สองร่างชายหญิงนอนกอดกันกลมใต้ผ้าผ้าห่มผืนหนาร่างกายค่อยๆปรับอุณหภูมิให้ต่ำลงหลังจากเสร็จกิจจากบทรักที่แสนร้อนแรงถึงขนาดที่ว่าความเย็นจากเครื่องปรับอากาศก็ไม่สามารถทำให้อุณหภูมิในร่างกายของพวกเขาลดลงได้
เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้นริก้าตื่นนอนขึ้นมาด้วยอาการปวดเมื่อยเเละงัวเงียเล็กเธอกำลังลุกออกจากเตียงแต่ดูเหมือนว่าจะมีท่อนแขนใหญ่ของใครบางคนทับเอาไว้
"หนัก"หญิงสาวร้องทักด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
"ตื่นแล้วหรอ"อัลเบอร์โตยังคงนอนหลับตาพริ้มในขณะที่กำลังพูดอยู่กับริก้า
"ค่ะ"ริก้าเองก็นั่งจ้องมองใบหน้าอันหล่อเหลาของชายหนุ่มแม้เขาจะหลับอยู่แต่ใบหน้าของเขาก็ยังดูหล่อเหมือนเดิม ปากสีชมพูของเขาก็ดูน่าจุ๊บอีกด้วยว่าแล้วริก้าจึงโน้มตัวลงไปจูบปากคนขี้เซา
"หึ"
"อาบน้ำกันมั้ย"ไม่รู้เธอเป็นอะไรตื่นขึ้นมาก็เอาแต่อ้อนคนตัวโตอยู่ท่าเดียว
"อยากทำมากกว่าอาบน้ำรึไง"เร็วเท่าความคิดหลังจากประโยคที่เขาพูดออกมาริก้าก็เดินไปอาบน้ำย่างรวดเร็วเพราะเธอยังไม่อยากโดนกินตอนนี้
"ช่วยริก้าเลือกชุดหน่อยสิคะ"ริก้าเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยผ้าขนหนูสั้นๆเพียงผืนเดียวเผยให้เห็นหน้าอกอวบใหญ่ที่เกือบล้นทะลักออกมาจากผ้าและต้นขาสวยๆอีกด้วยทำเอาอัลเบอร์โตที่กำลังนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียงถึงกับกลืนน้ำลายไปหลายอึก
"อึก"เสียงกลืนน้ำลายของเขาดังชัดเจนมากพอที่จะทำให้คนตัวเล็กแอบยิ้มอยู่คนเดียว
"ยั่วกันเข้าไป"ถึงปากจะว่าอย่างนั้นแต่เขาก็เดินไปเลือกเสื้อผ้าให้เธอใส่เเถมยังใส่เสื้อในให้เธออีกด้วย
"อื้อ ทะลึ่ง"ริก้าหันหน้าไปดุเมื่อเขาใช้มือทั้งสองข้างบีบขยำหน้าอกเธออย่างแรง
"ถือว่าเป็นค่าจ้างนะ"ค่าจ้างที่เขาหมายถึงคือค่าจ้างในการเลือกชุดให้เธอใส่
"หึย ไปอาบน้ำเลย"ริก้ารีบไล่อัลเบอร์โตไม่อาบน้ำไม่งั้นเธอคงโดนเขารังแกอีกเเหงๆ
หลังจากอาบน้ำเสร็จอัลเบอร์โตก็พบว่าหญิงสาวกำลังนั่งรอเขาอยู่บนเตียงพร้อมกับปากกาและไอแพดในมือทำให้อดสงสัยไม่ได้ว่าเธอกำลังจะทำอะไรอยู่
"ทำไร"ชายหนุ่มเดินเข้ามาจากทางด้านหลังทำให้ริก้าถึงกับสะดุ้งเล็กน้อยจากนั้นเธอก็โชว์ไอแพดให้เขาดู
"กำลังเขียนสูตรยาให้บริษัทคุณอยู่ไงคะ"ใช่แล้วตอนนี้เธอเรียนจบเป็นที่เรียบร้อยเเล้วเรียกได้ว่าเป็นบัณฑิตจบใหม่ไฟเเรงเลยก็ว่าได้
"พักผ่อนก่อนดีมั้ย"แต่อัลเบอร์โตกลับเป็นห่วงเเละกลัวว่าริก้าจะโหมงานหนักเกินไปจนไม่ได้พักผ่อนเต็มที่
"ไม่เป็นไรพร้อมทำงานมากให้ริก้าเริ่มวันไหนดีคะ"
