โอมจอดรถหน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง ทั้งโอมและอินเดินเข้ามาในร้านหาที่นั่งอยู่ชั่วครู่
“ เฮ้ย!!..ไอ้โอม..” เสียงคุ้นหูที่ดังขึ้นทำให้ทั้งอินและโอมต่างหันไปมอง โอมหัวเราะเบาๆแล้วเดินเข้าไปหารุ่นพี่ที่กวักมือเรียก
“ ดีครับเฮียออฟ “ โอมยกมือไหว้รุ่นพี่ที่สนิทก่อนจะชายตามองอีกคนที่ทำหน้าไม่สบอารมณ์อย่างแรง
“...........”
“ สวัสดีครับพี่ต้น...” โอมยกยิ้มพร้อมทั้งยกมือไหว้ ต้นแค่เหลือบตามองแล้วหันไปทำตาขวางใส่คนที่นั่งตรงกันข้าม
“ แหม พาแฟนมากินข้าวเหรอวะ..” ออฟทำเป็นไม่สนใจหันไปสนใจร่างเล็กที่เดินตามโอมมา อินยกมือไหว้ออฟที่ส่งรอยยิ้มใจดีมาให้
“..........”
“ มองใกล้ๆแล้วน่ารักว่ะ..หึๆๆ..”
“ พาแฟนมากินข้าวเหรอเฮีย..”
“ ใช่..”
“ ไม่ใช่เว้ย!..” ต้นเถียงกลับอย่างรวดเร็วพร้อมกับสายตาที่ตวัดมองออฟที่เอาแต่ยกยิ้ม
“ พี่ต้น..” อินตาโตเมื่อเห็นคนตรงหน้าชัดๆ แม้แต่ต้นเองยังชะงักค้างไปเลย
“ นะ..น้องอิน..”
“ โอ้ ใช่เลยลืมนึกไปว่าเมียมึงกับไอ้ต้นมันรู้จักกัน หึๆๆ..”
“ ไอ้ออฟ!!..” ต้นยกขึ้นจากเก้าอี้แล้วดึงแขนแกร่งของออฟให้ลุกขึ้นดึงพาออกไปจากโต๊ะ มีแต่อินที่ยังงงเป็นไก่ตาแตก
“ ทำไมพี่ต้นกับพี่มึงถึงมาด้วยกัน..” อินหันไปถามโอม
“ กูจะรู้มั้ย..”
“ ไอ้โอม..บอกกูมา..” อินเม้มปากแน่น
“ หาโต๊ะนั่งเหอะ กูหิวข้าวแล้วว่ะ..” โอมเหลือบตามองโต๊ะที่วางแล้วเดินไปนั่งทันทีโดยไม่สนใจอินที่ยืนค้างอยู่ตรงนั้น
........................................................................................
พลั่ก!!
“ เหี้ยออฟ ไอ้เวร!!..มึงตั้งใจใช่มั้ยห๊ะ!!..” ต้นตวาดใส่ออฟที่ยืนพิงผนังห้องน้ำ
“ ตั้งใจอะไรวะ..มันบังเอิญต่างหาก..”
“ บังเอิญบ้านพ่องมึงซิ!!..” ต้นหายใจฟืดฟาดอย่างโมโห
“ นั่นมันมันบ้านพ่อผัวมึงเลยนะต้น..พูดให้ดีๆซิครับ..” ออฟหัวเราะในลำคอเมื่อต้นตวัดหน้ามามองแถมยังจ้องตาเขม็งอีก
“ พูดให้มันดีๆนะ..กูไม่เอามึงทำผัวไอ้สัส!!..”
“ โอ๊ะ..แล้วไอ้ที่ได้กันนี่เอาไปทำอะไรครับเมีย..” ร่างสูงยังทำหน้ายียวนกวนประสาทให้ต้นเลือดขึ้นหน้าไปอีกหลายเท่า มือกำหมัดแน่นแล้วยกขึ้นตรงหน้าออฟให้รู้ว่า ขืนพูดอีกทีมึงจะโดน
“ มึงบอกอะไรไอ้โอมบ้างห๊ะ..”
“ บอกอะไร..”
“ ไม่ต้องมาทำหน้าโง่ๆ..กูรู้มึงเข้าใจที่กูพูด..”
“ หึๆๆ..แล้วไงวะ มึงไม่ต้องกลัวหรอกพวกมันไม่ปากหมาประจานเรื่องของเราง่ายๆหรอกนะ..”
“ มึงว่าไงนะ..’พวก’ เหรอ..มึงบอกใครอีกนอกจากไอ้โอม!!...” ต้นตวาดดังลั่นห้องน้ำจนบางคนที่เข้ามาทำธุระต้องหันมามองตาเดียวแต่เผอิญว่าไอ้สองคนมันไม่สนใจเลยนะซิ
“ ก็..ไม่มากหรอก แค่ไอ้วากับไอ้โอมที่รู้เรื่องนี้ไง แต่ตอนนี้สงสัยจะมีน้องอินของมึงเข้ามาสมรู้ร่วมคิดอีกคนแล้วแหละ..” ออฟยกมือขึ้นนับนิ้วแล้วเดาะลิ้นพูดเสียงดัดๆใส่ต้น ทั้งที่รู้ว่าคนร่างบางตัวสั่นระริกด้วยความโกรธแค่ไหน
“ อะ..ไอ้ออฟ..มึง อยาก ตาย คา ตีน กูใช่มั้ย...” เสียงหวานคำรามลอดไรฟันด้วยความโกรธเกินกว่าจะควบคุม
“ หึๆ ถ้าให้กูเลือกเหรอกูชอบให้มึงอยู่ข้างบนว่ะต้น เร้าใจกูดี..พลั่ก!!..” แรงเหวี่ยงของหมัดที่เสยเข้าตรงหน้าทำให้ออฟเซไปได้อยู่ มือหนายกขึ้นเตะตรงมุมปากที่แตกแล้วเงยหน้าขึ้นมามองต้นที่มองด้วยความโกรธ
“ เร้าใจมึงพอมั้ยไอ้สัส!!..” ต้นขยับกายจะเดินออกไปจากตรงนั้นแต่แขนเรียวกลับถูกดึงเข้ามาอีกครั้ง และครั้งนี้มันไม่ใช่แค่ปะทะหน้าแต่เป็นริมฝีปากที่กดลงมาบดเบียดอย่างแรงจนต้นชะงักค้าง กลิ่นคาวเลือดเป็นสิ่งแรกที่ต้นลิ้มรส มือหนาคว้าท้ายทอยคนตัวเล็กกว่าบีบแน่นจนร่างบางเจ็บไปหมดพยายามถดหน้าหนีแต่ออฟก็ไม่ยอมปล่อยนอกจากจะดูดแรงๆตรงกลีบปากเป็นการเตือน
“ อึกก..อื้ออออ...” เสียงครางด้วยความเจ็บลอดออกมาแต่เหมือนออฟจะไม่สนใจ มือหนาเหวี่ยงต้นจนร่างบางไปชนกับอ่างล้างมือจนต้นต้องเบ้หน้าไม่ทันหันไปด่า คางเรียวบางก็ถูกออฟบีบแน่น
“ ชอบให้กูใช้ความรุนแรงใช่มั้ยไอ้ต้น..” ออฟพูดเสียงนิ่งเป็นครั้งแรก ต้นถึงกับผงะนอกจากมันจะกวนใส่แล้วก็ยังไม่เคยเห็นมันทำหน้าจริงจังแบบนี้เลย
“...........” ต้นขยับหน้าหนีเมื่อออฟขยับหน้าเข้ามาใกล้จนสัมผัสลมหายใจ มือหนาเปลี่ยนจากบีบคางเป็นรวบร่างบางเข้าหาตัวจมูกโด่งเป็นสันถูไถไปตามซอกคอจนต้นเกร็งแน่นเพราะขนลุกซู่
“ อย่าทำให้กูโมโห..เข้าใจมั้ยเมีย “
“ ...........” ต้นเม้มปากแน่นและออฟก็ยอมปล่อยให้ร่างบางเป็นอิสระอีกครั้ง ปากหยักเหยียดยิ้มออกมาเมื่อเห็นปฎิกริยาของต้นอย่างชัดเจน
“ หึๆๆ..อะไรกันวะ เหมือนลูกหมาเลยนะมึง...”
