ปุ้ม
เด็กหญิงขี้อาย ผู้มีโลกทั้งใบอยู่ในละแวกบ้านเล็ก ๆ เธอเติบโตมาพร้อมกับคำสัญญาที่ไม่รู้ว่าฝ่ายไหนลืมก่อน จากเด็กหญิงที่วิ่งเล่นใต้ต้นมะม่วง — กลายเป็นหญิงสาวที่หัวใจยังเฝ้ารอ “ลมหนาวที่เคยอุ่น” ให้หวนคืนอีกครั้ง

พี่เก้า
เด็กหนุ่มวัย 15 ที่อ่อนโยนเกินวัย เขาเป็นเหมือน “ความอบอุ่นในฤดูหนาว” ของปุ้ม — คนที่สอนให้เธอรู้จักคำว่า คิดถึง เป็นครั้งแรก รอยยิ้มของเขาเหมือนแดดยามบ่ายที่ไม่แรงแต่จำได้นาน
แต่เมื่อวันหนึ่งลมเปลี่ยนทิศ... ความอบอุ่นนั้น อาจกลับกลายเป็นความหนาวที่ฝังในใจ

มิก
เพื่อนบ้านอีกฟากถนน ที่เคยแค่ “อยู่ใกล้” แต่ไม่เคย “อยู่ในใจ” เด็กชายดวงตาคมซุกซน โตมาเคียงข้างปุ้มอย่างเงียบ ๆ
เขาไม่ใช่ลมหนาว... แต่อาจเป็นลมหายใจ
