คุณพ่อจอมมารกับลูกสาวกำมะลอ : EP 1 กำเนิดจอมมาร
Episode 1 กำเนิดจอมมาร
ในที่สุดค่ำคืนนี้ก็มาถึง... คำคืนที่ปีศาจหลายตนแสนจะรอคอยการขึ้นครองราชย์ของราชาปีศาจองค์ใหม่แทนราชาองค์เก่าที่สิ้นประชนม์ไปเมื่อไม่กี่เดือนด้วยการสังหารของนางฟ้าบนสวรรค์
"ท่านแม่... ข้าไม่อยากเป็นราชาแทนที่ท่านพ่อ ข้ากลัว... ข้ากลัวว่าข้าจะทำให้ทุกคนมีความสุขไม่ได้ดีเท่ากับท่านพ่อ" เสียงทุ้มเข้มของเด็กหนุ่มเอ่ยด้วยความเป็นกังวล ร่างเล็กสั่นเทาในอ้อมอกของพระมารดา เมื่อสอดส่องนัยน์ตาสีแดงฉานไปยังด้านล่างปราสาทก็พบกับเหล่าปีศาจหลากหลายกว่าล้านชีวิต บางตัวมีรูปร่างที่น่าเกียจน่ากลัว บางตัวก็มีรูปร่างที่ดูดีแกร่งกล่า แต่แววตาและบุคคลิกนั้นสุดแสนจะน่าเกรงขาม ปีศาจทุกตัวนั้นล้วนน่ากลัวเกินกว่าที่เด็กตัวเล็กๆจะรับไหว...
"ซานเดอร์ เจ้าต้องเข้มแข็มขึ้น อย่าได้กลัวหรือกังวลอะไรใดๆเลย ทุกคนต่างต้องยินดีกับการขึ้นครองราชย์ครั้งใหม่ของเจ้าแน่นอน" เสียงหวานใสเอ่ยด้วยท่าทางที่จะแสนดี และคำพูดของนางเริ่มผิดแปลกไปจากเดิมเมื่อได้รับรู้สถานะการณ์ตอนนี้ว่าลูกชายตัวน้อยของนางจะได้กลายเป็นราชาที่ปกครองปีศาจนับล้านชีวิตในอีกไม่ช้า
"แต่ข้า..."
"ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นซานเดอร์ ดูสิ... เหล่าปีศาจมากมายกำลังเฝ้ามองเจ้าอยู่ด้านล่าง แววตาของพวกเขาทั้งหลายต่างเชื่อมั่นว่าเจ้าจะสามารถดูแลและปกครองพวกเขาได้"
"ในที่สุด ณ เวลานี้ก็มาถึง... เวลาแห่งการเริ่มต้นครั้งใหม่ของเผ่าพันธุ์ปีศาจอย่างพวกเรา" เสียงทุ้มเข้มของใครบางคนเอ่ย ไม่ใช่ใครที่ไหน เขาเป็นข้ารับใช้ปีศาจคนสนิทของราชาองค์เก่าที่ราชาองค์เก่าให้ความไว้วางใจมากที่สุด และวินาทีสุดท้ายก่อนที่เขาจะสิ้นโลกไป เขาได้ฝากฝังให้ข้ารับใช้คนสนิทนี้ดำเนินพิธีแต่งตั้งลูกชายเชื้อสายปีศาจเพียงคนเดียวของเขาให้เป็นราชาองค์ต่อไป
"ซานเดอร์ พระโอรสเพียงคนเดียวที่สืบเชื้อสายเลือดของท่านซีค่อน ต่อไปนี้จะได้ขึ้นครองราชย์เป็นพระราชาของเหล่าปีศาจตนต่อไป" เสียงทุ้มเข้มของข้ารับใช้คนสนิทของราชาองค์เก่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่น่าเกรงขาม ไม่ใช่แค่น้ำเสียงเท่านั้น แม้แต่หน้าตาและบุคคลิกของเขาก็ล้วนน่าเกรงขามไปหมด
เขาที่เป็นแบบนั้นมันทำให้ราชาองค์น้อยอย่างซานเดอร์ที่มีอายุเพียงเจ็ดขวบหวาดกลัวได้ไม่น้อย
"อย่ากลัวข้าไปเลยท่านซานเดอร์ นับตั้งแต่ต่อจากนี้ไป ข้าจะอุทิศตนรับใช้ท่านไปจนตราบชีวิตของข้าจบสิ้น" เสียงทุ้มเข้มของข้ารับใช้คนสนิทเอ่ยก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้าราชาองค์น้อย และเสียงโห่ร้องของประชาชนจากทางด้านล่างปราสาทก็เอ่ยดังขึ้นด้วยความยินดี
