หัวใจ ❤ ของ ❤ เด็กยักษ์ [Yaoi]

​

หัวใจของเด็กยักษ์  คู่รอง แผน X โชกุน ตอนที่ 9

Author : 여 님  (ยอนิม)

“เราขอโทษ...ตอนแรกเราลืมจริงๆ แต่พอนึกได้ เราก็ดันโลภ อยากให้แผนมีเวลากับเราบ้าง เราลืมคิดไปว่าอาจจะทำให้แผนกับโชกุนมีปัญหากัน” กลอนบอกออกมาด้วยดวงตาที่แดงก่ำ

“น้องโกรธมากใช่มั้ย เราขอโทษนะแผน เราขอโทษจริงๆ จะให้เราไปคุยกับน้องก็ได้ เราจะสารภาพทุกอย่าง ขอแค่แผนอย่าโกรธเรานะ อย่าเกลียดเราเลย” กลอนพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

“เราไม่โกรธหรอกกลอน เราแค่อยากรู้ก็เลยมาถาม แต่เราก็ไม่อยากให้กลอนทำแบบนี้อีก มันยิ่งจะทำให้สถานการณ์ของเราสองคนแย่ไปกว่าเดิม เรายังอยากคบกลอนเป็นเพื่อนได้อย่างสนิทใจเหมือนเมื่อก่อน กลอนเข้าใจใช่มั้ย” แผนถามเสียงจริงจัง พร้อมกับหยิบกระดาษทิชชู่ส่งให้กลอน ที่ตอนนี้น้ำตาไหลพรากลงมา

“เราเข้าใจ แผนอย่าเกลียดเรานะ ฮึก.. เราจะพยายามตัดใจจากแผนให้เร็วที่สุด เราจะไม่ร้องขออะไรอีกแล้ว ขอแค่แผนอย่าเกลียดเรา” กลอนอ้อนวอนขอออกมา แผนพยักหน้ารับ

“หยุดร้องได้แล้ว เดี๋ยวพยาบาลเข้ามาเห็น จะหาว่าเรารังแกกลอนนะ” แผนพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง ในฐานะเพื่อน กลอนเป็นเพื่อนที่ดีมากคนหนึ่ง คอยช่วยเหลือเขาอยู่เสมอ เขาจึงไม่อยากตัดขาดกับเพื่อนคนนี้ กลอนเช็ดน้ำตาบนใบหน้าออกทันที

“เราขอโทษจริงๆนะแผน” กลอนพูดออกมาอีกครั้ง แผนพยักหน้ารับ

“เราอยากมาถามแค่นี้แหละ กลอนทำงานต่อเถอะ” แผนพูดตัดบท เพราะอยากกลับบ้านเต็มที

“ ขับรถกลับบ้านดีๆนะแผน เราขอโทษอีกครั้งนะ” กลอนพูดขึ้นเสียงแผ่ว แผนยิ้มรับน้อยๆ ก่อนจะลุกเดินออกไปจากห้องตรวจของกลอน แผนถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง แล้วเดินไปที่รถ แผนรู้สึกลำบากใจไม่น้อย ในฐานะที่ตนเองเป็นคนกลางระหว่างโชกุนกับกลอน อีกคนก็เพื่อนอีกคนก็คนที่เขารัก เมื่อขึ้นรถได้ แผนกก็ขับรถตรงกลับบ้านตัวเองทันที

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

หลังจากที่แผนไปหากลอน เขาก็ไม่ได้คุยอะไรกับกลอนอีก งานที่บ้านพ่อแม่ของกลอนก็เสร็จเรียบร้อย โชกุนเองก็ดูเหมือนจะลืมๆ เรื่องของกลอนไป เพราะมาเป็นห่วงแพทกับบอสเสียมากกว่า

“เลิกเรียนพี่จะมารับนะ” แผนพูดขึ้นเมื่อมาส่งโชกุนที่มหาวิทยาลัยในช่วงเช้า

“อย่าให้ผมต้องโทรตามนะ” โชกุนคาดโทษเอาไว้ก่อน แผนเลยดึงเด็กน้อยของเขาเข้ามาหอมแก้มอย่างเอาใจ

“แน่นอนครับ” แผนตอบรับ โชกุนย่นจมูกใส่แผน ก่อนจะยื่นหน้าไปหอมแก้มของแผนบ้างแล้วรีบผละออกมาด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อ

“เอาคืน” โชกุนพูดขึ้น ก่อนจะรีบเปิดประตูลงจากรถ ปล่อยให้แผนมองตามอย่างมันเขี้ยว แต่ก็ลงไปทำอะไรไม่ได้ เขารอให้โชกุนเดินเข้าอาคารไป แล้วแผนถึงจะขับรถไปทำงาน วันี้แผนมีออกไปบ้านลูกค้า เขานัดทีมของเขาไว้แล้ว เมื่อคุยงานเสร็จแผนก็กลับไปที่บริษัทของตัวเอง เพื่อทำงานต่อ

Tru..Tru..Tru

เสียงมือถือของแผนดังขึ้น ในช่วงบ่ายสอง แผนหยิบมาดูก็เห็นว่าเป็นเบอร์ของกลอน แผนจึงกดรับสาย

“ว่าไงกลอน” แผนพูดสายขึ้น

(“แผน ว่างรึเปล่า”) เสียงแผ่วของกลอนดังขึ้น

“กลอนมีอะไรรึเปล่า” แผนถามกลับไป เขายังไม่ตอบรับในทันที เพราะอยากรู้ก่อนว่ากลอนต้องการอะไร

