- 9 -
ผมขมวดคิ้วงงๆนิดหน่อยเมื่อเลื่อนเฟสบุ๊คแล้วเห็นรูปเสื้อกาวน์ถูกทับด้วยเสื้อช๊อปสีน้ำเงินที่มีสัญลักษณ์ ‘เกียร์อาชา’ ซึ่งเป็นเกียร์ปี4.......แล้วพี่กัญจน์ไปได้มันมายังไง??
Meii Pavita : กรี๊ดดดด อิกัญจน์!! ของใครคะ??!!
Nutcha nutch : ไหนว่าอยู่เวรไง?
Ploy ploypetch : เดี๋ยวนี้เทิร์นเก้งหราจ้ะ?
Ton kla : อ่าวววววว พี่กัญจน์โดนเต๊าะเมื่อวาน วันนี้ไปเป็นสะใภ้วิศวะซะแล้ว
Tum tum : เดี๋ยวนี้เค้าฮิตไปเป็นสะใภ้วิศวะเหรอมึง กูต้องหาผัวมีเกียร์ด้วยมั้ย @Ton kla @Pratchaya worasatittrakul
Pratchaya worasatittrakul : กูจะรู้กับมึงมั้ย? แท๊กกูเพื่อ!? @Tum tum
Tum tum : กูเห็นว่ามึงไปเป็นเมียวิศวะแล้วนี่ คนเขารู้กันทั้งมอ @Pratchaya worasatittrakul
“เมียพ่องงสิ!!”
ผมหันหน้าไปตะโกนใส่ไอ้ตั้มทันที แม่งนั่งกินข้าวข้างกันแค่นี้ มึงจะพิมพ์คุยกันเพื่อ??
“อย่าเกรี้ยวกราดกลบเขินได้มั้ยล่ะคุณมาย”
ว่าพลางเอามือมาตบบ่าผมปุๆเหมือนไม่กลัวผมหันไปกัด
“เมื่อไหร่พวกมึงจะเข้าใจสักทีเนี่ย! ว่ากูกับพี่ไนท์ไม่ได้เป็..”
“มาย...”
ผมยังพูดไม่ทันขาดคำเพื่อนผู้หญิงที่นั่งทานข้าวข้างหลังก็สะกิดเรียกผมให้หันไปมอง ตอนนี้ผมกับสองกุมารมาหาอะไรทานที่โรงอาหารกลางในมอก่อนไปซ้อมละครซึ่งช่วงเวลาเย็นแบบนี้คนไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ เหมาะกับการโหวกเหวกโวยวายได้แบบไม่ต้องรักษาภาพลักษณ์
“ครับ?”
น่าจะเป็นรุ่นเดียวกัน แถมเธอยังยิ้มน่ารักซะด้วย ดูหน้าเขินๆแก้มแดงๆนั่นสิ...หึหึ แปลว่ากูก็ยังมีเสน่ห์ต่อเพศตรงข้ามอยู่สินะ
“พี่ไนท์มาหาน่ะ!”
ผมหุบยิ้มฉับมองตามมือของหล่อนไปทางมนุษย์หน้านิ่งที่เดินตรงมาทางนี้พร้อมกับฝูงวิศวะสายว๊ากเพื่อนเขา...แล้วคุณเธอจะเขินทำไมครับ!?...อ่อ! เป็นสาววาย?
“กริ้วๆๆ ไหนว่าไม่เป็นอะไรกันไง ทำไมมาหาบ่อยจังล่ะวะ?”
ไอ้ต้นกับไอ้ตั้มสะกิดแซวผมยิกๆ เล่นเอาซะกูเขินเลยสัส!
พรึ่บ หมับ ฟึ่บ
ผมลุกขึ้นยืน คว้ากระเป๋าสะพายข้างแล้วกระโดดออกมาจากเก้าอี้ทันที
“กูไปนะ!”
“เห้ย! ไปไหน?”
