“กูรักมัน รักมากจริง ๆ รักจนยอมโง่ รักจนยอมเจ็บ รักจนยอมปวด ยอมให้มันเหยียบย่ำหัวใจ บดขยี้ความซื่อสัตย์และจงรักภักดีของกู ถึงมันจะทำเรื่องเหี้ยกับกูกี่ครั้ง กี่หน กูก็หยุดรักมันไม่ได้...”
“ความรักแม่งเป็นสิ่งที่โคตรเข้าใจยาก ยิ่งเราพยายามวิ่งไล่ มันจะวิ่งหนี แต่พอเราหนีมันกลับวิ่งตาม บางทีปล่อยให้มันทำเหี้ยแบบนี้ไปเรื่อย ๆ ก็ดีเหมือนกัน วันหนึ่งเมื่อความอดทนของมึงสิ้นสุด วันนั้นแหละที่มึงจะเป็นอิสระอย่างแท้จริง”
“กูเจ็บ กูเสียใจทุกครั้งที่รู้ว่ามันทรยศหักหลัง แต่กูไม่รู้ว่า ทำไมกูถึงยังรัก...กูถึงยังรอ ให้มันกลับมาหากู...กูรักมัน...รักมัน...ทั้งที่รู้ว่าบางทีมันอาจไม่เคยรักกูเลย แต่กูก็หยุดรักมันไม่ได้
"แค่ต้องการรักใครสักคน มันต้องเจ็บปวดขนาดนี้เลยเหรอวะ?"
“คืนนี้ถึงมึงไม่ได้นอนกอดพี่เป้ แต่มึงมีพวกกูนอนประกบสองคนเชียวนะ สองรุมหนึ่งเชียวนะมึง” มือวางลงไปบนเรือนผมนุ่มเส้นบาง จากนั้นลูบเลื่อนลงไปตามส่วนกลมกลึงของสะโพกนุ่ม
“ไอ้เหี้ยจอม ไอ้คนทะลึ่ง”
“ดัดจริตนะมึง ทีกับพวกกูทำสะดีดสะดิ้ง เดี๋ยวจับปี้คลายเศร้าซะนี่”
“ไอ้เหี้ยไม้ ไอ้คนจัญไร”
“มึงด่ากูอีกที กูจะจูบให้ปากเจ่อเลย...”
“ฟ้าบอกกับฉันว่าเธอน่ะแรงดี แถมยังฟิตปั๋ง ฉันอยากจะรู้นักว่าฟ้ารุ่งเขาขี้โม้เกินจริงหรือเปล่า” แววตากรุ้มกริ่ม ขยิบมองลงไปยังเป้ากางเกงของพีท โดยไม่ปกปิดเจตนาลามก นิ้วอวบอูมสั้นป้อมเพราะความอ้วน ยื่นออกไปสัมผัสสิ่งที่ผู้ชายทุกคนล้วนหวงแหน
“คุณหญิงครับ!” มือตะปบลงมาคว้าเพื่อหยุดการกระทำอันน่าละอาย หากแต่หญิงสูงวัยไม่ได้ฟังคำปราม
“เธอคงไม่ได้รังเกียจคนแก่ อย่างฉันใช่มั้ย”
“คือผม...”
ไม่มีความอัปยศใด จะเทียบได้กับสิ่งที่เขากำลังทำอยู่ในเวลานี้
Guest
