นางร้ายกลับมาเซ็นใบหย่า

เป็นนิยายรักแนวเกิดใหม่ พระเอกขึ้นอย่างหงส์ลงอย่างเห้...

ไม่มีนอกกายนอกใจ

“เธอทำคุณย่าความดันขึ้น ถ้าหมอประจำตัวท่านมารักษาไม่ทันจะทำยังไง เธอเป็นบ้าอะไรนักถึงได้ชอบต่อปากต่อคำกับคุณย่าของฉัน ทำตัวไร้มารยาเหมือนไม่มีคนสั่งสอนขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร”

ลิขิตวรรธน์พูดได้เต็มปากว่าเขาเกลียดภรรยาของเขามาก เกลียดจนอยากบีบให้แหลกคามือด้วยซ้ำ

“จะทำตัวเหมือนคนบ้าทุกครั้งที่ก่อเรื่องเลยหรือยังไง เลิกเล่นละครต่อหน้าฉันสักที เห็นแล้วมันรำคาญตา”

อามายาไม่ได้ใส่ใจฟัง “เรนเพิ่งบอกให้คุณย่าระวังตัวให้ดี เดี๋ยวจะไม่ได้อยู่จนแก่ตาย สงสัยคุณย่าเชื่อฟังคำพูดของเรนเลยความดันขึ้นก่อนตายมั้งคะ”

“หุบปาก! เลิกอวดดีสักที ถ้าวันไหนฉันทนไม่ไหวโยนเธอออกนอกบ้านตัดหางปล่อยวัดเหมือนหมาข้างถนนขึ้นมาอย่าหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน”

สองมือบีบแรงขึ้นจนข้อมือเริ่มมีโลหิตซึมออกมาจากแผลที่อามายาเพิ่งทำไป

“ฉันเข้าใจว่าเด็กที่โตมาไม่ได้รับสั่งสอนแบบเธอคงมีแต่ความคิดต่ำ ๆ แต่อย่าให้มันมากไป เดี๋ยวจะโดนโยนทิ้งเหมือนเศษขยะชิ้นหนึ่ง”

ลิขิตวรรธน์ทิ้งคำพูดแทงใจดำใส่กันจนพอใจก็ผลักอามายาออกห่างราวกับเธอเป็นขยะชิ้นหนึ่งตามที่ปากพูด

“แล้วก็อย่าคิดจะเอาบาดแผลเล็ก ๆ น้อย ๆ พวกนี้มาร้องขอความเห็นใจจากฉัน ส่วนเค้กนั้นก็โยนทิ้งให้หมามันกินไป ฉันไม่กิน”

“เฮอะ” อามายาเค้นเสียงหัวเราะในลำคอให้ลิขิตวรรธน์ได้ยิน แต่ก่อนที่เขาจะก้าวพ้นห้องครัวก็ต้องชะงักปลายเท้าพร้อมดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกใจ

“ไหน ๆ คุณก็บอกให้โยนให้หมามันกินแล้ว งั้นคุณเขตช่วยกินเข้าไปเป็นเพื่อนหมาหน่อยแล้วกัน”

“อามายา!”

ลิขิตวรรธน์เลือดขึ้นหน้าเมื่อโดนภรรยาขว้างเค้กใส่เต็มหลังหัวจนเปรอะเปื้อนไปทั้งตัว ใบหน้าของเขาแดงก่ำไปด้วยความโกรธ สองเท้าก้าวเข้าไปหาร่างระหงที่ยกยิ้มมุมปากแล้วลากแขนเธอให้เดินตามยังชั้นสอง

ชั้นที่อามายารู้ดีว่ามีห้องที่เรียกว่าห้องเชือดของเธออยู่

“ไอ้หมาบ้า ปล่อยเรน อึก! บอกให้ปล่อยเรน!”

.

.

เอ้า ไหนบอกให้หมากินเค้กไง ทำไมคุณเขตไปแย่งหมากินคะ? หรือว่า? เตรียมซ้อมเป็นหมาคะ แต่ขอบอกก่อนนะคะว่าต้องหอนเสียงหวาน ๆ ถ้าหอนเสียงเห้ ๆ อาจจะไม่ได้เป็นพระเอกนะคะ อันนี้ไม่ได้ขู่ แต่ระวังตัวไว้เถอะคุณเขต

มีนริเมอร์กินคอมเมนต์เป็นอาหารใจ โปรดคอมเมนต์ทุกตอนเพื่อเพิ่มแรงใจให้มีน