มีใครบางคนเคยบอกไว้ว่า ความรักที่ต้องหลบซ่อนน่ะ หอมหวานที่สุด อาจจะจริง... ในตอนแรก
ถ้าคุณมองมาจากวงนอก มองมาจากที่ไกลๆ ตรงที่แสงสว่างส่องถึง... คุณจะอิจฉาฉัน คุณจะบอกว่าฉันคือผู้หญิงที่โชคดีที่สุด
คุณจะเห็นเขา ‘พี่ม่าน’
พี่ม่าน ที่มีรอยยิ้ม พี่ม่าน ที่น้ำเสียงของเขาทำให้ทุกเรื่องที่กำลังพังทลายดูเบาลงได้ พี่ม่าน ที่เป็นนักซัพพอร์ตเบอร์หนึ่งของเพื่อนทุกคน ของรุ่นน้อง และของ... ฉัน
“เหนื่อยไหม” เขาจะถามแบบนั้นเสมอ ในวันที่โลกทั้งใบโยนทุกอย่างมาที่ฉัน “เก่งมากแล้วนะวันนี้” เขาจะพูดแบบนี้ ในวันที่ฉันรู้สึกว่าตัวเองไม่เอาไหนที่สุด
พี่ม่านน่ะ... ดูเผินๆ แล้วดูแลดีมากเลยนะ ดีจนเหมือนหลุดออกมาจากนิยายรักวัยรุ่นที่ทุกคนใฝ่ฝัน
ฉันก็เคยฝันแบบนั้น... จนกระทั่งฉันได้มันมาจริงๆ
จนกระทั่งฉันก้าวข้ามเส้นแบ่งจาก "คนรู้จัก" มาเป็น "คนของเขา"
และนั่นคือตอนที่ฉันรู้ว่า....
อ้อมกอดที่อบอุ่นที่สุดในโลก จะกลายเป็นกรงขังที่มองไม่เห็น ว่าคำพูดที่แสนดีเหล่านั้น คือโซ่ตรวนที่ล่ามฉันไว้ไม่ให้ไปไหน พอฉันให้ใจไปแล้ว...
ฉันก็ต้องกลับไปอยู่ในวงโคจรเดิมๆ ของเขา วงโคจรที่เรียกว่าความ Toxic
มันเป็นความรักที่เคลือบด้วยน้ำตาล เป็นยาพิษที่มาในถ้วยยาหอม มันคือการที่เขากระซิบคำว่า "รัก" ฉันซ้ำๆ ในความมืด แต่กลับทำเหมือนฉันเป็นอากาศธาตุเมื่อมีแสงไฟ มันคือการที่เขา "ซัพพอร์ต" ทุกความฝันของฉัน แต่ไม่เคย "สนับสนุน" ให้ฉันมีตัวตนในโลกของเขา
พี่ม่านบอกรักฉัน พี่ม่านเป็นนักซัพพอร์ต พี่ม่านแสนดี พี่ม่านดูแล
...แต่พี่ม่านไม่เปิดตัว
ความรักของฉันไม่มีชื่อเรียกในโลกของคนอื่น ความสัมพันธ์ของเราไม่มีสถานะในวงสังคมของเขา ฉันคือความลับ คือส่วนเกินที่ถูกซ่อนไว้ คือเงื่อนไขที่เขาต่อรองกับโลก
และนี่คือ "อาณัติ" ของเขา
อาณัติที่มองไม่เห็น อาณัติที่ผูกมัดฉันไว้ด้วยคำว่ารัก
และฉัน... กำลังกำลังรวบรวมความกล้าที่จะก้าว "พ้น" มันออกไป
Guest
