- 9 -

ผมขมวดคิ้วงงๆนิดหน่อยเมื่อเลื่อนเฟสบุ๊คแล้วเห็นรูปเสื้อกาวน์ถูกทับด้วยเสื้อช๊อปสีน้ำเงินที่มีสัญลักษณ์ ‘เกียร์อาชา’ ซึ่งเป็นเกียร์ปี4.......แล้วพี่กัญจน์ไปได้มันมายังไง??

Meii Pavita : กรี๊ดดดด อิกัญจน์!! ของใครคะ??!!

Nutcha nutch : ไหนว่าอยู่เวรไง?

Ploy ploypetch : เดี๋ยวนี้เทิร์นเก้งหราจ้ะ?

Ton kla : อ่าวววววว พี่กัญจน์โดนเต๊าะเมื่อวาน วันนี้ไปเป็นสะใภ้วิศวะซะแล้ว

Tum tum : เดี๋ยวนี้เค้าฮิตไปเป็นสะใภ้วิศวะเหรอมึง กูต้องหาผัวมีเกียร์ด้วยมั้ย @Ton kla @Pratchaya worasatittrakul

Pratchaya worasatittrakul : กูจะรู้กับมึงมั้ย? แท๊กกูเพื่อ!? @Tum tum

Tum tum : กูเห็นว่ามึงไปเป็นเมียวิศวะแล้วนี่ คนเขารู้กันทั้งมอ @Pratchaya worasatittrakul

“เมียพ่องงสิ!!”

ผมหันหน้าไปตะโกนใส่ไอ้ตั้มทันที แม่งนั่งกินข้าวข้างกันแค่นี้ มึงจะพิมพ์คุยกันเพื่อ??

“อย่าเกรี้ยวกราดกลบเขินได้มั้ยล่ะคุณมาย”

ว่าพลางเอามือมาตบบ่าผมปุๆเหมือนไม่กลัวผมหันไปกัด

“เมื่อไหร่พวกมึงจะเข้าใจสักทีเนี่ย! ว่ากูกับพี่ไนท์ไม่ได้เป็..”

“มาย...”

ผมยังพูดไม่ทันขาดคำเพื่อนผู้หญิงที่นั่งทานข้าวข้างหลังก็สะกิดเรียกผมให้หันไปมอง ตอนนี้ผมกับสองกุมารมาหาอะไรทานที่โรงอาหารกลางในมอก่อนไปซ้อมละครซึ่งช่วงเวลาเย็นแบบนี้คนไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ เหมาะกับการโหวกเหวกโวยวายได้แบบไม่ต้องรักษาภาพลักษณ์

“ครับ?”

น่าจะเป็นรุ่นเดียวกัน แถมเธอยังยิ้มน่ารักซะด้วย ดูหน้าเขินๆแก้มแดงๆนั่นสิ...หึหึ แปลว่ากูก็ยังมีเสน่ห์ต่อเพศตรงข้ามอยู่สินะ

“พี่ไนท์มาหาน่ะ!”

ผมหุบยิ้มฉับมองตามมือของหล่อนไปทางมนุษย์หน้านิ่งที่เดินตรงมาทางนี้พร้อมกับฝูงวิศวะสายว๊ากเพื่อนเขา...แล้วคุณเธอจะเขินทำไมครับ!?...อ่อ! เป็นสาววาย?

“กริ้วๆๆ ไหนว่าไม่เป็นอะไรกันไง ทำไมมาหาบ่อยจังล่ะวะ?”

ไอ้ต้นกับไอ้ตั้มสะกิดแซวผมยิกๆ เล่นเอาซะกูเขินเลยสัส!

พรึ่บ หมับ ฟึ่บ

ผมลุกขึ้นยืน คว้ากระเป๋าสะพายข้างแล้วกระโดดออกมาจากเก้าอี้ทันที

“กูไปนะ!”

“เห้ย! ไปไหน?”

