"อุหว~า"
ข้าที่ไปอาบน้ำชำระร่างกายกับเจ้าซัคคิวบัสนี่ตอนนี้กำลังแอบดูภายในห้องของมิกะอยู่
มันช่างรุนแรงเหลือเกิน เขามีพลังกายเหลือเฟือขนาดนั้นเชียวงั้นหรือ? แต่ข้าในตอนนี้ไม่ไหวแล้วนะเนี่ย...ยัยซัคคิวบัสหน้าซีดไปแล้วด้วย ถ้าเข้าไปตอนนี้คงไม่พ้นถูกดึงไปกระทำแหงแซะ
"ข้าว่า...เราค่อยเข้าไปดีกว่านะ"
"ข้าเห็นด้วย..."
ข้าตอบกลับนังซัคคิวบัสที่มีชื่อว่าอารุสะไปแล้วแอบมองอย่างไม่วางสายตาจนกระทั่งทั้งคู่เสร็จกิจกว่าหลายรอบแล้วนอนไปทั้งคู่
แต่น่าแปลกสุดๆ มิกะนั้นเป็นมนุษย์ไม่ใช่งั้นหรือ? การที่สามารถทนต่อพวกเราที่มีขีดจำกัดเรื่องเซ็กซ์(หากไม่นับความอ่อนแอของอารุสะ)สูงกว่ามันเป็นเรื่องที่แปลกสุดๆเลยล่ะ
"แหมๆ แอบดูมันไม่นะ"
""!?""
ย...ยัยนางฟ้านั่น...ไปอาบน้ำมางั้นเหรอ? ทำเอาข้าตกใจหมดเลย แล้วนางก็เปิดประตูเข้าไปในห้อง
"เข้ามาสิ"
ข้ากับอารุสะมองหน้ากันก่อนจะเดินตามนางเข้าไป อื้อหือ...กลิ่นกามสุดยอดจริงๆ นี่มันเกินกว่าที่ข้าคิดเอาไว้เลยนะ มิกะสามารถทำเรื่องแบบนี้ได้ยังไงกันเนี่ย?
*ตกลงมังกรหรือสุนัข?
"งั้นฉันขอนอนก่อนนะ"
ดูเหมือนว่านังซาน่าจะง่วงนอนสุดๆ ดูได้จากอาการหาวหวอดใหญ่นั่นน่ะนะ นางนอนลงข้างๆมิกะแล้วกอดเขาอย่างกับเขาเป็นของนางตนเดียวซะนี่!
"ข้าด้วย"
ต่อมาคืออารุสะที่เปลื้องผ้าเข้าไปนอนเบียดระหว่างเอ่อ...ซัตสึจิ*ใช่ไหมนะ? แล้วนางกอดแขนขวาของเขาเอาไว้ด้วยร่างกายที่เปล่าเปลือ---แล้วไอ้มือนั่นล้วงอะไรของหล่อนกันยะ!!?
*ไม่ใช่จ่ะ จำชื่อผิดแล้วยัยมังกรบ้องตื้น
"ข...ข้าก็ด้วย!"
แต่มันจะไม่แออัดไปหน่อยเหรอ? ช่างมันเซ่!
แล้วข้าก็พุ่งเข้าไปกอดเขาแล้วนอนทับเขาจากข้างบน โดยที่ส่วนนั้นของเขาก็สัมผัสได้ถึงกับสิ่งที่ยิ่งใหญ่ของเขา น......นอนดีกว่าน่า!!!
ว่าแต่...ผมของเขาเป็นสีขาวถึงขนาดนั้นเลยเหรอ?
หนักฟ่ะ...
ยัยมังกรพิษโรคจิตเงียบนี่ ใครให้เธอมานอนทับตัวผมกันเนี่ย? ที่อื่นก็มีไม่ใช่รึไงน่ะหา?