“ มึงสิหมา..” ต้นรีบเก็บคำด่าลงลำคอทันทีเมื่อออฟเปลี่ยนสายตามองมา เขาเองก็ไม่เสี่ยงจะมีเรื่องกับไอ้พวกหมาบ้าอย่างออฟนักหรอก
“ หึ..จะใช้กำลังกับกูน่ะไม่ว่าอะไรหรอกนะแต่ให้มันอยู่ในขอบเขตหน่อยนะครับ..เพราะไม่งั้นกูอาจจะเปลี่ยนอารมณ์เอามึงจนลุกจากเตียงไม่ได้นะเว้ยต้น..”
“............”
“ กลับไปที่โต๊ะเหอะ..กูโครตหิวจนจะกินมึงทั้งตัวได้แล้วนะเว้ย..” ออฟเดินมากอดคอแต่ต้นก็ยังพยศผลักอีกฝ่ายออก
“ เคลียร์เรื่องที่มึงเอาเรื่องกูไปบอกคนอื่นก่อน..”
“ คนอื่นที่มึงว่าน่ะมันน้องกูเองนะ..”
“ ไอ้วากับไอ้โอมนั่นแหละตัวดี!!..มึงไม่ต้องพูดมาก ถ้าเรื่องมันถึงหูคนอื่นอีกกูเอามึงตายแน่ไอ้ออฟ!!...” ต้นกระทืบเท้าเดินออกไปจากห้องจนออฟได้แต่หัวเราะแล้วเดินตามคนน่ารักไป
ต้นเดินกลับมาที่โต๊ะตัวเดิมของตัวเอง ตากลมเหลือบมองหารุ่นน้องแล้วก็เจอจริงๆแต่โชคดีหน่อยตรงที่อินมันนั่งหันหลังให้ ออฟเลิกคิ้วแล้วหันไปมองตามสายตาของคนน่ารักแล้วยกยิ้มออกมา
“ มึงไม่ต้องกลัวหรอกน่า ไอ้โอมมันไม่พูดอะไรหรอกหรือถ้าน้องอินมันถามมึงก็บอกไปซิว่ามากินข้าวกันเฉยๆไง..”
“...........” ต้นทำหน้าหงุดหงิดใส่อีกรอบแล้วเริ่มตักอาหารมากิน
“ เฮ้ย ไอ้โอม ตกลงมึงจะไม่ยอมบอกจริงๆใช่มั้ยว่าพี่ต้นกับพี่ออฟเขาเป็นไรกัน..”
“ ไม่มีอะไรหรอกน่า...” โอมพูดทั้งที่ไม่มองหน้า
“ มึงก็พูดแบบนี้ทุกที..คราวก่อนเรื่องไอ้วากับไอ้นัดก็ทีนึงแล้ว บอกว่าไม่เป็นไรแล้วเป็นไงล่ะ..” อินบ่นพรางตักอาหารมาใส่จานตัวเอง
“ ............”
“ มึงไม่ต้องทำเป็นเงียบ กูถามก็ตอบซิวะ..”
“ จะเอาไงเนี่ย..กินข้าวก่อนได้มั้ย..” โอมส่ายหน้าแล้วทำเป็นไม่สนใจอินอีกแล้วนอกจากอาหารตรงหน้า
“ไอ้โอมหวังว่าเรื่องพี่ต้น มันต้องไม่ใช่เรื่องแบบไอ้นัดนะ “ อินถอนหายใจออกมา โอมแค่กรอกตาไปมา
“ เรื่องของคนอื่นมึงจะไปยุ่งทำไมวะ..ถ้าเฮียกับพี่มึงจะได้กันแล้วมันยังไง เรื่องของเขาเราไม่เกี่ยวจำเอาไว้แค่เรื่องมึงกับกูก็เอาให้รอดก่อนดีมั้ยห๊ะ..” โอมพูด
“ แปลว่าสองคนนั้นคบกันอยู่เหรอ..”
“ ไม่รู้...”
“ ก็กูไม่อยากให้เรื่องมันซ้ำรอยเหมือนไอ้นัดนี่หว่า..”
“ เออๆ..ห่วงกันเข้าไป ห่วงตัวเองก่อนดีมั้ย..” โอมตักกับข้าวใส่จานให้อิน
“...........”
“ กินเข้าไปเยอะๆเลยมึง น้ำหนักมึงลดมั้ยห๊ะ..”