(“เรามีเรื่องอยากจะคุยกับแผนน่ะ มาเจอเราหน่อยได้มั้ย ถือว่าเราขอร้อง”) กลอนพูดขอออกมาเสียงสั่น แผนนิ่งไปนิด เพราะกำลังลังเล

(“เรากำลังจะไปเรียนต่อที่ออสเตรเลียน่ะ”) กลอนบอกออกมาอีก

“ไปเมื่อไร” แผนถามกลับไป

(“อาทิตย์หน้า แต่ระหว่างนี้เราจะยุ่งมาก วันนี้เราเลยอยากจะขอร้องแผน ให้มาหาเราหน่อยได้มั้ย เราขอใช้เวลากับแผนสักหน่อยได้มั้ย แล้วหลังจากนี้เราจะตัดใจ แล้วจะไม่ได้เจอหน้าแผนอีกนานเลย”) กลอนบอกออกมาเสียงสั่น

“กลอนไปเพราะเราใช่มั้ย” แผนถามกลับไป

(“มันก็ส่วนหนึ่ง ทางเดียวที่เราจะตัดใจจากแผนได้ คือเราต้องไปให้ไกลจากแผน เราเลยถือโอกาสนี้ไปเรียนต่อด้วย แผนไม่ต้องรู้สึกผิดนะ เพราะจริงๆเราก็คิดเรื่องไปเรียนต่อมานานแล้ว แต่ยังไม่ตัดสินใจสักที พอมานึกถึงเรื่องของแผนแล้ว เราเลยคิดว่าไปตัดใจไกลๆน่าจะดีกว่า”) กลอนพูดออกมาตรงๆ

“อืม ก็ได้ จะให้เราไปหาตอนไหนล่ะ” แผนตอบกลับ เพราะคิดว่าไปเจอกับกลอนอีกสักครั้งก่อนจะลากันไกล

(“ตอนนี้เลยได้มั้ย เราอยากไปกินของทะเลน่ะ”) กลอนพูดขึ้น แผนดูเวลาที่นาฬิกาก่อนจะถอนหายใจ

“โอเค เดี๋ยวเราไปรับ อยู่คอนโดใช่มั้ย แล้วเจอกันนะ” แผนบอกกลับไป เมื่อกลอนรับคำ แผนก็วางสาย แล้วจัดการโทรหาโชกุนในทันที

(“ครับพี่แผน”) เสียงกระซิบของโชกุนดังขึ้น แผนได้ยินเสียงอาจารย์ดังอยู่

“เรียนอยู่รึเปล่า” แผนถามขึ้นทันที

(“ครับ พี่แผนมีอะไร”) เสียงกระซิบของโชกุนดังออกมาอีก แผนถอนหายใจออกมาเบาๆ

“เย็นนี้พี่ไปรับไม่ได้นะ พอดีติดธุระด่วน เราไปรอที่ร้านไอ้บอสได้มั้ย เดี๋ยวพี่ไปรับ” แผนบอกออกมา เพราะรู้ว่าคงกลับมาไม่ทันรับโชกุนหลังเลิกเรียนแน่ๆ

(“ธุระอะไรเหรอครับ”) โชกุนถามกลับมาบ้าง

“ไปหาลูกค้าที่ต่างจังหวัดน่ะ” แผนยังไม่อยากบอกโชกุนในตอนนี้ เพราะรู้ว่าบอกไป โชกุนก็คงไม่ยอมให้เขาไปแน่ๆ

(“ก็ได้ครับ ขับรถดีๆนะพี่แผน”) โชกุนตอบกลับมาแค่นั้น ก็วางสายไป

//ขอโทษนะโชกุน// แผนพึมพำกับตัวเอง ก่อนที่เขาจะสั่งงานลูกน้องอีกเล็กน้อย แล้วออกไปหากลอนที่คอนโคในทันที เมื่อไปถึง กลอนลงมายืนรออยู่ก่อนแล้วด้วยรอยยิ้มหม่นๆ เมื่อแผนขับรถมาจอดเทียบ กลอนก็ขึ้นรถทันที

“ขอโทษนะ ที่เอาแต่ใจขอแผนแบบนี้” กลอนพูดออกมา

“ไม่เป็นไร ว่าแต่กลอนอยากจะไปกินข้าวที่ไหน” แผนถามกลับไป แผนคิดว่าวันนี้เขาจะตามใจกลอนหน่อย เพื่อเป็นการเลี้ยงส่งท้าย

“ไปบางแสนได้มั้ย อยากกินอาหารทะเล” กลอนขอออกมา แผนพยักหน้ารับ ก่อนจะออกรถขับตรงไปบางแสนทันที แต่ในใจของแผนก็ยังคงกังวลเรื่องของโชกุนอยู่ เขาได้แต่หวังว่าโชกุนจะไม่น้อยใจที่เขาไม่ไปรับ แผนขับรถมาถึงบางแสนประมาณสี่โมงเย็น ทั้งสองแวะร้านอาหารทะเลบรรยากาศดี

“สั่งเลย เราเลี้ยงเอง” แผนพูดขึ้น เพราะถือว่าเลี้ยงส่งกลอน

“งั้นเราไม่เกรงใจละนะ” กลอนพูดพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะจัดการสั่งอาหารที่อยากกินแล้วสั่งมาเผื่อแผนด้วย แผนก็ชวนคุยเรื่องเรียนต่อไปเรื่อยๆ

..

