[กระทิงxไดม่อน] 13
[กระทิงxไดม่อน] 13
"ได้ ทิงจะไป"
ไวเท่าคำพูด กระทิงรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งออกมาจากบ้านของไดม่อนทันที และถึงแม้อีกฝ่ายจะพยายามตะโกนเรียกเขามากแค่ไหน เขาก็ไม่หันหลังกลับไปอีกแล้ว
"หนูทิง! โธ่เว้ย!" ไดม่อนสบถออกมาอย่างหัวเสีย ดูก็รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้เข้าใจเจตนาของเขาเลย ใจจริงเขาเพียงแค่ไม่ต้องการให้กระทิงและแม่ของตนเองทะเลาะกันก็เท่านั้น "แม่รอรถพยาบาลอยู่ที่นี่ก่อนนะครับ"
"เดี๋ยว! นั่นลูกจะไปไหน"
คุณนายอรนิภาทำหน้าเหลอหลาออกมาทันที "อย่าบอกนะว่าลูกจะไปตามมัน!"
"คุณแม่...ที่ผ่านมาม่อนไม่อยากพูดมากเพราะเห็นแก่ความเป็นแม่ แต่วันนี้ม่อนขอหน่อยเถอะ...ทิงเขาคงไม่ไหวจริงๆ ไม่งั้นคงไม่ระเบิดออกไปแบบนั้น แม่ช่วยเข้าใจทิงเขาหน่อยนะครับ"
"นี่ลูกแก้ตัวแทนมันงั้นเหรอ"
เมื่อความโกรธเข้าครอบงำ หญิงสูงวัยก็ไม่นึกรักษาภาพลักษณ์ที่แสร้งแสดงออกไปเมื่อครู่แล้ว "นี่มันทำร้ายแม่ถึงขั้นเลือดตกยางออกเลยนะม่อน! แม่เป็นแม่แกนะ อุ้มท้องคลอดแกมา เลี้ยงดูแกอย่างดี แกจะเห็นดีเห็นงามมันมากกว่าแม่คนนี้งั้นสิ?"
"เพราะอย่างนั้นเมื่อกี้ม่อนเลยให้ทิงเขาออกไปก่อนไงแม่.."
คนเป็นลูกได้แต่ทำหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ทุกวันนี้ทำงานเหนื่อยแทบตาย ต้องเริ่มธุรกิจในชื่อของตัวเองใหม่ ตั้งแต่ศูนย์...เพียงเพื่อจะได้ไม่ต้องพึ่งนามสกุลและเงินของแม่ กลับมาแทนที่จะได้พักผ่อน แต่ต้องมาเจอสงครามกลางบ้านแบบนี้ กับคำพูดแบบนี้ เขาปวดหัว...ปวดหัวเหลือเกิน
"ลูกม่อน! ไหนตอบแม่มาซิ...ว่าอะไรยังไง" คนเป็นแม่เท้าสะเอวก่อนจะมองขวางลูกชายอย่างเอาเรื่อง
"ป้าพอก่อนเถอะ คุณม่อนเขาไม่ไหวแล้วไม่เห็นเหรอ...อีกนิดคงเป็นลมได้"
โสวิภาที่ยืนดูมาตลอดรีบพูดเตือนสติคุณนายโสวิภาทันที "ฉันก็ไม่ได้อยากยุ่งเรื่องแม่ลูกอะไรนักหรอก ถึงได้ไม่พูด...แต่ฉันก็อดสงสารลูกป้าไม่ได้"
ใบหน้าของไดม่อนดูล้าจริงนั่นแหละ แม้แต่หญิงสูงวัยร่างเล็กก็เพิ่งจะสังเกต
"แม่ก็บอกแล้วว่าอย่าไปทำอะไรแบบนั้นเราก็ไม่เชื่อ ทำงานที่บริษัทเราไปก็จบ ง่าย สบาย นั่งเฉยๆ แล้วเซ็นต์ชื่ออนุมัติ...แค่นั้นก็ได้เงินเป็นกอบเป็นกำ ใช้ได้เป็นสิบปียี่สิบปี แล้วลูกจะมัวไปเริ่มไอ้ธุรกิจบ้าๆ นั่นทำไม"
"..."
