บทนำ
“ฮื้อ…ปล่อยผม! ได้โปรด อย่า! อย่าทำผม!”
ร่างเล็กพยายามสะบัดตัวออกจากคนที่คร่อมร่างของตนอยู่ น้ำตาสองข้างไหลทะลักออกมาอย่างน่าเวทนา แต่ดูเหมือนว่าชายตรงหน้าไม่คิดจะหยุดการกระทำของตัวเองเลยแม้แต่น้อย
“มึงจะดิ้นอะไรนักหนาว่ะ มึงน่าจะดีใจด้วยซ้ำที่ได้พวกกูเป็นผัว” น้ำเสียงเข้ม พูดแสดงความหยาบคายออกมา จนคนได้ฟังถึงกลับสะอื้นหนัก ไม่คาดคิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับตน
“ฮือๆ ปล่อยผมอย่ามายุ่งกับผม ผมกลัวแล้ว ฮือๆ” 'ของขวัญ' ปล่อยเสียงร้องไห้โฮ แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่เขาทำจะไม่ได้รับความเห็นใจจากร่างหนาแม้แต่นิดเดียว
“หึๆ กลัว? กลัวอะไร? ไหนมึงบอกว่ารักพวกกูมากไง แค่กูให้มึงมาเป็นเมียแค่เนี่ยทำไม่ได้หรอว่ะ” ร่างที่คร่อมอยู่ พูดเยาะเย้ยเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้าลงไปบดริมฝีปากกับปากสวย
“อื้อ...อึก”
ของขวัญพยายามจะหันหน้าหนี แต่คนตรงหน้าเหมือนจะไม่ยอมร่างหนานั้นจับกรามของเขาไว้ จากนั้นก็บดริมฝีปากลงมาอย่างหนักหน่วง แต่เด็กหนุ่มเองเองก็ใช่จะยินยอม เขากัดไปที่ริมฝีปากของคนร่างสูง จนร่างสูงผละออกจากใบหน้าของตน
เพี้ยะ!!!
“นี่มึงกล้ากัดกูหรอ” ร่างเล็กหันไปตามแรงตบ 'เจ้าขุน'ที่ดูเหมือนจะโกรธจัด ลงมือฟาดมาอีก
เพี้ยะๆๆ!
“มึงนี่ดูท่าจะชอบให้กูเล่นบทโหดล่ะซิ ได้ในเมื่อมึงขอกูก็จัดให้” ชายหนุ่มกล่าวก่อนจะฟาดฝ่ามือลงใบหน้าหวานๆ อีกครั้ง
“โอ้ย! จะ...เจ็บ ฮือออ ผมเจ็บ” ของขวัญรู้สึกชาไปทั้งหน้า ภายในปากได้รสฝาดของเลือด เขาสะอื้นออกมาอย่างน่าสงสาร ร่ำร้องต่อว่าโชคชะตาที่ทำให้เขาต้องมาเจอคนแบบนี้ ’ผมผิดอะไร ทำไมพระเจ้าถึงต้องทำแบบนี้กับผมด้วย’
“ฮือๆ…อึก!”
“มึงจะร้องอะไรนักหนา ก็แค่เป็นเมียพวกกู ร้องอย่างกับไม่เคยโดนอย่างงั้นแหละ!” เจ้าขุนบีบกรามของร่างเล็กอีกครั้ง จนของขวัญได้แต่ส่งเสียงร้องอู้อี้ฟังเป็นภาษา
น้ำตาที่ไหลอาบของเขาดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์ซักนิดเมื่อคนใจร้ายตรงหน้าไม่แม้แต่จะรู้สึกผิดร่างเล็กหลับตาแน่นไม่อยากมองหน้าคนผู้นี้อีกต่อไป เพราะเขาเริ่มจะรู้ชะตากรรมของตนดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นนับจากนี้
“ฮึ! มึงเบาๆ มือหน่อยซิวะ เดี๋ยวมันก็ตายก่อนหรอก” พี่น้องฝาแฝดของเขาที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ปรามอย่างไม่จริงจังนัก แต่แววตาก็ดูมีความสะใจไม่น้อยที่ร่างเล็กโดนตบ ใบหน้าหล่อเหลานั่นเหยียดยิ้มน่ารังเกียจ ก่อนจะพูดประโยคที่คนได้ฟังอย่างของขวัญตกใจ
“มึงเอามันเร็วๆ ซิวะ กูจะได้เอามั่ง แม่งแข็งจะตายห่าล่ะเนี่ย” 'เจ้าคุณ'เอ่ยปากกับแฝดตัวเอง
“หึ เออๆ มึงมาจับแขนมันดิ” เจ้าขุนฉีกยิ้มสมเพสให้ร่างบางอีกครั้ง จากนั้นก็หันไปสั่งให้ฝาแฝดของตนให้มาช่วย
“พี่ขะ...ขุน… ยะ…อย่าทำผมเลย ผมกลัวแล้ว จะให้ผมทำอะไรกะ…ก็ได้ ผมกลัวแล้วววว”
ฮือๆ ฮือๆ
ร่างเล็กสะอื้นพยายามขอร้องคนที่คร่อมตนอยู่ แต่ร่างหนาไม่ได้หยุดตามคำขอกลับแสยะยิ้มแล้วมองหน้าของเขา “ไหนมึงเคยบอกว่ารักพวกกูไง มึงก็ยอมเป็นของพวกกูซิ”
ไม่ทันที่ร่างเล็กจะเอยตอบ เจ้าคุณก็ก้มลงมาจับแขนทั้งสองข้างของคนตัวเล็กไว้ แล้วรวบมือทั้งสองข้างของเขาไว้เหนือหัว ร่างเล็กสะดุ้งตกใจเงยหน้าขึ้นไปมองชายหนุ่ม
“พะ…พี่คุณ ปะ…ปล่อยผมไปเถอะครับ ไหนพวกพี่บอกว่ารักผมไง ทำไมถึงทำกับผมแบบนี้” ร่างเล็กตัดพ้ออย่างคนหมดหนทางในชีวิต เขาไม่มีทางเลือกแล้วใช้ไหม ’นี่ผมไม่มีทางเลือกแล้วจริงจริงๆ หรอ ฮือๆ’
คุณได้ยินก็ยิ้มขำ เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความต้องการ “ก็นี้ไง พวกกูรักมึงจะตาย ไม่งั้นจะเอามึงเป็นเมียหรอ”
ร่างบางได้ยินถึงกลับน้ำตานองหน้า สายตาเริ่มพล่ามัวจนเห็นภาพตรงหน้าไม่ชัด”ผมทำผิดอะไร ทำไมพวกพี่ต้องทำแบบนี้กับผมด้วย ปล่อยผม!” ของขวัญพยายามจะสะบัดกาย หวังว่าจะหลุดจากการพันธนาการของบุรุษทั้งสอง
“หยุดพูดมากได้แล้ว เก็บเสียงมึงไว้ครางให้พวกกูเถอะ” ขุนพูดอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะเริ่มไซร้คอร่างเล็ก
“อย่าๆๆ เฮือก! อย่า ไม่เอา อย่า ม้ายยยยย!!!”
