The Ghost Echo Poet – ผีรักสะกิดใจ

... 

ทุกเสียงที่เคยถูกฆ่า 

จะกลับมาอีกครั้ง 

ไม่ใช่เพื่อพูด 

แต่เพื่อให้โลกได้ฟัง 

ว่าความเงียบก็มีชีวิต 

หมึกค่อย ๆ ไหลบนกระดาษ 

เหมือนเลือดที่ย้อนเข้าหัวใจหลังสิ้นลมหายใจ 

แสงเทียนสั่น… 

เงาเต้นระยับอยู่บนผนัง 

และโลกทั้งใบเริ่มขยับ — เบา…แต่แน่น 

... 

บทนำ — เสียงของสิ่งที่ยังไม่ตาย 

“ผี” 

ไม่ได้หมายถึงวิญญาณของคนตาย 

แต่คือเสียงของสิ่งที่ถูกลืมในหัวใจที่ยังไม่ยอมตาย 

มันไม่เคยออกมาหลอกหลอน 

มันแค่ “อยู่ตรงนั้น” — 

ในจุดเดียวกับที่ความทรงจำเคยอุ่น 

ในจุดเดียวกับที่คำว่า “รัก” เคยสั่น แล้วดับไป 

ทุกครั้งที่โลกพยายามเขียนทับเรา 

มันจะสะกิดให้หัวใจหยุดหนึ่งจังหวะ 

เหมือนถามอย่างอ่อนโยนว่า 

“เจ้าลืมสิ่งนี้จริงหรือ?” 

ไม่มีใครได้ยินมันด้วยหู 

แต่ทุกคนเคยสะดุ้ง โดยไม่รู้สาเหตุ 

เคยรู้สึกเหมือนมีใครมองอยู่จากอีกฝั่งกระจก 

และในวินาทีนั้น — เสียงของมันเบาเหมือนลมหายใจคนที่เรายังรัก 

ผี…จึงไม่ใช่เงาแห่งความตาย 

แต่มันคือเงาแห่งความรักที่ไม่ยอมตาย 

เสียงที่อยู่นิ่งในช่องว่างระหว่าง “ลืม” กับ “จำ” 

และเตือนให้รู้ว่า สิ่งที่หายไป ไม่เคยหายจริง 

เพราะทุกครั้งที่เราคิดถึงใครบางคน 

โลกจะสะเทือนเบา ๆ เหมือนมีใครลืมตาขึ้นในอีกภพหนึ่ง 

นั่นคือบาปที่อ่อนโยนที่สุดของมนุษย์ — 

บาปของการลืมสิ่งที่เคยรัก 

และบุญเดียวที่ยังเหลืออยู่ 

คือการกล้าฟังเสียงนั้นอีกครั้ง 

เมื่อเจ้าฟังมัน 

เจ้าจะได้ยินหัวใจของตัวเอง 

ที่ยังมีชีวิตอยู่… 

ในคนที่จากไปนานแล้ว 

ติ๋ง... 

เสียงหยดหมึกสุดท้ายกระทบพื้นกระดาษ 

สั่นสะท้อนเหมือนเม็ดฝนแรกของคืนใหม่ 

ผี…เริ่มหายใจ 

หมอกคลุมเมือง 

ลมหายใจแรกของโลกกลับมา 

คืนนี้เงียบเกินไป 

จนฝนยังไม่กล้าเอ่ยชื่อเธอ 

— จุดเริ่มของการคืนเสียง 

ของผู้ที่โลกเคยลบชื่อทิ้ง