"แม่-"
คุณนายโสวิภายังพูดไม่ทันจบหนึ่งในไอ้เบิ้มสองคนที่เคยจับกระทิงก็วิ่งเข้ามารายงานหน้าตั้ง "รถพยาบาลมาแล้วครับ!"
"งั้นผมขอตัว"
"นั่นลูกจะไปไหน! ม่อน! ไดม่อน!!" คนพูดได้แต่กรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บใจ ขนาดหล่อนเลือดตกยางออกลูกชายสุดที่รักยังเลือกที่จะวิ่งไปตามไอ้หมอนั่น "นังกระทิง...แกนี่มันตัวซวยจริงๆ!"
ด้านไดม่อนพอวิ่งออกมาแล้วก็พยายามมองหาร่างของคนรักทันที ทว่าแม้จะตะโกนไปทั่ว หรือมองหาทุกซอกทุกมุมก็ไม่เจอแม้แต่เงาของกระทิง
"หนูทิง!"
ร่างสูงยังคงวิ่งไปเรื่อยๆ พลางตะโกนชื่ออันคุ้นเคยไปด้วย "หนูทิงพี่ขอโทษ..เรามาคุยกันก่อนเถอะนะ"
แม้ว่าจะมองซ้ายมองขวาตามหายังไงก็ไม่เห็น..
ไดม่อนกำลังกลัว
สายตาและน้ำเสียงของกระทิงเมื่อครู่นี้ที่บอกว่าจะไปยังคงติดอยู่ในโสตประสาทของเขา...กระทิงไม่เคยทำหน้าราวกับสิ้นหวังแบบนั้นให้เขาเห็นมาก่อน ยิ่งแววตาเลื่อนลอยแบบนั้นยิ่งแล้วใหญ่ เพราะหากอีกฝ่ายไปจากเขาดั่งปากว่าจริง คิดเหรอว่าเขาจะอยู่ได้อย่างมีความสุขน่ะ
ไม่มีทางอยู่แล้ว..
"หนูทิง!"
เจ้าของชื่อที่โดนเรียกแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นหูนั้นเลย เขาไม่อยากเจอ ไม่อยากคุยกับอีกฝ่ายตอนนี้ รู้ดีว่าตัวเองกำลังเหนื่อย ท้อ แล้วก็อยากยอมแพ้กับเรื่องราวครั้งนี้มากแค่ไหน
ใช่...เขาอยากยอมแพ้
ทั้งๆ ที่เขาพยายามมาตั้งนาน และพยายามมาตลอด แต่วันนี้เขาขอยอมแพ้แล้วจริงๆ
กระทิงวิ่งไปข้างหน้าทั้งน้ำตา อย่างไม่รู้จุดหมาย "ฮึก.."
'ปรื้นนนนนน!'
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะรถกระบะสีขาวคันข้างหน้านี้วิ่งมาปาดหน้าเขาหรือเป็นเขาเองที่เอาตัวไปขวางรถข้างหน้านี้กันแน่
และด้วยความที่กระทิงน้ำหูน้ำตาไหลจนมองอะไรพร่าเลือนไปหมด แถมหูยังอื้ออึง เดินไปไม่รู้ทิศรู้ทางราวกับคนไม่ได้สติจนคนขับรถร่างสูงต้องวิ่งลงมาดูว่าเป็นอะไร
"คุณ! เป็นอะไรรึเปล่าทำไมเดินแบบนี้!"
