คำโปรย
เขาชังน้ำหน้านางหนักหนากระทั่งนางใกล้ตายยังไร้การเหลียวแล บุรุษเช่นเขาน่ะหรือที่นางยอมถวายหัวใจมอบให้ได้แม้แต่ชีวิตตัวเอง ครั้นรอดตายมาได้เว่ยซูเหม่ยยอมจำนนต่อเขาเพราะรู้ดีว่ายิ่งพยายามเท่าใดยิ่งไร้ประโยชน์เท่านั้น แต่ก่อนคอยไล่ตามร้องขอความรักจากเขา ต่อแต่นี้มีเพียงความเฉยชามอบกลับคืน...
“ข้าต้องการหย่า”
“เหตุใดเจ้าถึงพูดเช่นนี้ออกมา”
“ท่านน่าจะรู้ดีอยู่แก่ใจ ที่ผ่านมามีเพียงข้าที่รักท่านฝ่ายเดียว ข้าเหนื่อยเต็มทนแล้วกับการต้องวิ่งไล่ตามหลังสามีเย็นชาไร้จิตใจเช่นท่าน”
“ข้าไม่หย่า” เขาบอกด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ หากเป็นเมื่อก่อนนางคงดีอกดีใจเป็นการใหญ่เพราะหลงตัวเองคิดว่าเขามีใจให้ ทว่าหลังผ่านพ้นความตายมาได้ตาของนางเริ่มสว่างมองเห็นความจริงตรงหน้าว่าชายหนุ่มที่ตนรักหนักหนามิเคยมีใจรักใคร่อันใดให้นางแม้สักนิด
“นั่นมันเรื่องของท่าน ข้าจะนับวันรอท่านลงนามในใบหย่านะเจ้าคะ” ไม่รอฟังคำตอบ หญิงสาวหันหลังขวับเดินจากไปทิ้งไว้เพียงร่องรอยคำพูดเมื่อครู่ให้คนฟังจิตใจล่องลอยไปกับสายลม
***นิยายเรื่องนี้มี E-BOOK แล้วที่ Meb และธัญวลัยอีบุ๊ค มาวันที่ 24 ต.ค. 2568
อัปตอนใหม่เวลา 12.15 น.
Guest