แล้วผมก็วิ่งทั่กๆออกมาทันทีโดยไม่ได้สนว่าสองเพื่อนรักจะทำหน้ายังไง รู้แค่ว่าตอนนี้ผมไม่อยากเจอหน้าไอ้พี่ไนท์เลยจริงๆ....แม่งชอบมาทำให้กูหวั่นไหว ทั้งหน้าหล่อๆและสายตาเจ้าเล่ห์นั่นอีก ไหนจะที่มัดบอกว่าเขาเคยชอบผู้ชายด้วย ...ผมยังอยากเก็บความซิงไว้นะครับ! ขืนถ้าผมเข้าใกล้เขามากๆ ผมเองนั่นแหละที่จะเป็นคนตกหลุมรักเขาไปซะก่อน...หมอมายใจบางนะครับ!

ตึกๆๆๆๆๆ

เสียงรองเท้าหลากหลายคู่ดังกระทบพื้นก้องทางเดิน ทำให้ผมรับรู้ได้ว่ากำลังถูกวิ่งตามจริงๆ จะตามกูมาทำม๊ายยย

“หมอมายยย หยู๊ดดดด”

ตึกๆๆๆๆๆๆ

ผมไม่หันไปมองและไม่ยอมหยุดง่ายๆ แถมยังวิ่งยึกยักสลับเป็นฟันปลา ลัดเลาะไปตามสวนหย่อมของมหาวิทยาลัย ซึ่งพวกพี่ว๊ากก็ไม่ถอดใจ วิ่งตามรอยเท้าผมมาแบบเป๊ะทุกองศา

“อย่าตามผมเลยคร้าบบบ”

ปล่อยกูไปเห๊อะ! แค่นี้ชีวิตสันโดษของกูก็แทบไม่เหลือแล้วครับบบ

โฮ่ง!

“เห้ยยยย!”

จู่ๆก็มีหมาที่เจ้าของจูงอยู่วิ่งมาทางนี้จนทำให้ผมตกใจและสะดุดล้มลงกับพื้นหญ้า รู้สึกเจ็บแปลบทันทีที่เข่าซ้ายและฝ่ามือทั้งสองข้าง

“ฮือออ เจ็บบบ”

ผมครางให้กับความซวยของตัวเอง เจ้าหมาโง่วว! แกทำให้ฉันดูแย่~

ทำไมชีวิตกูมันวุ่นวายแบบนี้ว้า? ต้องชวนหม่าม๊าไปทำบุญซะแล้ว!

“มาย!”

รู้ตัวอีกทีร่างทั้งร่างก็ถูกยกขึ้นอุ้มจนผมต้องรีบคว้าคอคนอุ้มมาเกี่ยวไว้อย่างกลัวตก...

“พะ พี่ไนท์?”

ผมชะงักไปทันทีเมื่อคนตัวสูงหน้าตาหล่อจัด กำลังส่งสายตาดุดันเย็นเยียบมาให้ผม ...ไม่อยากให้เขาทำหน้าแบบนี้เลย

“จะวิ่งทำไม!”

“...”

“...รังเกียจพี่มากเลยเหรอ?”

“...”

เราจ้องหน้ากันอยู่อย่างนั้น ผมขยุ้มเสื้อเขาแน่นด้วยความกลัว...ไม่ชอบถูกตะคอกใส่เลยจริงๆ

“หรือมัดมันไปเล่าอะไรให้ฟัง?”

“...”

ผมนิ่วหน้าลงเมื่อรู้สึกเจ็บแสบๆตรงแผล

“ตอบพี่!”