“ ตัวกูเท่านี้เหอะไอ้บ้าโอม...ไม่ต้องมาหลอกด่ากู..” อินทำเสียงจิ๊จ๊ะแล้วก้มหน้ากินส่วนของตัวเองไป หลังจากที่กินข้าวเสร็จพวกเขาก็ออกมาจากร้านทันที เพราะโอมไม่อยากให้อินมันเข้าไปทักพี่ต้นแล้ว ขืนปล่อยให้เข้าไปมีหวังเฮียออฟคงหมายหัวเอาไว้แน่ๆ
อินเปิดประตูห้องเข้าไปเมื่อกลับมาถึงหอโอมเดินเข้าไปนั่งตรงโซฟาแล้วยกโทรศัพท์มือถือขึ้นโทรหาเพื่อนทันทีที่อินเดินเข้าไปในห้องนอน ร่างสูงเดินออกไปสูบบุหรี่ตรงระเบียงมือก็ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นแนบหูรอฟังสัญญาณ
( มีอะไรวะ..) เสียงวาดังเข้ามาในสาย
“ ทางนั้นเป็นไงบ้าง..”
( น้องจอยมึงน่ะเหรอ..)
“ อือ..”
( ทำเอาไว้แสบจะมาถามหาสวรรค์วิมารอะไรอีกวะ..)
“ กูไม่ได้ห่วงอะไรหรอกว่ะ..เสร็จแล้วมึงก็ช่วยพูดให้น้องเขาเคลียร์ด้วยล่ะว่าอย่ายุ่งกับกูอีก...”
( เออๆ..เดี๋ยวเคลียร์ให้เองมึงไม่ต้องห่วงหรอก เออ ไอ้โอม พวกไอ้วินมันขอน้องจอยมึงด้วยว่ะ..)
“ อืม..เรื่องของพวกมึงเหอะมึงเก็บคลิปที่กูถ่ายเอาไว้ให้ดีด้วยนะ..”
( สั่งยิ่งกว่ากูเป็นคนใช้อีกนะไอ้เพื่อนเวร..ใช่เรื่องกูมั้ย แม่งไม่ใช่เรื่องของกูแต่ก็ต้องมานั่งเฝ้าให้อีกกูก็อยากไปหาเมียกูบ้างนะเว้ย )
“ หึๆๆ..ไอ้นัดมันคงหลั่นล๊านะคืนนี้ ไม่มีตัวซวยอย่างมึงไปขวางความสุขมัน..”
( แหม..ไอ้คุณเพื่อนพูดให้เคลียร์มากนะมึง ขืนยังพูดอีกนะกูจะไปเฝ้าไอ้นัดแล้วนะไอ้นั่นก็ไว้ใจไม่ได้ หนีเป็นหนี..)
“ เมียมึงมันแสบนี่หว่า..ไอ้นัดก็แม่งสุดยอดดีว่ะเป็นได้ทั้งผัวคนอื่นแล้วยังเป็นเมียมึงอีก หึๆๆ หาความสุขเหมือนมันนี่ไม่ได้แล้วรู้มั้ย..” โอมหัวเราะ
( หึๆๆ..ให้มันมีความสุขมันไปเหอะ..เดี๋ยวก็สิ้นลายแล้ว รู้จักกูน้อยไปจับไม่ได้ไม่เป็นไรแต่อย่าให้กูจับได้ หึ..กูเอาให้ตายทั้งมันทั้งชู้นั่นแหละ..)
“ โหดจริงว่ะมึง..เออๆแค่นี้นะเว้ย “ โอมกดตัดสายแล้วยืนดูดบุหรี่จนหมดมวน แล้วถึงจะเดินเข้ามาในห้องล้มตัวลงนั่งตรงโซฟาที่ประจำตาก็จ้องแต่หน้าจอโทรทัศน์ที่เปิดทิ้งไว้ มันก็ไม่ได้สาระอะไรนักหรอก หลังจากนั้นไม่นานอินก็เดินออกมาพร้อมกับผ้าเช็ดตัวที่พาดอยู่ตรงไหล่ ร่างบางเดินมานั่งกับโอมยกแขนขึ้นกอดอกแล้วจ้องมองภาพเคลื่อนไหวในโทรทัศน์ต่อไป
“ มึงจะเอายังไงกับเรื่องน้องจอยวะ..” อยู่ๆอินก็พูดเรื่องนี้ขึ้น
“ ก็เลิกแล้วไง..”
“ กูควรเชื่อคำพูดมึงดีมั้ยไอ้โอม..แม่งมึงพูดว่าเลิกหลายครั้งแล้วนะ พูดทุกครั้งกูโดนน้องเขามาตบทุกครั้งคราวหน้ากูไม่ต้องโดนน้ำกรดมาสาดหน้ารึไงวะ..”
“ ทำไมไม่สู้กลับ..” โอมหันมาเลิกคิ้วใส่
“ กะ..ก็น้องเขาเป็นผู้หญิงนิ..”
“ อือ..คำตอบโครตเป็นสุภาพบุรุษดี..” โอมถอนหายใจเบาๆ
“ อีกอย่าง..กูไม่อยากทำอะไรน้องจอยหรอก มันไม่ใช่ความผิดเขาหรอกว่ะทุกๆคนมีสิทธ์ที่จะหวงของๆตัวเอง ในเมื่อมึงเป็นของเขาน้องเขาสมควรจะหึงหวงเป็นธรรมดาแล้วมึงคิดว่ากูคือใครวะ..”
“.............”
“ กูก็แม่งเหมือนเป็นตัวต้นเหตุที่ทำให้มึงกับน้องเขาเลิกกัน..มึงรู้มั้ยกูคิดตลอดว่าตัวเองสมควรถอยออกมาได้แล้ว กูเองก็เลวพอๆกับจอยที่แอบมีอะไรกับคนอื่นแหละ..กูไม่อยากไปว่าเขาว่าน้องเขาเลวใส่มึงยังไงเพราะตัวเองก็เลวที่ไปยุ่งกับมึงเหมือนกัน..”
“ อิน...”
“ มือที่สามเหมือนที่จอยพูดนั่นแหละ..เรามันก็เลวพอกัน..”
“ เลิกพูดซักที..”
“ มึงรู้มั้ยกูโคตรเห็นแก่ตัวแค่ไหน..กูเอาแต่คิดว่าเมื่อไหร่พวกมึงจะเลิกกัน กูเอาแต่คิดว่าตัวเองเจ็บแต่ก็ยังจะเอาตัวไปยุ่งกับมึงให้มันเจ็บเข้าไปอีก กูแม่งใจง่าย กูไม่น่ามีอะไรกับมึงเลยโอม..ถ้าเราไม่มีอะไรกันเรื่องมันคงไม่เป็นแบบนี้หรอก เราเองก็ยังเป็นเพื่อนกัน มึงเองก็คงยังคบกับน้องเขาอยู่กูเป็นคนทำให้เรื่องทุกอย่างมันแย่เอง “
“ ถ้าจะพูดเรื่องเลวกันละก็ พอๆกันนั่นแหละมึงเลิกพูดเถอะ..”
