทั้งที่ความตายมารออยู่ตรงหน้า อีกฝ่ายกลับยังคงรักษาท่าทีเยือกเย็นของตัวเองได้ดี นาธานอดชื่นชมแมทธิวนิดๆ ไม่ได้ ในเมื่อเขาอยู่ในสถานการณ์ที่ย่ำแย่ยิ่งกว่ากลับยังคงไม่หวาดกลัว พลอยทำให้นาธานกอบกู้ความฮึกเหิมขึ้นมาได้บ้าง กระทั่ง.... 

ปัง! 

นาธานสะท้านเฮือก มือที่ถือปืนอยู่สั่นอย่างรุนแรงเพราะแรงสะบัดที่เกิดขึ้น น้ำตาหยดหนึ่งไหลรินลงมาข้างแก้มโดยไม่รู้ตัว เมื่อเห็นวงเลือดสีแดงแผ่ขยายเป็นวงกว้างอย่างรวดเร็วบนต้นขาข้างขวาของแมทธิว 

วินเซนต์ออกแรงกดบังคับให้เขาลั่นไก! สติที่เพิ่งรวบรวมได้อันน้อยนิดพลันแตกกระเจิง ดวงตาทั้งสองข้างเบิกกว้างมองเห็นร่องรอยความเจ็บปวดที่แมทธิวเก็บซ่อนไม่มิด สันกรามนูนเด่นขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด พวกเขายืนใกล้กันมากเสียจนนาธานมองเห็นกระทั่งเหงื่อเม็ดใหญ่ที่ไหลซึมมาตามขมับของคนตรงหน้า 

แตกต่างจากวินเซนต์ที่กำลังส่งเสียงหัวเราะเหมือนมีเรื่องถูกใจนักหนา 

"หึหึหึ ไงล่ะ ใครจะรู้ว่าผู้ยิ่งใหญ่อย่างแมทธิวจะพลาดท่าให้คมกระสุนในมือสั่นๆ ของเด็กน้อยที่จับปืนก็ยังไม่เป็นด้วยซ้ำ น่าสมเพชจริงๆ" 

อีกฝ่ายเพียงยิ้มหยันกลบเกลื่อนความเจ็บปวดอย่างเหลือร้าย 

"คนที่น่าสมเพชคือคนที่ใช้ประโยชน์จากเด็กอย่างนายมากกว่า ดูสิว่าเพื่อเอาชนะฉันนายกลายเป็นตัวอะไรไปแล้ว ไร้ศักดิ์ศรีสิ้นดี" 

"หึ! งั้นมาดูกันหน่อยว่าศักดิ์ศรีที่นายภาคภูมิใจนักหนามันจะช่วยให้รอดชีวิตกลับไปได้หรือเปล่า" 

ปีศาจร้ายหันใบหน้ามาใกล้กับหูนาธานอีกครั้ง "นัดนี้ฉันให้นายเลือก ตรงไหนดีเด็กน้อย" 

นาธานส่ายใบหน้าอ่อนแรงอย่างน่าสงสาร เขากำลังจะทนไม่ไหวแล้ว ได้โปรดมาเสียทีเถอะ ใครก็ได้ ช่วยพาเขาออกไปก่อนที่สภาพจิตใจจะถูกทำลายจนไม่เหลือชิ้นดีด้วยเถิด 

"ถ้านายไม่เลือกงั้นฉันเลือกให้ เอาเป็นปอดข้างซ้ายเป็นไง" 

"พอ....ทีเถอะ นายอย่าทำแบบนี้เลย" เสียงสั่นเครือเว้าวอน อย่างน้อยถ้าอยากฆ่ากันให้ตายจริงๆ ก็ปล่อยเขาไปได้ไหม นาธานรู้ดีว่าคงช่วยชีวิตใครไม่ได้ แต่อย่าใช้เขาเหมือนเป็นหุ่นกระบอกฆ่าคนแบบนี้ 

"จุ๊ๆ ไม่เอาไม่พูด" 

นาธานหลับตาลงแน่นในขณะที่นิ้วชี้ถูกกดทับลงมาอีกครั้ง และ....ปัง! 

