• บทนำ
กาลครั้งหนึ่ง มีหนูน้อยหมวกแดงอาศัยอยู่ในหมู่บ้าน ซึ่งหมู่บ้านนั้นมีชื่อว่า หมู่บ้านหนูน้อยหมวกแดงเป็นหมู่บ้านที่สงบสุข และร่มรื่นน่าอยู่ มีผู้คนอาศัยอยู่ไม่มากนัก เพราะเป็นแค่หมู่บ้านเล็กๆ ซึ่งห่างจากตัวเมืองมาก เด็กผู้หญิงที่ชื่อหนูน้อยหมวกแดงเธอจะต้องไปเยี่ยมคุณยายที่ป่วยหนัก แต่คุณแม่เธอติดธุระจึงไปด้วยไม่ได้ ซึ่งบ้านคุณยายอยู่ห่างจากหมู่บ้านเธอไกลพอสมควร เธอได้ทำการบอกลาคุณแม่ ก่อนที่จะไปเยี่ยมคุณยาย และคุณแม่ได้บอกกับเธอไว้ว่า...
"ระวังด้วยนะลูก อย่าไว้ใจใครละ" คุณแม่พูดกับหนูน้อยหมวกแดง
"คะ คุณแม่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก หนูจะระวังให้ดีเลย" หนูน้อยหมวกแดงบอกคุณแม่ด้วยความดีใจ ที่เธอจะได้ไปเยี่ยมคุณยายอีกครั้ง เพราะนานๆทีกว่าจะได้ไป "งั้นหนูไปก่อนนะคะคุณแม่" หนูน้อยหมวกแดงโบกมือลาแม่เธอก่อนจะไป
หนูน้อยหมวกแดงออกเดินทางจากหมู่บ้านของตน เธอเดินไปเรื่อยๆตามถนนทางที่จุดมุ่งหมายคือ บ้านคุณยาย แต่เธอมิอาจรู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นข้างหน้าต่อจากนี้ มันอาจทำให้เธอ ตกใจหรือดีใจหรือเสียใจก็ได้แต่เธอก็มิอาจรู้ได้เลย...
หนูน้อยหมวกแดงเดินมาได้สักพักเธอก็เจอกับคนๆหนึ่ง ซึ่งดูท่าทางน่าจะเป็นพรานป่าที่เข้ามาหาอาหาร เมื่อพรานป่าเห็นเธอก็รีบวิ่งมาหาด้วยความเหน็ดเหนื่อย ซึ่งหนูน้อยหมวกแดงก็ระแวงนิดหน่อย พรานป่าคนนี้ดูไม่ค่อยหน้าไว้ใจ เพราะมีผ้าปิดปากและปิดจมูก ด้วยทำให้เธอต้องระแวงเป็นธรรมดา และเธอก็ไม่ลืมที่คุณแม่บอกไว้ก่อนที่จะมาบ้านคุณยายว่า อย่าไว้ใจใคร
"โทษนะ แม่หนูเธอพอมีอาหารบ้างมั้ย พอดีฉันหิวนะจ๊ะ แล้วลืมหยิบอาหารติดมาด้วย ถ้ามีได้โปรดแบ่งให้ฉันหน่อยนะจ๊ะ" พรานป่าที่มีผ้าปิดปากและจมูกอยู่ได้ขอความช่วยเหลือจากหนูน้อยหมวกแดง
"เอ่อ ก็พอมีอยู่คะ ขอโทษนะคะ ว่าแต่คุณลุงทำไมต้องปิดปากและก็ปิดจมูกด้วยละคะ"หนูน้อยหมวกแดงด้วยความสงสัยจึงถาม
"อะ...อ้อ พอดีลุงแพ้อากาศนิดหน่อยนะ" พรานป่าตอบคำถามของหนูน้อยหมวกแดง แต่ตอนนี้ท้องเริ่มหิวมากแล้วทำให้นายพรานหิว และได้บอกกับหนูน้อยหมวกแดงอีกครั้ง "แม่หนูน้อยจะให้ฉันกินได้รึยังละ ฉันหิวมากเลยนะ" พรานป่าถาม