"ถ้าอยากมากงั้นพรุ่งนี้เลยดีมั้ย"
"ดีค่ะ ตื่นเต้นจังพรุ่งนี้ต้องเข้าทำงานวันแรกเเล้วดีใจจริงๆ"พูดจบเธอก็วางปากกากับไอแพดลงเเละหันมาหน้ามาหาเขา
"เอ่อ"
"มีอะไรรึเปล่า"
"คือว่าวันศุกร์นู้นขอลางานนะคะ"
"ได้สิไม่มีปัญหาเป็นเธอเมียประธานบริษัทเชียวนะจะหยุดวันไหนก็ได้"
"ไม่ดีหรอกค่ะคุณจ่ายเงินเดือนให้ริก้านะไม่ได้ทำให้ฟรีเดี๋ยวขาดทุน"
"เมียใครเนี่ยน่ารักแถมขยันอีกต่างหาก"พวงแก้มทั้งสองข้างถูกบีบอย่างเเรงโดยคนตัวโต
"เมียคุณอัลเบอร์โต มาร์ติเนซไงคะ"
"รักนะ ปะไปหาอะไรกินกัน"
"กินที่ไหนหรอ"
"ที่ห้องฉันไง"อัลเบอร์โตไม่รอข้าเขารีบคว้าตัวหญิงสาวออกจากห้องพักของเธอเเละมุ่งหน้าไปยังห้องทำงานของเขาแทน
อาหารมากวางอยู่เต็มโต๊ะของประธานบริษัทอย่าง'อัลเบอร์โต มาร์ติเนซ'มาเฟียผู้ยิ่งใหญ่แห่งอิตาลีทุกๆวันเขาจะนั่งกินอาหารบนโต๊ะคนเดียวจนกระทั่งริก้าก้าวเข้ามาในชีวิตของเขา อัลเบอร์โตก็ไม่เคยต้องนั่งกินอาหารคนเดียวอีกต่อไปชีวิตของเขาถูกเติมเต็มโดยหญิงสาววัยยี่สิบสองปีซึ่งต่างกับเขาถึงเเปดปีนามว่า'ริก้า เบอร์ราโน'ผู้หญิงที่ได้หัวใจของมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่และน่าเกรงขามไปครอบครอง
"ว้าวมีชูโรสอีกแล้ว"ริก้าร้องดีใจอย่างกับเด็กได้ของเล่นเมื่อพบว่าบนโต๊ะอาหารมีอาหารที่เธอโปรดปรานวางอยู่ด้วย
"กินเยอะๆเลยนะ"ซึ่งอาหารทั้งหมดบนโต๊ะถูกสั่งโดยอัลเบอร์โตรวมถึงชูโรสด้วยเพราะเขารู้ดีว่าริก้าชอบกินอะไรจึงเตรียมไว้ให้อย่างดี
"ขอบคุณนะคะ"
"เปลี่นจากคำขอบคุณเป็นอย่างอื่นเเทนได้มั้ยน้า"
"จุ๊บ"ไวเท่าความคิดริก้าพุ่งเข้าหอมแก้มเขาเพื่อเป็นการตอบแทน
"หยุดหื่นสักวันจะได้มั้ยคะเอาไปแค่นี้ก่อนเดี๋ยววันหลังให้เยอะกว่านี้"พูดจบริก้าก็ยักคิ้วส่งไปให้เขาทีหนึ่ง
"หยุดทำตัวน่าฟัดก่อนสิจะได้หยุดหื่นบ้าง"
"ต่อปากต่อคำจังเลยนะคะ"
ทั้งสองคนนั่งกินอาหารกินจนอิ่มหนำก่อนที่อัลเบอร์โตจะลุกขึ้นไปจัดการเคลียร์งานบนโต๊ะต่อส่วนริก้าเธอก็นั่งคิดเขียนสูตรยาคร่าวๆในไอแพดอยู่ กว่าจะได้ยามาแต่ละละตัวเล่นเอาบรรดานักวิทยาศาสตร์ถึงกับหัวหมุนเพราะด้วยกระบวนการและขั้นตอนในการทำและผลิตนั้นไม่ง่ายเลยเรียกว่าต่อจากนี้ไปริก้าคงต้องอยู่กับการทำวิจัยยาไปยันแก่
ทั้งอัลเบอร์โตและริก้าต่างคนต่างทำงานของตัวเองกันตกเย็นพวกเขาจึงพากันออกไปหาอะไรกินข้างนอกจากนั้นก็กลับเข้ามาที่ห้องทำงานของอัลเบอร์โตดังเดิม
"ทำไมของของริก้าถึงมาอยู่นี่อะคะ"
"อ่อฉันให้แม่บ้านเก็บมาน่ะ จากนี้ไปเธอต้องมาอยู่กับฉันแล้ว ห้ามถาม!!!"เหมือนอัลเบอร์โตจะรู้ว่าริก้าจะพูดอะไรเขาจึงพูดดักเอาไว้ก่อน
