-2-
[พี่ชาย เราจะไปไหนกันหรอคับ]
“พี่แวะมาเอาของน่ะ”
แบมแบมถูกแบทจับใส่ฮู้ดตัวใหญ่ปิดหน้าปิดตานั่งตัวกลมหลบแอร์ ตั้งแต่เช้าพี่แบทดูเครียดๆแบมถึงไม่ได้ถามอะไรทั้งที่พี่แบทเองก็จับแบมยัดเข้ามาในรถแท็กซี่ ซึ่งราคาค่อนข้างแพงสำหรับฐานะทางบ้านของเขา แบทเดินจูงมือน้องชายเดินเข้ามาในกาสิโนเงียบๆ บรรยากาศกาสิโนหรูดูคึกคักทั้งที่เป็นช่วงเวลากลางวัน แบมแบมมองซ้ายขวา มันแปลกใหม่มากสำหรับคนไม่เคยออกจากบ้านแบบเขา ตากลมมองสำรวจซ้ายขวาตื่นตาตื่นใจนัก
“มาแล้วหรอ..ตามมาสิ เจ้านายรออยู่”
เสียงดุทุ้มดังขึ้นด้านหลังทำให้แบมสะดุ้ง ใบหน้าหวานซ่อนใต้เสื้อฮู้ดตัวใหญ่อย่างนึกกลัวพี่บอดี้การ์ดร่างยักษ์เหลือเกิน อะไรกัน ถึงที่นี่จะสวยมากก็เถอะแต่ทำไมถึงมีคนน่ากลัวแบบนั้น
“เชิญ”
แบมแบมซุกหลังพี่แบทระหว่างที่พี่ชายน่ากลัวคนนั้นเดินสวนไป ทำไมต้องมองอย่างนั้น บานประตูเปิดอ้ากว้างให้แบมแบมเดินตามแรงจูงมือของแบทเข้าไปเงียบที่สุด มือน้อยหมั่นสะกิดพี่ชาย แต่แบทกลับไม่สนใจแถมหันมาทำตาดุไม่ให้แบมหยิบกระดาษมาเขียนด้วย
“มาแล้วหรอ”
แบมแบมชะงัก มือกุมเกาะด้านหลังเสื้อพี่ชายเงียบๆ แววตาคนตัวโตที่มองมาน่ากลัวเหลือเกิน แล้วคนที่นั่งหันหลังอยู่อีกจะดุแค่ไหน แบมแบมซุกหน้าซ่อนหลังพี่ชายทันตวันทำให้ไม่เห็นร่างโปร่งที่หมุนกลับมามองลูกหนี้หัวโตหลังจากหมุนไปหยิบเอกสารบางอย่างที่อีกด้าน แจ็คสันเองก็รีบมาจากโต๊ะเหมือนกัน
“หลบทำไมให้น้องนายออกมาสิ” สะดุ้งกันทั้งพี่ทั้งน้องเมื่อแจ็คสันเหวเด็กน้อยด้านหลัง เห็นแล้วมันขัดใจ อะไรจะกลัวขนาดนั้น
“แบมออกมาหน่อย”
แบมแบมค่อยเบนหัวออกจากหลังพี่ชายเหมือนเด็กเจอคนแปลกหน้า แต่แล้วก็ต้องกลับไปหลบอีกเมื่อสบตากับผู้ชายที่นั่งอยู่ ดวงตาเรียบนิ่ง ไร้ความรู้สึกสุดๆเลย แบมไม่ชอบแววตาแบบนี้เลย
“ออกไปสิ”
“ครับ??” แบทงุนงงแต่ก็พยักหน้าก่อนหมุนตัวไปกระซิบบอกน้องแล้วค่อยเดินออกไปจากห้องอย่างรีบเร่ง แบมแบม พี่ขอโทษ
‘คุยกับเขาก่อน เดี๋ยวพี่มารับ’
แบมแบมยืนนิ่งเกร็ง พี่แบททำไมปล่อยแบมไว้แบบนี้ล่ะ คนตัวเล็กยืนเกร็งไม่กล้าแม้แต่เงยหน้าขึ้น มันน่าขัดใจนักแต่คนในห้องก็ไม่ถือสา
“ชื่ออะไร”
คนใจร้อนทนความเงียบของห้องไม่ไหวเลยถือวิสาสะความเป็นเพื่อนเจ้าของกาสิโนถามเองซะเลย มาร์คก็เงียบ น้องเขาก็เงียบต้องถามสิ เขาไม่ได้อดทนใจเย็นได้เหมือนมาร์คหรอกนะ
“…..”