“...........”
“ อย่ามาคิดว่าตอนนี้ใครผิดเลย..เรื่องมันผ่านมาแล้วพอได้แล้วว่ะกูโคตรรำคาญสุดๆแล้วตอนนี้..”
“ ..........”
“ อิน..กูบอกมึงแล้วใช่มั้ยว่ากูเลือกมึงแล้วน่ะ..”
“..........”
“ พอเถอะ..เลิกพูด..” โอมถอนหายใจเซ็งๆ
“ กูอยากได้มึงมาก..มึงรู้มั้ยโอม..กูเจ็บที่รักมึง กูแค่ไม่อยากทน..กูแค่เจ็บที่เห็นผู้หญิงคนอื่นได้มึงไปทุกครั้งในขณะที่กูอยู่ใกล้มึงที่สุด แล้วพอกูได้มึงมาทำไมมันยังเจ็บอยู่แบบนี้อีกวะ..” อินพูดโอมถึงกับชะงักหันมามอง
“..........”
“ หรือเพราะกว่ากูจะได้มึงมามันต้องแลกด้วยอะไรหลายๆอย่าง มึงรู้มั้ยโอมทำไมกูถึงไม่ตอบโต้จอยเลย เพราะกูคิดว่าดีแล้วที่ต้องเจอแบบนี้อย่างน้อยความรู้สึกผิดในใจมันจะได้ลดลงไปบ้าง กูสมควรจะมีความสุขเหรอในขณะที่น้องเขาทรมานขนาดนั้น รู้มั้ยบางทีจอยอาจจะเจ็บมากกว่ากูเป็นสิบเท่า เพราะเจ็บ เพราะรักมึงเขาถึงแค้น ..มึงไม่คิดเหรอว่าเอาเข้าจริงๆมันก็เจ็บกันทุกคนเลยนะ “ อินเม้มปากแน่น ร่างสูงที่นั่งอยู่เคียงข้างขยับกายลงไปนั่งยองๆตรงหน้าอินมือหนาจับมือของอินทั้งสองข้างมากุมไว้แล้วบีบเบาๆ
“ ทำไมมึงไม่คิดล่ะ ในเมื่อได้มาแล้วเราก็ต้องรักษาเอาไว้กับเราเอาไว้ให้ดีที่สุดซิว่ะ..”
“ แต่กู..เหมือนแย่งมึงมาจากจอยเลยนะ..”
“ กูเป็นคนทำเอง..อย่าโทษตัวเองแบบนั้น มึงคิดว่ามึงเลวที่แย่งกูมาจากจอยแต่มึงรู้อะไรมั้ย กูเลวกว่ามึงเป็นร้อยเท่าว่ะ..” โอมยกมือขึ้นลูบแก้มเนียนไปมาแผ่วเบาก่อนจะขยับไปกอดร่างบางเอาไว้
“..........”
“ กูถึงบอกไง..กูจะไม่มีทางปล่อยมึงไปให้ใครแน่ๆ “
..........................................................................................................
มาร์คพาจอยออกมาจากบ้านหลังนั้นอย่างทุลักทุเล เสียงหวานยังสะอื้นไม่หยุดในขณะที่ชายหนุ่มอีกคนยังคงนิ่งเงียบตลอดทางที่ขับรถพาคนที่รักกลับหอพักสภาพร่างกายแย่พอๆกับจิตใจถึงจอยจะไม่โวยวายตลอดทางที่เขาพามาส่งแต่สายตาว่างเปล่าของเธอก็บอกได้ดีว่าหญิงสาวไม่ได้ยินดียินร้ายกับการกระทำของเขาเลย
“ หลับเถอะ อย่าคิดมากเลย..” มือหนาดึงผ้าห่มมาคลุมร่างบางเอาไว้
“ มาร์ค...”
“ อืม....”
“ นายรักฉันมั้ย..”
“ รักสิ..” ดวงตาที่หม่นหมองของชายหนุ่มมีประกายขึ้นทันทีที่หญิงสาวถามออกมาถึงจะเป็นเสียงนิ่งๆก็ตาม
“ ถ้ารักฉัน..นายต้องแก้แค้นให้ฉันนะ..”
“ จอย!...” มาร์คตะคอกใส่ด้วยความไม่พอใจ
“ ฉันไม่ยอมแน่..ถ้ารักฉันจริงนายต้องทำให้มันเจ็บยิ่งกว่าที่ฉันเจ็บได้ยินมั้ย..”
“ หยุดบ้าซักที่เถอะ!!..แค่นี้มันก็มากเกินพอแล้วนะ อย่ายุ่งกับพวกมันอีกได้ยินรึเปล่า..”
“ ไม่!!...ฉันไม่มีทางยอมให้มันมีความสุขในขณะที่ฉันต้องตายทั้งเป็นแบบนี้หรอก..”
“..........” มือหนากำกันแน่น เขาจะหยุดคนๆนี้ได้ยังไงกัน
“ ถ้าฉันไม่ได้มันก็ต้องไม่ได้..”
“ เธอรักมันมากขนาดที่จะเอาตัวเองไปเจ็บอีกซักกี่ทีห๊ะ..ไอ้โอมมันไม่ได้สนใจเธอเลยนะมันเป็นคนเอาเธอมาลงนรกแท้ๆเธอยังจะไปยุ่งกับมันอีกทำไม แค่พวกมันปล่อยให้กลับมาก็บุญแค่ไหนแล้วห๊ะ!!..”
“ ขี้ขลาดนักก็ไสหัวไป!! “
“ จอย...พอเถอะ พอได้แล้วนะ ลืมมันแล้วเริ่มต้นใหม่เถอะ..ไอ้ความแค้นบ้าๆของเธอน่ะมันไม่มีประโยชน์หรอกสุดท้ายคนที่เจ็บที่สุดมันก็ตัวเราเองนะ “
“ หึๆๆ...อย่ามาทำเป็นคนดีหน่อยเลย นายไม่แค้นที่มันทำกับนายแบบนี้บ้างเหรอ..”
“...........”
“ หึๆๆ...ไม่กล้าล่ะซิ..”