แล้วผมก็วิ่งทั่กๆออกมาทันทีโดยไม่ได้สนว่าสองเพื่อนรักจะทำหน้ายังไง รู้แค่ว่าตอนนี้ผมไม่อยากเจอหน้าไอ้พี่ไนท์เลยจริงๆ....แม่งชอบมาทำให้กูหวั่นไหว ทั้งหน้าหล่อๆและสายตาเจ้าเล่ห์นั่นอีก ไหนจะที่มัดบอกว่าเขาเคยชอบผู้ชายด้วย ...ผมยังอยากเก็บความซิงไว้นะครับ! ขืนถ้าผมเข้าใกล้เขามากๆ ผมเองนั่นแหละที่จะเป็นคนตกหลุมรักเขาไปซะก่อน...หมอมายใจบางนะครับ!
ตึกๆๆๆๆๆ
เสียงรองเท้าหลากหลายคู่ดังกระทบพื้นก้องทางเดิน ทำให้ผมรับรู้ได้ว่ากำลังถูกวิ่งตามจริงๆ จะตามกูมาทำม๊ายยย
“หมอมายยย หยู๊ดดดด”
ตึกๆๆๆๆๆๆ
ผมไม่หันไปมองและไม่ยอมหยุดง่ายๆ แถมยังวิ่งยึกยักสลับเป็นฟันปลา ลัดเลาะไปตามสวนหย่อมของมหาวิทยาลัย ซึ่งพวกพี่ว๊ากก็ไม่ถอดใจ วิ่งตามรอยเท้าผมมาแบบเป๊ะทุกองศา
“อย่าตามผมเลยคร้าบบบ”
ปล่อยกูไปเห๊อะ! แค่นี้ชีวิตสันโดษของกูก็แทบไม่เหลือแล้วครับบบ
โฮ่ง!
“เห้ยยยย!”
จู่ๆก็มีหมาที่เจ้าของจูงอยู่วิ่งมาทางนี้จนทำให้ผมตกใจและสะดุดล้มลงกับพื้นหญ้า รู้สึกเจ็บแปลบทันทีที่เข่าซ้ายและฝ่ามือทั้งสองข้าง
“ฮือออ เจ็บบบ”
ผมครางให้กับความซวยของตัวเอง เจ้าหมาโง่วว! แกทำให้ฉันดูแย่~
ทำไมชีวิตกูมันวุ่นวายแบบนี้ว้า? ต้องชวนหม่าม๊าไปทำบุญซะแล้ว!
“มาย!”
รู้ตัวอีกทีร่างทั้งร่างก็ถูกยกขึ้นอุ้มจนผมต้องรีบคว้าคอคนอุ้มมาเกี่ยวไว้อย่างกลัวตก...
“พะ พี่ไนท์?”
ผมชะงักไปทันทีเมื่อคนตัวสูงหน้าตาหล่อจัด กำลังส่งสายตาดุดันเย็นเยียบมาให้ผม ...ไม่อยากให้เขาทำหน้าแบบนี้เลย
“จะวิ่งทำไม!”
“...”
“...รังเกียจพี่มากเลยเหรอ?”
“...”
เราจ้องหน้ากันอยู่อย่างนั้น ผมขยุ้มเสื้อเขาแน่นด้วยความกลัว...ไม่ชอบถูกตะคอกใส่เลยจริงๆ
“หรือมัดมันไปเล่าอะไรให้ฟัง?”
“...”
ผมนิ่วหน้าลงเมื่อรู้สึกเจ็บแสบๆตรงแผล
“ตอบพี่!”