..

“ทำไมไม่รับสายเนี่ย” โชกุนบ่นออกมา ขณะนั่งรถไปที่ร้านของบอสพร้อมกับแพทหลังจากเลิกเรียน เพราะแผนโทรมาบอกให้ไปรอที่ร้านของบอส โชกุนโทรหาแผนหลายสาย แต่แผนก็ไม่รับสักที

“คงติดธุระอยู่ล่ะมั้ง เดี๋ยวเค้าก็โทรกลับมาเองแหละ” แพทบอกออกมา โชกุนทำหน้ามุ่ย แล้วก็ถอนหายใจออกมาด้วยความเซ็ง เมื่อไปถึงร้านของบอส โชกุนก็ขอเล่นเกมออนไลน์ บอสก็ให้ไปเล่นเพื่อรอเวลาที่แผนจะมารับ จนบอสชวนไปซื้อของกิน ส่วนแพทก็อยู่เฝ้าร้าน ระหว่างที่โชกุนออกไปกับบอส แผนก็โทรเข้ามาหาแพท

“ครับพี่แผน” แพทรับสายแผนทันที

(“โชกุนอยู่กับนายใช่มั้ยแพท”) แผนถามขึ้น

“ครับ แต่ตอนนี้ออกไปซื้อของกินกับพี่บอส พี่แผนมีอะไรรึเปล่า” แพทถามกลับไป

(“คือ พี่รบกวนนายไปส่งโชกุนที่บ้านได้มั้ย พี่คงกลับไปดึกมาก ไม่อยากให้โชกุนรอนาน”) แผนบอกเสียงจริงจัง

“พี่แผน พี่อยู่ที่ไหนเหรอ ไอ้โชกุนมันโทรหาพี่เมื่อเย็นแล้วพี่ไม่รับ มันบ่นน่าดูเลย” แพทถามกลับไป เผื่อจะบอกเพื่อนได้ว่าแผนอยู่ที่ไหน ถ้าโชกุนถาม แผนเงียบไปนิด

(“พี่พากลอนมาบางแสนน่ะ มาเลี้ยงส่งท้าย กลอนจะไปเรียนต่อเมืองนอก เลยอยากขอให้พี่มาเที่ยวด้วย พี่ไม่อยากให้โชกุนรู้”) แผนพูดบอกกับแพทตรงๆ พร้อมกับบอกสาเหตุทั้งหมด ว่าที่เขาไม่อยากให้โชกุนรู้เพราะโชกุนไม่ชอบกลอนอยู่แล้ว และแผนเองก็อยากจะเลี้ยงส่งกลอนเป็นครั้งสุดท้าย เพื่อที่กลอนจะได้ตัดใจ แพทที่ได้ฟังก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ

“จริงๆพี่ควรจะบอกมันนะ มันอาจจะงี่เง่า แต่ผมว่ามันก็คงยอมให้พี่ไป” แพทตอบตามที่คิด

(“บอกตอนนี้มันไม่ทันแล้วน่ะสิ เดี๋ยวพี่กลับไปคุยกับโชกุนเอง พี่รบกวนไปส่งโชกุนให้หน่อยนะ”) แผนพูดเสียงเครียด เมื่อรู้ว่าตัวเองคิดน้อยไปอีกแล้ว

“ก็ได้ครับ งั้นเดี๋ยวผมบอกมันว่าพี่ยังทำธุระไม่เสร็จละกัน” แพทตอบกลับ แผนรับคำก่อนจะวางสายไป แพทได้แต่ถอนหายใจเบาๆ แล้วรอจนบอสกับโชกุนกลับมา และเมื่อโชกุนกลับมาถึงเรื่องของแผนกลายเป็นเรื่องเล็กไปทันที เมื่อโชกุนกับบอสไปมีเรื่องกับคนที่ทำทีมาติดต่อจะซื้อบริการจากบอส

..

..

“แผนรีบกลับรึเปล่า” กลอนถามขึ้น เมื่อแผนเดินเข้ามาหาหลังจากแยกไปเอามือถือในรถ แผนลืมหยิบติดมือลงไปด้วย ทำให้เขาเห็นว่ามีเบอร์ของโชกุนโทรเข้ามาหลายสาย แต่เขาไม่อยากโทรกลับไป เลยโทรไปหาแพทแทน เพื่อให้แพทพาโชกุนไปส่งที่บ้านก่อน

“ก็..นิดหน่อยน่ะ” แผนตอบกลับไปตรงๆ กลอนยิ้มหม่นๆ

“เดินเล่นชายหาดกับเราอีกสักพักได้มั้ย เราขอแค่นี้จริงๆ” กลอนพูดขอออกมาอีก แผนนิ่งไปนิด แต่ก็พยักหน้ารับ ตอนี้ท้องฟ้ามืดลงแล้ว มีแสงไฟสาดส่องมาที่ชายหาดบ้าง แผนกับกลอนเดินคู่กันไป

“ขอจับมือนะ” กลอนพูดขึ้น พร้อมกับจับมือแผนเอาไว้ แผนเห็นว่าเป็นครั้งสุดท้ายที่จะได้เจอกันแบบนี้ ก็ปล่อยเลยตามเลย จนกบอนหยุดเดิน แล้วมองไปที่ท้องทะเลสีดำ

“ขอบใจมากนะแผน ที่มาหาเราตามที่เราขอ วันนี้จะเป็นความทรงจำที่ดีของเราวันหนึ่งเลยล่ะ” กลอนพูดขึ้นมาลอยๆ สายลมปะทะใบหน้า

