ก็แค่เมียแต่งชั่วคราว

           "ไปพาเมียแกกลับมาอยู่ที่บ้านเดี๋ยวนี้" รุ่งอรุณบอกเสียงฉุน เธออุตส่าห์ย้ำนักย้ำหนาว่าให้ดูแลให้ดี แต่ดูสิ่งที่หลานชายทำสิ มันกลับโยนพรายเพราไปอยู่ที่บ้านพักคนงานเสียได้ 

           "ผม-ไม่-มี-เมีย" ตฤณบอกด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ไม่มีท่าทีสะทกสะท้านแต่อย่างใด 

           "ฉันให้เวลาแกสิบนาที ไม่งั้นฉันจะเป็นคนขับรถขึ้นไปพาหนูเพรากลับไปนอนที่บ้านแกเอง" 

           ไม่นานเขาก็ไปถึงบริเวณที่มีบ้านพักคนงานตั้งอยู่ห้าหลัง สายตามองตรงไปยังหลังริมสุดที่เพิ่งมีคนย้ายเข้าไปอยู่ 

           ในจังหวะนั้นเองก็เห็นว่าประตูไม้ถูกผลักออกมา พร้อมการปรากฏตัวของคนที่ทำให้เขาต้องลำบากเดินมารับ แล้วสองเท้าก็ชะงักกึกไป พลันพินิจมองพรายเพราแบบคาดไม่ถึง เป็นเวลาร่วมนาทีกว่าจะละสายตาจากหน้าท้องของหญิงสาวได้ 

           "ท้อง?..." ตฤณเลิกคิ้วพร้อมโยนคำถามไป สายตายังเอาแต่มองพรายเพราที่มีการเปลี่ยนแปลงไม่เลิก เขาเข้าใจคำเตือนของเข้มบวกกับคำกำชับฝากฝังของคนเป็นย่าแล้ว 

           ฝ่ายพรายเพราก็ชะงักไปเช่นกันยามเห็นตฤณ ก่อนจะก้มหน้ามองหน้าท้องนูนโตของตน แล้วลมหายใจก็ถูกผ่อนออกมาช้าๆ 

           "ค่ะ เพราท้อง"