ฉันจะดูแลคุณเอง
-
คังมีรา
มาพักก่อนเถอะ
-
ชายหนุ่มมองมือที่หญิงสาวจับแขนตนเองก่อนจะเดินตามไปที่เตียงอย่างโดยดี
-
คังมีรา
เห็นไหม....
-
คังมีรา
เป็นเพราะคุณไม่ยอมดูแลสุขภาพของตัวเอง
-
คังมีรา
ก็ต้องมาป่วยแบบนี้แหละ
-
ลีแจวอน
.....
-
คังมีรา
คุณนอนพักสิ
-
ลีแจวอน
ฉันไม่อยากนอน
-
คังมีรา
เอ๊ะ...นี่คุณ!!!
-
คังมีรา
ทำไมคุณถึงได้ดื้อแบบนี้นะ
-
คังมีรา
ฉันบอกให้นอนลงไป....
-
คังมีรา
ว๊ายยยยยยยยย
-
คังมีราแค่ต้องการจะพลักชายหนุ่มให้นอนลง แต่เท้าเจ้ากรรมดันสะดุดกับขาเตียงซะได้นี่....ทำให้เธอล้มลงไปนอนแนบอกของชายหนุ่มเต็มแรง
-
......😍ตัวเค้านิ่มจัง หอมด้วย😍......
-
ลีแจวอน
เธอจะนอนแบบนี้อีกนานไหม
-
คังมีราค่อยๆดันตัวลุกขึ้นทันทีที่สิ้นเสียงของเขา
-
ลีแจวอน
ฉันจะโทรให้คนที่บ้านมารับเธอกลับ
-
คังมีรา
ได้ไง...
-
คังมีรา
ฉันบอกคุณจองยูแล้วว่าฉันจะดูแลคุณ
-
คังมีรา
ฉันไม่ใช่คนผิดคำพูดนะ
-
ลีแจวอน
ไม่มีความจำเป็นที่เธอต้องอยู่ที่นี่
-
ลีแจวอน
กลับไปซะ
-
คังมีรา
จำเป็นสิ
-
คังมีรา
ตราบใดที่คุณยังอยู่ที่นี่....
-
คังมีรา
ฉันจะดูแลคุณเอง
-
~~~~~~~~~~
-
ลีแจวอนนั่งบนโซฟาและดูโทรทัศน์ภายในห้องพักผู้ป่วยอย่างเบื่อหน่าย พลางมองดูนาฬิกาที่ผนังครั้งที่เท่าแล้วก็ไม่รู้...นี่เธอไปไหนของเธอกันแน่
-
ลีแจวอน
ไหนบอกว่าจะดูแลฉัน
-
ลีแจวอน
นี่ไม่ทันไร...ก็ผิดคำพูดซะแล้ว
-
ชายหนุ่มบ่นออกมาอย่างหงุดหงิด เมื่อ 2 ชม.ก่อน เธอให้เขาโทรเรียกคนที่บ้านให้มารับ เพราะต้องการกลับไปอาบน้ำ แต่นี่มันจะนานเกินไปไหม...ใครเค้าอาบน้ำกัน 2 ชม.
-
ลีแจวอนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วรีบโทรไปหาคิมยูนาทันที
-
ลีแจวอน
📞ฮัลโหล...ยูนา
-
คิมยูนา
📞ค่ะ คุณแจวอน
-
ลีแจวอน
📞มีราอยู่ที่นั่นหรือป่าว
-
คิมยูนา
📞อ๋อ....คุณมีราออกไปแล้วค่ะ
-
ลีแจวอน
📞งั้นหรอ...ขอบใจมาก
-
สิ้นเสียงว่างสายเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น...ลีแจวอนวิ่งกลับไปยังเตียงนอนทันที
-
หมอคัง
ไงเพื่อน....
-
หมอคังเดินมาพร้อมกับพยาบาลที่นำอาหารมื้อเย็นมาให้
-
ลีแจวอน
นายเองหรอ
-
หมอคัง
ก็ใช่สิ
-
หมอคัง
ถ้าไม่ใช่ฉันแล้วจะเป็นใครล่ะ
-
หมอคัง
หรือว่า....
