หลงวิลาศ

ออกขุนณรงค์ ชายผู้เกลียดชัง ออกญาวิชยศ หรือ ไอ้วิลาศหัวทองผู้นั้นจนเข้าไส้ ทั้งยังด่าทอคนที่ศักดินาสูงกว่าตนอย่างไม่เกรงกลัว แต่ผู้ใดจะไปคาดคิด ว่าคนที่ถูกชิงชังนั้นจะยืนยิ้มหน้าระรื่นราวกับว่ามันเป็นคำชม หากแต่อีกนัยหนึ่ง มันกลับคล้ายการดูถูก ว่าคนเช่นขุนณรงค์ก็มีปัญญาทำได้แค่นี้ ทำได้แค่เห่าไปอย่างนั้น…

“ท่านกี่ปีแล้วหรือ ออกขุนณรงค์”

“เรื่องของกู กูเกิดก่อนมึงก็แล้วกัน!”

“แต่ท่านยศต่ำกว่าข้านัก เจ้าพระยาสุริยวงศ์มิได้บอกหรือ ว่าขุนณรงค์ควรวางตัวอย่างไร”

“มึงอย่าคิดว่าขุนหลวงโปรดปรานแล้วจะมากำแหงในบ้านเมืองกูนะไอ้วิลาศ ถึงวันที่มึงตกต่ำกูจะย่ำมึงให้จมตีนเลยคอยดู”

“ฮึ ๆ ”

เบอนัวต์หัวเราะเอ็นดูคนแก่กว่า แต่สิ่งที่ณรงค์เห็นกลับเป็นการเยาะเย้ยเสียมากกว่า

หากไม่ติดว่ากงนี้คนเยอะ เขาคงได้ตะบันหน้ามันเข้าจริง ๆ

*****************************

“เป็นกระไรไปรึออกขุนท่าน ได้กันแล้วคิดจะหลบหน้าหลบตาหรือขอรับ?”

“มึงอย่ามาพูดกระไรเหลวไหลข้างนอก”

“แต่พูดบนเตียงได้ใช่หรือไม่”

“หากผู้อื่นรู้เรื่องนี้ กูจักเอาเลือดหัวมึงออกเองไอ้เบอนัวต์”

“ใยจึงไม่พูดร้องขอเสียงอ่อนเสียงหวานเช่นวันนั้นเล่าออกขุน”

“กูแค่เมาไอ้ระยำ!! เลิกมายุ่มย่ามกับกูเสีย”

“เห็นทีจะมิได้ ท่านลืมสัญญาแล้วหรือ? ฮึ ๆ เวลาขุนณรงค์โกรธช่างน่ารักจริงเชียว”

“ไอ้ฉิบหาย…”

*****************************

“คนผู้นั้นออกขุนก็คงอ้าขาให้เหมือนกันใช่หรือไม่? เหล้าเข้าปากแล้วกลายเป็นหมาติดสัดเช่นนี้ทุกคราเลยรึ”

“กูจักให้ผู้ใดเอาแล้วเกี่ยวกระไรกับมึง มึงห้ามกูได้รึ”

“ที่กงนี้ควรเป็นแค่ของข้าผู้เดียว หากยังดื้อด้านข้าคงจำต้องใช้ไม้แข็ง”

“อื้ออออ จะ- จับ ที่ใดของมึงกัน!!”

“หิวนักมิใช่รึ ข้าจะให้ท่านกินลึงค์ข้ามันเสียกงนี้แหละ”

“มึงบ้าไปแล้วหรือ ระ เรือได้คว่ำกันพอดี”

*****************************

“ท่านจำสิ่งใดมิได้เลยรึ”

“กูกับมึงเคยพบหน้ากันเมื่อใด คราแรกก็ตอนที่กูเข้าเฝ้าขุนหลวงพร้อมเจ้าพระยา”

“๑๕ ปีที่แล้ว….”

“มึงคิดว่ามึงสำคัญจนกูต้องจดจำมานานเพียงนั้นเลยรึ มึงจักเป็นผู้ใดมาจากไหนก็เรื่องของมึง”

“เช่นนั้นท่านก็คงสำคัญกับข้ามาก เพราะข้าจดจำท่านได้ แม้เห็นเพียงแค่ปลายเล็บ ข้าก็จำได้ว่าเป็นท่าน”

“…”

*****************************

“ท่านว่าจักย่ำข้าให้จมตีน ตอนนี้ข้าล้มเสียหมดท่า มิเห็นทำเช่นปากว่าเล่า”

“พูดมาก”

“หากตายด้วยน้ำมือออกขุน ข้าคงมิเสียดาย…”

“กูฆ่ามึงแน่ แต่มิใช่ตอนนี้”

“ชักช้าอยู่ไย หรือใจท่านเองก็ทำไม่ลง”

“…”

*****************************

พระเอกหมาเด็กปากหอม x เคะกล้ามผิวน้ำผึ้งปากจัด

แม้จะเป็นไทยพีเรียด แต่แอลไม่ได้อิงประวัติศาสตร์นะคะ

นิยายเรื่องนี้สงวนสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537 และที่แก้ไขเพิ่มเติม ห้ามคัดลอก ทำซ้ำ ดัดแปลงหรือนำส่วนหนึ่งส่วนใดของนิยายไปเผยแพร่หรือกระทำการใด ๆ ก่อนได้รับการอนุญาตจากผู้เป็นเจ้าของลิขสิทธิ์ หากฝ่าฝืนจะดำเนินการทางกฎหมายต่อผู้กระทำละเมิดอย่างเด็ดขาดโดยไม่มีข้อยกเว้น

ช่องทางติดต่อนักเขียน

TikTok : https://www.tiktok.com/@molinuli?_r=1&_t=ZS-91gpIrDHMOt

Facebook : https://www.facebook.com/profile.php?id=61580464573471

สุดท้ายยยยยย แต่ไม่ท้ายสุด

ฝากที่รักติดตามไรท์หน่อยน้าาาาจะได้ไม่พลาดกิจกรรมแจกของรางวัลและข่าวสารต่าง ๆ