โกสุมาธิราช

— โกสุมาธิราช : บุปผาแห่งหายนะ —

“ในวังหลวง...ไม่มีใครบ้า

มีแต่คนที่เรียนรู้จะ ‘บ้าอย่างงดงาม’

เมื่อไฟแห่งสุริยาเทวีผลิบานกลางราชสำนัก

กลิ่นหอมของการทรยศจึงอบอวลทั่วแผ่นดิน

และความรัก...กลายเป็นพิธีกรรมของการสังเวย”

ความงามกำลังจะกลืนบัลลังก์

อำนาจกำลังเผาใจผู้ครองมันเอง...

🌕 — โกสุมาธิราช

กลางฟ้าหม่นต้นรัตติกาลรุ่ง

มีกลิ่นปรุงดอกไม้ในห้องทอง

เสียงระฆังปลุกเงานิรันดรครอง

ปลายกระจกต้องเลือดแห่งคำภีร์

แผ่นดินงามดังมณีต้องแสงฟ้า

แต่ทุกคราพร่างพราวด้วยราคี

อำนาจซ่อนอยู่ใต้ผ้ากัมพลสี

และรอยยิ้มมีคมเท่าคมดาบ

ในวังนั้นใครจักอยู่เหนือโชค

เมื่อเงาโลกเริ่มพาดบัลลังก์คราบ

บุปผาเพลิงกำลังผลิบานซาบ

ใต้พระอาทิตย์ราบที่ร่ำไห้

ดินจะสั่น ลมจะหวน น้ำจะหลั่ง

ไฟจะสว่างด้วยบาปที่ซ่อนไว้

และเสียงหนึ่งจากใต้ฟ้าไกล

จะกลืนทั้งเมืองไว้ในกลิ่นหอมเดียว

---

> “จงอย่าถามว่าผู้ใดคือราชา...

เพราะในวังนี้—ทุกคนต่างเฝ้าครองอำนาจในหัวใจตนเอง”

👑 พระมหากษัตริย์หัสดินธราธิราช องค์เหนือภพ

> “ข้าปกครองด้วยสายตา...

เพราะเมื่อใจเอียงเพียงนิดเดียว แผ่นดินจะล่มสลาย”

องค์เหนือภพ คือกษัตริย์ผู้เกิดภายใต้เงาแห่งสุริยะ

สืบสายหัสดิน ผู้ถือกลิ่นสุริยะเข้มข้นที่สุดในราชวงศ์เทวาวรรณ

พระองค์ขึ้นครองราชย์ท่ามกลางสงครามและการสูญเสีย จึงเรียนรู้ว่าความรักคือพิษชนิดหนึ่ง — งามแต่ทำลาย

เบื้องหลังพระเนตรที่นิ่งสงบคือรอยแผลลึกของผู้ถูกบังคับให้ “สมบูรณ์แบบกว่ามนุษย์”

พระองค์ทรงสร้างวังให้แข็งดั่งเหล็ก แต่ภายในกลับว่างเปล่าดั่งสุสาน

จนวันที่บุปผาเพลิงจากแดนใต้ก้าวเข้ามา... และทำให้เหล็กทั้งวังเริ่มละลาย

---

> “ราชาไม่อาจรักได้ — แต่ก็ไม่อาจหยุดหลงในสิ่งที่ควรประหาร”

🔥 สุริยาเทวี — โกสุมแห่งไฟจากทิศใต้

> “ข้าไม่ได้เกิดมาเพื่อเป็นสนม...