ทว่าคราวนี้แทนที่แมทธิวจะล้มลงไปด้วยคมกระสุน กลับเป็นปืนในมือนาธานที่สะบัดโดยแรงเพราะถูกปะทะจากอะไรบางอย่างเสียงดังสนั่นหวั่นไหว ฝ่ามือนาธานชาวาบไร้ความรู้สึกและปล่อยให้มันกระเด็นออกไป ในหูอื้ออึงเพราะความเฉียดใกล้ วินาทีนั้นแข้งขาอ่อนแรงเสียจนทรุดฮวบลงกับพื้นอย่างหมดแรง ลมหายใจติดขัดเหมือนจะตายให้ได้ ไม่มีเวลาสำรวจความตื่นตระหนกของวินเซนต์กับพวก 

"ใคร! ฝีมือใคร?!" 

กระทั่งแมทธิวยังมองไปรอบๆ ด้วยความสงสัยปะปนกับความหวาดระแวง ใช่ลูกค้าของเขาหรือเปล่า หรือว่ามีใครยื่นมือเข้ามาแทรกแซงอีก แต่ไม่ว่าจะเป็นใครแมทธิวก็นึกขอบคุณทางนั้นอยู่ในใจที่ช่วยปอดข้างซ้ายของเขาไว้ 

ตอนนั้นเองที่ลำแสงสีแดงบางอย่างกระทบนัยน์ตา เขาว่าเขารู้จักมัน แล้วก็ใช่จริงๆ เมื่อหันกลับมามองวินเซนต์ ปรากฏจุดสีแดงหลายจุดเคลื่อนไหวไปมาอยู่บนตัวเขาในตำแหน่งสำคัญของร่างกาย ถึงคราวที่เขาได้ส่งเสียงหัวเราะด้วยความพอใจบ้างแล้ว 

"ไง สีหน้านายไม่ค่อยดีเท่าไหร่นะ" 

"หุบปาก! คนของนายหรือเปล่า?!" 

"จะใช่ได้ยังไงในเมื่อถูกพวกนายฆ่าตายไปหมดแล้ว" 

"ถ้าอย่างนั้นใครวะ!" หันมองไปทางลูกน้องก็พบว่าถูกส่องด้วยเลเซอร์ปลิดชีพไม่ต่างกัน ไม่มีใครกล้ายกปืนขึ้นตอบโต้ด้วยซ้ำ กระทั่งเสียงดังพรึ่บพรั่บพร้อมลมแรงพัดขึ้นเหนือหัวเรียกสายตาตื่นตระหนกขึ้นมอง พบว่าเป็นเฮลิคอปเตอร์ลำหนึ่งเข้ามาบินวนเวียนอยู่ 

ตามด้วยเสียงจากเครื่องขยายเสียงประกาศแทรกผ่านลมมา 

"นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ ทิ้งอาวุธทั้งหมดลงซะ!" 

นาธานที่ได้ยินแบบนั้นถอนหายใจด้วยความโล่งอก 

.....มาเสียที 

จบสิ้นแล้ว 

แต่ดูท่าว่าเขาจะรีบโล่งใจมากเกินไป ลืมไปว่าตัวเองยังอยู่ในเงื้อมมือมัจจุราช เพราะนาธานยังอยู่ตรงนี้จึงไม่มีใครกล้าลงมือ วินเซนต์อาศัยเวลาเพียงเสี้ยววินาทีทรุดตัวลงล็อกนาธานไว้ในอ้อมแขน คว้ามีดปลายแหลมออกมาจากตรงไหนก็สุดรู้ เพียงปลายมีดจี้เข้ากับลำคอพลันเรียกของเหลวสีแดงสดซึมออกมา จนใจที่นาธานตื่นตระหนกเกินกว่าจะรู้สึกถึงความแสบ แต่แบบนั้นอาจดีแล้วสำหรับเขา 

....ทว่าไม่ใช่กับใครอีกคน 

โจเซฟก้าวออกมาจากพื้นที่รกร้างด้วยสีหน้าดำทะมึน ด้านหลังเป็นหน่วยจู่โจมในเครื่องแบบพร้อมอาวุธครบมือชุดใหญ่หลายนาย หนึ่งในนั้นพยายามดึงโจเซฟกลับไปด้านหลังแต่เจ้าตัวไม่ยินยอม 

น้ำตาเจ้าเม่นพลันไหลเป็นทาง 

โจเซฟของเขามาแล้ว 

"ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้!" 

