เมียรักนายช่าง

“พี่บัวนี่น่ารักจังเลยเนอะ ทั้งสวย ทั้งเก่ง ไม่น่าละพี่ใหญ่ถึงได้หลงรักหัวปักหัวปำ ทำยังไงกระวานจะเก่งแบบพี่บัวบ้างอ่ะ อย่างให้มีคนหลงรักหัวปักหัวปำบ้าง” เธอเท้าข้างมองบัวบุษบรรณที่กำลังยืนสับมะละกออยู่หน้าเคาน์เตอร์กลางครัว

“จะไปทำให้ใครหลงขนาดนั้นกันละหืม ไปแอบชอบหนุ่มที่ไหนอยู่หรือเปล่า” เธอเอ่ยถามกึ่งแซว

“ไม่หนุ่มเท่าไรค่ะ” เธอยู่ปากเล็กน้อย “อายุก็ไม่ใช่น้อย แต่ขี้เก็กมาก”

บัวบุษรรณยิ้มเล็กน้อย ไม่ได้ถามต่อว่าหมายถึงใคร เพราะเธอเองก็ไม่ได้รู้จักคนที่นี่เท่าไรนัก

“ว่าจะถามพี่บัวหลายครั้งแล้ว แต่ยังไม่มีโอกาสได้ถามซักที” เด็กสาวตรงหน้าเริ่มกลับมากระตือรือร้นอีกครั้ง

“ว่า”

“พี่บัวกับพี่ใหญ่เจอกันได้ยังไงจ้ะ ดูไลฟ์สไตล์ของพี่สองคนไม่น่าจะเจอกันได้เลย”

“คิกๆ” บัวบุษบรรณหัวเราะชอบใจ กับข้อสันนิษฐานของสาวน้อยตรงหน้า

“พูดไปก็เหมือนนิยาย” บัวบุษบรรณเริ่มเล่า อีกฝั่งก็ตั้งใจฟังอย่างดี

เพราะการพบเจอของเธอกับเขา จะบอกว่าเป็นพรหมลิชิตก็ออกจะกระดากปากซักหน่อย เธอก็คิดไม่ถึงเหมือนกันว่าตัวเองจะใจกล้าขนาดว่าคุยกับเขาผ่านช่องทางออนไลน์เพียงไม่กี่ประโยคก็ยอมหอบเสื้อผ้ามาหาเขา โดยที่ไม่คำนึงถึงความปลอดภัยในชีวิตของตัวเองซักนิด