เสือหลงเพื่อน

ทุกอย่างมันหยุดนิ่งตอนที่ริมฝีปากอุ่นทาบลงมา หยุดความเจ็บปวด กดดัน ทั้งหมดให้เหลือเพียงเสียงหัวใจที่เต้นรัว เนิ่นนานในความรู้สึกกว่าคนข้างๆ จะถอนจูบบางเบานั้น ให้ฉันเผลอมองตาม

"ก็หยุดร้องไห้ได้นี่" คืออะไร จะบอกว่าที่จูบเพราะโมโหที่ฉันไม่ยอมหยุดร้องงั้นเหรอ...แต่ทำไมฉันไม่รู้สึกถึงความโกรธหรือโมโหของเขาเลยล่ะ หัวใจมันรู้สึกเหมือนได้รับความปลอบโยนมากกว่า

"แล้วตกลงร้องไห้ทำไม"

"ฉัน...ฉันไม่รู้" มันเครียด กดดัน กลัวเขาเกลียดยิ่งกว่าเดิมที่วุ่นวายจนโซ่ต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้

"ไม่ได้ร้องเพราะตกใจที่พ่อฉันกับแม่เธอมาเห็นเรานอนด้วยกัน จนถูกบังคับให้ต้องหมั้นกันเหรอ"

"นายต่างหาก ไม่ใช่เกลียดจนจะบีบคอฉันให้ตายเลยเหรอที่ทำให้นายต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้" เผลอประชดสิ่งที่อัดอั้นตันใจมาเป็นชั่วโมง คนข้างๆ หันมามองฉันเป็นครั้งแรก มองด้วยสายตาเหยี่ยวอันแหลมคม ลึกลับคาดเดาความรู้สึกไม่ออก

"หมายถึงเธอเองไม่ได้โกรธหรือเกลียดฉันเลยเหรอน้ำริน ที่ทำให้เธอต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกัน" ทำไมคำถามนี้ทำให้สมองฉันขาวโพลน หายใจไม่ทั่วท้องเมื่อคิดว่าสายตาคมดุคู่นี้กำลังมองความรู้สึกของฉันได้ลึกแค่ไหน

ฉันชอบเขา...ชอบเข้าไปวุ่นวายกับเขาจนเกิดเรื่อง แต่ไม่เคยบอกชอบเลยสักครั้ง ไม่แม้แต่จะเอะใจเลยว่าโซ่จะสงสัยความรู้สึกนึกคิดของฉันแค่ไหน ใจมันเต้นรัวเมื่อสายตาคู่นี้ช่างกดดัน ราวกับว่าเขาจะควักหัวใจฉันออกมาค้นหาความรู้สึกเดี๋ยวนี้ แทบจะลืมหายใจตอนที่รู้ตัวว่าใบหน้าใกล้กันเรื่อยๆ จนมือเขาดึงแว่นสายตาออก ภาพตรงหน้าเบลอเล็กน้อย หากความรู้สึกที่ริมฝีปากอุ่นร้อนแนบลงมาอย่างแนบสนิทกลับชัดเจน

โซ่ วิศวะโยธา ปี 1 x น้ำริน วิศวะไฟฟ้า ปี 1

ฝากเรื่องใหม่ด้วยนะคะทุกคน เรื่องนี้เป็นแนววัยรุ่น แนวแอบรักเพื่อน ที่คุ้นเคย

สำหรับ เสือหลงเพื่อน ที่ชื่อคล้ายๆ หมาหวงเพื่อน นั้น ไม่ได้มีเนื้อหาเกี่ยวข้องกัน คนละไทม์ไลน์ เพียงแค่ โซ่เป็นน้องเทคเบสกับยีนส์ และน้ำรินก็เป็นน้องรหัสเบสค่ะ