ศารกูล

‘พ.ศ. 2419 ข้อมูลในวิกิพีเดีย ระบุไว้ถึงพระราชนิพนธ์ตอนหนึ่งของพระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ 5 ที่ทรงบันทึกถึงความเชื่อเรื่องเสือสมิงของผู้คนที่อาศัยในแถบป่าจันทบุรีเอาไว้’ 

ตำนานว่ากันว่า 5 บุรุษในสมัยนั้น ผู้เป็นดั่งพี่น้องร่วมสายโลหิตทำงานอยู่ในกระทรวงแพทยาคม มีครูบาท่านเดียวกัน ซึ่งชายทั้ง 5 นั้น ต่างเป็นผู้แกร่งกล้าวิชา หากแต่ความโกลาหลมาเยือน เมื่อมีผู้พบกับตำราไสยเวทย์ขั้นสูง ว่าด้วยเรื่องของการเอาน้ำมันเสือสมิงมาชะโลมตัวในคืนเดือนเพ็ญ จักกลายร่างเป็นสมิงไร้ผู้ใดต้านทาน 

พิธีกรรมที่ร่วมกันสวดคาถาจากผู้แกร่งกล้าวิชาทั้ง 5 นำมาซึ่งคำสาปจากความไม่เคารพในวิชา หากแต่สมิงไม่ได้มีเพียงร่างของเสือ มนตราฤาจักสู้ กายแกร่งทั้ง 5 กลายร่างเป็นเดรัจฉานที่ต่างกันออกไป 

‘ทุกคืนจันทร์เพ็ญ พระจันทร์เต็มดวง เจ้าทั้ง 5 จักกลายร่างเป็นสมิงในกายของเดรัจฉาน’ 

พาฬ ศารกูล - เสือ 

คลีย์ สิงคาล - หมาป่า 

เรน รายัน - ฉลาม 

เร กุมภิล - จระเข้ 

แฟรส์ นฤเคนทร์ - สิงโต 

ในวันธรรมดาจักเป็นบุรษรูปงาม คอยปัดเป่าทุกข์ภัยให้ผู้คน อยู่กินเฉกเช่นมนุษย์ เมื่อถึงคราคืนจันทร์เพ็ญหมุนเวียนมาบรรจบ จักต้องทุกข์ระทมกลายร่างเป็นเดรัจฉาน 

หากแต่ควบคุมตนเองไม่ออกไปทำร้ายมนุษย์ได้ จนถึงรุ่งสางของวันใหม่ เมื่อแสงสีทองของดวงตะวันสาดส่องลงมา จักช่วยให้ทั้ง 5 กลับคืนสู่คน 

แต่หากยับยั้งความอยากไม่ได้ จันทร์เพ็ญคืนไหนที่พลั้งเผลอไปทำร้ายมนุษย์ ดูดดื่มเลือดเนื้อผู้อื่นเข้ามาในกาย แม้ดวงตะวันจะขึ้นบนท้องนภาอีกกี่พันครั้ง จักต้องอยู่ในร่างของเดรัจฉานชั่วกัปชั่วกาล 

ทางเดียวที่จะแก้ไขมนตราแห่งน้ำมันสมิง มิมีผู้ใดหยั่งถึง 

ครูบาบอกเพียงแค่ว่า ‘เมื่อถึงเวลาอันสมควร คู่แท้ของแต่ละคนจะมาช่วยเอาไว้เอง’ 

'แล้วกายมนุษย์ที่ไม่รู้แก่ รู้เฒ่านี้เล่า พวกข้าจักต้องรอไปอีกนานเท่าใด'