“ เลิกพูดเรื่องนี้แล้วก็พักผ่อนซะ..” มาร์คเลือกที่จะลุกออกไปจากห้องของจอย เขาคงทนอยู่ให้อีกคนยุยงไม่ได้หรอก เพราะกลัวว่าตัวเองอาจจะใจอ่อน
“ คนไร้ประโยชน์....”
“.............”
“ มีความสุขกันให้พอนะ..แล้วเตรียมตัวลงนรกกันทั้งคู่นั่นแหละ “ จอยกำมือแน่น ความร้อนที่สุมอยู่ในอกมันแค้นจนน้ำตาไหลไม่ออก รักมากก็เกลียดมากได้เหมือนกัน
“ โดยเฉพาะแกไอ้อิน..”
โอมขับรถมาจอดหน้าคณะของอินที่มัวแต่นั่งเล่นเกมส์ในโทรศัพท์ไม่หยุด ตาคมเหลือบมองแล้วหัวเราะในลำคอเมื่อคืนกว่าจะนอนก็ดึกมากเหมือนกัน
“ เฮ้..ถึงแล้วโว้ย..” โอมฉวยโทรศัพท์มือถือมาไว้ในมืออินหันไปมองด้วยความไม่พอใจ
“ ทำบ้าอะไร..”
“ จะเรียนมั้ย..”
“ เอาของกูคืนมา..” อินขมวดคิ้วแล้วหันไปปลดเข็มขัดนิรภัยแต่โอมกลับยื่นโทรศัพท์มือถือของตัวเองให้อิน ตากลมมองด้วยความไม่พอใจ
“ แลกกันใช้..” คำพูดเรียบๆทำเอาอินเม้มปากแน่นก่อนจะรับมาถือไว้
“ แลกกันใช้แล้วเวลาเพื่อนมึงโทรมาล่ะ..”
“ ก็บอกเบอร์มึงไปไง..”
“ แล้วถ้ากิ๊กมึงโทรมา..” เสียงหวานค่อยๆหายไป โอมเอาแต่หัวเราะในลำคอแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้
“ ก็บอกเขาไปซิ...ว่าโทรศัพท์กูอยู่ที่มึงหรือไม่ถ้าใจดีก็บอกเบอร์มึงไปไง “
“ ไอ้บ้า..ตกลงมึงยังมีกิ๊กอยู่ในสต็อกอีกเท่าไหร่ห๊ะ..”
“ เยอะ..”
“ เยอะก็เอากลับไปกูขี้เกียจรับ!..” อินพูดเสียงแข็ง แต่เหมือนอีกฝ่ายจะแค่หัวเราะออกมาเบาๆแล้วยกมือขึ้นขยี้ผมบนหัวอินจนอินต้องปัดมือออกแล้วจัดทรงผมใหม่
“ ตอนเย็นมารับนะ..”
“ อืม..” อินพยักหน้าเบาๆแล้วเก็บโทรศัพท์มือถือของโอมเข้ากระเป๋า โอมรั้งท้ายทอยเล็กเข้ามาใกล้ก่อนที่อินจะเบิกตากว้างเพราะโอมจุ๊บเบาๆตรงหน้าผากเนียน
ก็อกๆๆ เสียงเคาะกระจกรถทำให้ทั้งคู่หันไปมอง โอมถอนใจเซ็งๆเมื่ออินรีบเปิดประตูลงไป
“ หึ..” นัดแค่เหลือบตามองโอมอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะดึงแขนเรียวของเพื่อนให้เดินตามตัวเองไป
“ นัด..เจ็บนะโว้ย..” อินพูด
“ เจ็บไม่จำนะมึง..ไอ้โอมมันไปกล่อมอีท่าไหนอีกห๊ะ..” นัดพูดขณะหันไปมองเพื่อน อินส่งยิ้มแหยะๆ
“ นัด..คือว่า..”
“ อะไร..”
“ คือ..กูคบกับมันแล้วว่ะ..”
“ อะไรนะ!!..ไอ้อิน ไอ้บ้า!!..” นัดตาเบิกกว้างตะคอกใส่เพื่อนที่หลับตาปี๋เตรียมตัวโดนด่า
“ .......... “
“ แล้วยัยจอยอะไรนั่นมันจะไม่มาหาเรื่องมึงแล้วรึไง..โว้ยยย กูแม่งเซ็งว่ะ..”
“ เรื่องนั้นไม่รู้ว่ะ..”
“ ............”
“ นัด..กูเองก็รู้ว่ามันยาก แต่มึงอย่าโกรธกูเลยนะ “ อินเม้มปากแน่น นัดแค่ถอนหายใจเบาๆ
“ มึงเลือกเองนะ..เอาเถอะเรื่องของพวกมึงทั้งนั้นแหละกูเองก็ไม่อยากจะยุ่งหรอกถ้าไอ้เหี้ยโอมมันยังจัดการยัยจอยอะไรนั่นไม่จบซักทีละก็คราวนี้กูจะกระทืบมันให้จมดินแน่ๆ..” นัดหักมือไปพรางพูดไปพราง อินหัวเราะเบาๆแล้วยกแขนขึ้นกอดคอเพื่อนเอาไว้
“ มึงนี่เพื่อนรักกูจริงว่ะนัด..”
“ ใช่ซี่..เพื่อนมันจะไปสำคัญกว่าผัวเหรอครับ..มึงรักกูก็ตอนนี้แหละพอไอ้โอมมามึงก็เผ่นไปหามันทุกที..”
“ ไอ้บ้า!!..พูดแบบนี้เดี๋ยวกูก็ยุให้ไอ้วามันมาดูดให้เข็ด..”
“ หยุดพูดถึงมันนะ..” นัดทำหน้าเบื่อหน่ายก่อนจะลากอินขึ้นตึกเรียน พวกเพื่อนในกลุ่มมันนั่งรอกันอยู่แล้วเจเป็นคนโบกมือเรียกให้เพื่อนอีกสองมานั่ง ทั้งกานต์และโฟร์หันมาทักกันปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ เฮ้ย..ไอ้เหี้ยโอม..” เพื่อนในกลุ่มกวักมือเรียกเมื่อโอมเดินมาจากที่จอดรถ ขายาวเลยเปลี่ยนทิศทางไปทางกลุ่มเพื่อนตัวเองร่างสูงนั่งลงข้างๆตุลย์ที่เอาแต่นั่งทำหน้านิ่งๆ มือก็กดโทรศัพท์ไม่หยุด
“ พวกมึงยังมีแรงมาเรียนอีกเหรอวะ..”