แล้วนี่มันอาร๊าย!? ทั้งยัยร่านซาน่า ยัยซัคคิวบัสไร้ประสบการณ์และแม้แต่ยัยมังกรหื่นเงียบนี่ต่างก็โป๊กันทุกคนเลย คิดจะยั่วกันงั้นเหรอ!?
"เธอเป็นคนเริ่มก่อนนะยัยพวกบ้า"
ผมดึงแขนออกจากร่องอกที่สุดแสนจะอวบอิ่มของทั้งคู่แล้วกระชากผ้าห่มออกไปทำให้ทั้งผมและนางาอิต่างก็แนบชิดกันด้วยร่างเปลือยเปล่า
"อ...อืม..."
ดูเหมือนเธอใกล้จะตื่นแล้ว เธอลืมตาอย่างงัวเงียมองไปทั่วทุกสารทิศแล้วหันมามองผม ผมแสยะยิ้มแล้วถ่างขาของเธอออก จากนั้นก็...อย่าที่ทุกคนน่าจะเข้าใจกันดี
"ม....ไม่นะ อร๊างส์♥"
ยัยนี่ยังคงคับเหมือนเคยเลยนะ
"ปากบอกว่าไม่แท้ๆ แต่ใบหน้ามันฟ้องชัดๆเลยนะว่ามีความสุขน่ะ"
"อาส์♥ ย....อย่าแกล้งกันสิ"
ยัยนี่น่ารักชะมัด แต่วันนี้รู้สึกว่ามีอะไรต้องทำก่อนงั้นขอจัดในเวลาสั้นๆก่อนก็แล้วกัน
"อาส์♥ อาส์♥ อาส์♥ อาส์♥ อาส์♥ อาส์♥ อาส์♥ อาส์♥"
-ตรั่บ ตรั่บ ตรั่บ ตรั่บ ตรั่บ ตรั่บ ตรั่บ ตรั่บ-
ทั้งรัดทั้งตอด ปากบอกว่าไม่แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนหรืออะไรเลย ยัยนี่มันโรคจิตเงียบจริงๆนั่นแหละ
หลังจากที่กระแทกใส่ไม่ยั้งเป็นเวลานานก็ดูเหมือนคนอื่นๆจะตื่นกันแล้ว และก็ต่างส่งสายตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกอะไรบางอย่างไปทางนางาอิที่ไม่รู้ตัวในเรื่องนี้
"อาส์♥ อาส์♥ อาส์♥ อาส์♥"
-ตรั่บ ตรั่บ ตรั่บ ตรั่บบบบ!!-
"อร๊างส์♥"
หมดสภาพไปในที่สุด ครั้งนี้ผมที่ไม่ได้อดทนอดกลั้นก็เสร็จไปในทันที หากเป็นยามที่ปกติคงไม่เสร็จเร็วขนาดนี้ แต่ถ้าเร่งกระบวนการทางร่างกายนั้นมันก็อีกเรื่องนึง
น้ำขาวขุ่นไหลออกจากจุดซ่อนเร้นของเธอออกมาจำนวนมหาศาล ผมผละตัวออกมาแล้วมองสิ่งนั้นด้วยสายตาที่นับถือเล็กๆ
"ให้ฉันทำความสะอาดให้นะ♥"
""พลาดซะแล้ว!""
พวกเธอจะผสานเสียงกันทำเบื๊อกอะไรล่ะนั่น? หลังจากที่ยัยร่านทำความสะอาดด้วยปากให้ผมก็ลุกขึ้นแต่งตัวลวกๆในทันที
"หืม? มิกะ...ผมของนาย"
"หา?"
"ผมของนาย...มันเป็นสีขาวทั้งหมดไปแล้วล่ะ"
งั้นเหรอ?... ก็นึกว่าจะใช้เวลามากกว่านี้ซะอีก คงเป็นเพราะกระบวนการ การทำงานในร่างกายของผมมันมีประสิทธิภาพที่เหนือยิ่งกว่าใครก็เลย...นะ...
