"อืออออ ร้อน" พร้อมรักแกะกระดุมเสื้ออย่างทุลักทุเลทั้งที่ยังหลับตาอยู่ เขาพยามยามแกะอยู่นานจนสุดท้ายก็กระชากเสื้อออกจนทำให้เม็ดกระดุมบนเสื้อราคาแพงกระเด็นตกลงไปที่ข้างเตียง
อคินทร์ลอบกลืนน้ำลาย สายตาจับจ้องไปที่ร่างบางตรงหน้า ผิวของพร้อมรักขาวจัด ขาวมากกว่าสิบปีก่อน คงเพราะอยู่อเมริกามานานผิวสวยจึงไม่ค่อยโดนแดด บริเวณหัวไหล่กลมเนียน ไหปลาร้าเป็นร่องลึกสวยงาม ยอดอกชูชันสีแดงอมชมพูระเรื่อจนเขาอยากเข้าไปรังแก ลิ้มลองความหวานนั้น พลิกตัวไปมาไม่นานพร้อมรักก็หมดฤทธิ์ไปแล้ว แต่สิ่งที่กำลังทำให้เขาทรมานคือกลางกายที่มีปฏิกิริยากับร่างเล็ก อคินทร์กัดฟันกรอดอดทนไม่เข้าไปขย้ำเหยื่อตัวน้อยตรงหน้า เขาเปลี่ยนทิศทางเดินไประงับความต้องการด้วยการอาบน้ำ
อคินทร์เปิดน้ำเย็นจัดเพื่อระงับความต้องการ แต่สุดท้ายก็ไม่เป็นผล เขาอดทนต่อความต้องการไม่ไหว ยื่นมือไปสัมผัสกลางกายที่ขยายขนาดเพราะความต้องการพวยพุ่งถึงขีดสุด
"อาาาาา อืมมม พร้อมรัก" นึกถึงใบหน้า ร่างกายของคนตัวเล็กยิ่งทำให้ขยับมือเร่งจังหวะเร็วขึ้น เร็วขึ้น
"อาาาาาาาาาา" ลาวาขาวข้นพวยพุ่งใส่มือ บางส่วนเปอะเปื้อนไปที่ผนังห้องน้ำ กลางกายของเขากลับมาสงบอีกครั้ง
อคินทร์จัดการกับตัวเอง ชำระร่างกายเสร็จเรียบร้อย เขาคว้าผ้าเช็ดตัวปกคลุมท่อนล่างแล้วเดินออกจากห้องน้ำ หยิบเพียงกางเกงวอร์มผ้าฝ้ายขายาวสีเข้มมาสวมใส่ ท่อนบนเปลือยเปล่าเผยให้เห็นกล้ามเนื้อที่ผ่านการออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ ร่างสูงทิ้งตัวลงนอนข้างคนบนเตียงที่ตอนนี้หมดฤทธิ์ไปแล้ว
"พี่คินทร์" เมื่อเข้ามาใกล้ อคินทร์ก็ได้ยินร่างเล็กงึมงัมเป็นชื่อของตัวเอง "ทำไมใจร้าย ฮึก" ไม่นานก็มีเสียงสะอื้นเบาๆ แล้วเงียบไป
อคินทร์มุ่นหัวคิ้ว หึ เขาใจร้ายมากถึงขนาดต้องเก็บไปฝันเลยหรือไง
ชายหนุ่มใช้หลังมือเกลี่ยไปตามกรอบหน้าของพร้อมรัก จ้องมองใบหน้าขาวเนียน แพรขนตายาวที่ตอนนี้ชุ่มฉ่ำเล็กน้อยเพราะเมื่อกี้เพิ่งละเมอร้องไห้ ริมฝีปากเล็กที่เขาเคยปราถนาและเคยได้มาครอบครองเมื่อหลายปีก่อน
พอหลับแล้วค่อยเหมือนพร้อมรักคนเดิมหน่อย ไม่ดื้อ! อคินทร์คิดในใจ จ้องหน้าร่างเล็กซักพักเขาก็เผลอหลับตามไปอีกคน
ครืดดดด ครืดดด เสียงสั่นของโทรศัพท์มือถือปลุกพร้อมรักจากการนอนหลับไหล เขาค่อยๆปรับสายตา แล้วก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เพราะตอนนี้ใบหน้าของเขาซบอยู่ที่อกกว้างและเปลือยเปล่าของคนใจร้าย สุดท้ายก็ต้องค่อยๆขยับออกมาเพราะไม่อยากให้คนที่นอนอยู่ตื่นขึ้นมาสบตากันในตอนนี้
