หลังจากที่วายุออกจากห้องไป นนท์ก็ล้มตัวลงนอนอย่างอ่อนแรงก่อนจะคิดได้ว่าตัวเองมีงานต้องทำ นนท์มองหาโทรศัพท์ก็ไม่เจอ เขาเลยได้แต่นอนคิดทบทวนเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้น เรื่องที่แฟนของวายุตายเขาก็ไม่ได้ผิดแต่ทำไมวายุถึงแค้นเขานักหนา นนท์นอนคิดอยู่อย่างนั้นสักพักก่อนจะหลับไปด้วยความเพลีย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก....
นนท์ลืมตาด้วยความสะลึมสะลือร่างบางลุกขึ้นด้วยความงัวเงียก่อนที่ประตูห้องจะเปิดออก และมีหญิงสาววัยกลางคน คนหนึ่งเดินเข้ามาด้วยความอ่อนน้อมถ่อมตน
"ขอโทษนะจ้ะที่ป้าเอาอาหารมาให้ช้า พอดีในครัวยุ่งๆนิดหน่อยจ้ะ" หญิงวัยกลางคนพูดออกมาด้วยความสุภาพ
"ไม่เป็นไรครับ.. เอ่อ...กี่โมงแล้วหรอครับ" นนท์ตอบกลับก่อนจะถามหญิงวัยกลางคนอย่างสุภาพ เพราะเขาก็เห็นว่าผู้หญิงคนนี้ไม่มีพิษภัยอะไร
"จะบ่ายโมงแล้วจ้ะ เมื่อช่วงสายๆป้ามาดูเห็นคุณหลับอยู่เลยไม่ได้ปลุกคงจะหิวแย่เลย" หญิงสาวว่าออกมาอย่างเอ็นดู
"ขอบคุณนะครับป้า..เอ่อ..."
"ป้าชื่อละไมจ้ะ" ป้าละไมพูดบอกพร้อมยิ้มน้อยๆ "คุณทานข้าวเถอะจ้ะเดี๋ยวสักหน่อยป้าจะมาเก็บ"
"เอ่อ..เรียกผมว่านนท์ก็ครับป้า" นนท์บอกยิ้มๆป้าละมัยก็พยักหน้าและยิ้มรับ "เอ่อ ป้าครับ ขอบคุณนะครับ" ป้าละไมส่งยิ้มให้ร่างบางก่อนจะเปิดประตูออกไปและล็อคข้างนอกไว้อย่างเดิม นนท์รู้สึกสบายใจขึ้นมานิดที่อย่างน้อยก็มีคนที่น่าจะนิสัยดีกว่าวายุอยู่ในบ้าน
หลังจากที่หญิงสาววัยกลางคนออกจากห้องไป นนท์ก็เริ่มทานข้าวด้วยความหิว ผ่านไปไม่นานข้าวตรงหน้าหมดลง นนท์ได้แต่มองจานข้าวแล้วรู้สึกโกธรคนที่พาเขามาขังไว้ที่นี้ก่อนจะมาล้มตัวลงนอนเพื่อเก็บแรงไว้สู้กับอีกคนที่บอกว่าตอนเย็นจะมาจัดการเขา
ทางด้านของ วายุ หลังจากที่เคนมือขวาของเขาได้ขึ้นมาบอกว่าที่บ่อนมีปัญหา เพราะเกิดไฟไหม้แต่ไม่มากแต่ก็เสียหายเอาเรื่องอยู่ วายุจึงเข้าไปอาบเพื่อที่จะออกไปดูบ่อน ร่างสูงเดินลงมาด้านล่างก็เจอกับละไม หญิงวัยกลางคนที่แม่ของวายุให้มาอยู่ด้วยเพื่อให้คอยทำอาหารจัดการงานบ้านงานเรือนให้
"ป้าละไม เจอพอดี เอาอาหรขึ้นไปให้มันหน่อยนะ เดี๋ยวมันตายสะก่อน" วายุบอกละไม หญิงวัยกลางคนพยักหน้ารับก่อนจะเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมอาหารไปให้นนท์ ป้าละไมรู้ว่าวายุพานนท์มาบ้านตั้งแต่เมื่อคืนเพราะเขาเห็น และวายุก็ไม่ได้คิดจะปกปิดอะไรเพียงแต่งห้ามไว้ว่าห้ามบอกพ่อกับแม่ของเขา สิ้นคำวายุก็เดินออกไปยังรถหรูที่จอดรออยู่