หืม? อยากรู้งั้นเหรอ? มันก็แค่หลักการง่ายๆ มีอะไรบางอย่างที่ได้รับจากการใช้การ์ดสีดำนั่นจนทำให้ร่างกายของผมผิดปกติ สิ่งหนึ่งเลยคือเรื่องเซลล์ในผมที่ไม่ผลิตเม็ดสีแล้ว ซึ่งมันจะทำให้ผมเป็นสีขาว และลามไปเรื่อยๆ...
อาการเดียวกับผมหงอกของคนแก่น่ะแหละ แต่ว่าความจริงแล้วไม่ใช่จะเกิดกับเฉพาะคนแก่แต่เด็กๆหรือวัยรุ่นหรือผู้ใหญ่ที่ยังไม่แก่มากก็มีด้วยกันทั้งนั้น บ้างก็บอกว่าเกิดจากความเครียดสะสม
"ช่างมันเถอะ"
"น่าเสียดายผมสีดำสวยๆนั่นจังเลย..."
ยัยซาน่าชอบผมสีดำมากกว่างั้นเหรอ? แต่มันเปลี่ยนไม่ได้แล้วนะ? ช่างมันเถอะน่า
"ไปอาบน้ำดีกว่า...นำทางหน่อยสิ"
"! ได้เลย!"
พนันได้เลยว่ายัยนางฟ้าตัณหากลับนี่คิดอะไรแผลงๆกว่ายัยซัคคิวบัสนั่นแน่นอน งานนี้คงได้ทำความสะอาดห้องอาบน้ำให้กับราชินียาวเลยล่ะ แต่ก่อนอื่นก็ต้องทำความสะอาดห้องนี้ก่อนล่ะนะ
ผมแบกร่างของนางาอิเอาไว้แล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมกับทุกคน
งืมๆ.....ไม่ยักกะง่วงเลยแฮะฉันเนี่ย
ในขณะที่คนอื่นหลับไปแล้วฉัน คุโรมะ ฮานาโยโกะยังคงทำอะไรบางอย่างอยู่
ยัยพาร์เทน่านั้นหลับไปในทันทีที่ดวงจันทร์โผล่พ้นฟ้า ส่วนยัยลูกสะใภ้อายุไม่ต่างจากฉันที่มีชื่อว่าอาจารย์คิซารากิ ฮัตสึกิคนนั้นเมาหลับไปซะได้ ส่วนยัยเพื่อนร่วมชั้นสวมแว่นลามกนั่นวันนี้ไม่ได้มาค้างด้วย
แต่ฉันจะอยู่ไหนก็คงนอนไม่หลับหรอก ให้ตายเถอะรู้สึกเหนื่อยใจสุดๆ เรื่องลูกในท้องก็อีกเรื่องนึงด้วย อ๊าาาาา! ปวดหัวโว้ย!
สุดท้ายก็ต้องออกจากบ้านไปหาซื้อหนังสือนิยายกับอนิเมะมานั่งอ่านนั่งดูจนได้! โชคดีที่มีเงินตุนจากการขายของจากต่างโลกเอาไว้มากมาย เพราะแร่พวกนั้นแท้ๆ ช่วยเอาไว้จริงๆ!
"ก่อนอื่นก็เรื่อง 'เจ้าหญิงสีดำ*' ของอาจารย์ตุ๊กตาล่ะน๊~า!"
*คุโรฮิเมะ ปล.ไม่มีจริงพิมพ์มามั่วๆล้วนๆ 55
เป็นหนังสือเล่มเดียวจบอีกแล้วงั้นเหรอ? ถึงจะเล่มเล็กไปหน่อยแต่ก็สนุกทุกเรื่องเลยน๊~า ให้ตายสิ พอลองมามองชีวิตจริงย้อนกลับไป ในนิยายนี่ฟังดูน่าสนุกกว่าตั้งเยอะแน่ะ!
"อุ๊ปส์ ฮ่าฮ่าฮ่า!"