"อยู่ด้วยกันคุณไม่กินริก้าตายหรอคะ"นั่นไงพูดยังไม่ทันขาดริก้าก็ถามเขาไปอีกแล้ว
"จริงๆเล้ยเพิ่งบอกไปแท้ๆว่าห้ามถาม ใช่ถูกแล้วล่ะฉันย้ายเธอมาอยู่ด้วยกันเพราะจะได้กินเธอได้ถนัดๆ"และดูเหมือนอัลเบอร์โตก็จะตอบอย่างตรงไปตรงมาเสียด้วย
"ถนอมกันบ้างนะคะ ทำบ่อยเดี๋ยวหลวมหมด"ประโยคสุดท้ายเธอกระซิบข้างหูเขาก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปอาบน้ำ
"ยั่วเก่งจังเมียใครเนี่ย"หลังจากที่ริก้าไปอาบน้ำอัลเบอร์โตก็ยังคงนั่งทำงานอยู่จนดึกดื่นทำให้ริก้าอดเป็นห่วงไม่ได้เธอจึงทำนมร้อนไปให้เขาดื่ม
"ดื่มนมร้อนหน่อยนะ"
"ไม่อยากดื่มนมร้อน"
"แล้วอยากอยากดื่มอะไรล่ะคะบอกมาเลยเดี๋ยวไปชงให้"
"อยากดื่มนมเมีย"
"หน้าด้านหน้าไม่อาย"ริก้าเดินกลับเข้าห้องนอนไปโดยที่ไม่สนใจคนที่นั่งอยู่เลยท่าทางของเธอทำให้อัลเบอร์โตอดขำไม่ได้ นี่สินะที่เขาเรียกหลงเมียน่ะหลังจากที่ริก้าเข้านอนอัลเบอร์โตก็รีบเคลียร์งานต่อด้วยความรวดเร็วเพราะเขาอยากไปนอนกอดร่างนุ่มนิ่มจะแย่
ร่างหนาก้าวเข้ามาในห้องนอนก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆร่างของริก้าด้วยความอ่อนเพลียแทบจะทุกวันที่เขาทำงานจนดึกดื่นมืดค่ำคืนนี้และคืนต่อๆไปคงจะเป็นคืนที่เขานอนหลับอย่างเต็มอิ่มเพราะมีเธอคอยนอนเคียงข้างเขาในทุกคืน
"อื้อ"ริก้าละเมอขึ้นเมื่ออัลเบอร์โตสอดมือเข้าไปใต้เสื้อของหญิงสาวและดูเหมือนว่ามือของเขาก็กำลังกอบกุมหน้าอกอวบใหญ่เป็นที่เรียบร้อย
"ทำเป็นหวงขอจับแค่นี้เองนะริก้า"คนตัวโตเอ่ยพูดกับร่างไร้สติของริก้าพลางบีบจมูกหล่อนไปอีกหนึ่งที
ทั้งสองคนนอนหลับไปด้วยอาการอ่อนเพลียจากการทำงานอย่างหนักทั้งริก้าและอัลเบอร์โตเองต่างก็ทำงานของตัวเองถึงแม้ริก้าจะเป็นถึงคนรักของประธานบริษัทแต่เธอก็ไม่เคยงอมืองอเท้าให้เขาเลี้ยงดูเธอหรอกและนี่เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ทำให้อัลเบอร์โตหลงรักสาวน้อยคนนี้เธอช่างต่างจากเเฟนเก่าของเขามากเหลือเกินทั้งนิสัย ความคิด มุมมองการใช้ชีวิตที่สำคัญเธอไม่เคยขอเงินเขาใช้เหมือนกับมีล่าเเฟนเก่าของเขารายนั้นเธอเอาแต่อ้อนให้เขาซื้อนู่นซื้อนี่ให้จนเขาเสียค่าโง่ไปตั้งหลายตังกว่าจะหายโง่ก็นานอยู่เหมือนกัน
ด้วยความที่ริก้าเกิดและโตมาคนเดียวเงินที่เธอหามาได้จากการทำงานนั้นสอนให้เธอรู้จักคุณค่าของมันและมันก็ทำให้เข้าใจหัวอกของคนทำงานเหมือนกันว่าการจะหาเงินมาได้นั้นมันไม่ง่ายเลยเธอจึงไม่ชอบเอาเปรียบอัลเบอร์โตในเรื่องนี้เพราะถึงเเม้เขานั่งเฉยๆก็มีรายได้เข้ามามหาศาลแต่ยังไงซะเขาก็ต้องเหนื่อยกับการทำงานเหมือนๆกับเธอนั่นเเหละ