แม้ว่าอีกฝ่ายจะรัวคำถามต่างๆ มาเพิ่มอีกกระทิงก็ดูเหมือนจะฟังหูซ้ายทะลุหูขวาอยู่ดี
"ปล่อย...ปล่อย ฉันรีบ" เขาต้องไปก่อนที่ไดม่อนจะตามถึง "ปล่อย.."
"โอ๊ยยย! บอกแล้วว่าอย่าเอารถพี่มาขับเนี่ย..เอ้า! นั่นมัน...กระทิงนี่?"
หญิงสาวร่างเพรียวในชุดเดรสสั้นสีฟ้าเดินลงมามองหน้ากระทิงอย่างอึ้งๆ "นะ นี่ทำไมมีสภาพแบบนี้ได้ล่ะ"
"คุณฟ้า..?"
กระทิงรีบเข้าไปจับต้นแขนของหญิงสาวไว้ราวกับกำลังอ้อนวอนยังไงยังงั้น "ช่วยพาผมไปที ฮือ....ฮึก พาผมไปที ออกไปจากตรงนี้"
"อะไรนะ จะให้ฉันพาไปไหนล่ะ...นะ นี่อย่าร้องสิ"
"ฮือออ ไป ไปจากที่นี่....ฮึก ไม่ทันแล้ว"
เสียงของไดม่อนไล่ตามมาติดๆ จนกระทิงตั้งท่าจะวิ่งต่อไป เพราะตอนนี้สิ่งเดียวที่เขาคิดคือการหนีหน้าไดม่อนเท่านั้น เขาไม่อยากเจอหน้าไดม่อน ไม่อยากคุย ไม่อยากพูดอะไรทั้งนั้น
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะทนไม่ไหว หรือน้อยใจกันแน่ที่อีกฝ่ายไม่เลือกตน
"ฮือออ พ่อออ" กระทิงร้องโฮออกมาเสียงดังลั่น เขาตั้งท่าจะฟุบลงไปกับพื้นถ้าหากไม่ได้ก๊วยเจ๋งมารับไว้ก่อนล่ะก็นะ...
"ผมว่าพาคุณกระทิงขึ้นรถก่อนก็ดีนะครับ"
ด้วยความที่เห็นสภาพของกระทิงแล้ว ชายหนุ่มก็รู้ทันทีว่าอีกฝ่ายคงกำลังหนีอะไรบางอย่างอยู่ ถึงพูดอะไรไปหรือถามอะไรไปกระทิงก็คงจะไม่รับรู้อะไรหรอกตอนนี้ คงจะต้องทำตามคำขอร้องแล้วพอกระทิงมีสติค่อยถามอีกทีว่าเรื่องมันเป็นยังไงมายังไง
"ปล่อยไว้แบบนี้จะยิ่งอันตราย ขืนมีรถคันอื่นวิ่งมาเร็วๆ ได้เกิดอุบัติเหตุขึ้นแน่ครับ"
"โอเคๆ" ฟ้าพยักหน้าเป็นอันเข้าใจก่อนจะรีบช่วยก๊วยเจ๋งพยุงกระทิงขึ้นรถ "ออกรถเลยพี่"
หญิงสาวชะเง้อไปมองด้านหลังก็พบร่างสูงอันคุ้นเคยของใครบางคนกำลังมองซ้ายมองขวาทำราวกับหาอะไรบางอย่าง ซึ่งฟ้าแน่ใจว่าคงไม่พ้นเป็นกระทิงแน่นอน
"นี่ แล้วจะให้พวกฉันพาไปส่งที่ไหนล่ะ" ร่างเล็กถามออกมาด้วยความร้อนรน เพราะไม่รู้ว่าจุดมุ่งหมายปลายทางคือที่ไหน "ฉันจะได้แวะไปส่งก่อน"
"..."
"นี่! กระทิง...ได้ยินที่ฟ้าถามมั้ย!" ฟ้าแหวออกมาด้วยความหงุดหงิดเพราะกระทิงไม่ตอบ
"ผมว่าตอนนี้พูดอะไรไปคุณกระทิงคงไม่รับฟังหรอกครับ.."