แถมคาร์แร็คเตอร์ของเพื่อนตัวเอกก็ทำเสียงหัวเราะให้ฉันสุดๆ! อะไรจะซุ่มซ่ามขนาดนั้นก็ไม่รู้! แทบทุกเรื่องของเขาจะมีตัวละครแบบนี้ออกมา แต่ว่า...ทำไมกัน? เวลาที่อ่านพวกนี้...ทำไมถึงอิจฉายัยนางเอกทุกทีสิน่า
"นอนก็ไม่หลับ ดูอนิเมะดีกว่า!"
เพราะขากลับแวะซื้อขนมกลับมาด้วย เบียร์นั้นก็...ไม่อยากให้บ้านนี้กลายเป็นสนามรบเพราะงั้นฉันจะไม่ดื่มก็แล้วกัน
ฉันดูอนิเมะไปหนึ่งตอน สองตอน สามตอน สุดท้ายก็ดูจนถึงตีสาม...นี่ฉันไม่ต้องนอนเลยรึไงกันเนี่ย?
"หืม?"
รู้สึกเหมือนมีคนที่มีจิตใจไม่บริสุทธิ์จนเข้าขั้นเลวร้ายอยู่แถวๆนี้ แถมยังเล็งไว้ที่บ้านหลังนี้อีกด้วย...ก็ไม่แปลกเล่นซะใฆญ่โตขนาดนี้ แถมอยู่กันไม่กี่คนอีกด้วย ทำไมถึงทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังกันนะยัยลูกสะใภ้คนนี้?
*ย้ำอีกครั้งว่าอายุเท่ากัน!
"ออกไปดูหน่อยดีกว่า"
ฉันลุกขึ้นเปลี่ยนชุดเป็นชุดที่มีฟังก์ชั่นเสริมเต็มที่ ชุดแบบเรียกได้ว่าโกงสุดๆเหมือนในนิยายเรื่อง 'พบรักในต่างโลกกับสาวน้อยผู้ใสซื่อ' เพียงแต่ฉันหาเจ้าชายดีๆที่จะแต่งงานกับฉันไม่ได้นี่สิ...
*Isekai ni Deai to Mujitsu no Shoujo ปล.ไม่มีจริงเหมือนกันแต่งเองล้วนๆ
ว่าแต่...ทำไมชุดของผู้กล้าถึงมีแต่สีดำกันนะ? ช่างมันเถอะ!
ฉันขึ้นไปยังชั้นสามแล้วออกไปทางหน้าต่าง ก่อนหน้านั้นก็ตรวจสอบให้ดีว่าปิดประตูหน้าต่างทุกบานแล้วด้วย
"สามคน?"
ดูเหมือนจะเป็นพวกเด็กเกเรไม่ก็ยากูซ่าล่ะมั้ง? แต่ดูเหมือนจะเป็นพวกกุ๊ยมากกว่า
"เห้ย! พร้อมยังวะ?"
นี่คือกุ๊ยเบอร์หนึ่ง
"ยานอนหลับพร้อม ถุงยางพร้อม กล้องพร้อม ลุยเลยเหอะว่ะ!"
ไอ้สารเลวนั่นก็กุ๊ยเบอร์สอง
"ได้ข่าวว่าอยู่คนเดียวแต่ดูเหมือนจะมีอีกสองคนเข้ามาอยู่ด้วย ดูเหมือนจะเป็นเด็กสาวคนนึงกับป้าสูงวัยแต่ก็ดูสวยทั้งคู่เลยด้วยนะ"
ไอ้ห่านี่คือกุ๊ยเบอร์สาม
"ยังไงก็ช่างตูขอยัยอาจารย์นั่นก็พอแล้วว่ะ!"
"แบ่งให้ด้วยก็แล้วกัน ว่าแต่เด็กสาวคนนั้นน่ารักป่าววะ?"
"สุดๆเลยเว้ย! แต่ตูชอบสาววัยกลางคนมากกว่า หน้าอกนี่สะบึมฮึมฮึ่มเลยนะเว้ย!"