พร้อมรักเอื้อมไปหยิบมือถือที่สั่นไม่หยุด หน้าจอปรากฎชื่อ "Rita" เลขาสาวของเขา จึงกดรับสาย
"ว่าไงริต้า"
"คุณพร้อมวันนี้เข้ามาทำงานไหมคะ ริต้าเข้าไปหาที่ห้องแต่คุณพร้อมไม่อยู่"
"อ่อ ผมออกมาค้างที่อื่นหนะ เดี๋ยวช่วงบ่ายผมเข้าไป ฝากด้วย"
"ได้ค่ะ" หลังจากเลขารับคำสั่งเขาจึงกดตัดสาย
พร้อมรักเพิ่งสังเกตุว่าตัวเองไม่ได้สวมเสื้อ แต่กางเกงยังอยู่ครบจึงพยายามนึกเหตุการณ์เมื่อคืน เขาเมามากกำลังจะพาตัวเองกลับไปที่โรงแรมแต่ร่างสูงก็ลากเขามาที่นี่ จากนั้นก็ภาพตัด
พร้อมรักลอบมองคนที่นอนหลับข้างกัน พี่คินทร์ของเขาโตเป็นชายหนุ่มวัย 31 ปี สันกรามคมชัดกว่าเมื่อก่อน เขาเผลอมองเลยไปยังท่อนบนที่ผ้าห่มปิดไว้หมิ่นเหม่
"จ้องขนาดนี้นายจะรับผิดชอบมันยังไง หืมม?" อคินทร์ที่แกล้งหลับอยู่ลืมตาขึ้นมาสบกับสายตาคนตัวเล็กที่จ้องมองอยู่ก่อนแล้ว
"รับผิดชอบอะไรครับ"
"นี่ไง" ไม่ว่าเปล่าอคินทร์จับมือเรียวทาบลงบนแกนกายของตัวเองที่ตอนนี้เริ่มแข็งตัวขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ พร้อมรักรีบชักมือกลับทันทีที่มือสัมผัสส่วนแข็งขืน
"น่าไม่อาย" แก้มสีแดงระเรื่อขัดกับคำพูดที่แสนดื้อดึง
"หึหึ ทำเหมือนไม่เคยจับไปได้"
"ไม่!"
"ไม่อะไร?"
"มะ ไม่รู้" พร้อมรักรีบลุกขึ้นยืนและถอยห่างออกจากเตียง "ผมจะไปอาบน้ำ" ไม่รอให้เจ้าของห้องอนุญาตเขารีบก้าวเท้าเรียวไปที่ห้องน้ำทันที
หลังจากอาบน้ำชำระร่างกายเสร็จเรียบร้อย เขาก็นึกขึ้นได้ว่าไม่มีชุดเปลี่ยน เพราะนี่ไม่ใช่ห้องของเขา สุดท้ายคนเจ้าสำอางเช่นเขาก็ต้องหยิบกางเกงและชั้นในตัวเก่าใส่ไปก่อน ส่วนเสื้อคงอยู่ด้านนอก เขาไปถอดทิ้งไว้ตอนไหนกันนะ พร้อมรักค่อยๆแง้มประตูห้องน้ำ มองไปที่เตียงก็ไม่เห็นร่างของอคินทร์แล้วจึงโล่งใจ
"เสื้ออยู่ไหนนะ" เขาพยายามมองหาเสื้อที่ถอดทิ้งไว้ จนเห็นว่ามันวางอยู่ข้างเตียง เขาจึงหยิบขึ้นมาสำรวจว่าพอใส่ได้ไหม
"ขืนใส่ตัวนี้ไปที่โรงแรม คงเสียภาพพจน์ผู้บริหาร" เสียงอคินทร์ที่โผล่มาจากด้านหลังทำให้เขาตกใจ หันกลับไปก็พบว่าร่างสูงถือชุดที่ผ่านการรีดแล้ว ราวๆ2-3ชุดอยู่ในมือ ส่วนอคินทร์อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงคงออกไปอาบที่ห้องอื่นมา
"รับไปสิ" อคินทร์ยื่นเสื้อผ้ามาให้เขา
"ของผมหรอ?"