“ โอ๊ย..กูกินเอ็มร้อยห้าสิบทุกวันเว้ย ฮ่าๆๆๆ...” พวกทีมันเอาแต่หัวเราะกันทั้งกลุ่ม
“ แล้วไอ้นี่มันเป็นบ้าอะไรอีกวะ ทำหน้านิ่งๆ..” โอมเหลือบมองตุลย์ที่ทำเสียงเหอะเมื่อเพื่อนทักแต่มือก็ยังกดยิกๆไม่หยุด
“ มึงคิดว่าไงล่ะ นอกจากทะเลาะกับไอ้ก้อง ไอ้คู่นี้ก็แม่งทะเลาะกันยิ่งกว่าผัวเมีย “ วินหัวเราะเยาะ
“ พอดีกูไม่เอามันว่ะ...” ตุลย์พูดเสียงนิ่งๆ
“ แหมทำเป็นพูด..กูจะรอดูนะไอ้ตุลย์มึงจะทนได้อีกกี่วัน “
“ กูไม่ได้เป็นอะไรกับมันซักหน่อย..เหอะ..” ตุลย์เลิกคิ้วแล้วหันไปสนใจโทรศัพท์มือถือของตัวเองอีกรอบ
“ อ้อคร๊าบบบ ไม่เป็นอะไรกันหรอก ไอ้เหี้ยก้องหวงมึงยิ่งกว่าเมียมันอีก “
“ เรื่องของมันซิ..ป่านนี้มันไปรับเมียมันโน้นกูใช่ประเด็นมั้ย เหอะ..” ตุลย์พูดกระแนะกระแหน่จนพวกเพื่อนๆต้องยอมสยบเพราะไงๆก็รู้กันอยู่ว่าคู่นี้มันแปลกๆแต่ปัญหาที่ไม่เคลียร์คือต่างคนต่างมีแฟน แต่ถ้าอยู่ด้วยกันเมื่อไหร่ละก็โลกส่วนตัวก็คลุมปั๊บ
โอมส่ายหัวเบาๆแล้วยกโทรศัพท์ของอินขึ้นมาสำรวจทันที แค่ไม่นานที่วากับเพื่อนอีกสองสามคนจะเดินเข้ามารวมกลุ่มและหนึ่งในนั้นก็มีก้องด้วย
“ เฮ้ยย..คืนนี้ไปเที่ยวกันป่ะวะ..” บิ๊กเป็นคนพูดขึ้นแล้วผลตอบรับคือการโห่ร้องด้วยความถูกใจของเพื่อน
“ ฉลองๆให้ไอ้โอมมันหน่อย...”
“ ฉลองเหี้ยไร...”
“ แหม..ได้เมียทั้งทีเอาเมียมึงมาด้วยนะครับโอม..กูอยากเห็นชัดๆซักทีว่ะ ฮ่าๆๆๆ...”
“ มึงจะได้หลอกแต๊ะอั้งซักทีล่ะซิไอ้เหี้ยก้อง “ วินผลักหัวไอ้คนข้างๆอย่างหมั่นไส้
“ ที่พูดนี่ถามกูมั้ย..ตกลงกันเสร็จก็ช่วยถามความเห็นกูด้วยซิวะ..” โอมหัวเราะในลำคอ
“ ดีจริ๊ง ไอ้โอมมีเมียก็ฉลอง..” วายกยิ้มแปลกๆไปทางเพื่อนรัก
“ งั้นก็เอาเมียมึงมาด้วยซิครับไอ้วา..ของมึงกับของกูตัวติดกันยิ่งกว่าปาต๋องโก๋อีกนะ..” โอมเหยียดยิ้ม
“ ไรวะไอ้วา..มึงแอบไปมีอีกแล้วเหรอวะแล้วน้องฟ้ามึงอยู่ไหน..”
“ เฮ้อออออ...” วาถอนใจออกมาทันทีที่โดนเพื่อนรุมจนได้ ขืนเอาไอ้นัดไปด้วยมีหวังตีกันกลางผับแน่ๆ
...........................................................................................
“ เฮ้ย ไอ้โอมมันมารับใช่มั้ย..” นัดที่นั่งรอเป็นเพื่อนถามขึ้น แต่อินก็ได้แต่พยักหน้าเบาๆแล้วก้มลงเล่นโทรศัพท์มือถือในมือต่อ
“ มึงซื้อโทรศัพท์ใหม่แล้วเหรอวะ..” นัดขมวดคิ้วเพราะไม่ชิน
“ เปล่า..ของไอ้โอม..”
“ แหม..แลกกันใช้ “ นัดแขวะทันทีซึ่งเพื่อนก็เอาแต่อมยิ้มไปมาแบบนั้นแค่ไม่นานที่โอมเดินมาหยุดตรงหน้านัดเหลือบมองแล้วทำหน้าตึงใส่แต่โอมแค่ยักคิ้วให้เชิงเหนือกว่ายิ่งทำให้นัดกัดฟันแน่น
“ มาทำไมไม่เรียกวะ..” อินขัดก่อนที่นัดจะอาละวาดใส่เพราะยังแค้นไม่หาย
“ กลับกันเถอะ..” โอมพูด
“ เหอะ..อย่าได้ใจนะมึงเผลอเมื่อไหร่กูจะส่งถวายไอ้อินให้พี่กิจแน่ๆ..” นัดแสยะยิ้มแล้วทำหน้ากวนๆให้โอมที่มองมา อินได้แต่ยิ้มแหยะๆแล้วคว้าเป้ขึ้นพาดไหล่
“ เอ่อ..นัดกูไปแล้วนะ..” อินหันมาลาเพื่อนรัก
“ อืม..” นัดหยักหน้าให้ยิ้มๆเมื่อเพื่อนเดินออกไปตัวเองก็ลุกขึ้นเดินไปที่รถตัวเองบ้าง ปากอิ่มยกยิ้มอย่างร้ายกาจเมื่อเข้ามาในรถแล้วจัดการโทรออกหาสาวในสต็อกทันทีช่วงนี้ไอ้วามันหายๆไปจากสายตาพอดี แล้วนัดจะนิ่งเฉยอยู่เพื่ออะไรล่ะครับ..
“ เหอะ..ให้มึงจับได้ก็อย่ามาเรียกกูว่าไอ้นัดเลยเหอะ..”
“ อะไรนะ..ให้กูไปด้วยเหรอวะ..” อินตะโกนลั่นรถด้วยความตกใจ
“ อืม..”
