คำโปรย เล่ห์เลือกรัก
ณัชชาวลียิ้มปลอบเมื่อทรอยทำหน้าเหมือนโดนล้วงความลับ “อย่าทำหน้าซีเรียสสิคะ แนนก็นึกว่าลึกๆ คุณทรอยชอบให้แนนเขย่ากระดานซะอีก”
เขานิ่งไปเสี้ยววินาที พอตั้งตัวติดจึงยกยิ้มมุมปาก “แนนพูดเหมือนรู้ใจผมทุกอย่าง”
ณัชชาวลีกะพริบตาช้าๆ “คุณทรอยออมมือให้แนนต่างหาก แนนถึงเข้ามาอยู่ในหัวใจของคุณทรอยได้”
ชายหนุ่มหลบตาหนึ่งจังหวะแล้วหันมาสบใหม่
แววตาคมทั้งท้าทายปนยอมรับว่าณัชชาวลี ‘เห็นเขาทะลุหมดแล้ว’
เห็นในแบบที่เขาไม่เคยยอมให้ใครเห็น
เสียงทุ้มจึงเบาลงแทบกระซิบ “งั้นระวังจะติดอยู่ในกระดานที่แนนเขย่าเอง”
______________
“ผมคิดถึงแนน” เขาไม่ชอบพูดมากแต่ทุกคำของเขาเปี่ยมล้นไปด้วยแรงอารมณ์
“ทำไมมองแนนแบบนั้นคะ” เขามองเหมือนจะกลืนกินเธอเข้าไปทั้งตัว เป็นสายตาที่ทำให้เธอยอมแพ้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอเขา
“ก็แนนทำตาเยิ้มใส่ผม...เหมือนเชื้อเชิญผม”
“แนนเปล่านะ”
“สายตาแนนมันฟ้อง ผมชอบให้แนนมองผมแบบนั้น และอยากให้แนนยิ้มเยอะๆ” แต่ต้องยิ้มให้เขาคนเดียวเท่านั้น
________________
ไรต์ฝากกดหัวใจและเก็บเข้าชั้นให้นิยายลำดับที่ 12 ของนามปากกา #รสสรา ด้วยนะคะ
Guest