"อืม หรืออยากใส่ชุดเดิมก็ตามใจ" ปากร้ายอีกแล้ว!
อคินทร์โทรสั่งให้คนไปเอาชุดแบรนด์ดังจากห้างของตัวเองมาสองสามชุด เพราะเขารู้อยู่แล้วว่าพร้อมรักคงใส่ตัวเดิมไม่ได้แน่ ก็เมื่อคืนเจ้าตัวเล่นกระชากเสื้อจนกระดุมหลุดกระเด็นหายไปแล้ว
"ขอบคุณครับ คุณส่งใบแจ้งค่าใช้จ่ายไปที่เลขาผมได้เลยนะครับ" พร้อมรักรับชุดไปอย่างไม่อิดออด
"ไม่ต้อง"
"แต่.."
"ฉันรวย อย่าลืมสิ" พร้อมรักได้แต่กรอกตามองบนแล้วหันกลับไปแต่งตัวในห้องน้ำทันที
ไม่นานนักพร้อมรักก็ออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดใหม่ที่พอดีตัว ไม่รู้ว่าคนใจร้ายรู้ไซส์เขาได้ไง
"ผมขอตัวกลับเลยนะครับ" ร่างบางเอ่ย
"เดี๋ยวไปส่ง"
"คุณพูดว่าจะไปส่ง จนถึงตอนนี้ผมยังไม่ได้กลับเลย" พร้อมรักยู่หน้า "ผมกลับเองดีกว่า"
"ดื้อ" อคินทร์ดุอย่างไม่จริงจังนัก
"คุณนั่นแหละดื้อ" ร่างบางกอดอกสะบัดหน้าหนีอย่างเอาแต่ใจ "เดี๋ยวววว จะพาผมไปไหน" ร่างบางถูกจูงแขนเดินออกไปนอกห้องโดยไม่ทันตั้งตัว
"กินข้าว"
อคินทร์จูงมือร่างบางให้เดินตามไปด้านนอก ด้วยแรงอันน้อยนิดของคนตัวเล็ก เขาจึงต้องเดินตามอย่างไม่สามารถขัดขืนได้
เมื่อออกมาด้านนอกจึงเห็นว่าห้องที่เขายืนอยู่นั้นเป็นเพนท์เฮาส์ขนาดใหญ่ มีห้องโถง ห้องครัว และห้องนอนอื่นๆแบ่งไปตามสัดส่วน พร้อมรักถูกพาไปนั่งที่โต๊ะทานข้าว ไม่นานนักก็มีคนรับใช้นำอาหารเช้ามาเสริฟ หลังจากนั้นก็เดินออกไป
"ทานสิ" ร่างสูงบอกโดยไม่ได้มองหน้าเขา แต่กลับนั่งหั่นใส้กรอกชิ้นพอดีคำใส่ปากแล้วตั้งใจเคี้ยว อคินทร์ทำราวกับว่าเขาไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้
พร้อมรักแอบมองบนให้ร่างสูงก่อนที่จะลงมือทานอาหารเช้าตรงหน้า รีบทานให้หมดจะได้ไปจากที่นี่ซักที
ครืดดด ครืดดด เสียงโทรศัพท์ของอคินทร์สั่น หลังจากที่พวกเขาทานอาหารเช้าเสร็จเรียบร้อยแล้ว ร่างสูงจึงกดรับ
"ครับ อริส" คู่หมั้นโทรมาสินะ
"อืมได้ รออยู่ที่ห้องทำงานก่อนแล้วกัน" แว้บนึงอคินทร์หันมามองหน้าพร้อมรักก่อนที่จะกลับไปสนใจคนในสายต่อ "พี่กำลังจะไปอยู่แล้ว อีกสิบนาทีเจอกัน" หลังจากนั้นก็วางสายไป