แบมแบมตัวน้อยสะดุ้ง ใบหน้าเล็กก้มสุด ทำไมต้องมาเจออะไรอย่างนี้ด้วย ทำไมต้องดุแบม แบมไม่เข้าใจ พี่ชายออกไปไหน ทำไมทิ้งแบมไว้กับคนพวกนี้
“ฉันถาม”
คุณเลขาถอนหายใจยาวหงุดหงิด คนพี่ก็ทำให้หงุดหงิดรำคาญใจ คนน้องยังจะทำให้หงุดหงิดเสียยิ่งกว่าเพราะไม่ตอบไม่พูดอะไรเลย แต่แล้วทั้งเจ้านายและเลขาก็ต้องสงสัยเมื่อมือเล็กหยิบกระดาษสมุดพร้อมปากกาขีดเขียนยึกยักอย่างรวดเร็ว
[ผมชื่อ แบมแบม คับ]
“ผม? นายเป็นน้องผู้ชายหรอ” คุณเลขาอารมณ์ร้อนเดินมาเปิดหมวกฮู้ดตัวใหญ่ของแบมแบมออกร้อนรน นี่ต้องพิสูจน์นะว่าหมอนั่นมันเล่นตุกติกจริง แต่พอเห็นหน้าตาน่ารักที่ซ่อนอยู่ แจ็คสันก็แทบจะไม่เชื่อว่านี่คือผู้ชาย มาร์คเองก็ยังนิ่งไปเหมือนกัน
“นายเป็นผู้ชายจริงๆใช่ไหม” แจ็คสันถามเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง ก่อนจะวิ่งออกไปจากห้องเมื่อแบมแบมพยักหน้าหงึกหงัก ไม่รอยืนยันเป็นตัวอักษรเสียงประตูปิดดังพร้อมเสียงเค้นเรียกชื่อพี่ชายตัวเองทำให้น้องแบมตกใจ
“ไออิทธิเดช!”
“ไม่ต้องตาม” ร่างเล็กที่จะวิ่งตามไปถึงกับชะงักค้างหยุดโดยไม่ได้ตั้งใจ แบมแบมหมุนหันกลับไปมองผู้ชายที่นั่งอยู่ที่โต๊ะนิ่ง
“มาคุยกับฉันหน่อย” คนตัวเล็กรวบรวมความกล้าเดินมานั่งตรงเก้าอี้ตรงข้ามคนเรียกอย่างกลัวๆ เขาดูดุแปลกๆ ในทันทีที่ได้นั่ง แบมแบมก็หยิบกระดาษขึ้นมาเขียนทันที
ไม่รู้เลยว่าตัวเองตกเป็นเป้าสายตาเจ้าของกาสิโนสุดแสนน่ากลัวในความคิด มาร์คมองเด็กตัวน้อยในชุดฮู้ดใหญ่ตั้งใจเขียนด้วยสายตานิ่งๆ อยากรู้เหมือนกันว่าอยากจะสื่อสารอะไร
แต่คำถามที่น่าสนใจกว่าคือ ทำไม..คนเป็นพี่ชายถึงได้พาน้องที่น่าสงสารมาใช้หนี้แทน สู้ส่งยัยน้องผู้หญิงมาดีกว่าเยอะ ทำไมมันถึงได้โง่ขนาดนี้ การส่งผู้หญิงจริงๆมายังช่วยอะไรได้มากกว่าผู้ชายที่ตัวบอบบางเหมือนเด็กผู้หญิงแบบนี้อีก นี่โง่กว่าที่คิดเยอะ เรื่องง่ายๆแท้ ไม่แปลกใจเลยที่คิดหนีหนี้
[ มีอะไรหรอคับ?
เกิดเรื่องอะไรหรือเปล่า?
แล้วคุณเป็นใครคับ?
ที่นี่คือที่ไหนหรอ? ]
แบมแบมรู้สึกกังวลเหลือเกินเห็นคนคนนั้นเค้นเสียงแบบนั้นแล้วก็นึกกลัว ทำไมถึงเรียกเสียงแข็งแบบนั้น แล้วพี่ชายเขาที่อยู่ด้านนอกจะเป็นยังไงบ้าง
“ฉันชื่อ ต้วน อี้เอิ้น จะเรียกฉันว่า มาร์ค เหมือนคนอื่นๆในกาสิโนก็ได้” แบมแบมพยักหน้าหงึก จดจำชื่อคนตรงหน้าอย่างเคร่งครัด ก็เจ้าหนี้นี่นา “นายรู้หรือเปล่าว่าทำไมพี่ชายถึงพามาที่นี่”
[ผมไม่รู้] โดนพี่หลอกมาสินะ..
