“เพราะมึงไปบอกคนอื่นว่าเราเป็นแฟนกัน! กูถึงต้องมาซวยแบบนี้!” อัญชันโวยลั่นตั้งแต่ยังไม่ทันได้หายใจ ดวงตากลมโตมองเพื่อนตรงหน้าอย่างคาดโทษ
“ก็เพราะมึงไม่ยอมช่วยกู! แม่กูจะให้ไปเดตกับลูกชายเพื่อนพ่อ!” ณภัทรสวนกลับเสียงดังไม่แพ้กัน หน้าตาดูไม่สำนึกสักนิด
“แล้วทำไมกูต้องช่วย เรื่องของกูก็ไม่ใช่!” คนตัวเล็กกว่าแย้งเสียงแข็ง ทั้งที่จริงก็ไม่ได้เล็กขนาดนั้น ด้วยความสูงร้อยเจ็ดสิบแปดตามมาตรฐานชายไทย แต่ไอ้คนตรงหน้านี่สูงชะลูดเกือบร้อยเก้าสิบ จะให้ยืนด่าก็ต้องเงยหน้าจนคอเมื่อย
“ก็เราเป็นเพื่อนกัน!”
“นั่นแหละ คือสิ่งที่ผิดพลาดที่สุดในชีวิตกูเลยล่ะ!” ณภัทรยิ้มมุมปาก
“พูดแบบนี้…แต่ก็ยังอยู่ข้างกูทุกทีนะ”
“นั่นเพราะกูใจดี ไม่ใช่เพราะกูอยากอยู่!”
“เหรอ…” เสียงทุ้มลากยาว ก่อนจะก้าวเข้ามาใกล้จนอัญชันถอยหลังชนโต๊ะ กลิ่นน้ำหอมของอีกฝ่ายลอยมาแตะจมูกจนทำให้หัวใจที่กำลังตั้งหลักกลับเต้นสั่นรัว
“งั้นคราวนี้ช่วยหน่อยอีกสักทีได้ไหม แฟนปลอมของกู” อัญชันนิ่งไปชั่ววินาที ใบหน้าเริ่มร้อนขึ้นโดยไม่เข้าใจเหตุผล
“ฝันไปเถอะ!” สิ้นเสียงตอบกลับ ณภัทรก็ระเบิดเสียงหัวเราะดังไปทั่วอย่างชอบใจจนอัญชันอดไม่ได้ที่หมั่นไส้ เห้อ แต่จะให้ทำอย่างไรได้ เขาก็แพ้มันทุกทีอยู่แล้ว
Guest