"ต่อไปนี้ข้าขอฝากอาณาจักรแห่งนี้ไว้กับเจ้าด้วยซานเดอร์ เจ้าจะต้องเป็นราชาที่สมบูรณ์แบบอย่างท่านพ่อได้แน่นอน ข้ามั่นใจ... ราชาตัวน้อยของข้า" เสียงหวานใสของพระมารดาเอ่ยก่อนจะยิ้มบางๆให้กับลูกชายตัวน้อยของตัวเองด้วยความปลื้มปิติยินดี นิ้วเรียวยาวของเธอค่อยๆหยิบมงกุฏของพระราชาองค์เก่าขึ้นมาก่อนจะสวมใส่ให้กับลูกชายสุดที่รักของตัวเอง
"ท่านแม่... ข้าจะไม่ทำให้ท่านต้องผิดหวังแน่นอน ข้าจะดูแลอาณาจักรแห่งนี้ และปกป้องท่านแม่แทนท่านพ่อให้ได้..." ซานเดอร์เอ่ยขึ้นอย่างมั่นใจ ก่อนจะมองประชาชนจากทางด้านล่างปราสาทด้วยความเชื่อมั่น เขาจะไม่ทำให้ใครสักคนต้องผิดหวังกับการเป็นราชาของเขาแน่นอน...
ไม่มีวัน...
"ราชาคนใหม่แห่งอาณาจักรปีศาจได้ถือกำเนิดขึ้นอีกครั้งแล้ว!!! ทรงพระเจริญ!!!"
"ทรงพระเจริญท่านซานเดอร์!!!"
"ทรงพระเจริญ!!!"
สิบปีต่อมา...
"ท่านแม่ ถ้าท่านยังยืนตากฝนอยู่แบบนี้จะไม่สบายเอาได้นะครับ" เสียงทุ้มเข้มเอ่ยดังขึ้นก่อนจะยืนกลางร่มให้กับพระมารดาของตัวเองที่เนื้อตัวเปียกปอนไปด้วยน้ำฝน
เวลาผ่านไปหลายปี พระมารดาของราชาแห่งอาณาจักรปีศาจก็ยังคงมีรูปร่างและอายุที่กระพันธ์เหมือนเดิมไม่แปรเปลี่ยน ไม่แม้แต่มีความแก่ที่เลอะเลือนอยู่บนใบหน้าและร่างกาย เว้นแต่อายุที่เริ่มมากขึ้น และสภาพร่างกายภายในที่เริ่มสึกหลอไปเรื่อยๆ
ถึงแม้ปีศาจมีอายุยืนได้หลายร้อยปี แต่ความชราภายในร่างกายก็ยังคงเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ยกเว้นรูปลักษณ์ที่ยังเหมือนเดิม ไม่ผิดแปลกหรือแก่ลงเรื่อยๆเหมือนกับเผ่าพันธ์มนุษย์ที่แสนจะอ่อนแอ อายุไม่ยืน และแก่ตายด้วยความชราภาพ
"ไม่สบายงั้นหรอ... ข้าไม่สบายมานานแค่ไหนแล้วกันนะ" เสียงหวานใสเอ่ยก่อนจะยิ้มบางๆ แววตาของเธอเอ่อคลอไปด้วยน้ำตา เมื่อเธอหันไปมองหลุมศพของราชาองค์เก่าทีไร น้ำตาของเธอมักจะรินไหลด้วยความเศร้าโศรกทุกครั้ง และวันนี้ก็ยังเป็นวันสิ้นพระชนม์ครบสิบปีของราชาองค์เก่า ซีคอน พระมารดาของ ซานเดอร์
"ท่านแม่... ข้ารู้ว่าท่านเศร้าเสียใจกับการจากลาของท่านพ่อมากที่สุด... แต่ข้าอยากให้ท่านแม่มีความสุขมั่ง อยากให้ท่านแม่ยิ้มออกมาด้วยใจจริงๆ"
"ข้ามีความสุขไม่ได้ถ้าข้าไม่มีซีคอน ฮึก..." พระมารดาเอ่ยก่อนจะล้มนั่งลงไปกองกับพื้นด้วยความเศร้าสลด พระราชโอรสอย่างซานเดอร์ก็ได้แต่มองพราะมารดาของตัวเองอย่างทำอะไรไม่ได้
"นั่นไง ราชินีปีศาจที่เขาล่ำลือกัน!!!" เสียงทุ้มเข้มของใครบางคนเอ่ยดังขึ้นก่อนจะปรากฏตัวออกมาจากป่าพร้อมกับใครหลายๆคน ในมือของพวกเขามีทั้งดาบและโล่ ดูไปดูมาน่าจะเป็นเผ่าพันธุ์มนุษย์ และเหมือนพวกเขาจะยกกองทัพเข้ามาในอาณาเขตของเผ่าพันธุ์ปีศาจที่ลายล้อมไปด้วยต้นไม้หลากหลายชนิด
"ท่านแม่! พวกมนุษย์!" ซานเดอร์เอ่ยด้วยความตกใจก่อนจะพยายามจับพระมารดาตัวเองให้ลุกขึ้นเพื่อหนีให้พ้นจากตรงนี้...