-
หมอคัง
นายคิดว่าเป็นคุณมีราหรือไง
-
ลีแจวอน
ฉันคิดว่าเป็นจองยูต่างหาก
-
ลีแจวอน
งานที่ให้ไปทำไม่รู้จะได้เรื่องไหม
-
ลีแจวอน
ไม่เห็นโทรมารายงานสักที
-
ก่อนหน้านี้ พัคจองยูโทรมารายงานควาคืบหน้าให้เค้าได้รับรู้แล้ว...แต่ที่ต้องบอกกับเพื่อนไปแบบนั้น เพราะไม่ต้องการให้เพื่อนสงสัยอะไร
-
หมอคัง
งั้นหรอ...
-
หมอคัง
จองยูคงยังไม่เสร็จงานล่ะมั้ง
-
หมอคังพูดพลางเดินไปเปิดดูอาหารที่พยาบาลจัดเตรียมไว้
-
หมอคัง
ฉันว่า....นายมากินข้าวก่อนเถอะ
-
หมอคัง
เดี๋ยวซุปนี่จะเย็นหมด
-
ลีแจวอน
ฉันยังไม่หิว
-
ลีแจวอน
ว่าแต่นายเถอะ ไม่ทำงานหรือไง
-
หมอคัง
ฉันออกเวรแล้ว
-
หมอคัง
ว่าจะกลับบ้านอยู่
-
หมอคัง
แต่แวะมาหานายก่อนค่อยไป
-
ก๊อกๆๆๆ
-
เสียงเคาะประตูดังขึ้นขัดจังหวะการสนทนาของทั้งสองหนุ่ม ก่อนจะปรากฎร่างของคังมีราเดินหิ้วของมาเยอะแยะ
-
หมอคัง
อ้าว....คุณมีรา
-
คังมีรา
หมอคังก็อยู่ด้วยหรอคะ
-
หมอคัง
ผมแค่แวะมาดูนายนี่แล้วก็จะกลับแล้วครับ
-
หมอคังตอบหลังจากช่วยหญิงสาวถือของเข้ามาวางไว้บนชั้นใกล้โต๊ะกินข้าว
-
หมอคัง
งั้น...เพื่อนผมมีคนดูแลแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ
-
หมอคัง
ไปนะเพื่อน
-
หมอคัง
พรุ่งนี้ฉันจะมาหาใหม่
-
ลีแจวอน
อืม
-
คังมีรา
ขอบคุณมากนะคะ...
-
หมอคังยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากห้องไป
-
ลีแจวอน
บ้านฉันห่างจากนี่แค่ไม่กี่นาที
-
ลีแจวอน
ทำไมเธอถึงมาช้า
-
ลีแจวอน
อาบน้ำบ้าอะไร 2 ชม.
-
คังมีรา
โอ้ยยยยย นี่คุณ!!
-
คังมีรา
ฉันมัวทำอาหารมาเผื่อคุณด้วยนี่แหละ
-
ลีแจวอน
ห๊ะ...!!
-
คังมีรา
ฉันคิดว่าคุณคงไม่กินอาหารของโรงพยาบาล
-
คังมีรา
ฉันก็เลยทำอาหารมาให้ด้วยนี่ไง
-
คังมีรา
มากินเถอะ....ฉันทำซุปร้อนๆมาให้คุณด้วยนะ
-
ลีแจวอน
อืม
-
ลีแจวอนเดินมานั่งตรงข้ามกับหญิงสาว จากนั้นจึงมองดูอาหารของเธอก่อนจะลงมือทานอย่างเอร็ดอร่อย โดยไม่รู้เลยว่า ความรู้สึกของตัวเองกำลังจะเปลี่ยนไป
คลิกบริเวณนี้เพื่ออ่าน
หรือสัญลักษณ์ด้านขวาเพื่ออ่านต่อเนื่อง
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น