"คุณ! ถอยมาก่อน ให้พวกเราจัดการ" 

"ก็ทำอะไรสักอย่างสิวะ!!" 

"โจ! สงบสติอารมณ์ซะ!" 

"โธ่โว้ย!! 

ท่ากลางความวุ่นวายมีเสียงดีแลนดังขึ้นก่อนจะแทรกตัวเข้ามาเพื่อดึงโจเซฟกลับไป แต่เขายินยอมถอยไปอยู่ด้านหลังกำแพงมนุษย์ของเจ้าหน้าที่หน่วยจู่โจมเท่านั้น ไม่ได้ไปไหนไกล สายตาดุดันไม่ละห่างจากเจ้าเม่นของเขาสักเสี้ยววินาที 

เป็นความผิดของเขา เหตุเกิดหน้าบ้านตัวเอง ห่างจากเขาไม่กี่เมตรแท้ๆ ถ้าเพียงเขาระมัดระวังมากกว่านี้ 

หากเกิดอะไรขึ้นกับนาธาน โจเซฟไม่มีวันยอมให้อภัยตัวเองแน่ 

ปลายมีดที่จ่ออยู่บนคอเจ้าเม่นแคระไม่ต่างจากกำลังกรีดก้อนเนื้อหัวใจของเขาซ้ำๆ นับพันนับหมื่นแผล เขาสาบานได้ว่าไม่มีทางยอมให้คนสารเลวอย่างวินเซนต์ตายดี 

"แมทธิว ถอยออกมาช้าๆ ยกมือสองข้างขึ้นเหนือหัวให้ผมเห็นชัดๆ" 

แมทธิวยิ้มหยันให้วินเซนต์เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะยกมือสองข้างขึ้นและค่อยๆ เดินกะเผลกถอยหลังไปทางเจ้าหน้าที่ตำรวจตามคำสั่ง รู้ดีว่าตัวเองจบสิ้นแล้วเช่นกัน ขัดขืนไปก็เปล่าประโยชน์และคงรักษาชีวิตไว้ไม่ได้ สู้เอาตัวรอดวันนี้เพื่อสู้คดีในชั้นศาล เขาอาจมีทางรอด 

"ที่เหลือใครอยากมีชีวิตรอดก็ยอมจำนนซะ ถ้าให้ความร่วมมือเรายินดีกันไว้เป็นพยาน รับประกันเรื่องความปลอดภัยหลังจากนี้ ส่วนใครที่คิดจะขัดขืนก็นึกถึงหน้าลูกเมียที่บ้านเอาไว้ให้ดี คุ้มกันหรือเปล่าที่เอาชีวิตมาทิ้งที่นี่เพื่อผู้อื่น ปืนสิบห้ากระบอกนี้พร้อมอยู่แล้ว มันจะไม่มีทางพลาด ขอแค่เพียงแสดงท่าทีขัดขืนออกมาพวกเขาจะไม่ลังเล" 

หลายคนมองหน้ากันก่อนจะค่อยๆ ชูมือขึ้นยอมจำนนทีละคนสองคน พลางค่อยๆ เดินไปมอบตัวช้าๆ กระทั่งจอห์นที่ตัดสินใจเดินออกไปเป็นคนสุดท้าย ทิ้งเจ้านายไว้กับตัวประกันหัวเราะคลุ้มคลั่งอย่างคนเสียสติ 

"ไอ้พวกขี้ขลาด!" 

นาธานกลั้นหายใจ เหลือบหางตามองคนที่ล็อกตัวเองไว้บนพื้น ทำใจดีสู้เสือเอ่ยเตือนสติ 

"มันจบแล้ววินเซนต์ นายเองก็ควรยอมแพ้ได้แล้ว" 

"หึ นาธานเอ๋ยนาธาน นายฉลาดน้อยกว่าที่ฉันคิดไว้นะ ไม่ห่วงความปลอดภัยของแม่นายหรือไง" 

"เมื่อเช้านี้ตำรวจที่ดีซีพาเธอไปยังสถานที่ปลอดภัยแล้ว ไม่สงสัยบ้างหรือไงที่คนทางนั้นของนายเงียบไป" 