“มายเจ็บครับ...วางลงก่อน”
เมื่อคนตรงหน้าอารมณ์ร้อนขึ้น ผมก็คงต้องเย็นเข้าใส่ ไม่งั้นมีแต่จะทะเลาะกัน
“อืม...พี่ขอโทษ”
แล้วเขาก็อุ้มผมอยู่อย่างนั้นก่อนจะพาเดินมาที่จอดรถของผมซึ่งผมบอกเขาไปเองว่ามีอุปกรณ์ทำแผลอยู่
“ซี๊ดดด”
ผมสูดปากทันทีที่แผลถูกน้ำเกลือราดลงมาเพื่อล้างคราบเศษดิน
“...จะได้จำว่าไม่จำเป็นต้องวิ่งหนีพี่อีก”
คนตัวสูงหน้านิ่งพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบและแสดงอำนาจ...แล้วทำไมกูต้องยอมมันวะ ผมก็คิดงั้นแหละ แต่พอหันไปมองพวกพี่ว๊ากลูกสมุนของเขาแล้ว...โอเค กูยอมๆมึงไปก่อนละกัน
“ครับ”
“แล้วมัดมันได้เล่าอะไรให้ฟังมั้ย?”
ผมยักคิ้วทำหน้าสงสัยส่งกลับให้เขาไป เอาเรื่องที่พี่ชายผมแอบมีอะไรกับแฟนเขา หรือเรื่องที่เขาแอบชอบเด็กผู้ชายดีล่ะครับ?
“ไม่ครับ”
พี่ไนท์มองหน้าผมแบบไม่เชื่อ แต่สุดท้ายก็พยักหน้ารับๆไป คงขี้เกียจจะเค้นอะไรกับผมแล้ว
“เจ็บอยู่มั้ย?”
แล้วแว้บนึงที่ผมก็เห็นแววตาอ่อนโยนเช่นเดียวกับน้ำเสียงจากเขา
“นิดหน่อยครับ”
“มาละมึง”
โฮ่ง!
หมาตัวสีขาวขนฟูเดินมาพร้อมกับเจ้าของที่ถูกเกี่ยวคอเสื้อมากับมือกร้านๆของหนึ่งในกลุ่มพี่ว๊าก
“ผะ ผม...ผมขอโทษครับ ไอ้ฟองนมมันคงดีใจที่ได้ออกมาวิ่งน่ะครับ”
เจ้าของหมาเองก็คงเป็นเด็กมอนี้แหละ น่าจะปี1ปี2
“เอาไงดีมึง”
เพื่อนพี่ไนท์หันถามเขาอีกครั้ง ซึ่งพี่ไนท์เองก็มองทั้งหมาและเจ้าของหมาด้วยสายตาว่างเปล่า...จนผมแอบหวั่นใจ
หมับ
“พี่ไนท์...”
ผมคว้าแขนคนตัวสูงมาจับไว้และกุมกระชับมือเขาแน่น อย่างให้เขามีสติ
“...”
“...หิวข้าวรึเปล่า? ไปกินข้าวกันนะครับ”
คนตัวสูงก้มลงมามองหน้าผมที่ฉีกยิ้มเอ่ยชวนเขาไปทานข้าว นี่กูพยายามช่วยชีวิตเจ้าหมาขนฟูอยู่นะ
“อืม”
ผมยิ้มให้เขาอีกครั้งเมื่อเขากระชับมือตอบผมแล้วพยุงผมยืนขึ้นเดินตรงไปที่รถของเขา...รอดไปนะเจ้าหมา
.
.
~เป็นโสดทำไม
อยู่ไป ให้เศร้าเหงาทรวง
ไม่คิด จะหาคู่ควง
เดี๋ยวจะร่วง พ้นวัยไปเปล่า
เกิดมาเดียวดาย
จะตาย เพราะความเหงาเศร้า
แต่งงาน กันเสียเถิดเรา
อยู่ว่างเปล่า ไม่ดีอะไร~
“กรู้วววววววว”
เสียงโห่ฮิ้วแซวมาจากฝั่งวิศวะทันทีที่เพลงดังขึ้น
ฟิ้ววว โครมมม!
