ฟ้าเหนือกรุงเทพฯ คืนนี้มืดสนิท ราวกับหลุมดำที่พร้อมจะดูดกลืนทุกความหวังให้หายไปตลอดกาล
แต่ภายในหัวใจที่แหลกสลายของมาลัยกลับมีแสงสว่างวาบขึ้นมา... ไม่ใช่แสงแห่งความหวัง ไม่ใช่แสงแห่งศรัทธา
แต่มันคือ "ไฟ" ไฟที่เย็นเยือก หนาแน่น และคมกริบดุจใบมีดโกน
หลังจากถูกเหยียบย่ำจนศักดิ์ศรีแทบไม่เหลือชิ้นดี ถูกคนที่รักทรยศ ถูกครอบครัวกดขี่ และถูกสังคมตราหน้า
คืนนี้... เปลือกอันเปราะบางที่เธอ ที่ใช้ห่อหุ้มความอ่อนแอได้แตกออกจนหมดสิ้น
โทรศัพท์รุ่นเก่าในมือส่องแสงสลัวบนใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตา
หน้าจอแสดงข่าวต่างประเทศ: "ปาฏิหาริย์บ้านมาลิบู" บ้านสามชั้นสีขาวมูลค่า 315 ล้านบาทที่ตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางซากขี้เถ้าของไฟป่าที่เผาผลาญทุกอย่างจนวอดวาย บ้านหลังนั้นไม่ยอมไหม้ ไม่ยอมล้ม และไม่ยอมตาย มันยืนหยัดเย้ยหยันเปลวเพลิงรุนแรงที่โหมกระหน่ำ ราวกับจะบอกโลกใบนี้ว่า 'ฉันกำหนดชะตาของฉันเอง'
"ถ้าโลกอยากให้เราตาย..." มินตราพึมพำ น้ำเสียงแหบพร่า "เราต้องแข็งแกร่งกว่าที่โลกคิด"
แววตาที่เคยโศกเศร้า แปรเปลี่ยนเป็นความว่างเปล่าที่น่าสะพรึงกลัว
เธอตัดสินใจแล้ว เธอจะไม่ใช่เศษซากที่รอวันผุพัง แต่เธอจะเป็นเหมือนบ้านหลังนั้น... บ้านที่ไฟนรกก็ไม่อาจทำลายได้
Guest