เมื่อมาถึงบ่อนเคนก็ได้เรียกให้คนไปตามผู้จัดการมาพบเพื่อถามถึงความเสียหายที่เกิดขึ้น
"มีอะไรเสียหายบ้าง" เคน ถามผู้จัดการบ่อนขึ้นก่อนที่วายุจะพยักหน้าให้แล้วเดินเข้าไปในห้องทำงาน เคนคุยกับผู้จัดการอยู่ไม่นานก็เดินเข้ามาหาวายุที่ห้องเพื่อรายงานความเสียหาย
"ไฟไหม้เฉพาะด้านหลังครับ ไม่มีอะไรเสียหายมากนัก โชคดีที่คนของเราดับไฟได้ทันและคนในบ่อนก็ไม่ได้แตกตื่นกัน" เคนบอกออกมาตามที่ผู้จัดการบ่อนรายงาน
"อืม แล้วพวกที่วางเพลิงล่ะ?" วายุพูดขึ้นเสียงเรียบ ถ้าคนอื่นที่ไม่สนิทคงรู้สึกเสียวสันหลังกับน้ำเสียงของวายุตอนนี้ แต่สำหรับเคนเขาชินแล้ว
"แก๊งหยกขาวครับ พวกปลายแถว มันแค้นที่พวกเราแย่งลูกค้ามันมา" เคนบอกออกมาเพราะคนของเขาจับตัวการวางเพลิงได้หนึ่งคนและงัดปากให้มันสารภาพก่อนที่วายุจะมาถึง "นายจะไปดูหน้ามันหน่อยไหมครับ" เคนเอ่ยถามขึ้น
"ไม่ล่ะ ส่งของกลับไปให้เจ้านายมันดูแล้วกัน" วายุพูดเสียงเรียบแต่สายตาวาวโรจน์อยากจะขย่ำพวกที่มันกล้ามาลองดีกับเขา
"ครับนาย" เคนก้มหัวรับคำก่อนจะเดินออกไป วายุนั่งมองลูกตุ้มเหล็กนิวตันอยู่นิ่งๆ เขาไม่ได้คิดจะจัดการกับแก๊งเล็กๆที่พึ่งเกิดใหม่แบบนี้ เพราะเคนสามารถจัดการให้เขาได้อยู่แล้ว วายุนั่งเคลียงานไปเรื่อยๆจนเวลาล่วงเลยมาถึงเย็นเขาก้มมองนาฬิกาก่อนจะลุกขึ้นออกจากห้องทำงานไป
วายุเดินเข้ามายังส่วนข้างในของบ่อนก็เห็นว่ามีคนมามากขึ้นกว่าเดิม เคนที่สั่งงานลูกน้องอยู่หันมาเห็นเจ้านายของตัวเองก็เดินเข้ามาหา
"นายจะกลับแล้วหรอครับ" เคนถามขึ้น
"อืม เดี๋ยวฉันกลับเอง นายอยู๋นี้แหละดึกๆถ้าไม่มีปัญหาอีกค่อยกลับไปพักผ่อน" ร่างสูงว่าแล้วก็เดินกลับไปยังห้องทำงานของตนเองก่อนจะออกทางด้านหลังบ่อนเพื่อกลับไปยังบ้าน ปกติวายุจะอยู่บ่อนไม่ก็ผลับจนดึกทุกวัน แต่วันนี้เขามีคนคนนึงที่เขาต้องกลับไปจัดการ และอีกอย่างช่างนี้วายุไม่ค่อยได้เข้าบริษัทนำเข้าอะไหล่รถยนต์ของเขาเลย เพราะมัวแต่ยุ่งๆเรื่องร่างบางที่นอนอยู่ที่บ้าน
วายุสะบัดหัวเล็กน้อยที่เขาดันคิดถึงอีกคนที่อยู่ในห้องนอนเขา พอคิดแบบนั้นเขาก็ยกยิ้มนิดๆก่อนจะขับรถออกไป
ทางด้านของนนท์
นนท์สะลึมสะลือตื่นขึ้นมาอีกครั้งในช่วงเย็นร่างบางมองไปรอบๆห้องก็ไม่เห็นใคร ทำให้เขารู้ว่าวายุยังไม่กลับมา ร่างบางเดินไปเปิดผ้าม้านดูเห็นว่าค่ำก็ตกใจ เพราะใกล้เวลาที่วายุน่าจะกลับมาแล้ว นนท์นั่งคิดหาทางเอาตัวรอดจากวายุอยู่สักพักก่อนที่ประตูห้องจะเปิดออก
ปั่ง....!!!
