พร้อมรักพาเพนท์หนีเพทายมาบนพื้นที่ส่วนตัวของอคินทร์อย่างถือวิสาสะ ร่างสูงคงไม่ว่าอะไรเพราะเป็นเหตุสุดวิสัยจริงๆ
"ทำไมคุณถึงขึ้นมาบนนี้ได้ล่ะครับ" เพนท์เอ่ยถามอย่างแปลกใจ บนเพนท์เฮาส์ส่วนตัว ชั้นบนสุดของห้างใจกลางกรุงของอคินทร์หากไม่ได้สนิทกันคงไม่สามารถขึ้นมาได้ง่ายๆ ถึงจะเป็นหุ้นส่วน หรือคู่ค้ากันก็ตาม
"เอ่อ คือ"
"คุณกับคุณอคินทร์ คบกันหรอครับ"
พร้อมรักเกาท้ายทอย เขาลืมคิดไปเลยว่าหากพาเพนท์ขึ้นมา เพนท์ก็จะต้องรู้เรื่องนี้
"ครับ" พร้อมรักจึงตอบไป ทั้งที่ไม่รู้เหมือนกันว่าความสัมพันธ์นี้เรียกว่าคบกันหรือเปล่า
เพนท์จึงพยักหน้าก่อนจะพูดต่อ
"คุณรู้ใช่ไหมว่าศิคิดยังไงกับคุณ อย่าทำให้ศิระเสียใจ ผมขอร้อง"
เพนท์จ้องตาพร้อมรัก ใบหน้าบ่งบอกถึงความจริงจัง เขาเป็นเพื่อนสนิทกับศิระ พ่วงด้วยตำแหน่งเบเนฟิต เขาไม่อยากให้ศิระเสียใจเพราะพร้อมรัก
"ครับ" ความรู้สึกผิดตีตื้นเข้ามาในใจ พร้อมรักไม่ได้จะให้ความหวังศิระ เพียงแต่ว่าการที่ได้อยู่กับศิระ ราวกับว่ามีเพื่อนสนิทอีกคน ศิระเป็นความสบายใจของเขา ชายหนุ่มมักจะทำให้เขาหัวเราะได้เสมอ แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่ได้มีความรู้สึกมากเกินไปกว่าเพื่อน
ในช่วงหนึ่งเดือนที่ผ่านเขายังคงไปร้านกาแฟของศิระอยู่เสมอ และในทุกครั้งชายหนุ่มก็ยังพยายามเดินหน้าความสัมพันธ์กับเขาอยู่ แต่จะโทษใครไม่ได้เลยนอกจากตัวเอง ที่ไม่ปฏิเสธความสัมพันธ์นี้ตั้งแต่แรก พอเพนท์พูดขึ้นมา ทำให้พร้อมรักคิดแล้วว่าเขาควรทำอะไรซักอย่าง เพื่อไม่ให้ศิระต้องเสียใจไปมากกว่านี้
"ทำไมผู้ชายคนนั้นถึงทำร้ายคุณเพนท์ล่ะครับ" เมื่อเห็นเพนท์นั่งนิ่ง ไม่ได้พูดอะไรขึ้นมาอีก พร้อมรักจึงเป็นฝ่ายที่เริ่มบทสนทนาก่อน
"ที่จริงเขาไม่ได้ทำร้ายผมหรอกครับ เขาเป็นพี่ชายผม"
"พี่ชายหรอครับ" พร้อมรักตกใจ เขาไม่คิดว่าคนที่ตัวเองเกลียดจะเป็นพี่ชายของเพนท์
"ครับ เขาบังคับให้ผมกลับบ้าน ขอบคุณคุณพร้อมที่มาช่วยไว้" เพนท์ส่งยิ้มให้พร้อมรัก ทั้งที่แววตายังเศร้าหมองเหมือนกำลังคิดอะไรในใจอยู่ อายยะเป็นเรื่องพี่ชายของตัวเอง หรือไม่คงโกรธเขาเพราะเรื่องของศิระ
"ไม่เป็นไรครับ อยู่ที่นี่ก่อนก็ได้ เผื่อเขาดักรออยู่ด้านล่าง"
"ครับ"
เมื่อรอเวลาจนแน่ใจแล้วว่าพี่ชายของเพนท์กลับไปแล้ว เพนท์จึงขอตัวกลับ พร้อมรักจึงลงไปส่งเพนท์ที่ลานจอดรถ เพราะกลัวว่าเพทายจะดักรออยู่แถวนั้น
.
