โปรย
วันที่เขาเอ่ยปากไล่เธอไม่ต่างจากของตายที่ไร้ค่า
ความอดทนอดกลั้นที่มีมานานจึงถึงคราวสิ้นสุด
‘ใบหย่า’ คงเป็นปลายทางที่เหมาะสมกับเรื่องนี้
เธอและลูกจะไม่ทนอยู่กับผู้ชายใจร้ายอีกต่อไป
.
.
ตัวอย่าง 1
“วัน ๆ คิดแต่เรื่องไร้สาระ แต่งตัวบ้า ๆ ทำอาหารที่ไม่มีใครอยากกิน น่าสมเพช!”
คำพูดแต่ละคำของเขาเหมือนกับโลหะแข็ง ๆ ที่ทุบลงมาบนกำแพงความอดทนของเธอจนมันพังไม่มีชิ้นดี
“น่าสมเพชงั้นเหรอคะ การพยายามจะประคับประคองครอบครัวมันเป็นเรื่องน่าสมเพชงั้นเหรอคะ?”
เธอหลีกเลี่ยงการทะเลาะมาโดยเสมอ แต่คงทนเลี่ยงต่อไปไม่ไหวอีกแล้วจริง ๆ
“แล้วคุณล่ะ เคยพยายามอย่างที่ฉันทำบ้างไหมคะ ใครกันแน่ที่น่าสมเพช”
เจ้าของร่างสูงกำยำลุกยืนเต็มความสูง นัยน์ตาที่วาวโรจน์ด้วยความโกรธจ้องมองคนเป็นภรรยาที่กล้าต่อว่าเขา ก่อนจะประชดประชันกลับไปด้วยถ้อยคำที่แสนใจร้าย โดยไม่รู้เลยว่ามันอาจจะเป็นคำพูดที่ทำให้เขาเสียใจไปตลอดชีวิต
“ถ้าทนไม่ได้ก็ไปซะสิ”
ทุกอย่างมันพังลงแล้ว ความสุข รอยยิ้ม ความรัก หรือแม้แต่คำว่าครอบครัว
ความจริงมันพังมาตั้งนานแล้ว เพียงแค่ม่านฟ้าไม่ยอมรับมันก็เท่านั้นเอง
.
.
ตัวอย่าง 2
“คุณมาที่นี่ได้ยังไง” น้ำเสียงของเธอสั่นเทา แต่แววตากลับแข็งกร้าวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ท่าทีหวาดระแวงราวกับเห็นอสูรร้ายของเธอ เสมือนกับมีดนับพันเล่มที่พุ่งเข้ากรีดเฉือนหัวใจของคชาครามจนแหลกละเอียด เขายืนนิ่งราวกับถูกสาป ความเจ็บปวดแล่นขึ้นมาจุกที่อกจนหายใจแทบไม่ออก
นี่สินะ ผลของการกระทำของเขา
เขาเปลี่ยนผู้หญิงที่เคยรักเขาหมดหัวใจให้กลายเป็นคนที่หวาดกลัวเขาจนสุดวิญญาณ เขากลายเป็นปีศาจในสายตาของเธอไปเสียแล้ว
ภาพลักษณ์มาเฟียผู้ยิ่งใหญ่พังทลายลงในพริบตา เหลือเพียงชายคนหนึ่งที่กำลังจมอยู่กับความรู้สึกผิดอันมหาศาล
“ม่านฟ้า” เขาเปล่งเสียงเรียกชื่อเธอออกมาอย่างยากลำบาก มันแหบพร่าและเต็มไปด้วยความเจ็บปวด “กลับบ้านกับพี่นะ”
คำว่าบ้านเสมือนเชื้อไฟที่จุดประกายความโกรธของม่านฟ้าให้ลุกโชนขึ้นมา
“ไม่” เธอสวนกลับทันควัน “บ้านเหรอคะ ที่นั่นไม่เคยเป็นบ้านของฉัน มันเป็นแค่กรงทองของคุณ ที่นี่ต่างหากคือบ้านของฉันกับลูก คุณมาทางไหนรบกวนกลับไปทางนั้นด้วยค่ะ”
แววตาของเธอแข็งกร้าว เด็ดเดี่ยว และไม่มีร่องรอยของความลังเล เป็นม่านฟ้าคนใหม่คนที่ถูกหล่อหลอมขึ้นจากความเจ็บปวดและความรักที่มีต่อลูกจนแข็งแกร่งเกินกว่าที่เขาจะจินตนาการได้
“พี่ขอโทษ” คชาครามก้าวเข้ามาหนึ่งก้าว แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นม่านฟ้าถอยกรูดไปติดเตียง “พี่รู้ว่าพี่มันเลว พี่ผิดไปแล้ว ทุกอย่างเป็นความผิดของพี่คนเดียว ได้โปรดให้อภัยพี่นะฟ้า”
นี่คือครั้งแรกในชีวิตที่ผู้ชายอย่างคชาครามเอ่ยคำว่าขอโทษออกมาอย่างจริงจัง และหมดสิ้นซึ่งทิฐิทั้งหมด เขายอมทิ้งศักดิ์ศรีทุกอย่างลงแทบเท้าเธอ ขอเพียงแค่เธอให้อภัย
แต่สำหรับม่านฟ้าแล้ว บาดแผลที่ฝังลึกมันไม่ได้รักษาง่ายดายเพียงนั้น
************
ไม่มีนอกกายนอกใจ
************
ใครอยากรอดูคนโบ้อย่าลืมกดเพิ่มเข้าชั้นไว้น้าาาา
*******************
คำเตือน
นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน
อาจมีการใช้ภาษา หรือพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสม
ควรใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะทุกคน ^^
**************
สุดท้ายนี้
กดติดตาม เพิ่มเข้าชั้น กดหัวใจ
และคอมเมนต์นิยายเพื่อเป็นกำลังใจให้ไร้ท์ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ❤️❤️
Guest
