ในแผ่นดินอู่หลง การแต่งงานระหว่างชายกับชายไม่ใช่เรื่องต้องห้าม
แต่สำหรับราชสำนักและตระกูลใหญ่ “สมรส” คือเครื่องมือควบคุมอำนาจมากกว่าความรัก
ในปีที่สิบเจ็ดแห่งรัชกาลหลงเทียนซู่
ฮ่องเต้ผู้ชราทรงมองเห็นความแตกแยกระหว่างองค์ชายทั้งห้า
องค์ชายใหญ่คุมทัพ องค์ชายรองจับมือขุนนาง องค์ชายสามคุมกองชายแดน
เหลือเพียง องค์ชายสี่ หลงอวี้เหวิน บุตรของพระสนมลู่ผู้ตายไปในเพลิงวังหนาน
ชายที่ถูกลือว่า “อัปลักษณ์และโหดร้าย” จนทั้งวังเรียกว่า องค์ชายปีศาจ
เพื่อผูกไมตรีและถ่วงอำนาจ ฮ่องเต้จึงออก ราชโองการให้บุตรแห่งตระกูลเว่ยหนึ่งคนแต่งกับองค์ชายสี่
เป็นราชโองการที่ไม่ระบุชื่อ แต่กลับกลายเป็นตราสาปที่ขีดชีวิตคนผู้หนึ่งให้พลิกจากฟ้าลงสู่เหว
ในตระกูลเว่ย น้องชายเมียหลวงผู้รูปงามปฏิเสธจะรับชะตา
จึงโยนภาระให้ เว่ยอี้หาน บุตรเมียรองผู้ไม่เคยมีที่ยืนในบ้าน
เพื่อรักษาหน้าตระกูล เขาจำต้องคุกเข่ารับราชโองการโดยไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ
คืนวันวิวาห์กลางหิมะ
เสียงกลองดังท่ามกลางลมหนาว
เจ้าสาวในชุดแดงถูกส่งเข้าตำหนักเหนือ
เพื่อพบกับเจ้าบ่าวผู้สวมหน้ากากเหล็ก องค์ชายสี่ หลงอวี้เหวิน
คืนนั้นไม่มีเสียงพิณ ไม่มีเหล้า ไม่มีรอยยิ้ม
มีเพียงความเย็นชา และแววตาที่เต็มไปด้วยความชิงชัง
แต่ยิ่งเวลาผ่านไป เว่ยอี้หานกลับเริ่มเห็นว่าภายใต้หน้ากากเย็นชานั้น
คือชายผู้แบกรอยแผลเก่าของวังหลังและความลับที่อาจสั่นคลอนทั้งแผ่นดิน
และเมื่อความจริงค่อย ๆ เปิดเผย
ทั้งคู่ต้องเลือกระหว่าง ความรักที่ต้องห้าม กับ เกมอำนาจที่ฆ่าทุกสิ่งที่อ่อนโยน