"แล้วจะทำยังไงล่ะพี่ โอ๊ย...ฟ้าปวดหัวจะแย่"
"คุณฟ้าอย่าเพิ่งโวยวายสิครับ เราค่อยๆ ช่วยกันหาทางออกดีกว่า"
"เอ้า...นี่กลายเป็นฟ้าผิดเหรอ..? นี่พี่กำลังจะบอกว่าฟ้างี่เง่าเหรอ...?"
หญิงร่างเพรียวเอ่ยถามคนข้างๆ ตาเขียวปั๊ด
เอาเข้าจริงคุณฟ้าเลิกนิสัยงี่เง่าแบบนี้ไปตั้งนานแล้วนะ เพราะเวลาทำนิสัยอย่างนี้ทีไร ก๊วยเจ๋งจะเลือกไม่คุยด้วยและเดินหนีทันที จนทำให้ลูกคุณหนูที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างสปอยล์ตั้งแต่เด็กๆ แบบฟ้า ถึงขั้นรู้ตัวและยอมหยุดนิสัยแบบนี้ลง แต่ก็ได้เป็นครั้งเป็นคราวเท่านั้นแหละ เพราะฟ้าก็ชอบงี่เง่าใส่ก๊วยเจ๋งประจำ
"คุณฟ้าอย่าเพิ่งมางี่เง่าเอาตอนนี้ได้มั้ย..เราต้องช่วยกันหาทางออกก่อนว่าจะพาคุณกระทิงไปที่ไหน"
"แล้วพี่รู้ที่พักเขามั้ยล่ะ หรือไม่งั้นก็เอากลับไปส่งที่พี่ไดม่อน!"
"ไม่นะ!!"
คราวนี้ทั้งสองหยุดสงครามกันก่อนจะหันไปมองยังที่นั่งด้านหลังเป็นตาเดียว
ด้วยความที่อยู่ๆ คนที่นั่งเงียบมาตลอดทางอย่างกระทิงก็เปิดปากตะโกนออกมาแบบนี้ "งั้นก็บอกมาสิว่าจะให้พาไปไหน ไม่งั้นจะกลับไปส่งให้พี่ไดม่อนจริงด้วย!"
ฟ้าไม่ได้แกล้งขู่ แต่หญิงสาวเอาจริง "รีบๆ คิดมาว่าจะให้ฟ้าไปส่งที่ไหน ฟ้าปวดหัว! ฟ้าอยากนอนพักแล้วค่ะ..เข้าใจมั้ย!?"
"ฮือออออ..."
หญิงสาวงงงวยไปหมดว่ากระทิงจะร้องไห้ทำไม "นี่ๆ อย่าทำเหมือนฟ้ารังแกได้มั้ย หยุดร้องเดี๋ยวนี้เลยนะ!"