"ฉันมีธุระ เดี๋ยวจะให้คนไปส่ง" อคินทร์ต่อสายหาลูกน้องพร้อมกับมอบหมายหน้าที่ให้ไปส่งคนร่างบางเสร็จสัพ "รออยู่หน้าห้องแล้ว"
"ครับ ถ้างั้นผมขอตัว" เป็นอีกครั้งที่พร้อมรักคันยุบยิบที่หัวใจ หากก็รู้อยู่แล้วว่าตนเองจะไปสำคัญเท่าคู่หมั้นของอคินทร์ได้อย่างไร ไม่รอช้าพร้อมรักก็ลุกขึ้นยืนค้อมหัวให้อคินทร์เล็กน้อยแล้วเดินออกไปด้านนอกทันที
เมื่อมาถึงโรงแรมพร้อมรักก็เคลียร์เอกสารตรงหน้าอย่างตั้งใจ ในขณะที่อีกใจนึงก็ยังคิดเรื่องคนใจร้ายไปด้วย เขาคิดว่าตัวเองลืมอคินทร์ได้แล้วแต่พอเห็นอคินทร์มีความสัมพันธ์กับคนอื่น ทำไมเขาถึงยังรู้สึกราวกับว่าหึงหวง
ติ๊งงงงงง เสียงแจ้งเตือนปรากฎบนหน้าจอมือถือของพร้อมรัก มือเรียวเอื้อมไปหยิบและกดไปที่แอพลิเคชั่นไลน์
Akin : เลิกงานหรือยัง?
พร้อมรักเลิ่กคิ้วอย่างสงสัย คุณอคินทร์มีไลน์ส่วนตัวเขาได้ยังไง
Promruk : คุณมีไลน์ผมได้ยังไงครับ?
Akin : ฉันถามนายก่อนอย่าเสียมารยาทสิ
อะไรของเขานะ พร้อมรักบ่นอยู่ในใจรักจากกดอ่าน และไม่ตอบกลับไปในทันที
Akin : อ่านแล้วทำไมไม่ตอบ
Promruk : ผมเคลียร์งานอยู่ คุณมีธุระอะไรครับ
ครืดดดด ครืดดดดดดด
หน้าจอไลน์เปลี่ยนเป็นแจ้งเตือนวิดิโอคอลเข้ามาแทน พร้อมรักตกใจและสงสงสัยว่าอคินทร์จะคอลมาหาเขาทำไม กลั้นใจอยู่สักพักจึงตัดสินใจกดรับสาย
"อาพร้อมมม" เป็นริสานี่เองนี่กดวิดีโอคอลมาหาเขา
"อ้าวริสา คิดถึงอาหรอคะ" พร้อมรักส่งยิ้มกว้างไปให้หลานสาวคนใหม่ หารู้มั้ยว่าการกระทำดังกล่าวตกอยู่ในสายตาของอคินทร์
"คิดถึงค่ะ ปาป๊าก็คิดถึงค่ะ ใช่ไหมคะปาป๊า" เด็กน้อยเอียงหน้าไปถามความคิดเห็นคุณพ่อ
"อ่ะ แฮ่ม" เสียงกระแอมของคุณพ่อเล็ดลอดเข้ามาในสาย แต่ไม่มีการตอบคำถามเด็กน้อยแต่อย่างใด
"วันนี้ไม่ไปเรียนวาดรูปหรอคะ"
"ไม่ค่า อาพร้อมขาริสาอยากไปวาดรูปกับอาพร้อมค่ะ" เด็กน้อยมองเขาอย่างคาดหวัง เห็นแบบนั้นพร้อมรักก็ใจอ่อนยวบแล้ว
"ถ้างั้นมาหาอาพร้อมที่ห้องอาดีไหมคะ ปาป๊าหนูจะอนุญาตหรือเปล่า"
"อืม อีก1ชั่วโมงเจอกัน" อคินทร์ส่งเสียงมาทางวิดีโอคอลอีกครั้งแล้วก็ตัดสายไปโดยที่ร่างบางยังไม่ได้พูดอะไรต่อ เอาแต่ใจที่สุด!
