ไม่มีใครรู้ว่าความตายมีกี่รูปแบบบางคนดับเพราะไฟเผา บางคนดับเพราะหัวใจแตกสลายและบางคน…ยังหายใจอยู่ ทั้งที่ควรตายไปแล้ว
กลิ่นไหม้ยังคงอ้อยอิ่งอยู่ในความทรงจำของเมษาไฟคืนนั้นเผาทุกอย่างให้เป็นเถ้าถ่าน แต่เธอรู้…มันไม่อาจเผา “เขา” ได้หมด
คาลิท วาเร็ธ ไม่ได้ตายไปในเปลวไฟร่างของเขายังอยู่ เสียงหัวใจยังดังเป็นจังหวะช้าแต่สิ่งที่ตื่นขึ้นมาพร้อมกับเขา…ไม่ใช่คนเดิม
เขาจำทุกภาพที่ลุกเป็นไฟได้หมด เสียงของเธอที่เรียกชื่อเขาท่ามกลางเพลิง
สัมผัสสุดท้ายก่อนที่สติจะดับลง และในห้วงว่างนั้นเขาได้เห็นบางสิ่งที่ไม่ใช่โลกนี้เงาดำของตัวเอง…ยื่นมือออกมาจากอีกฝั่งของไฟ
“อย่าปล่อยเธอไป”
เสียงนั้นกระซิบอยู่ในหัวของเขา ตั้งแต่วินาทีที่เขาลืมตาขึ้น
หลังจากคืนเพลิงมอด เขาถูกประกาศว่า ‘อยู่ในสภาพโคม่า’แต่สำหรับคาลิท มันไม่ใช่การหลับ มันคือการ “แยก”ร่างหนึ่งยังคงหายใจอยู่ในโลกของมนุษย์แต่อีกส่วนหนึ่ง…เดินอยู่ในเงาที่ไม่มีใครมองเห็น
ขณะเดียวกัน เมษาที่รอดจากไฟ กลับรู้สึกได้ถึงแรงเต้นของหัวใจอีกดวงในร่างเธอเองทุกคืนเธอได้ยินเสียงกระซิบชื่อเธอเบาๆจากมุมมืดของห้อง
ทุกครั้งที่ฝนตก เธอเห็นเงาของเขายืนอยู่ตรงปลายเตียงทั้งที่รู้ดีว่า “เขายังนอนอยู่ในห้องพักฟื้น”
ไม่มีใครอธิบายได้ว่าทำไมสายสัมพันธ์นี้ยังไม่ขาดบางทีสิ่งที่เธอเรียกว่า “รัก” อาจไม่ใช่รักอีกต่อไปมันคือ คำสาบานของไฟและเลือด
ที่ผูกหัวใจของทั้งคู่ไว้แน่นจนกระทั่งความตายยังไม่กล้าแตะต้องในคืนที่หมอกปกคลุมเมือง เสียงเครื่องวัดชีพจรในห้องพักผู้ป่วยดังขึ้นอีกครั้ง
“ติ๊ก…ติ๊ก…ติ๊ก…”
ดวงตาที่ปิดมานานค่อยๆ เปิดขึ้นทีละน้อยแสงไฟสะท้อนผ่านม่านตาสีเทาเข้มของชายคนนั้นริมฝีปากแตกแห้งขยับเบา ๆ
“…เมษา”
Guest
