ปัจจุบัน… ทุกอย่างดำเนินไปอย่างไม่หยุดยั้ง
เวลา 24 ชั่วโมงยังเดินหน้าต่อวินาที จากหนึ่งวันกลายเป็นหนึ่งสัปดาห์ แล้วเป็นเดือน… และปี ผู้คนใช้ชีวิตของตัวเอง ไม่ว่าสุขหรือทุกข์ ชีวิตก็ยังเดินหน้าต่อไปแบบซ้ำเดิม นั่นแหละที่ทำไม ยามาโมโตะ ทาเคชิ ถึงไม่ชอบความรู้สึกเคยชินกับวงจรเหล่านี้
ตอนนี้เขาอายุ 27
เบื้องหน้าทำงานเป็นนักวิเคราะห์กีฬาเบสบอลไฟแรง ฟังดูเรียบง่าย… แต่สำหรับอดีตนักเบสบอลดาวรุ่งแบบเขา มันก็เจ็บใจไม่น้อย เคยมีข่าวว่าเขาบาดเจ็บจากลีกสุดท้ายเลยไม่กล้าลงสนามอีก แต่ความจริงไม่มีใครรู้… ว่า อาชีพที่แท้จริงของยามาโมโตะ ก็คือ
นักฆ่า…
ความจริงไม่ได้เกิดจากลีกเก่า… ยามาโมโตะบาดเจ็บจากการต่อสู้กับไอ้นักฆ่าโรคจิตนั่นต่างหาก มันไม่ใช่แค่บาดเจ็บธรรมดา เขาต้องใช้เวลาหลักเดือนในการพักฟื้นกว่าจะกลับมาใช้ชีวิตได้ตามปกติและการต่อสู้ครั้งนั้นก็ทิ้งแผลเป็นเด่นชัดบนคางไว้เป็นที่ระลึก ร่องรอยที่ใครเห็นก็เดาไม่ได้ว่ามันเกิดจากสนามเบสบอล หรือโลกอีกใบที่ไม่มีใครรู้จัก
โลกที่รูปเดิมยังคงวนเวียนซ้ำ ๆ โลกที่กำลังแยกเขาเป็นชิ้น ๆ ราวกับก้อนเนื้อ
ว่าแต่โลกของเธอล่ะ…
คำถามนั้นผุดขึ้นในหัวเขา เมื่อภาพของ อาสึ ในวันนั้นลอยเข้ามา เธอจากไปนับสิบปี ไร้ซึ่งการติดต่อใด ๆ ใบหน้าเล็ก ๆ ที่เคยเต็มไปด้วยน้ำตาเมื่อครั้งสุดท้ายที่เจอกันยังติดอยู่ในความทรงจำของเขา
แต่ตอนนี้…
เธอในวัย 27 สวยงามประดุจดอกไม้ท่ามกลางหิมะ สายตาคู่นั้นเย็นชาและเด็ดขาด
อาสึไม่แม้แต่จะอยากปริปากพูดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา ถ้าพูดได้คงจะบาดหูไม่น้อย
ยามาโมโตะรู้สึกได้ถึงคลื่นที่สะท้อนในใจเธอ แม้ใบหน้าของเธอจะเก็บซ่อนความจริงไว้มากแค่ไหน
เธอไม่เคยลืมเขา…
และนั่นก็ทำให้เขารู้ว่าเรื่องราวของพวกเขายังไม่ได้จบ…
Guest