เสียงเปิดประตูดังปั่งทำให้นนท์ถึงกับสะดุ้งเฮือก เขารู้ว่าคนที่เปิดประตูเข้ามาเป็นใคร นนท์ได้แต่นั่งนิ่งๆไม่กล้าหันกลับมาดูแต่ก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อวายุปิดประตูกระแทกแรงๆ
"กูนึกว่ามึงจะโดดระเบียงตายแล้วสะอีก" วายุพูดคำร้ายๆออกมาใส่นนท์
"คุณไม่อยากเห็นหน้าผม คุณก็ปล่อยผมไปสิคุณวายุ" นนท์พูดกระแทกแดกดันขึ้นมา
"ปากดี" วายุพูดพร้อมตรงดิ่งมาคว้าหมับตรงคางของนนท์
"อื้ออ..ปล่อย ผมเจ็บ!!" นนท์ดิ้นไปดิ้นมาให้หลุดพ้นแต่ยิ่งทำให้นนท์เจ็บช่องทางด้านหลังที่มันยังระบบมอยู่
ไม่ทันที่นนท์จะเจ็บไปมากกว่านี้วายุก็เวี่ยงนนท์ให้นอนลงไปที่เตียงทันที
"โอ๊ยยคุณวายุผมเจ็บนะ!!" นนท์ตวัดสายตามองอย่างเคืองๆ
"กูตั้งใจให้มึงเจ็บ" วายุพูพร้อมขึ้นค่อมร่างบางตรงหน้า
"คะ...คุณจะทำอะไร" นนท์ถาทด้วยหน้าตาตื่น เขาไม่อยากให้วายุทำเรื่องแบบนั้นกับเขาอีกแล้ว
"กูจะเอามึงไง" วาแล้ววายุก็ก้มลงมาซุกไซร้คอขาวของนนท์จนแดงไปหมด เพราะเขาได้สร้างรอยเอาไว้เป็นจั่มๆ เขาไม่รู้ว่าทำไมเวลาที่เขาได้สัมผัสตัวนนท์เขาถึงได้มีอารมณ์มากขนาดนี้ ทั้งๆที่เป็ยผู้ชายด้วยกัน แต่อีกใจนึงเขาก็คิดว่านี้คือการแก้แค้นนนท์ เขาอยากให้นนท์เจ็บให้นนท์ทรมารเหมือนที่เขาเป็น
"ไม่นะ อื้ออ ปล่อยผม ช่วยด้วยใครก็ได้ช่วยด้วย" ร่างบางตะโกนร้องสุดเสียงทั้งดิ้นไปมาอยู่ใต้ร่างของร่างสูง
"ร้องให้ตายก็ไม่มีใครช่วยมึงได้หรอก" ไม่รอให้ร่างบางตอบวายุก็ซุกไซร้คอพร้อมเม้มรอยจูบไว้ทั่วคอขาวของร่างเล็กอีกครั้งอย่างเอาแต่ใจ
"ผมขอร้อง อย่าทำอะไรผมเลยนะ ผมขอ....อุ้ปป" ไม่ทันที่นนท์จะพูดจบวายุก็ประกบปากทันที คำพูดของนนท์ถูกกลืนลงคอหมดไม่รู้ว่านี้ครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่วายุจูบเขา วายุบดขยี้จูบอย่างดุดันเขาปล่อยปากให้นนท์หยุดหายในสักพักก่อนจะเริ่มรุกหนักกว่าเดิม ไม่รู้ว่าทั้งสองจูบกันนานแค่ไหนรู้ตัวอีกทีกางเกงของนนท์ก็ถูกถอดออกแล้วเหลือเพียงชั้นในตัวเดียว
"โอ๊ยย" วายุร้องขึ้นด้วยความเจ็บ นนท์มองหน้าวายุอย่างสะใจที่โดนเขากัดปากเลือดออก แต่ร่างบางลืมไปว่ายิ่งทำแบบนี้ยิ่งทำให้ร่างสูงโกรธมาก
"ตอนแรกกูว่ากูจะอ่อนโยนกับมึง ไม่รุนแรงกับมึงแต่มึงเลือกเองนะนนท์" วายุสาวเท้าขึ้นมาบนเตียงก่อนที่จะกระชากเสื้อผ้าออกจากร่างบาง ร่างสูงจัดการถอดเสื้อผ้าของร่างบางอยู่นานเพราะร่างบางทั้งขัดขืนและต่อสู้แต่ในที่สุดร้างสูงก็ทำสำเร็จก่อนจะถอดเสื้อผ้าตนเองและขึ้นค่อมนนท์อีกครั้ง
"ปล่อยผมนะ คุณมันเลว คุณมันชั่ว ว่าคนอื่นเลวคุณมันก็ไม่ต่างกัน" นนท์ก่นด่าออกมาอย่างเหลืออด
ตอนนี้เรื่อยๆนะคะอาจจะน่าเบื่อไปหน่อย ติชมให้คำแนะนำได้ค่า