“ จะดีเหรอวะ..เอ่อ..กูไม่ค่อยรู้จักเพื่อนมึงเลยนะนอกจากไอ้วา..” อินพูดแผ่วเบา
“ ไม่เป็นไรหรอกน่า อยู่กับกูเนี่ยแหละจะกลัวอะไรวะพวกมันแซวมามึงก็แค่ด่ากลับ..”
“ บ้าเหรอกูไม่ใช่ไอ้นัด..” อินบ่นพึมพำแล้วยกแขนขึ้นกอดอก
“ หึๆๆ....”
“ แล้วทำไมพวกนั้นถึงจะให้มึงพากูไปวะ..” อินถามด้วยความแปลกใจ
“ หึ..มันก็แค่หาเรื่องแดกเหล้ามึงอย่าสนเลย..” โอมหันมายักคิ้วให้แล้วขับรถกลับหอก่อน จะเข้าไปสมทบกับเพื่อนอีกทีก็ช่วงดึกๆพรุ่งนี้ก็วันหยุดพอดีเลยอยู่ดึกได้
“ เออ ไอ้อิน..ปิดเทอมเราไปเที่ยวกันเหอะ..”
“ เที่ยว?..” อินหันมาทำตาโต
“ อืม..ก็ที่กูถามมึงวันก่อนไง ไปสองคนพอ..”
“ บ้าเหรอ..เที่ยวก็ต้องไปหลายคนซิ..”
“ ไม่เอา..กูอยากไปกับมึงสองคน “ โอมแสยะยิ้มไม่ได้หันไปมองอินที่กลั้นยิ้มจนหุบไม่อยู่แล้ว หลังจากพาอินกลับมาหอแล้วอยู่ที่นั่นจนถึงเวลานัดโอมถึงจะพาอินออกไปด้วยไม่อยากปล่อยให้อยู่คนเดียวมันก็เหตุผลหนึ่งส่วนอีกเหตุผลหลักๆคือโดนบังคับให้พาไป อินกรอกตามองบรรยากาศด้านในในขณะที่เดินตามหลังของโอมไปที่โต๊ะของกลุ่มเพื่อนที่ตอนนี้อยู่กันครบแล้ว เสียงเพลงที่เปิดดังจนแสบหูซึ่งอินไม่เคยจะเข้ามาซักครั้งนอกจากแค่ร้านเหล้าของรุ่นพี่ที่สนิท สถานที่ที่เป็นเหมือนอโคจรแบบนี้เขาไม่เคยมา
“ เฮ้ยนั่งๆๆ...” พวกทีโห่ทันทีที่เห็นอินเข้ามาทำเอาร่างบางหน้าแดงด้วยความเขินอายประสมกับประหม่าเล็กน้อย โอมดึงมืออินให้นั่งลงข้างๆแล้วสั่งเครื่องดื่มอ่อนๆให้แฟนตัวเองไป ส่วนเขาเพื่อนมันชงเหล้าส่งให้เสร็จสับโดยไม่ต้องสั่ง
“ เห็นตรงๆแล้วน่ารักโคตรๆเลยนะนั่น..ไปหามาจากไหนวะไอ้โอม..” ก้องหยอดทันทีที่สำรวจทั้งหน้าตาท่าทางของแฟนเพื่อนเรียบร้อย
“ เพื่อนมันเหอะ..” ไอ้วาแทรกทันที
“ โหยยยยย กูอยากมีเพื่อนแบบนี้บ้างอิจฉาโว้ยยย..” ทีหัวเราะขำๆ
“ ไปจัดการเมียมึงก่อนดีมั้ย..” ก้องตบหัวเพื่อนแรงๆ
“ แหมไอ้ก้อง..ตบจริงกับหัวกูเนี่ย..”
“ บ้ากันพอรึยังพวกมึง..” ตุลย์ที่นั่งอยู่ข้างๆก้องถอนใจออกมาแล้วยกแก้วเหล้าขึ้นกลอกเข้าปาก
“ อารมณ์เสียเหรอคนสวย..เฮ้ยไอ้ก้องเคลียร์กับเมียมึงก่อนมาด้วยนะ ฮ่าๆๆๆๆ “ เพื่อนคนอื่นแซวเสียงดังจนเพื่อนในกลุ่มหัวเราะใส่
“ สัส..กูไม่เอากับมัน..” ตุลย์ทำหน้ารำคาญเต็มทน
“ นึกว่ากูพิศวาสมึงเหรอครับไอ้ตุลย์ แหมไม่ต้องมาทำรังเกียจ หึๆๆ..เดี๋ยวก็จัดลิ้นให้ซักรอบดีมั้ย...” ประโยคสุดท้ายเหมือนจะกระซิบกันแค่สองคน
“ เหอะ..เอาไปเกี่ยวกับเมียมึงเหอะ..”ตุลย์ทำหน้าเซ็งใส่ ยิ่งก้องยกแขนขึ้นมาโอบเอวโดยที่เพื่อนไม่ทันสังเกตยิ่งทำให้ตุลย์ถอนใจออกมาเซ็งๆโดยไม่รู้ว่าอินที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามน่ะเห็นเต็มๆเลยล่ะ
“ จะไปไหนวะ..” ก้องถามเมื่อตุลย์ขยับลุกขึ้น
“ ไปห้องน้ำ...” เสียงหวานเอ่ยนิ่งๆแล้วเดินออกไปจากโต๊ะ ก้องเองก็ไม่ได้สนใจอะไรนักหรอก
ตุลย์เดินไปทางห้องน้ำแล้วหยุดสูบบุหรี่ตรงทางเดิน ไม่ได้เข้าไปเหมือนที่พูดกับเพื่อนแต่แค่ไม่อยากอยู่ในกลุ่มนั้นมากไป เขาแค่ไม่อยากอยู่ข้างไอ้ก้องมากไปก็เท่านั้น
“ อ๊ะ..” แรงดึงทำให้ตุลย์ถึงกับชะงักหันไปมอง ตากลมเบิกกว้างเมื่อเห็นคนแปลกหน้าที่พึ่งเจอไป
“ เจอกันอีกแล้วนะ..” เสียงทุ้มเอ่ยเสียงนิ่งๆ ตุลย์กระชากแขนเรียวที่ถูกกอบกุม
“ กูไม่อยากเจอหน้ามึงว่ะ..” ตุลย์เบ้หน้าแล้วดูดบุหรี่ที่ถืออยู่
“ บังเอิญนะว่ามั้ย...”
“..............”
“ ความบังเอิญนี่มันน่ากลัวจริงๆ หึๆๆ..”
