S1:E6 “ก็มันโคตรน่ารัก”
ผ่านไป 1 อาทิตย์...
วันจันทร์ที่ 6 สิงหาคม 2561
เวลา 06:30 น.
#SkyPart
กริ๊งงงงงงงง...
“อื้อออ...” เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ดังขึ้นมามันทำให้ผมค่อยๆรู้สึกตัวลืมตาตื่น พอเลื่อนมือไปหยิบมันมาปิดเสียงน่ารำคาญเสร็จแล้วผมถึงได้ลุกขึ้นมานั่งหลับตา...คิดๆดูแล้วผมก็นอนบนที่นอนนี้มาได้อาทิตย์กว่าๆแล้ว เมื่ออาทิตย์ที่ผ่านมาก็มีกิจกรรมแน่นจนผมรู้สึกเพลีย
วันที่ 31-1 ก็ปฐมนิเทศหอพัก+ตรวจร่างกาย รับบัตรนักศึกษาและเอกสารที่ใช้ในการลงทะเบียนเรียน
วันที่ 2-3 ปฐมนิเทศคณะ พบอาจารย์ที่ปรึกษา+วางแผนการเรียน
วันที่ 4-5 วันแห่งความวุ่นวาย ต้องสมัครเน็ตเร็วๆหาร้านเน็ตดีๆเพราะต้องจดทะเบียนรายวิชาและชำระเงินออนไลน์ ถ้าใช้เน็ตหอคงไม่รอด...แต่ผมก็ผ่านมาได้แล้วครับ
เฮ้อออ....
‘ไปไหนวะ...’ พอลืมตาขึ้นหันไปมองเตียงข้างๆที่ปกติมันจะมีคนนอนหลับอยู่ ซึ่งไม่บอกก็รู้ว่ามันเป็นใคร...แต่ผมกลับไม่เห็นมันอยู่บนเตียงในเช้านี้...
หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมาเฟียร์มันก็เริ่มคุยกับผมนะครับ แต่ส่วนมากมันจะเงียบ ไม่ค่อยพูดอะไรออกมา...แต่ถ้าได้พูดออกมามันก็จะบ่นใส่ผมตลอด คิดว่าเป็นพ่อผมเหรอถึงได้ห้ามนู่นห้ามนี่
ถึงบางทีจะชอบทำตัวทะลึ่งๆใส่ผมก็เถอะ
ผมไม่ชอบเลยครับ...
มันชอบทำให้ผมหน้าแดง ใจสั่นจนทำตัวไม่เป็นปกติ หรือเรียกง่ายๆคือประหม่านั่นแหละ
ผมคิดว่าสักวันผมคงได้ช็อกตายเพราะใบหน้าหล่อๆกับหุ่นน่าดึงดูดของมันแน่ๆ
‘ทำไมผมถึงเขินผู้ชายวะ...อย่าบอกนะว่าผม...’
‘เพ้อเจ้อกาย...’ ผมเถียงกับตัวเองคนเดียวก่อนจะลุกขึ้นยืดเส้นยืดสาย
“ไปไหนของมันวะ...หรือว่ามันมีเรียนตอนเช้า...” ผมบ่นออกมาก่อนจะเดินไปดูที่ห้องเล็กก็เห็นถุงโจ๊กวางไว้อยู่สองถุง เดินไปหยิบขึ้นมาดูถึงได้รู้ว่าเป็นโจ๊กไข่
‘ไปไหนนะ...’ ไม่เห็นมันเลยครับ ห้องน้ำก็ไม่ได้ปิดไว้แสดงว่าไม่มีใครเข้า...เหลือที่เดียวที่ผมคิดได้ ก็มีแค่ที่เดียวที่มันชอบออกไปยืนเกือบทุกเช้า นั่นก็คือระเบียงตากผ้า...และก็เห็นมันจริงๆครับ ตอนนี้ไอ้คนตัวสูงมันยืนใส่แค่กางเกงบ็อกเซอร์ยืนสูบบุหรี่อยู่ มันเองก็หันมาขมวดคิ้วมองผม
ฟู่ว...
“เราบอกนายหลายรอบแล้วนะว่าอย่าสูบบุหรี่ในหอ...”
“…” พอเห็นผมบ่นมันก็หันหน้าหนีทันทีเลยครับ เข้าใจว่าระเบียงของตึกนี้แต่ละห้องมันเป็นที่ลับตาคน ข้างหลังก็เป็นป่า...แต่ในกฎเขาก็บอกอยู่ว่าห้ามสูบบุหรี่
“ไปอาบน้ำไป จะได้มากินข้าวพร้อมกัน...วันนี้กูมีเรียนเช้า” มันพูดบอกโดยไม่หันมามอง แต่ก็ยังดีที่มันยอมขยี้บุหรี่ที่เหลือแล้วก็โยนทิ้งลงไปในคลองด้านล่าง ผมเห็นก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้อง
..
..
#FearPart
พอคนตัวเล็กมันเดินกลับเข้าไปในห้องผมถึงได้หันไปมองที่ประตู ก่อนจะหายใจเข้าไปในปอดลึกๆแม่งจะรู้ตัวไหมว่าที่ผมต้องสูบก็เพราะว่ามันคนเดียว...
ตัวแม่งจะหอมไปไหนวะ (แอบแต๊ะอั๋งโดยการดึงเข้ามากอด...)
ท่าทางก็เหมือนเด็ก...ผมอยากลองหลอกเด็กมันดูสักครั้งจังเลยครับ (อย่าทำน้องงงงง...)