หลายวันต่อมา
อคินทร์ยังคงไปส่งพร้อมรักตอนเช้าเช่นเคย แต่บ่อยครั้งที่ตอนเย็นหลังเลิกงาน อคินทร์จะส่งลูกน้องคนสนิทมารับแทน พร้อมรักได้แต่เก็บความสงสัยเอาไว้ในใจ เขาเริ่มไม่มั่นใจนักว่าการที่อคินทร์หายไปบ่อยๆ หรือบางครั้งก็ไปค้างคืนและกลับมาในเช้าของอีกวัน เพราะกลับไปที่บ้านจริงๆ หรือเพราะเบื่อเขาแล้ว
เพราะเรื่องราวในอดีต ทำให้พร้อมรักเริ่มไม่มั่นใจ ก่อนหน้านี้เขาหลงมัวเมาในสิ่งที่อคินทร์มอบให้ ถึงแม้อคินทร์จะใจร้ายกับเขาในอดีต เขาก็ยังสามารถให้อภัยได้ หากแต่ตอนนี้ร่างบางเริ่มรู้สึกกลัว ว่าเรื่องราวจะกลับไปเป็นแบบเดิมอีกหรือเปล่า สถานะระหว่างเขากับอคินทร์ยังคงไม่มีชื่อเรียก อคินทร์ไม่เคยเอ่ยเรื่องสถานะของเราเลยสักครั้ง อีกทั้งมันยังเป็นความลับ
"วันนี้พี่คินทร์จะมารับหรือเปล่าครับ" พร้อมรักเอ่ยถามไป หากแต่รู้คำตอบอยู่แล้ว
"วันนี้มีนัดคุยงานกับลูกค้า เดี๋ยวพี่ให้ชาติมารับนะ"
"ครับ" พร้อมรักส่งยิ้มบางไปให้ ทั้งที่ตอนนี้ความรู้สึกน้อยอกน้อยใจตีตื้นขึ้นมา เขาพยายามแล้วที่จะไม่คิดอะไร เขาควรไว้ใจอคินทร์ให้มากกว่านี้
ร่างบางลงจากรถ เดินเข้าไปในโรงแรม ในขณะที่กำลังทักทายพนักงานบริเวณหน้าล็อบบี้ จู่ๆ เพทาย ที่ไม่รู้ว่านั่งอยู่ที่โซฟารับแขกตั้งแต่เมื่อไหร่ ก็เดินเข้ามาทักทาย เมื่อพร้อมรักเห็นก็ชะงักค้างไปชั่วครู่ แววตาสั่นระริกเล็กน้อย เขาไม่รู้ว่าเพทายมาทำอะไรที่นี่ หรือว่าจะมาเอาเรื่อง ที่เขาพาเพนท์หนีไปวันนนั้น อีกอย่างพร้อมรักยังฝังใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสิบปีก่อน เขาไม่พร้อมที่จะเผชิญหน้ากับคนที่เกือบขจะข่มขืนตัวเองได้ สองขาเรียวจึงหมุนตัวเตรียมเดินหนีทันที
"ผู้บริหารที่นี่เดินหนีลูกค้าแบบนี้เลยหรอครับ" เพทายเลิ้กคิ้วถามด้วยใบหน้าที่ยียวน ค่อยๆเดินเข้ามาหาเขา
ร่างบางหยุดชะงัก ขาเรียวที่กำลังจะก้าวหนีหยุดนิ่ง พร้อมรักหายใจเข้าลึกๆ ก่อนที่จะหมุนตัวกลับมาหาเพทายด้วยรอยยิ้ม ที่เขาคิดว่าคงเป็นยิ้มเสแสร้งที่สุดเท่าที่เคยยิ้มมา
"คุณมีอะไรให้ผมดูแลครับ" พร้อมรักเอ่ยทักทาย ถึงแม้ใจใจจะนึกกลัวอยู่ก็ตาม แต่เขายังคงรักษาภาพพจน์ของผู้บริหารโรงแรมหรูระดับห้าดาวไว้ให้ดีที่สุด
"นั่งคุยกันหน่อยไหมครับ พร้อมรัก" เพทายผายมือไปยังโซฟาที่เจ้าตัวนั่งอยู่ก่อนหน้า
พร้อมรักจึงเดินไปนั่งอย่างเสียไม่ได้ เพราะหากเขาไม่ไป ลายหนุ่มตรงหน้าอาจจะพูดอะไรที่ทำให้โรงแรมของเขาเสียหายแบบเมื่อกี้อีกก็ได้
"มีอะไรครับ" พร้อมรักเอ่ยถามทันทีที่นั่งลง
"นายเป็นเด็กเก็บเฮียคินทร์งั้นหรอ? "
"เด็กเก็บ หมายความว่ายังไงครับ" ร่างบางไม่รู้ว่าเพทายต้องการอะไรกันแน่ ทำไมจู่ๆถึงมาพูดเรื่องนี้
"เห็นวันนั้นที่นายขึ้นไปบนเพนท์เฮาส์ของเฮียคินทร์ ปกติเฮียจะให้เด็กในสังกัดอยู่ที่นั่น จริงๆเป็นแบบนี้ตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว ไม่คิดว่าเฮียจะเก็บนายไว้นานขนาดนี้ นึกว่าจะหายไปตั้งแต่วันนั้น ที่เฮียให้พวกฉันไป..."