เก้าอี้ตัวหนึ่งลอยข้ามหัวผมกับพี่ไนท์ที่นั่งข้างๆกันไป
~เป็นโสดทำไม
เปลี่ยวใจ ในยามร้อนรน
ควรหา คนรักสักคน
ไว้เปรอปรน ช่วยพัดวีให้
เมื่อเข้า หน้าฝน
มีคน คู่เคียงชิดใกล้
หน้าหนาว กระแซะเข้าไป
กอดกันให้ ผ้าห่มอิจฉา~
“ไอ้ปิ๊ก! ปิดเพลงง!!!”
พี่กัญจน์ตะโกนไปยังพี่คณะนิเทศที่คุมเครื่องเสียงอยู่
“ห้ามปิดด!!”
พี่เปอร์ตะโกนตอบกลับไปยังพี่ปิ๊ก จนคนกลางทำได้แค่หน้างงๆ เหมือนไม่รู้จะเอายังไงดีกับชีวิต
“ไม่ปิดเพลงกูตัดงบคณะ!”
ฉึบ!
เพลงดับลงทันทีและนิ่งเงียบกันไปทั้งหอประชุม...ใครล่ะจะกล้าหือกับท่านนายกสโมฯ
...นอกซะจาก...
“จะโมโหทำไมล่ะครับ? ถ้าหมอไม่อยากโสดก็ยอมคบกับผมสักทีสิ...ช๊อปก็เอาไปแล้ว หรือต้องเอาเกียร์ไปด้วยล่ะครับ?”
“ฮิ้วววววววววววว”
“กรี๊ดดด! เสื้อช๊อปที่มึงลงรูปนั่นของน้องเปอร์เหรอ?”
ผมหูตั้งทันทีแล้วหันไปมองทางพี่กัญจน์กับพี่นัทชาอย่างสนใจคำตอบ
“กูไม่เอาเกียร์ เพราะเมียกูก็มี! เลิกเต๊าะกูได้แล้ว!!”
พี่กัญจน์ตะโกนเสียงดังลั่นหอประชุม จนทุกคนยอมกลับไปทำงานของตัวเองเมื่อสิ่งบันเทิงจบลง
“...หมอกัญจน์มีแฟนแล้วเหรอ?”
แต่คนข้างตัวผมนี่สิที่หันมาถามผมอย่างสนใจ...แน่ะ! เผือกเหมือนกันนะเราอะ
“มีแล้วครับ สวยด้วย...อดีตดาวบัญชีแน่ะ”
พี่กัญจน์หล่อขนาดนั้นก็คงต้องมีแฟนแน่นอนอยู่แล้วล่ะครับ แฟนของเขาก็อายุเท่าๆกับเขา เป็นอดีตดาวคณะบัญชี ตอนนี้ก็จบแล้วและทำงานแล้วล่ะครับ แถมยังมีแพลนว่าจะแต่งงานกันหลังจากพี่กัญจร์เรียนจบด้วย
“อ่อ....เดี๋ยวก็เลิกกัน...”
“เห้ย! ทำไมพี่ไปแช่งเขาแบบนั้นล่ะครับ”
ผมทำตาโตใส่คนหน้านิ่งทันที มันน่าตบปากซะจริงๆ คนเขารักกันดีๆไปแช่งซะงั้น
“หึ!...วิศวะแบบพวกเรา ถ้าคิดจะจีบใคร ยังไงก็ต้องได้”
เขาส่งสายตาและรอยยิ้มร้ายมาให้ผมทันทีอย่างกับจะสื่ออะไรบางอย่าง...ไม่เอาน่าไนท์...นายไม่ได้คิดที่จีบเราใช่มั้ย?
.
.
.
To be continued
ปล. มาต่อละครับบบบบบ
วันหยุด แต่รายงานกองเท่าภูเขาเช่นกัน
ทำไมมีแต่คนเชียร์คู่รองงง เดี๋ยวหนูมายกับเสือร้ายจะน้อยใจนะ ฮ่าาาาาา
ขอบคุณที่ติดตามนะฮะ
Facebook : I’m Mynt