"ฮือออออออ....พ่อ...ฮึก พ่อออ"
เวลาที่เราทุกข์ใจมากๆ หาทางออกไม่ได้ ที่พึ่งพิงแรกที่คิดถึงก็ย่อมต้องเป็นพ่อกับแม่หรือคนที่เลี้ยงดูเรามาอยู่แล้ว กระทิงเองก็เช่นกันเขาคิดถึงที่บ้าน อยากกลับไปหาพ่อกับแม่ อยากกลับไปเป็นเด็กเล็กๆ คนนั้นเหมือนเดิม
ที่ผ่านมาเขาฟันฝ่าอุปสรรคทางเพศสภาพมาตั้งแต่ไหนแต่ไร พอพ่อแม่ไปต่างประเทศ เขาก็แทบไม่ได้ใช้เงินของที่บ้านอีกเลย เงินที่พ่อส่งมาให้ทุกเดือนก็ถูกเก็บอยู่ในบัญชีธนาคารทุกบาททุกสตางค์
เงินที่เขาใช้ เอามากิน เอามาซื้อของ ล้วนเป็นเงินที่มาจากน้ำพักน้ำแรงตัวเองทั้งนั้น
เนี่ย...พอมีเรื่องไม่สบายใจหนึ่งเรื่อง เรื่องราวเลวร้าย ความทุกข์ ในอดีตก็ตามมาหลอกหลอนเป็นฉากๆ เลย
"ฮือ....พ่อออ"
ฟ้ารู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออกยังไงบอกไม่ถูก "นี่...อยากหาพ่อเหรอ"
"ฮืออออออ"
"คุณฟ้าก็ไม่น่าถามนะครับ ร้องหาพ่อขนาดนี้...คงอยากหาคุณไดม่อนมั้งครับ"
สิ้นเสียงก๊วยเจ๋งกระทิงก็ร้องไห้หนักกว่าเก่า เพราะยิ่งได้ยินชื่อไดม่อน เขาก็ยิ่งเจ็บจี๊ดขึ้นมาที่หัวใจ "ทิง...พี่ม่อน...ฮึก"
เขารักไดม่อน...รักจนอยากให้อภัย รักจนอยากกลับไปหา อยากปรับความเข้าใจ อยากนอนกอดอีกครั้ง
แต่อีกใจก็บอกว่าห้ามกลับ ห้ามคิดถึงคนแบบนั้น คนที่โลเลไม่เด็ดขาด! เลิกรักไปได้เลยยิ่งดี...!
ตอนนี้ใจของกระทิงตีกันมั่วไปหมด...
ทั้งอยากเจอหน้า ทั้งไม่อยากเจอ..."นี่มันอะไรกัน...ทิง...ทิงอยากกลับบ้าน ทิงอยากไปหาพ่อ.."
กระทิงพยายามไล่น้ำตาตัวเองออก แต่อยู่ๆ มันก็รู้สึกเจ็บที่กลางอกขึ้นมา...ยิ่งพยายามเรียกสติตัวเองกลับมาเท่าไหร่ เขายิ่งเจ็บที่ใจมากขึ้นเท่านั้น
ฟ้าที่เห็นภาพกระทิงกุมอกพลางพยายามกลั้นน้ำตาไว้แบบนั้นก็อดสงสารขึ้นมาไม่ได้ พอๆ กับก๊วยเจ๋งเลย
"ไม่มีพ่อเขา ก็ไปหาพ่อเราก่อนก็ได้ค่ะงั้น!"
"ห๊ะ.." ชายร่างสูงแหยปากออกมาด้วยความฉงน "อะไรนะครับ"
"ไปหาพ่อเราแทน...ชัดมั้ย.."
"มะ หมายถึง พ่อคุณฟ้าน่ะเหรอครับ" ชายหนุ่มแอบกระซิบเบาๆ ที่ข้างหูฟ้าทันที "หรือพ่อของผมกันครับ"
"นี่พี่! ก็ต้องเป็นพ่อฟ้าสิ...รีบขับไปเลยไม่ต้องฟุ้งซ่าน!"
ร่างเพรียวเสหน้าหลบไปอีกทางทันทีเพื่อจะแอบใบหน้าที่เห่อร้อนของตนเอง พี่เจ๋งนะพี่เจ๋ง! หึ่ย...
และในขณะที่ฟ้ากับก๊วยเจ๋งกำลังเขินกันอยู่ กระทิงก็ร้องโฮออกมาอีกรอบจนฟ้ารีบเร่งให้ก๊วยเจ๋งขับเร็วกว่าเดิมอีก
"โอ๊ย...ฟ้าปวดหัว!!"
.
.
.
To be continued.
ไหงกลายเป็นละครตัลหลก แง v.v
ทุกคนอยากให้ทิงหนีไป หรือกลับไปหาม่อนดีคะ?..
ความคิดเห็นทั้งหมด ()
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น