“ไม่เป็นไร” แผนตอบกลับ กลอนหันมายิ้มให้แผนเล็กน้อย ก่อนจะเอียงหัวไปซบไหล่แกร่งของแผน

“เราสัญญานะ ว่าเราจะกลับมาเจอแผนในฐานะเพื่อนอีกครั้ง เราจะมายืนตรงหน้าแผนแล้วยิ้มให้แผนในฐานะเพื่อนคนหนึ่ง” กลอนพูดเสียงจริงจัง

“ขอโทษนะ ที่เราตอบรับความรู้สึกของกลอนไม่ได้” แผนพูดกลับไป กลอนผงกหัวขึ้นมามองหน้าแผนด้วยรอยยิ้มอ่อนๆ

“เรื่องแบบนี้มันบังคับใจกันไม่ได้หรอก แผนไม่ผิดหรอก อย่าขอโทษเราเลย วันที่เราจะบิน แผนต้องไปส่งเราด้วยนะ พาโชกุนไปด้วย เราอยากจะคุยกับน้องก่อนที่เราจะไป” กลอนพูดขอออกมา

“จะไปวันไหนก็ส่งข้อความมาบอกละกัน เราจะพาโชกุนไปส่ง” แผนให้คำมั่น กลอนก็ยิ้มรับ ก่อนที่จะยื่นหน้าไปจูบแผนทันที แผนผงะเล็กน้อย แต่ไม่ทันจะดันตัวของกลอนออก กลอนก็ผละออกไปก่อน

“ขอจูบส่งท้ายนะ เพราะวันที่บิน คงจูบต่อหน้าโชกุนไม่ได้” กลอนพูดด้วยรอยยิ้ม

“แน่นอนสิ ถ้าโชกุนเห็นเข้า อาละวาดหนักแน่” แผนบอกกลับไป กลอนก็ยิ้มรับนิดๆ

“เอาล่ะ กลับกันดีกว่า เวลานี้ยังมีร้านของฝากอะไรเหลืออยู่บ้างมั้ยเนี่ย จะซื้อไปฝากหมอที่ขึ้นเวรแทนให้เราน่ะ” กลอนชวนกลับ แผนเลยพากลอนเดินกลับมาที่รถทันที

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ 50% +++++++++++++++++++++++++++++++++

 หลังจากที่แพทมาส่งที่บ้านแล้ว โชกุนก็ขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เพื่อเตรียมตัวนอน ยังดีที่พ่อแม่ของเขาไปงานเลี้ยง เลยไม่เห็นว่าใบหน้าของลูกชายตัวเองเป็นยังไง โชกุนกดมือถือหาแผนอีกครั้ง แต่แผนก็ไม่ได้รับสายอยู่ดี โชกุนรู้สึกหงุดหงิดไม่น้อย เขาจึงเข้าไอจีดูนั่นดูนี่ไปเรื่อย แล้วไม่รู้คิดยังไง โชกุนเข้าไปในไอจีของกลอน แล้วโชกุนก็ต้องชะงัก เมื่อเห็นภาพที่กลอนโพสต์ลงไอจี เมื่อช่วงห้าโมงเย็น เป็นรูปของแผนที่กำลังนั่งแกะปูในจานอยู่ โดยมีแคปชั่นว่า

..ขอบคุณนะ พี่ยอมตามใจพามากินถึงบางแสน..

โชกุนรู้สึกเหมือนตัวเองหน้าชา เมื่อรู้ว่าแผนไปกับกลอน ไม่ได้ไปทำธุระอย่างที่บอกโชกุนในตอนแรก แล้วโพสต์ล่าสุดที่ทำให้โชกุนถึงกับเจ็บยอกในอก เป็นภาพ 3 ภพ ถูกถ่ายไกลๆ แต่ก็มองออกอยู่ดีว่าเป็นแผนกับกลอน ภาพแรกเป็นภาพเดินจับมือกัน ภาพที่สองเป็นภาพที่กลอนเอียงหัวซบไหล่ของแผน และภาพสุดท้ายที่ทำให้โชกุนกำมือถือแน่น ก็คือภาพที่ทั้งสองคนจูบกัน พร้อมแคปชั่น

..ความทรงจำที่ดี จำจดจำไว้ตลอดกาล..

โชกุนรู้สึกเหมือนตัวเองมือสั่นตัวสั่นไปทั่วร่างกาย เขาไม่รู้ว่าอารมณ์ของตัวเองตอนนี้คืออะไร ระหว่างโกรธกับเสียใจ โชกุนเม้มปากเข้าหากัน เขารู้ว่าแผนคงมีคำอธิบายให้กับเขาได้ แต่ลึกๆก็น้อยใจ ในขณะที่เขาเจ็บตัวเพราะมีเรื่อง แต่แผนกลับไปกินข้าวเดินเล่นกับกลอน แถมยังโกหกเขาอีกต่างหาก โชกุนปิดมือถือทันที เพราะไม่อยากเห็นภาพนั้นอีก แล้วเด็กหนุ่มก็ฟุบหน้าไปกับหมอน พร้อมกับร้องไห้ออกมา

..

..