ร่างเล็กสะดุ้งตื่นขึ้นมาท่ามกลางความมืด แสงจันทร์เล็ดรอดเข้ามาทางหน้าต่างทำให้พอที่จะมองเห็นห้องนี้ได้อยู่บ้าง เหงื่อเม็ดใหญ่ขึ้นเต็มใบหน้าสวย ดวงตากลมโตเจือน้ำตา น้ำตาที่ไม่รู้ว่าต้องไหลให้กับเรื่องชั่วช้านี่มาไม่รู้กี่หนต่อกี่หน
‘ฝะ…ฝันอีกแล้ว เมื่อไหร่จะหยุดฝันเรื่องบ้าๆ นั้นซักที’ ร่างเล็กเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ก่อนจะพาร่างตัวเองที่ยังคงสั่นเทาเพราะความฝันนั้น เดินไปเข้าห้องน้ำ
ของขวัญมองตัวเองในกระจกก่อนจะยิ้มสมเพชให้ตัวเอง ใบหน้าสวยหวานที่ใครๆ ต่างหลงใหล ริมฝีปากอวบอิ่มที่ใครๆ ต่างปรารถนา ดวงตากลมโตที่ไม่ว่าใครได้มองต่างก็ลืมไม่ลง ใครล่ะจะคิดว่าชีวิตของคนๆ นี้ต้องแบกรับเรื่องเลวร้ายมามากแค่ไหน
ผมชื่อ ของขวัญ ผมมาอาศัยที่บ้านหนังนี้ได้เกือบสามปีแล้ว แม่ผมนำผมมาฝากไว้กับญาติที่นี่ ตอนที่มาทุกคนดีกับผมมาก ผมได้เจอกับพี่คุณและพี่ขุน พี่น้องฝาแฝดที่เป็นลูกของน้าแพรพรรณ ตอนมาที่นี่พวกพี่เขาทำดีกับผมมากเลย
จนกระทั่งวันหนึ่งทุกสิ่งทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ผมถูกพวกเขาข่มขืนในวันที่น้าแพรไม่อยู่บ้าน พวกเขาข่มขืนผมครั้งแล้วครั้งเล่าเกือบสามอาทิตย์ไม่ให้ผมได้ออกจากห้อง ทุกวันมีแต่เซ็กส์กับอาหารสามมื้อที่คอยหล่อเลี้ยงไม่ให้ผมตายและเพื่อป้องกันไม่ให้ผมเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร พวกเค้าก็ถ่ายคลิปเอาไว้แบล็คเมลล์ตัวผมด้วย
และหลังจากนั้นผมก็ต้องคอยทนรับความต้องการของพวกเขาเรื่อยมา จะหนีก็ทำไม่ได้ ถ้ามีใครยื่นมือมาช่วยผมตอนนี้ล่ะก็ ผมจะไม่ลังเลที่จะไปเลยแม้แต่น้อย
ของขวัญเอ่ยกับตัวเองเบาๆ ”พระผู้เป็นเจ้า ลูกทำผิดอันใดกัน ใยท่านถึงต้องให้ลูกทนทุกข์ทรมานเยี่ยงนี้” นี่คือคำที่ร่างเล็กมักจะถามพระเจ้าทุกครั้งเมื่อหวนคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตของเขา ตั้งแต่เกิดมา เขาไม่เคยด่าว่าหรือนินทาใคร ไม่เคยคิดร้ายหรืออิจฉาริษยาใคร แล้วทำเขาต้องมาพบเจอเรื่องชั่วร้ายพวกนี้ด้วย
“หรือสิ่งที่ท่านทำ เป็นเพียงบททดสอบความอดทนอดกลั่นของผมเช่นนั้นหรือ หากเป็นเช่นนั้นจริงๆ ได้โปรดช่วยปลิดลมหายใจของลูกด้วยเถิด ลูกเหนื่อยเหลือเกิน ลูกทรมานเหลือเกิน ได้โปรดเถอะพระผู้เป็นเจ้า เพียงแค่ท่านริบลมหายใจของลูกเท่านั้น ได้โปรด…”
“ได้โปรด…”
Guest