“มายเจ็บครับ...วางลงก่อน”

เมื่อคนตรงหน้าอารมณ์ร้อนขึ้น ผมก็คงต้องเย็นเข้าใส่ ไม่งั้นมีแต่จะทะเลาะกัน

“อืม...พี่ขอโทษ”

แล้วเขาก็อุ้มผมอยู่อย่างนั้นก่อนจะพาเดินมาที่จอดรถของผมซึ่งผมบอกเขาไปเองว่ามีอุปกรณ์ทำแผลอยู่

“ซี๊ดดด”

ผมสูดปากทันทีที่แผลถูกน้ำเกลือราดลงมาเพื่อล้างคราบเศษดิน

“...จะได้จำว่าไม่จำเป็นต้องวิ่งหนีพี่อีก”

คนตัวสูงหน้านิ่งพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบและแสดงอำนาจ...แล้วทำไมกูต้องยอมมันวะ ผมก็คิดงั้นแหละ แต่พอหันไปมองพวกพี่ว๊ากลูกสมุนของเขาแล้ว...โอเค กูยอมๆมึงไปก่อนละกัน

“ครับ”

“แล้วมัดมันได้เล่าอะไรให้ฟังมั้ย?”

ผมยักคิ้วทำหน้าสงสัยส่งกลับให้เขาไป เอาเรื่องที่พี่ชายผมแอบมีอะไรกับแฟนเขา หรือเรื่องที่เขาแอบชอบเด็กผู้ชายดีล่ะครับ?

“ไม่ครับ”

พี่ไนท์มองหน้าผมแบบไม่เชื่อ แต่สุดท้ายก็พยักหน้ารับๆไป คงขี้เกียจจะเค้นอะไรกับผมแล้ว

“เจ็บอยู่มั้ย?”

แล้วแว้บนึงที่ผมก็เห็นแววตาอ่อนโยนเช่นเดียวกับน้ำเสียงจากเขา

“นิดหน่อยครับ”

“มาละมึง”

โฮ่ง!

หมาตัวสีขาวขนฟูเดินมาพร้อมกับเจ้าของที่ถูกเกี่ยวคอเสื้อมากับมือกร้านๆของหนึ่งในกลุ่มพี่ว๊าก

“ผะ ผม...ผมขอโทษครับ ไอ้ฟองนมมันคงดีใจที่ได้ออกมาวิ่งน่ะครับ”

เจ้าของหมาเองก็คงเป็นเด็กมอนี้แหละ น่าจะปี1ปี2

“เอาไงดีมึง”

เพื่อนพี่ไนท์หันถามเขาอีกครั้ง ซึ่งพี่ไนท์เองก็มองทั้งหมาและเจ้าของหมาด้วยสายตาว่างเปล่า...จนผมแอบหวั่นใจ

หมับ

“พี่ไนท์...”

ผมคว้าแขนคนตัวสูงมาจับไว้และกุมกระชับมือเขาแน่น อย่างให้เขามีสติ

“...”

“...หิวข้าวรึเปล่า? ไปกินข้าวกันนะครับ”

คนตัวสูงก้มลงมามองหน้าผมที่ฉีกยิ้มเอ่ยชวนเขาไปทานข้าว นี่กูพยายามช่วยชีวิตเจ้าหมาขนฟูอยู่นะ

“อืม”

ผมยิ้มให้เขาอีกครั้งเมื่อเขากระชับมือตอบผมแล้วพยุงผมยืนขึ้นเดินตรงไปที่รถของเขา...รอดไปนะเจ้าหมา

.

.

~เป็นโสดทำไม

อยู่ไป ให้เศร้าเหงาทรวง

ไม่คิด จะหาคู่ควง

เดี๋ยวจะร่วง พ้นวัยไปเปล่า

เกิดมาเดียวดาย

จะตาย เพราะความเหงาเศร้า

แต่งงาน กันเสียเถิดเรา

อยู่ว่างเปล่า ไม่ดีอะไร~

“กรู้วววววววว”

เสียงโห่ฮิ้วแซวมาจากฝั่งวิศวะทันทีที่เพลงดังขึ้น

ฟิ้ววว โครมมม!