“ขอบคุณนะแผน สำหรับวันนี้” กลอนพูดขึ้น หลังจากที่แผนมาส่งที่คอนโด

“ไม่เป็นไร บินวันไหนอย่าลืมบอกเราละกัน” แผนตอบกลับไป กลอนลงจากรถ แต่ยังไม่ปิดประตูรถ ทำให้แผนมองอย่างงงๆ แล้วกลอนก็ก้มลงมายิ้มให้แผน

“แผน เราขอโทษนะ ถือเสียว่าเป็นการเอาคืนเล็กๆน้อยๆ ที่แผนทำให้เราหมั่นไส้ในความมั่นคง รักเดียวใจเดียวของแผนละกัน อย่าโกรธเรานะ แล้วก็พาโชกุนไปหาเราให้ได้ด้วยล่ะ” กลอนพูดแค่นั้น ก่อนจะปิดประตู ทำให้แผนถึงกับขมวดคิ้วด้วยความงุนงง ว่ากลอนพูดถึงอะไรกันแน่ แต่แผนรู้สึกได้ว่า มันไม่ดีกับตัวเขาแน่นอน จากที่ว่าจะกลับบ้านเลย เขาขับรถไปหาโชกุนที่บ้าน ระหว่างทางก็โทรหาโชกุนไปด้วย แต่อีกฝ่ายปิดเครื่อง ทำให้แผนร้อนใจไม่น้อย คำพูดของกลอน ทำให้แผนคิดว่า มันต้องมีอะไรแน่ๆ แผนขับรถไปถึงบ้านของโชกุน เกือบ 5 ทุ่ม ซึ่งพอดีกับที่พ่อแม่ของโชกุนกลับมาที่บ้าน แผนจึงขับรถตามเข้าไปจอดด้านใน

“ไปไหนมาดึกๆดื่นๆหืมแผน แล้วโชกุนล่ะ” แม่ของโชกุนถามขึ้น

“โชกุนกลับมานานแล้วล่ะครับ พอดีผมไปทำธุระต่างจังหวัด เลยจะแวะมาดูน้องสักหน่อย” แผนตอบกลับไป

“ทะเลาะอะไรกับโชกุนรึเปล่า” แม่ของเด็กหนุ่มถามขึ้น เพราะเห็นจากสีหน้าร้อนใจของแผน

“ก็ไม่เชิงหรอกครับ ผมอยากมาคุยกับโชกุน ก็เลยมาเสียดึกเลย ขอโทษด้วยนะครับ” แผนยกมือไหว้พ่อแม่ของโชกุนทันที

“ไม่เป็นไร ลองขึ้นไปดูละกัน ไม่รู้หลับรึยังนะ มีอะไรก็ค่อยๆคุยล่ะ” แม่ของโชกุนตอบกลับ ก่อนที่แผนจะรอให้พ่อแม่ของโชกุนเข้าห้องไปก่อน เขาถึงจะไปเคาะประตูห้องของโชกุน แผนเคาะประตูห้องของโชกุน โดยไม่เรียก เพราะคิดว่าถ้าเรียก โชกุนอาจจะไม่เปิดให้เขาก็ได้  

แกร๊ก

เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น ภายในห้องของโชกุนมืดสนิท เขาเห็นหน้าเด็กหนุ่มไม่ชัด โชกุนเองก็ชะงักไปนิด เมื่อเห็นว่าคนที่ยืนอยู่หน้าห้องของเขาคือแผน ตอนแรกโชกุนนึกว่าแม่ตัวเอง เลยปิดไฟไม่ให้ท่าสังเกตเห็นร่องรอยบยนใบหน้าตัวเอง

“โชกุน” แผนเรียกโชกุนเสียงแผ่ว พร้อมกับแทรกตัวเข้าไปในห้องของเด็กหนุ่มทันที โชกุนผงะถอยหลังไปนิด ก่อนที่แผนจะเป็นคนเปิดไฟ โชกุนหันหลังให้แผนทันที

“โชกุน พี่ขอโทษที่ไม่ได้ไปรับเรานะ พี่..” แผนคิดว่าจะบอกโชกุนเรื่องของกลอน

“อาหารทะเลอร่อยมากมั้ยครับ” โชกุนถามขึ้นมา ทำให้แผนชะงักกึก

“เรารู้เหรอ” แผนถามออกมา เพราะการที่โชกุนถามเรื่องนี้ แปลว่าโชกุนต้องรู้แล้วว่าเขาไปกับกลอน แต่แผนไม่รู้ว่าแพทเป็นคนบอกหรือโชกุนไปรู้ได้ยังไง โชกุนนิ่งเงียบไม่พูดอะไร ซึ่งผิดไปจากทุกครั้ง ปกติโชกุนจะต้องโวยวายใส่เขาก่อนแล้วแน่ๆ

“โชกุน พี่อธิบายได้นะ ฟังพี่หน่อยได้มั้ย” แผนบอกออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด เขายอมรับว่าตัวเองผิดที่คิดปิดบังโชกุน แต่พอคิดได้มันก็สายไปหน่อยแล้ว

“ผมง่วงนอน อยากนอนพัก พี่กลับไปก่อนเถอะ” โชกุนตอบกลับมา ตอนนี้โชกุนพยายามอย่างมากที่จะไม่ร้องไห้ออกมาอีก

“โชกุน หันมาหาพี่หน่อยคนดี อย่าหันหลังให้พี่แบบนี้เลย พี่ขอโทษ” แผนพูดเสียงอ้อนวอน โชกุนหายใจเข้าช้าๆ ก่อนจะหันมาหาแผน ทำให้แผนชะงักอึ้งไปทันที เมื่อเห็นใบหน้าของเด็กหนุ่ม