เพทายมองพร้อมรักด้วยสายตาโลมเลีย ภาพเหตุการณ์ในวันนั้นย้อนกลับมาอีกครั้ง วันนั้นเพทายก็ใช้สายตามองเขาแบบนั้น
แววตาสั่นไหวของพร้อมรัก เขาไม่สามารถเก็บซ่อนได้อีกต่อไป คำว่าเด็กเก็บของอคินทร์ ไม่ได้ทำให้เขาเสียใจ เท่ากับประโยคหลังที่ว่า อคินทร์คือคนที่สั่งให้พวกมันมาข่มขืนเขา .. อย่างนั้นหรอ
"ทำไม" เสียงของพร้อมรักสั่น อีกทั้งเขากำลังกลั้นน้ำตาที่พร้อมจะไหลออกมา สิ่งที่ได้รู้มันรุนแรงเกินไป เขาไม่คิดว่าคนที่มอบหัวใจให้เขา จะใจร้ายได้ถึงขนาดนี้ ที่ร่างบางให้อภัยอคินทร์ได้ง่ายๆ เพราะเขาคิดว่าอคินทร์เข้าใจผิด ถึงได้ต่อว่าเค้าด้วยถ้อยคำรุนแรงในตอนนั้น แต่ไม่ใช่แบบนี้
"เฮียอยากให้นายเลิกยุ่งกับเฮียไง ตอนนั้นคู่หมั้นเฮียกลับมาจากต่างประเทศ เฮียบอกว่านายไม่ยอมเลิก เลยต้องทำแบบนี้ จริงๆนึกว่านายจะหายไปตั้งแต่ตอนนั้น ไม่คิดว่าจะยังอยู่ จนอีกไม่กี่วันเฮีนคินทร์ก็แต่งงานแล้ว นายยังจะทนต่อไปอีกงั้นหรอ แบบนี้ไม่ต่างจากเมียน้อยหรอกนะ"
พร้อมรักเบิกตากว้าง เขาได้ยินไม่ผิดแน่ อคินทร์กำลังจะแต่งงาน ทำไมร่างสูงไปเคยบอกเรื่องนี้กับเขาเลย ที่อคินทร์หายไปเกือบจะทุกวัน เพราะเรื่องนี้งั้นหรอ
ลมหายใจของพร้อมรักติดขัด หูตั้งสองข้างอื้อจนแทบไม่ได้ยินอะไรแล้ว ถึงแม้จะรู้ดีอยู่แล้วว่าอคินทร์มีคู่หมั้น และเขาก็รู้จักอิงฟ้า แต่เขาก็ยังไม่ได้เตรียมใจ ไม่คิดว่างานแต่งจะมาถึงไวขนาดนี้
"งานแต่งอย่างนั้นหรอ" พร้อมรักเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
"เขาไม่ได้บอกนายหรือไง อ่อ วันนี้เห็นว่ามีลองชุดกับถ่ายพรีเวดดิ้งด้วยนะ อยากรู้หรือเปล่า"
เพทายพูด ก่อนจะนั่งไขว่ห้าง แขวนพาดลงบนพนักพิง และเปิดโลเคชั่นสตูดิโอสำหรับงานแต่งยื่นมาให้กับพร้อมรัก ร่างบางไม่ได้หยิบมา แต่สายตาที่มองจดจำรายละเอียดทั้งหมดได้
"ฮึก ผมขอตัวไปทำงานครับ" พร้อมรักพยายามอดกลั้น ความรู้สึกตอนนี้คือเขาอยากจะหนีไปจากที่ตรงนี้ให้เร็วที่สุด เขาไม่รู้ว่าเพทายต้องการอะไร ถึงได้มาพูดเรื่องนี้กับเขา ยังไงวันนี้เขาก็ต้องไปดูให้เห็นกับตาตัวเอง
พร้อมรักที่กึ่งวิ่งกึ่งเดินเข้ามาในห้องตัวเองอย่างรวดเร็ว เร็วจนถึงขั้นที่เลขาสาวที่อยู่หน้าห้องกำลังจะเอ่ยทักทาย แตาก็ไม่ทัน
"อึก ฮึก ฮือออ" ความอดทนที่กลั่นไว้ ทะลักทลายลง พร้อมรักปล่อยโฮราวกับคนเสียสติ เขารู้ว่าไม่ควรปักใจเชื่อเพทาย แต่ทุกอย่างมันสอดคล้องกันไปหมด รวมถึงช่วงนี้อคินทร์ก็ไม่ค่อยกลับมาที่เพนท์เฮาส์ หรือบางวันกลับมาก็ดึกมากแล้ว
ร่างบางฟูมฟายได้ไม่นาน ก็รีบปาดน้ำตา เขาต้องไปดูให้เห็นกับตา ไม่ใช่มัวมาร้องไห้เสียใจอยู่แบบนี้ คิดได้ดังนั้นเขาจึงโทรตามให้คนขับรถให้พาไปยังสถานที่ที่เพทายบอกทันที
.