เก้าอี้ตัวหนึ่งลอยข้ามหัวผมกับพี่ไนท์ที่นั่งข้างๆกันไป

~เป็นโสดทำไม

เปลี่ยวใจ ในยามร้อนรน

ควรหา คนรักสักคน

ไว้เปรอปรน ช่วยพัดวีให้

เมื่อเข้า หน้าฝน

มีคน คู่เคียงชิดใกล้

หน้าหนาว กระแซะเข้าไป

กอดกันให้ ผ้าห่มอิจฉา~

“ไอ้ปิ๊ก! ปิดเพลงง!!!”

พี่กัญจน์ตะโกนไปยังพี่คณะนิเทศที่คุมเครื่องเสียงอยู่

“ห้ามปิดด!!”

พี่เปอร์ตะโกนตอบกลับไปยังพี่ปิ๊ก จนคนกลางทำได้แค่หน้างงๆ เหมือนไม่รู้จะเอายังไงดีกับชีวิต

“ไม่ปิดเพลงกูตัดงบคณะ!”

ฉึบ!

เพลงดับลงทันทีและนิ่งเงียบกันไปทั้งหอประชุม...ใครล่ะจะกล้าหือกับท่านนายกสโมฯ

...นอกซะจาก...

“จะโมโหทำไมล่ะครับ? ถ้าหมอไม่อยากโสดก็ยอมคบกับผมสักทีสิ...ช๊อปก็เอาไปแล้ว หรือต้องเอาเกียร์ไปด้วยล่ะครับ?”

“ฮิ้วววววววววววว”

“กรี๊ดดด! เสื้อช๊อปที่มึงลงรูปนั่นของน้องเปอร์เหรอ?”

ผมหูตั้งทันทีแล้วหันไปมองทางพี่กัญจน์กับพี่นัทชาอย่างสนใจคำตอบ

“กูไม่เอาเกียร์ เพราะเมียกูก็มี! เลิกเต๊าะกูได้แล้ว!!”

พี่กัญจน์ตะโกนเสียงดังลั่นหอประชุม จนทุกคนยอมกลับไปทำงานของตัวเองเมื่อสิ่งบันเทิงจบลง

“...หมอกัญจน์มีแฟนแล้วเหรอ?”

แต่คนข้างตัวผมนี่สิที่หันมาถามผมอย่างสนใจ...แน่ะ! เผือกเหมือนกันนะเราอะ

“มีแล้วครับ สวยด้วย...อดีตดาวบัญชีแน่ะ”

พี่กัญจน์หล่อขนาดนั้นก็คงต้องมีแฟนแน่นอนอยู่แล้วล่ะครับ แฟนของเขาก็อายุเท่าๆกับเขา เป็นอดีตดาวคณะบัญชี ตอนนี้ก็จบแล้วและทำงานแล้วล่ะครับ แถมยังมีแพลนว่าจะแต่งงานกันหลังจากพี่กัญจร์เรียนจบด้วย

“อ่อ....เดี๋ยวก็เลิกกัน...”

“เห้ย! ทำไมพี่ไปแช่งเขาแบบนั้นล่ะครับ”

ผมทำตาโตใส่คนหน้านิ่งทันที มันน่าตบปากซะจริงๆ คนเขารักกันดีๆไปแช่งซะงั้น

“หึ!...วิศวะแบบพวกเรา ถ้าคิดจะจีบใคร ยังไงก็ต้องได้”

เขาส่งสายตาและรอยยิ้มร้ายมาให้ผมทันทีอย่างกับจะสื่ออะไรบางอย่าง...ไม่เอาน่าไนท์...นายไม่ได้คิดที่จีบเราใช่มั้ย?

.

.

.

To be continued

ปล. มาต่อละครับบบบบบ

วันหยุด แต่รายงานกองเท่าภูเขาเช่นกัน

ทำไมมีแต่คนเชียร์คู่รองงง เดี๋ยวหนูมายกับเสือร้ายจะน้อยใจนะ ฮ่าาาาาา

ขอบคุณที่ติดตามนะฮะ

Facebook : I’m Mynt