Rrrrrrrr
ยืนมองตัวเหี้ยที่กำลังลอยตุ๊บป่องๆอยู่ในคลองสักพัก โทรศัพท์ของผมที่วางไว้บนตะกร้าตากผ้ามันก็ดังขึ้นมา
“หวัดดีครับเฮีย...”
(เป็นไงมึง? ได้ที่เรียนดีๆแล้วใช่ไหม)
“ใครบอกเฮียเหรอครับ?”
(ก็เมื่อวานโทรไปคุยกับไอ้บอล มันก็เลยบอก...แม่งติดกันหมดเลยลูกศิษย์กู...)
“อ๋อครับ...พักนี้ผมก็ยุ่งๆเลยไม่ค่อยได้ไปร้านเฮียเลยครับ” ร้านที่ว่าก็คืออู่ซ้อมขนาดใหญ่ของเฮียเกียร์ครับ ตอนอยู่โรงเรียนเก่าผมก็ชอบไปนั่งกินเหล้าแต่งรถอยู่บ่อยๆรู้จักกันมานานแล้วครับเพราะผมชอบไปซ่อมรถแต่งรถเป็นประจำ สุดท้ายแม่งก็สนิทกันเลย
(เออไม่เป็นไร...ไว้ว่างๆก็มาเยี่ยมกูบ้าง)
“ครับเฮีย...”
(เออไอ้เฟียร์ มึงเรียนที่ไหนนะ?)
“มหาลัย V ครับ เฮียมีไรรึเปล่า?”
(เปล่าๆเรียนที่เดียวกับน้องกูเลย)
“อ๋อครับ...” เฮียมีน้องด้วยเหรอวะทำไมผมไม่เคยรู้มาก่อนเลย
(เออๆแค่นี้แหละ กูไปดูรถให้ลูกค้าก่อน)
“ครับๆไว้เจอกันครับ...” พูดจบผมก็กดวางสาย พอดูเวลาในโทรศัพท์ ตอนนี้มันก็เป็นเวลา 7 โมงละ วันนี้ผมมีเรียน 8 โมงครึ่งครับเลยต้องรีบตื่น เห็นคนตัวเล็กมันนอนหลับอยู่ผมก็ไม่อยากรบกวน...ถึงจะชอบเดินไปเสยผมมันขึ้น มองใบหน้าหวานๆของมันอยู่บ่อยๆก็เถอะ
‘สัส...’
‘นี่กูเป็นอะไรของกูวะ...’ ผมส่ายหัวให้กับการกระทำของตัวเองที่แอบทำมาได้เกือบหนึ่งอาทิตย์ละ ก็ดูมันสิครับ...ไม่ใส่แว่นละโคตรน่ารักเลย...
‘ไอสัสเฟียร์...’ ผมด่าตัวเองอีกครั้งก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง
กึก...
แต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นภาพตรงหน้าที่ไม่อยากเห็น ก็ไม่เชิงว่าไม่อยากเห็นหรอกนะครับ แต่มาเห็นตอนเช้าแบบนี้ละผมแม่งใจไม่ดีเลย
‘สัสเอ๊ย...’ ดูแผ่นหลังขาวๆวาวๆสิครับ แม่งผิวผู้หญิงหรือผิวผู้ชายวะ คนตัวเล็กตอนนี้มันกำลังยืนพันผ้าเช็ดตัวหันหลังให้ผมอยู่ตรงหน้าตู้เสื้อผ้า แม่งหาอะไรนานจังวะ ผิวขาวๆเนียนๆบนเรือนร่างที่กำลังเปียกน้ำอยู่เล็กน้อย มันทำให้ผมถึงกับสติเตลิดมองอยู่นานสองนาน
“นี่คิดจะยื่นอ่อยกูอีกนานไหม?” เสียงผมที่พูดออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่งๆก็ทำให้กายมันแอบสะดุ้งตกใจพร้อมกับหันมามอง แต่แม่งก็ยังทำตาเล็กๆมองมาที่ผมอีกนะครับ
สัส...เดี๋ยวกูทนไม่ไหวมึงจะรู้สึก...
“ขะ..ขอโทษ...” ขอโทษอีกละ...ขอโทษผมบ่อยฉิบหาย...
ผมได้แต่มองตามร่างของมันที่กำลังวิ่งเข้าห้องน้ำ ภาวนาให้ผ้ามันหลุดด้วยเถอะ
‘ใจกูบาปจังวะ...’ ทุกวันมันไม่เคยออกมาเปลี่ยนเสื้อผ้านอกห้องน้ำเลย แต่ทำไมวันนี้ถึงได้ออกมา และผมแม่งก็ได้เห็นด้วยนะ
“สัสเอ๊ย!” ได้แต่สบถคำหยาบออกมาเบาๆก่อนจะตั้งสติแล้วเดินเข้าไปรอที่ห้องกินข้าว เข้าไปผมก็ยังมองไปที่ประตูห้องน้ำอีกนะ
‘มึงทำให้กูมองผู้ชายเป็นผู้หญิงละแม่ง....’
Contact Me
twitter @heartfilia_emma
Page ไรท์เอ็ม
แท็ก #รักนี้เกิดที่หอใน
ลิงก์สั่งซื้ออยู่หน้าแนะนำข้างบน
(ราคา 252฿)
ความคิดเห็นทั้งหมด ()
กรุณาเข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น