ถึงจะหงุดหงิดยัยพาร์เทน่าแต่ค่อยเอาไปลงกับเธอทีหลังก็ได้ แถมยังดูอายุไม่ถึงสามสิบอีกด้วยจากเบ้าหน้าน่ะนะ แต่การที่พวกแกมาสุมหัวคิดเรื่องสารเลวแบบนั้นกับลูกสะใภ้ฉันน่ะมันผิดมหันต์แล้วโว้ย!
*ย้ำว่าอายุอาจารย์คิซารากิกับขุ่นแม่เท่ากันคือ28!
"พวกแกกล้ามากเลยนะที่เล็งบ้านหลังนี้เอาไว้"
"""!?"""
พวกมันสะดุ้งแล้วมองขึ้นมาหาฉัน หืม? ไอ้กุ๊ยเบอร์สามกับทรงผมอย่างกับหงอนไก่ทำไมแกต้องยิ้มหื่นๆด้วยฟะ? ไอ้บ้านี่ทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิด
"เด็กนั่นเป็นพวกจูนิเบียว*เหรอฟะ?"
*โรคป่วยม.2ตรงตามคำแปลเลย
มันว่าไงนะ? จูนิเบียว? ฉันจะฆ่าแกให้ตาย...ไม่สิ เอาให้ทรมานด้วยเพลิงนรกที่ไม่มีวันมอดดับจนกว่าวิญญาณของแกจะสูญสลายไปนั่นแหละ!
"ถึงจะสวยแต่สมองป่วยแบบนี้ไม่เอาฟ่ะ"
"แกไม่เอาแล้วสินะ? งั้นตูของจัดหน่อยก็แล้วกัน หน้าอกยัยนั่นมันลามกสุดๆ แน่ใจนะว่าเด็กประถมน่ะ?"
ไอ้เบอร์สองกับเบอร์หนึ่งมันทำให้ฉันรู้สึกบ้า อ๊าาาาาาาาา!!!! ฉันทนไม่ไหวแล้วโว้ย!
**"จงผ่าลงมาซะ • อัสนีบาส!"**
"ก๊ากกกกกกกกกกกก! นั่นมันบ้าอะไรวะ!? อัสนีบาส? ก๊ากกกกกกกฮ่าฮ่าฮ่---"
-เปรี้ยง! เปรี้ยง เปรี้ยง-
เล็งไปที่ไอ้กุ๊ยเบอร์หนึ่งคนเดียวเลยก็แล้วกัน ตายไปซะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!
-เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง! เปรี้ยง!!-
"ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!"
"นั่นมันบ้าอะไรวะนั่นน่ะ!?"
เจ้ากุ๊ยเบอร์สองกับสามนั่นไม่ห่วงเพื่อนเลยแฮะ คนเรามันเลวยังไงกับเพื่อนกับฝูงก็คงไม่ต่างกันล่ะมั้ง? ไอ้สารเลวพวกนี้ต้องเผาให้เหี้ยน!
"ไหม้ไปซะ • เปลวเพลิงเอ๋ย!"
""อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!""
จนกว่าพวกแกจะตายไม่ว่าจะทางการ จิตใจหรือวัญญาณมันจะไม่มอดดับและจะไม่หยุด นั่นคือที่มาของฉายาของฉัน
[วีรชนแห่งสงคราม] หรือในนามที่ทุกคนรู้จักกันว่า [ราชินีแห่งความตาย]
"ทำเอาเจ็บใจแทนเลยแฮะ"
หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงโหยหวนของไอ้กุ๊ยสามตัวนั่นและเสียงฮือฮามากมาย และเช้าวันรุ่งขึ้นก็มีข่าวถึงเรื่องนี้ออกมา ทำให้ยัยพาร์เทน่าจ้องตาฉันด้วยดวงตาที่เบิกกว้างถึงที่สุดด้วยล่ะ...