พวกมนุษย์มีกำลังมากเกินกว่าที่ซานเดอร์จะสู้ไหว แถมตอนนี้เขายังอยู่กับพระมารดาของเขาสองคน... สถานที่หลุมศพของราชาองค์เก่าเป็นที่สงบและเงียบนิ่งเต็มไปด้วยต้นไม้หลากหลายชนิด และยังเป็นที่โล่งแจ้ง อีกทั้งพระมารดายังไม่ให้ใครเข้ามาเหยียบย่ำในที่แห่งนี้ว้นแต่คนในครอบครัว ที่แห่งนี้จึงไม่มีแม้แต่องครักษ์หรือทหารประจำการ
"ราชินีปีศาจปรากฏตัวแล้ว พวกเรา กำจัดมัน!!!"
ปิ้วววววว
ปึก
"อึก... ซานเดอร์... แม่...ขอโทษ" พระมารดาของซานเดอร์ล้มลงไปกองที่พื้นเมื่อจู่ๆลูกศรอาบยาพิษที่ใช้สำหรับกำจัดปีศาจได้ถูกยิงเข้ามาที่กลางอกของพระมารดา ทำให้เธอแทบจะสิ้นลมหายใจในวินาทีนั้น...
"ท่านแม่!!!" ซานเดอร์ร้องเรียกพระมารดาของตัวเองก่อนจะโอบกอดเธอไว้ในอ้อมกอด
"ซานเดอร์...รีบหนีไป อย่าให้พวกมนุษ์ได้ทำร้ายเจ้าได้... เจ้าต้องหนีไป" เสียงหวานใสเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วงลูกชายของตัวเองอย่างสุดซึ้ง
"ไม่! ข้าไม่ไป ถ้าท่านแม่ไม่ไปด้วย ข้าก็ไม่ไป"
"ไม่ได้... เจ้าต้องหนีไปและเจ้าต้องทิ้งแม่ไว้ตรงนี้... ข้าโดนลูกศรอาบยาพิษที่ใช้กำจัดปีศาจของพวกมนุษย์ อีกไม่กี่วินาทีข้าก็ต้องสิ้นพระชนม์"
"ไม่ ท่านแม่... ข้าไม่มีวันให้ท่านได้ตายแน่นอน ไม่ว่ายังไงข้าก็จะช่วยท่านให้ได้!"
"ทิ้งข้าไว้ที่นี่ซะซานเดอร์... เจ้าต้องหนีไป ถึงแม้ข้าจะตายไป ข้ากับท่านพ่อของเจ้าก็ยังคงเฝ้ามองเจ้าจากที่ไหนสักแห่ง พวกเราจะอยู่ในใจของเจ้าเสมอ"
"ท่านแม่ อย่าทิ้งข้าไป ไม่นะ ท่านแม่!"
"ซานเดอร์... จงใช้ชีวิตอย่างที่อยากจะเป็น แม่รักเจ้ามาก ลูกรักของแม่" พระมารดาเอ่ยทิ้งท้ายก่อนจะยิ้มบางๆให้กับลูกชายของตน จากนั้นเธอก็ได้สิ้นลมหายใจ
"ท่านแม่!!!" เด็กหนุ่มเรียกร้องแม่ของตัวเองที่หลับไม่ได้สติในอ้อมกอด ไม่ว่าจะสะกิดเขย่าเธอเท่าไหร่ เธอก็ไม่ฟื้นหรือแม้แต่ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
"........"
"ท่านแม่!!!!!!!"
ความคิดเห็นทั้งหมด ()
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น