“โชกุน เกิดอะไรขึ้น เราไปโดนอะไรมา” แผนทำท่าจะยกมือไปสัมผัสรอยช้ำที่ใบหน้าของโชกุน แต่เด็กหนุ่มเบี่ยงหน้าหนี ทำให้แผนชะงักกึก ดวงตาที่บวมแดงแผนพอจะเดาได้ว่าเกิดจากการร้องไห้อย่างหนัก แต่รอยแผลและรอยช้ำที่หน้า ทำให้แผนร้อนรนในอกเป็นอย่างมาก

“โชกุน เกิดอะไรขึ้น ได้โปรด บอกพี่” แผนพูดขอออกมาอีก โชกุนยกยิ้มมุมปากอย่างเยาะๆ พร้อมกับมองแผนด้วยสายตาตัดพ้อ

“พี่จะอยากรู้ให้ได้อะไรขึ้นมา ในขณะที่ผมเจ็บตัว แต่พี่กลับไปมีความสุขอยู่กับอีกคน สุขจนทะเลหวานเลยนะครับ ทั้งจูงมือ ทั้งซบทั้งจูบกันแบบนั้นน่ะ” โชกุนพูดว่าออกไปเสียงสั่น แผนนิ่งไปนิดเมื่อได้ยิน

“เราไปได้ยินหรือไปเห็นอะไรมา บอกพี่สิโชกุน พี่อธิบายได้ทุกอย่างเลยนะ ขอแค่เราฟังพี่ก็พอ” แผนพูดขอออกมา พลางคิดถึงคำพูดของกลอน ที่บอกว่าขอเอาคืนเล็กๆน้อยๆ ซึ่งแผนยังไม่แน่ใจว่ากลอนเอาคืนแบบไหน แต่เขาเริ่มไม่สนุกด้วยแล้ว

“พี่ก็เป็นแบบนี้ตลอด เวลาพี่ไปทำอะไรที่ผมไม่ชอบมา พี่ก็จะต้องมานั่งอธิบายแบบนี้ทุกครั้ง พี่อยากให้ผมเข้าใจ แต่พี่ไม่เคยเข้าใจในความรู้สึกของผมเลย” โชกุนตัดพ้อออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ แต่ไม่ได้โวยวายอะไร ทำให้แผนรู้สึกผิดมากขึ้น และเจ็บปวดที่ตัวเองเป็นต้นเหตุทำให้โชกุนร้องไห้ และรู้สึกผิดที่เวลาที่ยามโชกุนมีเรื่องเขากลับไม่อยู่ข้างๆในเวลานั้น

“โชกุน” แผนเรียกอีกฝ่ายเสียงเบาหวิว โชกุนหายใจเข้าลึกๆแล้วมองหน้าแผน

“พี่แผนกลับไปก่อนเถอะนะ ผมอยากพักผ่อนจริงๆ” โชกุนพูดขึ้นเสียงจริงจัง ถึงแม้ว่าแผนจะอยากเคลียกับโชกุนให้รู้เรื่อง แต่เขาก็คิดว่าเวลาแบบนี้มันคงไม่ดีนัก โชกุนเองก็อารมณ์ไม่ปกติ และไม่พร้อมจะฟังเขาแน่นอน

“ก็ได้ พี่กลับก่อนก็ได้ แต่ตอนเช้าพี่จะมารับนะ” แผนบอกเอาไว้ โชกุนนิ่งเงียบไม่ตอบรับอะไร แผนอยากจะดึงเด็กน้อยของเขาเข้ามากอด แต่บรรยากาศมันไม่เหมือนทุกที เขาเลยต้องตัดใจ แผนค่อยๆเดินมาที่ประตูห้อง เขามองโชกุนอีกครั้ง

“ฝันดีนะครับ พี่รักโชกุนนะ รักเราคนเดียว” แผนพูดทิ้งท้าย ก่อนที่จะเปิดประตูออกไป คำว่ารักที่ได้ยิน ถ้าเป็นทุกที โชกุนคงจะยิ้มเขินไปแล้ว แต่ตอนนี้กลับทำให้โชกุนรู้สึกเจ็บใสนใจ พร้อมกับหยาดน้ำตาที่ไหลออกมาอย่างช้าๆ โชกุนเดินไปปิดล็อคประตู ปิดไฟ แล้วกลับมาล้มตัวที่เตียงนอนอีกครั้ง เด็กหนุ่มร้องไห้โดยกลั้นเสียงเอาไว้ ทางด้านของแผนเอง เขายืนนิ่งอยู่หน้าประตูห้องนอนของโชกุนอยู่สักพัก ก็กลับลงมาที่รถ เพื่อเตรียมตัวกลับบ้านตัวเอง เมื่อถึงบ้าน แผนก็โทรหาแพททันที เขารู้ว่ามันดึกไปหน่อย แต่เขาก็อดทนรอที่จะโทรพรุ่งนี้ไม่ได้