เมื่อมาถึงสตูดิโอ พร้อมรักมองเข้าไปด้านใน ในนั้นมีชุดบ่าวสาว เรียงรายอยู่บนหุ่นชายหญิง ที่หน้าร้าน เพียงแค่มองเข้าไปก็อบอวนไปด้วยความรัก แต่ไม่ใช่กับพร้อมรัก ที่ยิ่งมองยิ่งเจ็บไปที่หัวใจดวยน้อยๆ
ร่างบางค่อยๆเดินเข้าไปภายในสตูดิโอ เขาเห็นคนหลายคนกำลังวุ่นวายอยู่กับการแต่งหน้าเจ้าสาวอยู่ด้านในสุด ด้วยความที่คนรุมอยู่เยอะ เขาจึงไม่รู้ว่าเจ้าสาวคือใคร ส่วนโซนด้านหน้ามีพนักงานหลายคนยืนถือชุดเจ้าบ่าวที่มีทั้งสีดำ สีขาว และสีแดง อยู่หน้าห้องลองชุด ที่ตอนนี้ประตูกำลังปิดสนิทอยู่ เดาว่าจะมีคนกำลังลองเสื้อผ้าอยู่ในนั้น
หัวใจของพร้อมรักเต้นแรงราวกับว่ามันจะหลุดออกมา ร่างบางภาวนาให้คนที่ลองชุดอยู่ในห้องนั้นไม่ใช่อคินทร์ แต่สิ่งที่เขาภาวนาก็ไม่เป็นผลเพราะชายหนุ่มที่ก้าวขาออกจากห้องลองชุด คือ อคินทร์ ฉัตร์เมฆา คนที่เขามอบทั้งตัวและหัวใจให้ไม่ผิดแน่
พร้อมรักจ้องไปที่ร่างสูง นิ่งค้าอยู่แบบนั้นราว1นาที น้ำตาที่ไหลออกมาเอง บ่งบอกว่าร่างบางเจ็บปวดมากแค่ไหน ดูเหมือนว่าอคินทร์จะรู้ตัวแล้วว่าเขากำลังยืนจ้องอยู่ ร่างสูงหันมาเจอเขาพอดี อคินทร์มีสีหน้าตกใจที่เห็นพร้อมรักมายืนอยู่ตรงนี้ แต่ก็ไม่ได้มีคำพูดใดๆออกมาจากปากร่างสูง อาจจะเป็นเพราะว่ามีคนในร้านอีกหลายคนที่ยืนอยู่บริเวณนั้น อคินทร์ก็คืออคินทร์ เขาไม่ได้อยากให้ใครรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างเรา
"ว้าย คุณลูกค้า ให้ร้านเราดูแลด้านใดดีคะ" พนักงานที่ท่าทางอ้อนแอ้นเข้ามาทักพร้อมรัก ก่อนที่จะดึงอาการเหม่อของร่างบางกลับคืนมา
พร้อมรักปาดน้ำตาที่เลอะข้างแก้ม ก่อนจะวิ่งหนีออกมาจากตรงนั้นทันที เขาไม่ได้วินคำพูดใดๆจากอคินทร์ ไม่ได้ยินแม้กระทั่งเสียงที่เอ้ยรั้งเขาไว้ สักนิดก็ไม่มี...
"ฮึก! ไปร้านกาแฟข้างโรงแรม" พร้อมรักกลืนก้อนสะอื้นก่อนจะเอ่ยสั่งคนขับรถ
รถยนต์คันหรูพุ่งทะยานไปยังถนน เพื่อไปที่ร้านกาแฟข้างโรงแรม ตอนนี้ร่างบางบนรถยังร้องไห้เงียบๆ ดวงตาเริ่มบวมช้ำ