แต่เพื่อเผาแผ่นดินนี้ให้เหลือเพียงความจริงของข้า”

นางคือโกสุมแห่งไฟ ผู้ถูกบิดาและโชคชะตาบังคับให้ถวายตัวต่อบัลลังก์ทองแห่งกรุงศรีเทวาวรรณ

เลือดในกายหลอมรวมกับกลิ่นบุปผาจันทรา แต่เปลวในใจคือสุริยะเพลิงที่ไม่มีผู้ใดดับได้

ทุกย่างก้าวของนางคือการลุกไหม้—ทั้งวังหลวงและหัวใจของผู้ครองมัน

นางจะรักเพื่อทำลาย หรือทำลายเพราะรัก ไม่มีใครรู้

รู้เพียงว่า...เมื่อบุปผาเพลิงผลิบาน ฟ้าทั้งหล้าจะสั่นสะเทือน

🌿 ปาราเทวี — โกสุมแห่งดิน

> “ข้าเชื่อในระเบียบของฟ้า…

และจะไม่ยอมให้ไฟใดเผาทำลายแผ่นดินนี้”

ปาราเทวี คือโกสุมแห่งดินจากทิศเหนือ

พระสนมเอกผู้ครองวังด้วยความนิ่งสงบและศรัทธาในระเบียบแห่งราชา

นางเติบโตในวังฝ่ายเหนือที่ยึดขนบธรรมเนียมเหนือสิ่งอื่นใด

เชื่อว่าความรักไม่อาจยิ่งใหญ่กว่าหน้าที่ และศักดิ์ศรีคือสิ่งเดียวที่ต้องรักษาไว้

เบื้องหลังความอ่อนช้อยคือรากแห่งอำนาจ — แข็งแกร่ง มั่นคง และดื้อรั้นยิ่งกว่าหินผา

นางรักพระมหากษัตริย์อย่างบริสุทธิ์ แต่เมื่อไฟแห่งสุริยาเทวีผลิบาน

ความรักของนางจึงแปรเป็นความหวง และความหวงนั้น...กลายเป็นคำสาปของวังทั้งวัง

---

> “ดินไม่เคยลุกเป็นไฟ —

จนวันที่ไฟเดินเข้ามาเหยียบมันด้วยเท้าเปล่า”

🌪️วาราเทวี — โกสุมแห่งลม

> “ลมหายใจของข้า...คือคำลวงที่หอมที่สุดในวังนี้”

วาราเทวี คือโกสุมแห่งลมจากทิศตะวันออก ผู้ถือกลิ่นแห่งรัญจวนอันบางเบาแต่ร้ายกาจ

นางเป็นหญิงที่หัวเราะเบา ๆ แล้วปล่อยข่าวแรงกว่าอาวุธใดในราชสำนัก

เติบโตในวังที่ไม่มีใครมองเห็นค่า — จึงเรียนรู้ว่าความสนใจคืออำนาจ

เสียงกระซิบของนางสามารถปลุกศึก หรือทำให้คนรักกันแตกแยก

เธอคือนักแสดงชั้นครูที่ใช้ “ความจริงครึ่งหนึ่ง” เป็นอาวุธ

ไม่มีใครรู้ว่าเบื้องหลังรอยยิ้มอ่อนโยนคือความกลัว หรือคือความกล้า

---

> “ลมไม่เคยมีรูปร่าง...แต่มันพัดพาเถ้าของอาณาจักรได้ทั้งแผ่นดิน”

🌊 จันทราเทวี — โกสุมแห่งน้ำ

> “ข้าไม่ต้องการครองวัง…

เพียงขออยู่ข้างไฟนั้น แม้ละลายก็ยอม”

จันทราเทวี คือโกสุมแห่งน้ำจากทิศตะวันตก

หญิงผู้เงียบงามและอ่อนโยนที่สุดในบรรดาสี่โกสุม

กลิ่นจันทราของนางหอมเยียบเย็นเหมือนแสงเดือนเหนือผืนน้ำ — งามเกินแตะต้อง

นางมิได้แสวงหาอำนาจ แต่ยอมยื่นหัวใจให้ไฟที่พร้อมจะเผาผลาญ

ภายนอกดูสงบสุขุม ทว่าในใจกลับเต็มไปด้วยคลื่นแห่งความหวังและความสิ้นหวังที่ไม่มีวันหยุด

นางคือเสียงกระซิบอ่อนสุดท้ายของวังหลวง ผู้รักอย่างบริสุทธิ์…จนกลายเป็นบาป

---

> “ในยามน้ำสะท้อนจันทร์ — เธอเห็นเพลิงไหม้อยู่ใต้ผิวนั้นเสมอ”