"ออกไป!! นายมันน่าขยะแขยง"
เสียงนี้ยังก้องอยู่ในหัวของเขา แม้มันจะผ่านมานานนับสิบปีแล้วก็ตาม
ร่างสูงโปร่งลืมตาขึ้นมาหลังจากเผลอหลับไป พอดีกับที่เครื่องบินสายการบินหรูแลนดิ้งลงสู่สนามบินสุวรรณภูมิ เขากลับมายังประเทศบ้านเกิด ทั้งที่ไม่คิดจะกลับมาเหยียบมันอีกด้วยซ้ำ
ตั้งแต่วันนั้น....
"คุณพร้อมจะกลับไปพักที่โรงแรมเลยไหมคะ" เลขาสาวเอ่ยถามเจ้านาย
พร้อมรัก คีรกุล สตรอม ผู้บริหารหนุ่มวัย 28 ปี เขาบินกลับมาประเทศไทยเพื่อดูแลธุรกิจโรงแรมในเครือ ตามคำสั่งของ แด๊ด
ก่อนหน้านี้โรงแรมในประเทศไทยไม่ได้อยู่ในความดูแลของเขา เพราะแด๊ดรู้ว่าเขาเกลียดที่นี่! แต่เพราะผู้ช่วยของแด๊ดที่ดูแลโรงแรมขอลาออกไปใช้บั้นปลายชีวิตกับครอบครัว เขาจึงต้องกลับมาดูแลที่นี่ด้วยตัวเอง แด๊ดไม่ไว้ใจใครนอกจากเขา
"อืม" ชายหนุ่มร่างบางตอบ แล้วเดินนำเลขาสาวไปที่รถของโรงแรมที่จอดรออยู่
ขณะที่รถกำลังเคลื่อนตัวไปยัง Strom Hilton โรงแรมหรูระดับห้าดาว ชายหนุ่มเหม่อมองไปนอกน่าต่าง ที่นี่เปลี่ยนไปมาก ความทรงจำเมื่อสิบปีก่อนเลือนลางจนแทบไม่หลงเหลือ
"สวัสดีครับคุณพร้อม" ผู้จัดการโรงแรมและพนักงานบางส่วนยืนรอต้อนรับชายหนุ่มอยู่ก่อนแล้ว
ร่างบางพยักหน้าและยิ้มเล็กๆส่งให้กับพนักงาน
"พวกคุณไปทำงานต่อเถอะครับ คุณก็ไปพักเถอะริต้า ให้คนเอากระเป๋าไปส่งผมที่ห้องก็พอ"
"ค่ะคุณพร้อม" เลขาสาวตอบรับ
"เฮ้อออ" พร้อมรักถอดเสื้อสูทออก แล้วทิ้งร่างลงบนโซฟานุ่ม พรางถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย
ครืดดดดดด ครืดดดดดด ไม่นานนักก็มีสายเรียกเข้า ร่างโปร่งขมวดคิ้ว เพราะน้อยคนนักที่จะรู้เบอร์ส่วนตัวของเขา
เมื่อเห็นหน้าจอที่เมมชื่อไว้อยู่แล้ว "Piangkwan" เพียงขวัญเพื่อนสนิทสมัยมัธยมเพียงคนเดียวของเขา แม้ว่าจะไม่ได้กลับมาที่นี่เลย ทั้งสองก็ติดต่อกันเสมอ นัดกันไปเที่ยวตามประเทศต่างๆบ้าง เธอแวะมาหาเขาที่อเมริกาบ้าง
ยกเว้นเจอกันที่นี่ ครั้งสุดท้ายคงเมื่อสิบปีก่อนนั่นแหละ!
"ฮายยยย พร้อมมาถึงเมืองไทยรึยังเนี่ย" เสียงทักทายแสนสดใส ออกจะสดใสมากไปจนร่างบางดึงโทรศัพท์ออกจากหูแทบไม่ทัน
พร้อมรักได้แต่ส่ายหน้า ไม่ถือสาเพื่อนรักของตัวเอง "ก็ต้องถึงแล้วสิ ไม่งั้นเพียงจะโทรหาเราได้หรอ"
"ก็จริง ฮ่าๆ เย็นนี้ไปดินเนอร์กัน เราจองโต๊ะไว้แล้ว คิดถึงพร้อมจะแย่"
"เพิ่งเจอกันที่เมกาเดือนก่อนนะได้ข่าว"
"ก็แหม เหอะน่าเอาเป็นว่าตกลงนะเดี๋ยวส่งโลเคชั่นไปให้ หกโมงเย็นเจอกัน บ๊ายย"
"โอเคๆ เจอกัน" ร่างบางส่ายหัวให้กับเพื่อนรักอีกครั้งแล้วจึงพักสายตาจนเผลอหลับไปเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
ตื่นขึ้นมาอีกครั้งก็ใกล้ถึงเวลานัดแล้ว ร่างบางจึงลุกขึ้นไปอาบน้ำชำระร่างกาย วันนี้เลือกที่จะสวมเสื้อผ้าที่ไม่เป็นทางการนัก เป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวปลดกระดุมบนสองเม็ด เผยให้เห็นไหปลาร้าเล็กน้อยกับกางเกงสีครีม และรองเท้าโลฟเฟอร์เสริมส้นสีดำเงา ดูมีเสน่ห์มากมาย
ไม่นานนักรถเมอร์เซเดสเบนซ์หรูของผู้บริหารโรงแรมห้ามดาวก็มาถึงหน้าร้านอาหารที่นัดเพื่อนไว้