(“ครับพี่แผน”) เสียงของแพทดังขึ้น

“ขอโทษทีนะที่โทรมาดึกป่านนี้ พอดีพี่มีเรื่องอยากจะถาม” แผนพูดกับแพทกลับไป

(“พี่แผนกลับมาถึงกรุงเทพฯแล้วใช่มั้ย”) แพทถามกลับ

“อืม เข้าไปหาโชกุนมาแล้ว แต่ยังไม่ได้คุยอะไรกันมากนัก” แผนตอบกลับไป

(“แปลว่าพี่ต้องเห็นหน้ามันแล้วใช่มั้ย”) แพทถามกลับมา

“ใช่ พี่ถึงจะโทรมาถาม ว่ามันเกิดอะไรขึ้น โชกุนไม่ยอมบอกพี่” แผนถามเสียงเครียด แพทเลยเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้ฟัง ว่าโชกุนมีเรื่องเพื่อช่วยบอส พอได้ยินแผนก็ยิ่งรู้สึกผิด เพราะถ้าเขาอยู่กับโชกุนเวลานั้น โชกุนคงไม่ต้องเจ็บตัวแบบนี้

“ขอบใจนะแพท ที่ดูแลโชกุนให้ ขอโทษด้วยที่พี่ทำให้ลำบาก” แผนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ

(“ไม่เป็นไรพี่ ไอ้โชกุนมันก็เพื่อนผม พี่เองก็คุยกับมันดีๆละกัน มีอะไรให้ช่วยก็บอกได้ครับ”) แพทพูดออกมาอย่างจริงใจ แผนตอบรับ ก่อนจะวางสายเพราะไม่อยากรบกวนแพทมากไป แผนนั่งมองมือถือยู่ที่ปลายเตียงในห้องนอนตัวเอง เขากำลังคิดว่าโชกุนรับรู้เรื่องนี้ได้ยังไง เขาจึงลองเข้าโซเชียล ในเฟซบุคกลอนไม่ได้อัพเดตอะไร จนแผนลองเข้าไปในไอจี แล้วเขาก็ได้เห็นภาพที่กลอนลงไว้ ทำให้แผนหัวร้อนขึ้นมาทันที นี่คงเป็นเรื่องที่กลอนพูดขอโทษเขาล่วงหน้า กลอนอาจจะอยากจะแกล้งเล่น แต่แผนไม่สนุกด้วยเลย แล้วการที่จะมีภาพแบบนี้ออกมาได้ ต้องมีคนแอบถ่ายให้ แผนไม่อยากรู้ว่าเป็นใครเพราะเขากำลังไม่พอใจเป็นอย่างมาก แผนไม่คิดจะโทรไปหากลอนตอนนี้ เพราะถ้าโทรไป เขาต้องระเบิดลงแน่ๆ แผนล้มตัวลงนอนบนเตียงด้วยความปวดใจ งานนี้โทษใครไม่ได้ ต้องโทษตัวเขาเอง ที่ไม่ยอมบอกความจริงกับโชกุนไปตรงๆ ตั้งแต่แรก

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

แผนตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เขารีบอาบน้ำแต่งตัว เพื่อตรงไปหาโชกุนที่บ้านอย่างรวดเร็ว แต่ทว่าเขาก็ไปถึงช้ากว่าเด็กหนุ่ม

“โชกุนออกไปตั้งแต่เช้าแล้วนะแผน เห็นว่าต้องรีบไปทำงานอะไรไม่รู้ที่มหาลัยน่ะ น้าเองยังลงมาไม่ทันเจอเลย” แม่ของโชกุนตอบกลับมา

“เหรอครับ งั้นไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมไปทำงานเลยดีกว่า” แผนตอบกลับเสียงแผ่ว ก่อนจะเดินกลับไปขึ้นรถ โดยมีสายตาเป็นห่วงของแม่ของโชกุน ที่ยังไม่รู้ว่าทั้งสองนทะเลาะอะไรกัน เมื่อเช้าเธอก็ลงมาไม่ทันลูกชาย แม่บ้านบอกว่าโชกุนรีบไปมหาวิทยาลัย

..

..

เมื่อขับรถมาถึงมหาวิทยาลัยแล้ว โชกุนก็ลงจากรถเดินไปหาแพทที่มาถึงก่อนทันที

“วันนี้มึงขับรถมาเองเหรอวะโชกุน” แพทถามขึ้น โชกุนพยักหน้ารับ ไม่ได้ยิ้มแย้มเหมือนทุกที

“เป็นอะไรวะ” แพทถามอย่างสงสัยเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อน โชกุนมองหน้าแพทด้วยสายตานิ่งๆ

“เมื่อคืนมึงรู้ใช่มั้ย ว่าพี่แผนไปไหน” โชกุนถามขึ้น เพราะแผนโทรหาแพทน่าจะบอกอะไรแพทบ้าง  แพทนิ่งไปเล็กน้อย แต่ก็พยักหน้ารับ

“กูถามเค้า แต่เค้าไม่อยากให้กูบอกมึง กูห็นว่าเป็นเรื่องของมึงสองคนกับพี่เค้า กูเลยไม่อยากยุ่ง” แพทตอบกลับเสียงจริงจัง โชกุนนิ่งไปนิด

“อืม กูไม่ได้โกรธอะไรมึงหรอก แค่ถามดู” โชกุนบอกแค่นั้น

“มึงทะเลาะกับพี่แผนเหรอวะ” แพทถามต่อ เพราะท่าทีของโชกุนมันฟ้องออกมาให้เห็น

“ไม่รู้สิ แต่ตอนนี้อย่าพูดถึงเค้านักเลย ไปหาไอ้พวกนั้นเหอะ” โชกุนพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบก่อนจะเดินนำแพทไปหากลุ่มเพื่อน แพทได้แต่มองตามหลังเพื่อนตัวเองไปด้วยความเป็นห่วง