ผ่านไปเกือบหนึ่งชั่วโมงอย่างที่ร่างสูงพูดไว้ พร้อมรักก้มารอรับสองพ่อลูกที่ล็อบบี้ของโรงแรม อคินทร์จูงมือลูกสาวพร้อมกับหิ้วของที่น่าจะเพิ่งซื้อมายากซุปเปอร์มาเก็ต
"อาพร้อมมมมม" เมื่อเจอหน้าเด็กน้อยก็ถลาเข้ามากอดคุณอาคนใหม่อย่างเต็มรัก
"ไปกันค่ะ" พร้อมรักจับจูงมือของริสาไปที่ห้องชั้นบนสุดของโรงแรมห้าดาว ซึ่งเป็นห้องส่วนตัวของเขา โดยมีร่างสูงเดินตามหลังมา เมื่อถึงห้องสองอาหลานก็ชวนกันวาดรูปกันอย่างสนุกสนาน มีบางครั้งที่ริสาเข้ามาออดอ้อนคุณพ่อที่กำลังนั่งทำงานผ่านทางแท็บเล็ตอยู่บนโซฟา อคินทร์จึงต้องวางงานแล้วเข้าไปร่วมวงวาดรูปกับสองอาหลาน
"ขอยืมครัวได้ไหม" อคินทร์เอ่ยขึ้นมาหลังจากช่วยริสาระบายสีไปได้ซักพัก ร่างบางเลิ่กคิ้วสงสัยก่อนที่อคินทร์จะตอบกลับมา
"จะทำมื้อเย็น"
"คุณทำเป็นหรอ"
"อืม" ร่างสูงลุกขึ้นเดินไปหยิบถุงที่ซื้อมาจากซุปเปอร์มาเก็ต "ริสาวาดรูปคนเดียวก่อนนะคะ อาพร้อมจะไปช่วยปาป๊าทำกับข้าว" ร่างบางหันขวับ เขายังไม่ได้บอกว่าจะไปช่วยเลย อคินทร์หันไปมองหน้าส่งสายตาให้เขาเดินนำไปที่ครัว สุดท้ายจึงต้องยอมจำนน
"ผมทำอาหารไม่เป็น" พร้อมรักออกตัวทันทีที่เข้ามาในครัว
"แค่ล้างผัก ไม่ได้ยากเกินความสามารถผู้บริหารโรงแรมห้าดาวใช่ไหม" อคินทร์ยื่นชามที่ใส่แครอท หัวหอม และผักอื่นๆมาให้เขา
"ปากร้าย" ร่างบางงึมงัมเบาๆ พร้อมรักหยิบผักขึ้นมาล้างอย่างไม่ชำนาญนัก อย่างที่รู้มา นอกจากวิชาการและการบริหารเขาก็ไม่เก่งอะไรเลย
"ล้างแบบนั้นจะสะอาดได้ยังไง" อคินทร์ที่มายืนซ้อนด้านหลังใช้มือสองข้างช่วยล้างผัก โดยโอบกอดพร้อมรักจากด้านหลัง นิ้วมือวนถูทำความสะอาดผักอย่างชำนาญ แต่บางจังหว่ะพร้อมรักรู้สึกได้ว่านิ้วมือของคนร่างสูงวนถูที่นิ้วของเขาด้วย
ตึก! ตึก! ตึก! หัวใจของพร้อมรักเต้นรัว ในหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ ความรู้สึกคล้ายวันนั้นวันที่เขาเจอพี่คินทร์ครั้งแรก