“แล้วรู้หรือเปล่าว่า พี่นายเป็นหนี้”
แบมแบมพยักหน้า ก็รู้ตอนนี้แหละครับ
“รู้ไหมว่าเท่าไหร่”
แล้วก็ส่ายหัวเบาเบา แบมไม่รู้เรื่องอะไรนักหรอก ก็ในขณะที่พี่แบทกับบีมักจะออกไปเรียน ไปทำงานกัน แบมก็ทำได้แค่อยู่ในบ้านเท่านั้น สิทธิของคนไม่พร้อมก็แบบนี้แหละ เพราะบกพร่องถึงไม่ค่อยมีใครต้องการ
“สิบล้านเหรียญ”
แบมแบมเบิกตากว้าง เงินจำนวนมากมายขนาดนั้น จะไปหาจากที่ไหน แล้วทำไมพี่แบทถึงติดหนี้ก้อนใหญ่แบบนั้น แล้วทำไมไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้บ้างเลย
“พี่นายน่ะพวกเหนียวหนี้ ยืมแล้วไม่จ่าย แถมยังคิดหนีเป็นประจำ นายคิดว่า ฉันควรทำยังไง”
[ให้พี่ชายทำงานหาเงินมาใช้หนี้]
“เครดิตพี่นายไม่มีตั้งแต่คิดหนี้แล้ว เด็กน้อย”
แบมแบมยู่ปาก นี่แบมไม่ใช่เด็กแล้วนะ ยัยน้องบีก็ใกล้เข้าไฮสคูลแล้ว แบมจะอายุยี่สิบสองแต่หน้าเด็กแบบสิบเจ็ดบ้างไม่ได้หรอ
[แล้วผมต้องทำยังไง ทำไมพี่แบทถึงมีหนี้เยอะแบบนั้น]
“พี่นายติดพนัน และนายต้องชดใช้แทน..ในกรณีที่พี่นายหนีหนี้อีก” มาร์คเว้นวรรคจังหวะถอนหายใจ ถ้าให้เลือกได้ เขาก็ไม่อยากจะทำร้ายคนป่วยแบบนี้หรอก มัมเตือนเขาเสมอเรื่องให้โอกาสคน แต่ในกรณีนี้เขาคงต้องคิดให้รอบคอบก่อนจะตัดสินใจอะไรลงไป
[ผมชดใช้เลยได้ใช่ไหม คุณจะให้ผมทำอะไร]
“ดี”
มาร์ค ต้วนยกยิ้มมุมปากแบบที่แบมเห็นแล้วต้องหลบตา ความหล่อผู้ชายนนี้ซัดเข้ามากระแทกเต็มเหนี่ยว ทำไมแบมต้องเกิดมาตัวเล็กแถมหน้าหวานแบบนี้ ทำไมไม่เกิดมาหล่อแบบคนตรงข้ามกันนะ
หล่อมาทั้งชีวิตอ่ะ แบมอยากสัมผัสบ้าง
ปึง!!
เสียงเปิดประตูดังทำให้แบมแบมสะดุ้งเฮือก แจ็คสันเดินกลับมาอย่างหัวเสีย เมื่อคนที่ตามหาออกไปจากกาสิโนได้ไวราวกับปรอท รู้อย่างนี้ไม่ไล่มันไปก่อนก็ดี เพราะคนที่พามาดันเป็นน้องชายที่พูดไม่ได้ เอากับมันสิ ตุกติกแบบนี้น่าจับพาไปแถวๆเกาะรียูเนี่ยนให้ฉลามกินไส้ให้หมด
“มาร์ค มันหนีไปแล้ว”
“งั้นให้เริ่มงานวันนี้เลยล่ะกัน ไม่ขัดข้องใช่ไหม แบม”
แบมแบมพยักหน้ารวดเร็ว อะไรที่ช่วยทางบ้านได้แบมก็จะช่วย โดยไม่รู้ตัวเลยว่า การที่ตกมาอยู่ในมือเจ้าของบ่อนกาสิโนคนนี้จะทำให้ชีวิตตัวเองเปลี่ยนไปราวกับโดนล้มไพ่