"กลับไปก่อนได้เลยไม่ต้องรอ" พร้อมรักบอกกับคนขับรถ ก่อนก้าวลงรถด้วยมุ่งตรงไปในร้านอาหาร
"พร้อมทางนี้" เพื่อนตัวเล็กโบกมือเรียกทันทีที่เขาก้าวเท้าเข้ามาในร้าน
"โทษทีเรามาช้า" ร่างบางนั่งลงฝั่งตรงข้ามแล้วส่งยิ้มไปให้
"น้องเพียงขวัญ บังเอิญจังเลยมาทานข้าวหรอจ้ะ" เสียงหญิงสาวกล่าวทักทายเพียงขวัญ เขาจึงหันไปมองตามเสียงนั้น
ทันทีที่หันไปก็ต้องชะงักไปชั่วครู่แต่ไม่นานก็กลับมาเป็นปกติ ผู้ชายคนนั้น คนที่ทำให้เขาเกลียดที่นี่และไม่อยากกลับมาเหยียบอีกตลอดชีวิต อคินทร์ ฉัตร์เมฆา
ร่างบางไม่ทันสังเกตุสีหน้าของผู้ชายใจร้ายคนนั้นเพราะสบตาไม่นานก็เบือนหน้าหนีไปทางอื่น ทำราวกับว่าชายหนุ่มเป็นอากาศ
"สวัสดีค่ะพี่อริส" เพียงขวัญตอบรับและส่งยิ้มไปให้เล็กน้อย
"เพียงนี่คุณอคินทร์ คู่หมั้นพี่จ้ะ คินทร์คะนี่น้องเพียงขวัญลูกพี่ลูกน้องอริสเองค่ะ"
ทั้งสองทักทายกันและพูดคุยกันต่อเล็กน้อย แต่พร้อมรักจับความไม่ได้ตั้งแต่ได้ยินว่าชายหนุ่มกับหญิงสาวตรงหน้าเป็นคู่หมั้นกัน
หึ! ช่างเถอะไม่เกี่ยวกับเขาอยู่แล้ว ร่างบางคิดอยู่ในใจ ถึงแม้หัวใจเต้นแรงแทบจะระเบิดอยู่แล้ว
"พร้อม พร้อม!!"
"ห่ะ ห๊ะ ว่าไงเพลง" ร่างบางหลุดออกจากภวังค์ เมื่อกี้เขาเหม่อ ไม่รู้ตัวตัวด้วยซ้ำว่าคู่รักเมื่อกี้จากไปตั้งแต่ตอนไหน
"ใจลอยไปถึงไหนแล้วเนี่ย"
"อืม เปล่า"
"แฟนพี่อริสใช่พี่อคินทร์รุ่นพี่โรงเรียนเก่าเราใช่ป่ะ"
"ไม่รู้สิ" พร้อมรักชะงักก่อนจะตอบกลับไป
หลังจากทานข้าวกับเพื่อนเสร็จ ทั้งสองก็แยกย้าย พร้อมรักยังไม่อยากกลับไปที่โรงแรมตอนนี้เขาจึงให้เด็กเสริฟเรียกแท็กซี่ให้
เมื่อถึงห้างหรูใจกลางเมือง เขากดลิฟท์แก้วเพื่อขึ้นไปชั้นดาดฟ้าบนสุดของห้าง บนนั้นยามค่ำคืนมีบาร์สุดหรู เขาให้เลขาหาข้อมูลเผื่อไว้แล้ว กะว่าจะหาเวลามานั่งดื่มเผื่อเครียดๆหลังทำงาน ไม่คิดว่าจะต้องมาเพราะเรื่องอื่น
ใช่เขายังคิดเรื่องของ อคินทร์!
หลังจากที่จมอยู่กับความคิดเมื่อสิบปีก่อน เขาเป็นเพียงเด็กเรียนธรรมดาๆคนนึง แม่ของเขาแต่งงานกับ เมสัน สตรอม พ่อเลี้ยงรักเขาเหมือนลูกแท้ๆ และยังส่งเสียให้เขาได้เข้ามาเรียนในโรงเรียนนานาชาติที่ค่าเทอมครึ่งล้าน
"มาคนเดียวหรอครับ" ชายหนุ่มที่จัดว่าเป็นผู้ชายหน้าตาดี แต่งตัวดี ดูแล้วน่าจะเด็กกว่าเขาซัก 2 ปี เดินเข้ามาทักทาย และถือวิสาสะนั่งลงฝั่งตรงข้ามโดยไม่รอเขาอนุญาติซักนิด
"ครับ"
"ผมเซฟ คุณล่ะครับ" อีกฝ่ายแนะนำตัว
"พร้อม" ร่างบางตอบแบบไม่สนใจนัก
ชายหนุ่มถือวิสาสะอีกครั้งด้วยการกุมมือของร่างบาง พร้อมรักชะงัก แล้วกลับมาทำหน้าปกติอีกครั้งพร้อมกับดึงมือออกจากการจับกุม
"ผมขอตัวไปห้องน้ำ" ร่างบางกล่าวพร้อมกับส่งยิ้มเล็กๆไปให้และเดินหนีไปอย่างไปใยดี
พร้อมรักยืนปรับอารมณ์ขุ่นมัวของตัวเองที่หน้ากระจกโดยที่ไม่ได้สนใจรอบข้าง ว่ามีร่างสูงที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ
"หึ ไม่ใช่ว่านายตามฉันมาจากร้านอาหารหรอกนะ" ร่างสูงจ้องมาที่เขาผ่านกระจกเงา
***************50%***************
ฝากนิยายเรื่องแรกด้วยนะคะ คอมเมนท์ติชมได้เลยค่ะ🥰🥰🥰