"อะ...อ้อ ได้สิคะ ลืมสนิทเลย ฮ่าๆ" เธอหัวเราะแก้อาย และได้หยิบ อาหารที่เตรียมไปให้คุณยายที่คุณแม่ฝากไว้ แบ่งให้พรานป่าไปกิน เธอได้ลืมเรื่องที่คุณแม่บอกให้ระวังตัว แต่เธอดูจากคน คนนี้แล้วน่าจะไม่ดูอันตรายสำหรับเธอ
"อ่าา ขอบคุณมากแม่หนูน้อย เธอชั่งใจดีจริงๆเลย" ว่าแล้วพรานป่าก็ได้ขอบคุณหนูน้อยหมวกแดงและได้จากไป หลังจากนั้นเธอก็ได้เดินทางต่อไป ไปเรื่อยๆจนเธอมาถึงบ้านของคุณยาย ที่รอบบ้านนั้นเงียบอย่างน่าประหลาดใจ หนูน้อยหมวกแดงด้วยความกังวล จึงรีบวิ่งเข้าไปในบ้านและ หาคุณยาย เธอหาทั่วบ้าน ก็เจอคุณยายนอนอยู่ที่ห้องนอนแล้ว เธอจึงเข้าไปหาคุณยายของตน
"อ้าว หลานมาแล้วหรอจ๊ะ?" คุณยายที่นอนอยู่เมื่อเห็นเธอจึงถาม
"คะ หนูพึ่งมานะคะ ว่าแต่คุณยายอาการเป็นไงบ้างคะ" หนูน้อยหมวกแดงที่เป็นห่วงคุณยายก็ถามอาการของคุณยาย
"อ้อ ก็ดีขึ้นแล้วจ๊ะ"คุณยายตอบเธอ
"ว่าแต่ทำไมคุณยายดูแปลกไปคะ ทำไมปากคุณยายถึงยาวจัง แล้วทำไมฟันคุณยายถึงแหลมมากด้วย" ด้วยความสงสัยหนูน้อยหมวกแดงจึงถามคุณยาย
"ฮิ ฮิ แม่หนูน้อยเธอนี่ชั่งน่ากินจริงๆเลยนะ ที่ปากยาวจะได้กินเธอง่ายๆยังไงละ ส่วนฟันนะจะเอาไว้ฉีกเนื้อเธอยังไงละ!!" หมาป่าที่อยู่ในคราบคุณยายก็กระโดดเข้าหาหนูน้อยหมวกแดง เมื่อหนูน้อยหมวกแดงเห็นเธอจึงวิ่งออกจากห้องเพื่อขอความช่วยเหลือแต่ อยู่ๆเธอก็ถูกหมาป่ากระชากตัวไว้ "หึ หึ เจ้าไม่รอดแน่หนูน้อยหมวกแดง!!" ฟันของหมาป่าที่จะกัดกินเธออ้าปากพร้อมที่จะกินเธออ!!...ตึง!!เสียงของการกระแทกของกระดูกกับพื้นบ้านอย่างดัง ทำให้หญิงสาวที่นอนตกเตียงนั้นตื่น ซึ่งสาเหตุก็มาจากการฝันเรื่องหนูน้อยหมวกแดงนั้นเอง "นี่ฉันฝันไปอีกแล้วหรอ...เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วเนี่ยย!!" เมื่อเธอเริ่มรู้สึกตัวจึงดันตัวเองให้ลุกขึ้นจากพื้น และดูเวลาของนาฬิกา ตอนนี้เวลาห้านาฬิกาสามสิบนาที เมื่อเธอดูเสร็จก็มานั่งบนเตียง "เห้ออ ฉันเบื่อจริงเลย เวลาฝันอะไรแบบนี้ ให้ตายเถอะ! มันเรื่องก็นานมาแล้วแท้ๆ เมื่อไหร่จะลืมสักทีเนี่ย!" เธอบ่นกับตัวเองด้วยอารมณ์ร้อน อยู่สักพักแล้วก็หลับไป
Guest