Tru…Tru…Tru

เสียงมือถือของแพทดังขึ้นมาก่อน พอเห็นว่าเป็นเบอร์ของแผน แพทเลยรีบรับสาย

“ครับพี่แผน” แพททักขึ้นทันที

(“โชกุนไปถึงมหาลัยรึยัง”) แผนถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

“มาถึงเมื่อสักพักนี่แหละพี่” แพทตอบกลับ

(“อืม พี่แค่เป็นห่วงน่ะ เลยโทรมาถาม เพราะโทรไปเค้าไม่รับสายพี่”) แผนบอกกลับมา แพทถอนหายใจออกมาเบาๆ

“ยังคุยกันไม่เคลียเหรอพี่แผน” แพทถามกลับไป

(“อืม โชกุนรู้ว่าพี่ไปกับกลอน จากไอจีของกลอนน่ะ กลอนเค้าอยากจะแกล้งพี่ เลยลงรูปตอนอยู่ด้วยกัน”) แผนระบายออกมา

“งานนี้ก็ต้องง้อมันหนักหน่อยล่ะพี่ แต่ผมเชื่อนะ ว่าโชกุนมันเชื่อที่พี่พูดทุกอย่างแหละ แต่อยู่ที่ว่ามันจะพร้อมฟังพี่เมื่อไรก็เท่านั้นเอง” แพทพูดตามที่คิด

(“พี่กลัวว่ะแพท กลัวว่าโชกุนจะไม่รักพี่แล้ว”) แผนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงของคนที่หมดแรง

“พี่อย่าคิดไปเองน่า ไอ้โชกุนมันรักพี่มากี่ปีแล้ว คิดว่ามันจะเลิกรักพี่ได้ง่ายๆงั้นเหรอ แล้วที่มันไม่ยอมตกลงเป็นแฟนกับพี่ มันก็แค่ท่ามากไปอย่างนั้นเอง พี่อย่าเพิ่งท้อสิ” แพทพูดให้กำลังใจ แผนถอนหายใจกลับมา

(“อืม ขอบใจมาก พี่อาจจะโทรไปหาเราบ่อยหน่อยนะ ถ้าโชกุนไม่ยอมรับสายของพี่น่ะ”) แผนบอกเอาไว้ก่อน แพทก็รับคำ ก่อนที่วางสายไป แล้วแพทก็เดินไปรวมตัวกับเพื่อนต่อ

..

..

“มึงจะไปไหนไอ้โชกุน” แพทถามขึ้นหลังเรียนวิชาสุดท้ายเรียบร้อยแล้ว

“กลับบ้าน” โชกุนตอบกลับ

“อืม ขับรถดีๆล่ะ” แพทพูดขึ้น พร้อมกับมองสีหน้าของเพื่อนอย่างเป็นห่วง วันนี้โชกุนเหม่อลอยอยู่บ่อยครั้ง แต่แพทก็ไม่อยากถามว่าเพราะอะไร เนื่องจากรู้เรื่องดีอยู่แล้ว พอพูดคุยกับแพทเสร็จ โชกุนก็เดินมาที่รถ เขาไม่ได้คิดอยากจะกลับบ้านในตอนนี้ เพราะรู้ว่ายังไงแผนก็คงจะไปหาที่บ้านอยู่ดี โชกุนอยากขอเวลาทบทวนตัวเองและสงบจิตใจอีกสักหน่อย โชกุนเลยเลือกที่จะไปเดินห้าง เขาหวังว่าคนเยอะๆจะทำให้เขาหายฟุ้งซ่านได้บ้าง โชกุนปิดเสียงมือถือเอาไว้ เพราะแผนโทรเข้ามาหาเป็นระยะ โชกุนยังไม่พร้อมจะคุย

“โชกุน” ระหว่างที่เดินเล่นไปเรื่อย ก็มีเสียงคนเรียก โชกุนหันไปมองก็เห็นว่าเป็นทาม

“ไง” โชกุนทักขึ้นยิ้มๆ

“เฮ้ย หน้าไปโดนอะไรมาโชกุน ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ” ทามถามอย่างตกใจ โชกุนยิ้มหม่นๆ

“มีเรื่องนิดหน่อยน่ะ แต่ไม่เป็นอะไรมากหรอก แล้วนี่มึงมากับใครวะ” โชกุนถามกลับไป

“มาคนเดียว จะมาซื้อของทำงานส่งอาจารย์น่ะ แล้วมึงล่ะ พี่แผนไม่มาด้วยเหรอ” ทามถามถึงแผน ที่ปกติจะต้องตัวติดกับโชกุนเสมอ โชกุนนิ่งไปนิด

“มึงว่างป่ะ กินข้าวเป็นเพื่อนกูหน่อยสิ” โชกุนชวนขึ้นมา ทามหรี่ตามองโชกุนเล็กน้อย

“ทะเลาะกับพี่แผนเหรอวะ แล้วไปกับกูพี่แผนจะไม่มาแหกอกกูแน่นะ” ทามถามกลับไป

“จะไปไม่ไป” โชกุนถามย้ำ ไม่ตอบเรื่องของแผน

“ไปสิ นานๆทีจะได้เจอมึง แล้วอยากไปกินที่ไหนล่ะ” ทามถามกลับมา

“บางแสน” โชกุนก็ตอบกลับไปทันทีเช่นเดียวกัน

+++++++++++++++++++++100% +++++++++++++++++++++++

2  Be  Con

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

กลับมาอัพให้แล้วค่ะ เดี๋ยวจะมาแบบวันเว้นวันนะคะ