“ หึ..แล้วยังไงวะ มึงคิดว่ากูสนเหรอ อย่างมึงน่ะไม่อยู่ในสายตากูหรอก “
“ หยิ่งจริงนะคนเรา..”
“ ไปให้ไกลกูได้มั้ย..” ตุลย์หันไปพูดตรงๆเสียงออกจะรำคาญแต่พอปะทะหน้ากันตรงๆ ใบหน้าที่หล่อเหลาถึงแม้จะมีรอยถูกทำร้ายอยู่บ้างทำเอาร่างบางต้องหลบตาไปอีกด้าน คงเพราะเมื่อวานจูบกันล่ะมั้ง
ตุลย์กลืนน้ำลายฝืดคอเมื่อคนร่างสูงเดินเบียดกายเข้ามาจนแผ่นหลังชนกับผนังเย็นเฉียบ ใบหน้าคมก้มลงอยู่ในระดับเดียวกันจนสัมผัสลมหายใจ
“ มึงเป็นแฟนกับไอ้ก้องล่ะซิ..”
“ พูดเรื่องอะไร..”
“ หึๆๆ..แล้วไอ้ที่นั่งกอดกันแบบนั้นเขาเรียกว่าเพื่อนเหรอ..”
“ เรื่องของกูเหอะ..มึงออกไปจากกูได้แล้ว!..อึก..” ตุลย์ยกมือขึ้นผลักอกอีกฝ่ายแต่เหมือนคนที่ร่างใหญ่กว่าจะจับข้อมือของตุลย์มาบีบไว้แล้วกดมันกับผนังตรึงจนตุลย์ตาโต
“ สงสัยเราคงต้องคุยกันอีกยาวเลยว่ะ..” ตาคมเหลือบลงมองริมฝีปากที่เมื่อวานยังติดใจไม่หาย
“ ใครอยากคุยกับมึงห๊ะ...” ตุลย์หอบหายใจแต่กลับชะงักเมื่อคนตรงหน้าแสยะยิ้มแล้วเปลี่ยนเป็นโอบเอวบางลากเข้าไปในห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกลจากที่ยืนอยู่ ตุลย์ทุบคนที่แทบอุ้มเขาขึ้นอยู่รอมร่อพลางตะโกนด่าใส่
“ ปล่อยกู..อึก..มึงจะพากูไปไหน!!..”
พลั่ก
ปัง..
ตุลย์โดนเหวี่ยงเข้าไปในห้องน้ำแล้วตามด้วยร่างสูงที่เข้ามาพร้อมกับปิดประตูอย่างแรง จนตุลย์เบิกตากว้างไม่ทันโต้แย้งร่างบางก็ถูกดึงเข้ามาในอ้อมแขน ปากหยักกดเข้าบดขยี้ทันทีโดยที่ตุลย์ไม่ทันเอ่ยปากห้าม
“ อื้อออ...” ตุลย์ครางในลำคอด้วยความอึดอัด มือบางทุบลงบนไหล่กว้างปากอิ่มที่ถูกบดเบียดรุนแรงพยายามเม้มปากแม้บางที่อีกคนพยายามจะสอดลิ้นเข้าไปก็ตาม
“ หึๆ..อ้าปากเถอะน่าจูบกันแบบนี้มันจะไปสนุกได้ยังไง..” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นติดริมฝีปากพร้อมทั้งดูดกลีบปากล่างอย่างหยอกล้อ ตุลย์พยามเบือนหน้าหนีแต่มือหนากลับบีบกรามดึงให้ใบหน้าหวานหันมา
“ กูเองก็ไม่อยากทำแบบนี้หรอก แต่เพราะผัวมึงมันเหี้ยใส่กูก่อนนะ..”
“ มันไม่ใช่ผัวกูไอ้เวร!!..ถ้าอยากแก้แค้นมันก็ไปหาเมียมันโน้น..” ตุลย์หอบหายใจจ้องอีกฝ่ายอย่างแข็งกร้าวอีกครั้ง
“ หึๆๆ...มึงคิดว่ากูไม่มีตางั้นซิ..หรือว่าพวกมึงเล่นเซ็กส์เฟรนกันอยู่วะท่าจะสนุก ให้กูเล่นด้วยซิ..”
“ หึๆๆ..มึงยังไม่เข็ดอีกเหรอวะ “
“............”
“ เจอตีนไอ้โอมไป มึงยังไม่เข็ดล่ะซิ..นั่นซินะหาเองไม่ได้ชอบเป็นชู้เมียชาวบ้าน หน้าตามึงก็หล่อนะไม่น่าคิดสั้นเลยว่าม่ะ..” ตุลย์หัวเราะในลำคออย่างสมเพช
“ เออ..กูไม่เข็ดแต่คราวนี้ มันไม่มีทางซ้ำรอยแน่ๆ..”
“ พูดเหี้ยอะไร..” ตุลย์ตวัดตามามองไอ้คนที่เงียบไปแล้วช่วงแรกแต่กลับพูดเยาะเย้ยอีกครั้ง
“ มึงพูดซะขนาดนี้ ยอมรับแล้วล่ะซิว่ามึงเป็นเมียไอ้ก้อง..”
“ มึงหยุดพูดเรื่องนี้ซักที..กูจะบอกอีกครั้งว่ากูไม่ได้เป็นอะไรกับมัน..”
“ ไม่เป็นไรว่ะ..กูพิสูจน์เองได้..” ปากหยักกระตุกยิ้ม ตุลย์รีบผลักอีกฝ่ายออกไปแล้วรีบเปิดประตูห้องน้ำแต่มันก็ช้าตรงที่มือหนาจับร่างเขาเข้ามากอดอีกมือก็ปิดประตูอีกครั้ง
“ ปล่อย กูไม่เล่นนะ อื้ออ...” ตุลย์ขมวดคิ้วบีบไหล่คนตัวสูงที่เอาแต่ใจก้มลงมาจูบเขาอีกหน แต่คราวนี้มันไม่ได้รุนแรงถึงขนาดชิงห้วงลมหายใจ มือหนาเลื่อนไปขยุ้มบนผมสีทองที่กัดซะแสบตา ความรู้สึกร้อนชื้นจากลิ้นอุ่นมันเกี่ยวไปมากับลิ้นของตุลย์ที่พยายามหลีกเลี่ยง ตอนนี้มันคงหมดหนทางจะต่อต้านรสชาติที่เขาเจอมาเมื่อวานมันกำลังหวนกลับมาในความรู้สึกอีกครั้ง