วินเซนต์เงียบเสียงลง เพราะเขามั่นใจมากว่าเรื่องในวันนี้จะประสบผลสำเร็จในเมื่อได้ตุ๊กตานำโชคมาไว้ในมือ ทำให้เผลอหละหลวมกับทางนั้น ....นึกไม่ถึง 

"นายคงยังไม่เคยลิ้มรสอาการอยากยาจริงๆ ล่ะสิ มันจะกัดกิน...." คำพูดขาดหายไปกะทันหัน เหมือนวินเซนต์เพิ่งเห็นความจริงที่หากมองดีๆ ก็จะพบว่ามันกองอยู่ตรงหน้ามาตั้งนานแล้ว เป็นเขาเองที่ตามืดบอดและอวดดี "นายไม่เคยติดยา" 

เวลาผ่านมาเนิ่นนานขนาดนี้แต่นาธานไม่เคยดิ้นรนแสดงอาการอยากให้เขาเห็นสักครั้ง คนอยากที่ไหนจะเป่าโคเคนที่ตัวเองต้องการให้หายไปต่อหน้าต่อตา 

นาธานเม้มปากแน่น หมาจนตรอกที่ได้รู้ความจริงว่าถูกหลอกจะลงมือทำอะไรได้บ้าง เขาหวาดกลัว 

แล้วเสียงหัวเราะอย่างโหยหวนด้วยความคลุ้มคลั่งก็ดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมด้วยแรงกดของใบมีดที่แรงขึ้น คราวนี้นาธานรับรู้ได้ถึงแรงบาดอย่างชัดเจน 

หน่วยจู่โจมคืบมาข้างหน้า ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ 

"อย่าเข้ามา! อย่าคิดว่าฉันไม่กล้าเชือดคอมันนะ! กระสุนแทงทะลุร่างฉันแม้แต่นัดเดียวฉันจะแทงคอมันในเสี้ยววินาทีก่อนที่ฉันจะตาย!" 

นาธานปิดเปลือกตาลงช้าๆ นึกถึงหน้าโยลันดาขึ้นมาเป็นคนแรก เขายังไม่ทันทำเรื่องดีๆ ให้แม่ได้ภูมิใจเลย ยังมีคำพูดอีกหลายอย่างที่เขาอยากบอกให้แม่ได้ฟัง ว่าเขาไม่เคยผิดหวังที่มีแม่อย่างโยลันดา 

ส่วนอีกหนึ่งนั้นไม่ต้องนึกถึงเขาก็โผล่ขึ้นมาเหมือนรู้ใจ 

"นาท!" 

ดวงตาพลันเบิกกว้างเมื่อได้ยินเสียงตะโกนเรียกที่คุ้นเคย 

"....โจ" เสียงสั่นเครือเอ่ยตอบ รู้ทั้งรู้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ยิน 

ตรงนี้มีเพียงวินเซนต์เท่านั้น เขาแนบริมฝีปากเข้าใกล้กับใบหูนาธานอีกครั้ง เจ้าตัวหลบหนีด้วยความรังเกียจแต่ไม่พ้น ทั้งยังถูกคมมีดบาดลึกยิ่งกว่าเดิม 

"ฉันเคยนึกว่านายเป็นตุ๊กตานำโชค ที่ไหนได้เป็นตัวซวยดีๆ นี่เอง หึหึ แต่ไม่เป็นไร ถึงวันนี้ฉันไม่รอดก็มีนายไปเป็นเพื่อน ดูซิว่าเจ้าหนุ่มโจเซฟนั่นจะทำหน้ายังไง" 

นาธานไร้คำพูดเพราะใบมีดกรีดลงมาบนผิวหนังเขาลึกยิ่งขึ้น ของเหลวอุ่นร้อนไหลทะลักเป็นทางยาว ความเจ็บปวดมากล้นเกินพรรณนา ในหูอื้ออึงเหมือนเสียงวุ่นวายทุกอย่างดังมาจากที่ไกลแสนไกล และ..... 

ปัง! 

ทุกอย่างกลายเป็นสีดำมืด 

 

 

 

50% 

>>>> 

นาทททททททททท (;Д;) 

ปล.ขอบคุณสำหรับคอมเม้นและกำลังใจค่า